ตอนแรกที่ได้ยินชื่อหนังสือ “ความสุขของกะทิ” และได้เห็นปกหนังสือสีฟ้าอ่อนๆ มีภาพเงาเด็กหญิงผมสั้นกำลังเอื้อมมือเก็บดอกไม้ที่ร่วงหล่น(ตอนแรกฉันเห็นเป็นเธอกำลังตากผ้า 555) พาลคิดเดาเรื่องเอาเองว่ายัยหนูคนนี้คงจะเป็นเด็กมอมแมมในสลัม พ่อติดคุก แม่พิการทำให้ตัวเธอต้องเลี้ยงดูน้องชายฝาแฝดตัวเล็กๆ สองคนที่ซนชิบหาย และยายที่ช่วยแบ่งเบาภาระของเธอได้ดีที่สุดก็แค่การช่วยขายข้าวต้มมัด

แต่ภาพที่คนแถวนั้นเห็น คือรอยยิ้มที่ไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าของเด็กหญิงชีวิตรันทดคนนี้

ด้วยความที่แต่งเรื่องเองจนจบบริบูรณ์ไปตั้งแต่แรกแล้ว
ทำให้ฉันไม่ได้สนใจจะหยิบหนังสือเรื่องนี้มาอ่านเลย ทั้งๆที่ซื้อมาแช่อิ่มเอาไว้จนเปรี้ยวได้ที่ แต่พอรู้ข่าวแว่วๆ ว่า “ภาพยนตร์ชูใจ”
กลุ่มรุ่นพี่ที่คณะ ทั้งที่รู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้าง เคยคุยกันบ้าง หรือไม่กล้าสบตากันบ้าง กำลังจะลักพาตัวเด็กหญิงกะทิมาทำเป็นหนัง ก็เลยได้ฤกษ์เปิดโหล แล้วหยิบหนังสือแช่อิ่มขึ้นมาอ่านกับเขาเสียที

พออ่านจบ นอกจากเสียงอุทานดังๆ ในสมองส่วนคิดของฉันว่า “เฮ้! ไม่เห็นจะเห็นน้องกะทิหลานยายนุ้ย เด็กสลัมของแท้ที่ฉันคิดเลยนี่หว่า ชิชะ” แล้ว ฉันยังออกจะหมั่นไส้น้องกะทิอยู่นิดๆ คิดว่าทำไมถึงได้ “ไฮโซ” จัง แต่ไม่นาน ต่อมโพสิทีฟของฉันก็เริ่มทำงาน แล้วก็ดื่มด่ำซาบซึ้งไปกับเนื้อหา เมื่อพิจารณาถ้อยคำและการเดินเรื่องสุดประณีตของคุณผู้เขียน มันช่างละเมียดละไมอ่อนหวาน แม้มันไม่ใช่นิยายที่มีเนื้อเรื่องตื่นเต้น เร้าใจ แต่มันก็มีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้คนอ่านอยากพลิกหน้าต่อไป ด้วยความอยากรู้ว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ


ฉันพูดได้อย่างจริงใจ ว่าน้องกะทิในหนังสือ ทำให้ฉันมีความสุขและยิ้มอิ่มใจไปหลายวัน (แม้จะมีร่องรอยแผลแสบๆ คันๆตามผิวหนัง อันเนื่องจากอาการแพ้ความไฮโซนิดๆ ก็ตาม)

ดังนั้น ในวันแรกที่หนังออกฉาย ฉันก็ไม่ลังเลที่จะตีตั๋วรอบแรกของโรงหนังสยาม เพื่อเข้าไปดูน้องกะทิวิ่งเล่นอยู่บนแผ่นฟิล์ม

แต่ทำไมเมื่อหนังจบ…ฉันถึงไม่มีความสุขล่ะ?



ฉันคิดหาเหตุผลให้ตัวเองอยู่นาน ว่าทำไมหนัง สื่อที่พร้อมไปด้วยภาพและเสียง กลับไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขได้ เหมือนเมื่อครั้งที่เพ่งมองตัวหนังสือยั้วเยี้ยในหนังสือสีฟ้าเล่มนั้น

เดาเอาว่า คงเป็นเพราะหนังสือนั้น มันมีถ้อยคำ และภาษาที่ผู้เขียนจับมาวางเรียงกันไว้ เหมือนเครื่องปรุงถ้วยเล็กๆ ที่อาจารย์ยิ่งศักดิ์เตรียมเอาไว้ก่อนลงมือปรุง เมื่อเราอ่านจบ เราก็จะหยิบเครื่องปรุงพวกนั้น มาต้มผัดแกงทอด ตามฝีมือ ตามรสปากของตัวเอง


ฉากบ้านริมคลองของคุณงามพรรณ ไม่มีทางรสชาติเหมือนกันในหม้อของฉัน ในกระทะของคุณอภิสิทธิ์ หรือในชามตราไก่ของลุงสมคิดวินมอเตอร์ไซค์แถวบ้าน

เพราะภาพเหล่านั้นล้วนเกิดจากการคิดตามพื้นประสบการณ์ที่แตกต่างกัน เราต่างก็ปรับจินตนาการลงมาให้ใกล้เคียงกับความคุ้นชินมากที่สุด เพื่อให้ง่ายต่อการมองเห็น

