★The Fall :: นิทานเอาแต่ใจ สำหรับผู้ใหญ่ใช้ฟังก่อนนอน

        ฉันเข้าไปดูหนังเรื่องนี้โดยปราศจากข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับมันเลยซักนิด  ผู้กำกับเป็นใคร  เรื่องย่อของมันเป็นยังไงก็ไม่รู้  แต่ที่เลือกจะไปดูก็เพราะได้ยินเสียงแว่วกันมาหนาหูว่าหนังเรื่องนี้ดีนักดีหนา ดังนั้น คนหัวอ่อน (และใจอ่อน) อย่างเราก็เลยนึกบ้าจับหนังเรื่องนี้ยัดเข้าไปเป็นหนึ่งในโปรแกรมดูหนังวันเดย์ทริปของเราเสียเลย

        หลังจากที่ซื้อตั๋วเสร็จเรียบร้อย  ก็เห็นโปสการ์ดของหนังวางอยู่ก็เลยหยิบมาเป็นที่ระลึกเสียหนึ่งแผ่น  พลิกอ่านเรื่องย่อของมันเล็กน้อยพอเป็นพิธี แล้วก็แลไปเห็นชื่อของผู้กำกับ พร้อมเครดิตที่คนออกแบบไม่ลืมที่จะใส่เอาไว้ว่าแกเคยเป็นผู้กำกับเรื่อง The Cell มาก่อน

        ฉับพลันนั้นเองที่หัวสมองส่วนทรงจำของฉันทำงานขึ้นมาฉึกกะฉัก ภาพความทรงจำสยดสยองเมื่อหลายปีก่อนผุดขึ้นมา เมื่อครั้งที่ฉันได้ไปเป็นลูกค้าอุดหนุนหนังเรื่อง  The Cell  ด้วยเหตุผลสุดชิกที่่ว่า เพื่อนสาวคนหนึ่งของฉันชื่นชอบ "เจโล" เป็นการส่วนตัว แต่เพื่อนฉันคนนั้นคงไม่ได้คาดคิดที่จะได้เห็นศิลปินคนโปรดกับฉาก "ลากไส้" ที่ทำเอาฉันเลิกไปภาคเหนือ และเลิกบริโภคไส้อั่วมาจนถึงทุกวันนี้

        ความจริงอันโหดร้ายกันกินดวงใจน้อยๆ อันบอบบางของฉันไปมากโข แต่ฉันก็ต้องฝืนทนเดินมือไม้สั่นด้วยความสยองเข้าโรงไป พร้อมๆ กับฝรั่งตัวเบิ้มอีกคน (ยิ่งทำให้น่ากลัวขึ้นไปอีก) ตอนดูตัวอย่างหนังก็ยังบ่นในใจอยู่เลย ว่าถ้าเรื่องนี้เอากุนเชียง ไส้อั่วมาล้อเล่นอีกล่ะก็ จะไปจิ้มหน้าไอ้พวกที่ร่ำลือกันนักหนาให้หน้าเบี้ยวไปเลย แต่พอหลังจากสองชั่วโมงนับจากที่หนังเริ่มฉาย  จนกระทั่งเครดิตจบของมันขึ้นมา ฉันกลับนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม  (เหลือบไปก็เห็นพี่ฝรั่งเบิ้มแกก็ยังนั่งอยู่เหมือนกัน) ตอนนั้น ฉัน...ประทับใจกับหนังเรื่องนี้มากจริงๆ

        ถึงแม้โครงเรื่องของมันจะพาลให้นึกถึง หนังนิทานโหดหวีดสยองดับอนาถฝันเด็ก (เว่อร์ไปนะบางที 555) อย่าง Pan's Labyrinth และอารมณ์ โทนสี และการเล่าเรื่องที่มีกลิ่นอายแบบอินเดียๆ จาก A Little Princess แต่หนังเรื่องนี้ก็ไม่ได้เดินตามแนวทางของหนังทั้งสองเรื่องที่ว่าไปเสียทีเดียว - - -  อันที่จริง - - - หนังทั้งสามเรื่องนี้ถึงแม้ว่ามันจะพูดถึงเรื่องราวที่คล้ายกัน แต่ทุกเรื่องกลับแตกต่าง และมีแนวทางในการนำเสนอที่ชัดเจน และมันก็ทำออกมาได้อย่างงดงาม ตรึงใจ และแน่นอนว่า ทั้งสามเรื่องล้วนเป็นหนังที่ฉันชอบ (มาก)

