ชีวิต หมา หมา

เจ้ามอมเป็นหมาไทย สีน้ำตาล หน้าตาไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษนอกจากปากสีมอมๆ

เรากับเจ้ามอมเติบโตมาด้วยกัน เล่นกันมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ความที่เจ้ามอมเป็นหมากำพร้า แม่มันถูกรถชนตายและแม่เราขับรถผ่านเห็นเจ้ามอมนอนซุกอยู่กับร่างที่ไร้วิญญาณของแม่มัน แม่เรานึกสงสารก็เลยพาเจ้ามอมมาอยู่ด้วย

เราเจอกับเจ้ามอมครั้งแรกก็ขอตีตราเป็นเพื่อนกับเจ้ามอม แม่บอกว่าเราต้องรักเจ้ามอมให้มากๆเพราะเจ้ามอมไม่มีทั้งพ่อและแม่

เราคิดว่ามอมโชคร้ายมากๆที่ไม่มีใครเลย เราบอกกับตัวเองว่าเราจะไม่ให้เจ้ามอมเหงาอยู่ตัวเดียว เราพูดกับมอมว่า “เป็นเพื่อนกันนะ”

เจ้ามอมมองตอบและเลียแผล็บใส่หน้าเรา ซึ่งนั่นหมายความว่า “ตกลง”

เราชอบเล่นกับมอมเพราะเจ้ามอมจะรู้ใจเราเป็นที่สุด มอมนั่งฟังเราคุยทุกเรื่อง บางทีเวลาเบื่อๆตอนเราเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟัง มอมมีแอบสัปหงกแต่ไม่กล้าหลับให้เราเห็นต่อหน้า คงกลัวเราเสียใจ

เวลามอมสัปหงกเราจะแกล้งเรียก มอมก็จะทำเป็นว่าไม่ได้หลับด้วยการกระดิกหางรับรู้ คงเหมือนคนกระดิกขาให้รู้เวลาแอบหลับแล้วถูกจับได้ อิอิอิ

มอมเป็นคนเอ้ยเป็นหมาที่สอนให้เรารู้จักคำว่าหมอบคลาน ตรงหลังบ้านถัดจากรั้วออกไปจะเป็นที่ร้างไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ มอมสอนเราหมอบคลานรอดรั้วนั้นไปด้วยกัน ไปดูโน่นดูนี่ เสร็จแล้วก็รอดรั้วกลับมาพฤติกรรมนี้ไม่มีใครเคยรู้เลย

มอมรักเราเหมือนที่เราก็รักมอม แรกๆมอมจะตามเข้ามานอนในบ้านด้วยแต่แม่ไม่ยอม กลางคืนมอมร้องตามเข้าบ้านทุกคืน

เราสงสารมอมคิดว่ามอมคงกลัวความมืด เราก็แอบมานอนตรงประตูบ้านคุยกับมอมผ่านช่องใต้ประตู มอมก็พยามเอาขาลอดช่องประตูมาให้เราจับมือ เราก็จะเอามือยื่นออกไปให้มอมเลีย

วันไหนคุยกับมอมเพลินเราเผลอหลับตรงหน้าประตู แม่ต้องมาคอยอุ้มเข้าห้องตลอดแถมขู่กำชับไม่ให้ออกมานอนนอกห้องเพราะกลัวยุงกัดเรา

สุดท้ายแม่ทนไม่ไหวเลยต้องยอมให้เราเอามอมมานอนด้วย แต่ห้ามนอนบนเตียง มอมมีหน้าที่นอนเฝ้าเราหน้าเตียงนั่นเอง

ความจริงมอมนอนบนเตียงไม่ได้หรอกเพราะเรามีแมวนอนอยู่ด้วยอีกสองตัว ขืนมอมแหยมขึ้นมานอน เป็นโดนตบหน้าลาย อิอิอิ

มอมมักจะตื่นเช้ากว่าเราเสมอ แล้วก็ออกไปทำธุระส่วนตัวนอกบ้าน พอเราตื่นนอนก็จะออกไปเล่นกับมอมตามเรื่องตามราว

มอมโตเร็วมาก เราเคยขี่หลังมอมสองสามหน เราโตไม่ทันมอมเลย ตอนเข้าโรงเรียนแรกๆเวลาเราจะไปโรงเรียนมอมมีร้องตามเหมือนเด็ก เราเคยพยามเอามอมยัดใส่กระเป๋านักเรียนแต่มอมตัวโตใส่กระเป๋าไม่หมด

ตอนเย็นหลังเลิกเรียนมอมจะมานอนรอตรงหน้าประตู พอเห็นเรามอมจะเข้ามาตะกุยจนชุดนักเรียนเลอะเทอะไปหมด