       ชายหนุ่มที่ต้องนอนเป็นอัมพาตครึ่งล่าง หลังจากที่เขาได้รับอุบัติเหตุจากการเป็นสตันท์ในฉากอันตราย  เขาทุ่มเท่สุดชีวิตในการทำหน้าที่นั้น เพราะเขามีความเชื่อมั่น เขามีสิ่งยึดเหนี่ยวในใจคือนางเอกผู้ที่ดูไกลเกินเอื้อม แต่แล้ว เมื่อความทุ่มเทนั้นต้องมาสิ้นสุดลงบนเตียงเหล็กในโรงพยาบาล ก็ทำให้ "รอย" เริ่มไม่เชื่อมั่นในสิ่งเดิมๆ ที่เขาเคยรู้สึก แล้วความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ของเขานั้นค่อยๆ ลดลงทุกวันๆ

        จนเมื่อเขาได้มาเจอกับ "อเล็กซานเดรีย" เด็กหญิงที่มีเฝือกแข็งๆ อยู่ที่แขนข้างซ้าย และในมือข้างเดียวกันนั้นเธอก็จะถือกล่องไม้ใบหนึ่งไปกับเธอทุกที่ เรื่องเล่ามหากาพย์การผจญภัยเหนือจินตนาการ (ขอยืม copy คำโปรยหนังมาใช้) ก็ได้เริ่มต้นขึ้นบนเตียงสีขาวนั้น  เรื่องราวที่ดำเนินไปมักถูกปรับเปลี่ยนได้เสมอตามใจของผู้เล่า และผู้ฟังที่สอดแทรกขึ้นมาเป็นระยะๆ เด็กน้อย "ติด" นิทานเรื่องนั้นด้วยความสนใจจริงจัง แต่เธอไม่รู้หรอกว่า เรื่องราวที่แสนสนุกสนานนั้น มันเป็นเพียงการระบายออกซึ่งความคิดของผู้เล่า และมันก็เป็นอุบายที่จะนำเขาไปสู่จุดหมายที่เขาต้องการเสียที

        ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายวัยหนุ่ม กับเด็กห้าขวบตัวอ้วนกลมจะมีเคมีที่ตรงกันได้ถึงขนาดนี้ ทั้งสองคนสามารถรับส่งบทสนทนากันได้เป็นอย่างดี แถมอีหนู "คาทินกา อันทารุ" (เออ ถ้าคนจิตอกุศลมาอ่านต้องขำแน่ๆ 555) ก็เล่นได้น่ารักน่าจับตัดขาไปต้มพะโล้เสียจริง (เท่าที่อ่านบมสัมภาษณ์ของคุณผู้กำกับ "ทาร์เซ็ม ซิงห์" เห็นว่าแกใช้เวลาไปถ่ายนู่นถ่ายที่ไปเรื่อยเปื่อย เกือบสี่ปี  เพื่อรอให้หนูน้อยคนนี้โตพอที่จะมารับบทนี้ได้ สวรรค์สร้างมาจริงๆ) ลำพังการที่ผู้ใหญ่นั่งคุยกับเด็กก็ดูลำบากยุ่งยากพอแล้ว นี่ยังจะต้องมาคุยกับเด็กที่ภาษาอังกฤษไม่แข็งแรง แถมยังมีโลกส่วนตัวสูงอีกต่างหาก ยิ่งทำให้ทุกฉากที่สองคนนี้นั่งคุยกันกลายเป็นความมหัศจรรย์ของบทสนทนาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขัน แต่ในขณะเดียวกันมันก็ยังรักษาระดับความขัดแย้งระหว่างความสิ้นหวังกับจินตนากรไร้เดียงสาเอาไว้ได้อย่างครบถ้วน (และน่าทึ่ง)

        สิ่งที่โดดเด่นและควรแก่การชื่นชมอีกประการหนึ่งก็คือ งานด้านภาพ และ การตัดต่อที่พลิ้วไหว (ยิ่งกว่าการลากเลื้อยของโรนัลโด้ซะอีก) ทาร์เซ็มได้ให้ความเห็นของเขาเอาไว้ว่าภาพที่สีสันสดใสขนาดนั้นก็เป็นการสะท้อนตัวตนของเขาเช่นกัน เขาบอกว่าคนอินเดียชอบสีสดใส แถมเขายังได้คัลเลอร์ลิสต์มือดีจากฝรั่งเศสมาช่วยควบคุมโทนสี และทำให้มัน “สด” แบบไม่เกรงใจคนดู ส่วนการตัดต่อนั้นต้องถือว่าทำได้อย่างเซียนมาก เพราะช่วงที่มันควรจะลื่นไหลต่อเนื่องมันก็พลิ้วสุดๆ ส่วนช่วงไหนที่จะสะดุดและขัดอารมณ์ก็อยู่ในจังหวะจะโคนที่ลงตัวพอดี ยิ่งในฉากที่เล่นกับมุกตลกที่อาศัยจังหวะ ทั้งการแสดง การตัดต่อ และบทพูดในนั้นมันทำให้คนดูอย่างฉันขำหึๆ ออกมาได้ (จริงๆ เพิ่งได้ดูซีรีส์ญี่ปุ่นที่จังหวะตลกมากเรื่องนึง เดี๋ยวถ้ามีเวลาจะเขียนถึง แม่งตลกจริงๆ 555)

         สรุปโดยรวมแล้วหนังเรื่องนี้มีดีพอที่เราจะเสียเงินหนึ่งร้อยบาทเข้าไปใช้เวลาในห้องมืดๆ อยู่กับมัน เพราะนอกจากเหตุผลด้านโปรดักชั่นร้อยแปดที่ประเสิรฐอำนวยเบญรงค์สุดๆ แล้ว (มันหมายความว่าอะไรวะ?) มันยังอาจช่วยเติมน้ำมันให้จิตวิญญาณของคุณในขณะที่ชมอยู่ก็เป็นได้ ยิ่งหากเราที่เป็นผู้ใหญ่ กำลังหลงลืมอะไรบางอย่าง และดูเหมือนว่าจิตวิญญาณของเรามันกำลังค่อยๆ เลือนราง เบาหวิวลงไปทุกวันๆ การได้ไปนั่งฟังนิทานเพี้ยนๆ เรื่องหนึ่ง และทำความรู้จักกับเด็กหญิงอ้วนที่แขกหักคนนั้น คนที่ต้องหกล้มและเจ็บตัวครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ยังลุกขึ้นมาและมีรอยยิ้มให้โลกอยู่เสมอ อาจจะทำให้เราได้นึกไปถึงเมื่อตอนเด็กๆ ช่วงชีวิตที่จิตวิญญาณของมันมีมวลที่หนาแน่น วันที่เราใช้ชีวิตอย่งมีความหวัง และไม่ปล่อยให้แรงกระทำจากภายนอกเข้ามามีผลต่อจิตใจ และชอบที่สุดเวลาที่ได้นอนดูดขวดนม และฟังแม่เล่านิทานก่อนนอน

อันที่จริง...ถ้าคืนนี้ได้อ่านนิทานซักเรื่องก่อนนอนก็น่าจะดี

.........

ด้วยรักและมอร์ฟีน

นิดนก*

Create Date : 30 ตุลาคม 2551		3 comments
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2551 1:26:45 น.
Counter : 1503 Pageviews.
Share Tweet