ช่วงหลังน้าเลยจับเราใส่ชุดกันฝนก่อนเข้าบ้านเพื่อป้องกันไม่ให้มอมฝากรอยเท้า มาคิดดูน้าทำอย่างนั้นกับเราได้ยังงัยเนี่ย ช่างไม่สงสารหลานบ้างเลยว่ามันจะดูตลกแค่ไหนใส่ชุดกันฝนวันแดดออก

เวลาเรานั่งทำการบ้าน ก็จะมีลูกศิษย์ที่เป็นทั้งหมา ทั้งแมวป้วนเปี้ยนอยู่ตลอด บางทีเราสอนมอมท่องก ไก่ ข ไข่แต่มอมคงหัวไม่ดีมอมชอบทำเป็นหาวแล้วหลับเสมอ

วันที่เราสูญเสียมอมเราจำได้ไม่ลืม วันนั้นเรากำลังจะไปโรงเรียนตามปกติ ตอนนั้นเราอยู่ป. สามแล้ว มอมวิ่งตามมาส่งเราที่หน้าบ้าน ปกติมอมไม่เคยไปไกลกว่านั้นเพราะมอมจะกลัวรถมากๆ

เราข้ามถนนในซอยจะไปซื้อขนมครกกินก่อนไปโรงเรียน มอมวิ่งตามเรามาจากในบ้าน ไม่มีใครรู้ว่ามอมวิ่งออกมาตอนไหน

มอมข้ามถนนไม่เป็นเราหันไปเห็นพอดี เราส่งเสียงบอกมอมว่า “มอมอย่าข้ามมานะ”

มอมได้ยินเสียงเราก็คงนึกว่าเราเรียกให้มาหา มอมวิ่งมาโดยไม่มองอะไรเลย มีรถกะบะขับมาพอดี ชนมอมเข้าเต็มแรง ร่างของมอมกระเด็นไปหลายเมตร

เราตกใจรีบวิ่งไปหามอม ถูกมอเตอร์ไซด์ที่ขับมาชนด้วยเหมือนกัน เราล้มลงไปแต่รีบลุกขึ้นมา ตอนนั้นเราไม่รู้สึกเจ็บเพราะเป็นห่วงมอม เราเข้าไปหามอมกอดร่างของมอมไว้แล้วร้องเรียก

“ช่วยหมาหนูด้วย ช่วยมอมด้วย” ตอนนั้นไม่มีใครเข้ามาช่วยเราเลย

เจ้ามอมส่งเสียงร้องงี๊ดๆมอมคงจะเจ็บมาก มอมมองมาที่เราแล้วก็เงียบเสียง เราร้องไห้กอดร่างมอมไว้ไม่ยอมให้ใครมาอุ้มมอมออกไป

น้ากับยายวิ่งมาดูจากที่บ้าน ตกใจเห็นเสื้อนักเรียนเราเปื้อนเลือด คนรอบข้างบอกว่าเราถูกรถมอเตอร์ไซด์ชนด้วย น้ามาจับเราแยกจากมอมจะพาเราไปหาหมอ เรากอดร่างมอมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งน้าบอกว่า

“ปล่อยมอมเถอะ มอมตายแล้ว”

ตอนไปถึงที่โรงพยาบาลเรายังร้องไห้ไม่หยุด หมอถามว่าเราเจ็บตรงไหนเราตอบไม่ได้ เพราะเราไม่รู้สึกเจ็บตามร่างกาย

เราถูกรถชนไม่แรงแค่มีรอยฟกช้ำดำเขียวนิดหน่อย แต่ก็ต้องนอนรักษาตัวอยู่บ้าน เรานอนร้องไห้ทุกวันไม่พูดไม่จากับใคร หากมีใครเอ่ยชื่อมอมขึ้นมาเมื่อไหร่เราได้ร้องไห้ไม่หยุด

น้าสงสารก็เลยไปเอาลูกหมามาให้เราสองตัวเพื่อมาเลี้ยงแทนมอม น้าบอกว่านี่เป็นมอมที่กลับมาเกิดใหม่ แต่เรามองยังงัยก็ไม่ใช่มอมอยู่ดี

แม่บอกว่าให้เราเอาลูกหมาสองตัวมานอนเหมือนมอมได้ด้วย แต่เราไม่เอา

ที่นอนของมอมเราอยากเก็บไว้ให้มอมตัวเดียวเท่านั้น ทุกครั้งที่เรามองไปตรงปลายเตียงเรามักเห็นเป็นภาพเจ้ามอมมองตอบเรากลับมาเสมอ จนทุกวันนี้เรายังจำหน้ามอมได้ไม่เคยลืมเลย

Create Date : 06 เมษายน 2551		8 comments
Last Update : 6 เมษายน 2551 16:44:43 น.
Counter : 1031 Pageviews.
Share Tweet