เมื่อภาพจินตนาการของเราเด่นชัดในแบบของเรา ก็ไม่ยากที่เราจะเข้าไปร่วมวิ่งเล่นกับเด็กหญิงกะทิในสนามเด็กเล่นที่เราออกแบบเอง


ซึ่งอาจจะเป็นสนามหญ้าที่โรงเรียนเก่าของเราก็ได้…

แต่เมื่อหนังเลือกที่จะเทเครื่องปรุงทุกถ้วยลงไปในกระทะจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือซักหยด รสชาติที่ออกมามันก็เลย “อร่อย…แต่ไม่ติดใจ” มันกลายเป็นอาหารที่ไม่มีชีวิต มันไม่ได้ประนีประนอมกับคนที่ชอบเค็ม และไม่ได้ใจร้ายกับคนที่ชอบเปรี้ยว


ฉันเชื่อว่าคนทำ อยากให้คนดูได้รับความสุขกลับไป แต่ภาพในหนังมันไม่ใช่ความสุขของคนส่วนใหญ่ เพราะมันไม่สามารถทำให้เราเชื่อได้ว่า ภาพเหล่านี้มันมีอยู่จริงๆ


ห้องนอนริมทะเลที่มีม่านสีขาวปลิวไหวไปตามลมที่พัด, บ้านทรงไทย และโต๊ะทานข้าวที่มีถ้วยชามเข้าชุด ดูเป็นระเบียบสะอาดตา หรือ การเต้นรำกันที่ระเบียงบ้าน


สำหรับฉัน สิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นความสุขแบบที่ “คนอยากมี” มากกว่า ความสุขที่ “มีอยู่จริง”

ฉันอยากเห็นกะทิคุยกับแม่เหมือนที่เด็กหญิงคนนึงจะคุยกับแม่ อยากให้ช่วงเวลาที่บ้านริมทะเลหลังนั้น เป็นช่วงเวลาสุดอบอุ่น ไม่ต้องมีการลุกขึ้นพูดสปีชของคุณตา และทุกคนก็ชนแก้วกันเมื่อวาทะนั้นจบลง แต่อยากเห็นกะทิและแม่ได้ใช้ช่วงเวลาสุดท้ายร่วมกัน

อยากเห็นคำพูด และการแสดงที่เป็นธรรมชาติ ไม่ต้องเป็นคำพูดคมคายมีสำบัดสำนวน เอาแค่ให้เราพอคุ้นหู แบบที่เคยได้ยินมาแล้วก็พอ

ยิ่งเมื่อรวมกับการใช้ภาพ ที่ประณีตทุกซีน ทุกคัท ความรู้ที่ว่าด้วย Mise en Scene (การจัดวางองค์ประกอบของภาพ การเซ็ทและกำหนดบล็อกกิ้งทุกอย่างเอาไว้ก่อนถ่าย เพื่อให้สามารถเล่าเรื่องครบถ้วนได้ในช็อทเดียว - คำนิยามแบบห้วนๆ ของฉันผู้เป็นลูกศิษย์) ถูกนำมาแสดงอย่างหมดสิ้น ฉันยอมรับว่าภาพที่ออกมานั้นสวยงาม แต่แค่รู้สึกว่า บางทีแค่ยอมละเลยไปบ้างซักหนึ่งช็อท แล้วใช้ภาพง่ายๆ อย่างการโคลสอัพไปที่ตายายที่กำลังกอดกันร้องไห้ มันน่าจะซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา ตรงเข้าไปในใจคนดูมากกว่า

ฉันก็แค่คิดว่า บางที ความสุขมันก็ไม่ได้เกิดจากความสมบูรณ์แบบเสมอไป…

ส่วนขยาย
- ถึงแม้จะผิดหวัง แต่ฉันยืนยันว่าหนังเรื่องนี้มี “คุณภาพ” สูง
มันห่างไกลจากคำว่า “แย่” หรือ “ห่วย” เพียงแค่มันไม่ถูกจริตฉันเท่านั้นเอง
- ดังนั้น อย่าเพิ่งเชื่อจนกว่าจะได้ดูเอง บางที คุณอาจจะมีความสุขกับหนูกะทิก็ได้ค่ะ ^^
- ขอให้ภาพยนตร์ชูใจมีผลงานเรื่องต่อไปอีกเรื่อยๆ และขอบคุณที่พวกพี่ๆ เป็นแรงบันดาลใจให้รุ่นน้องอย่างเราเชื่อว่า เด็กวารสารฯ อย่างเราก็สามารถทำอะไรใหญ่ๆ ได้
- เห็นใครๆ ก็ชอบน้องพลอยที่เล่นเป็นกะทิ งั้นฉันขอสวนกระแสมากรี๊ดพี่ทองแทนก็แล้วกันค่ะ อย่าให้โตนะ 555
- ขอว่าอีกนิดเถอะ เด็กๆ ตัวประกอบในเรื่องนี้ยังไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่นะ ฉันยังคงยกเหรียญทองให้การแสดงของเด็กๆ แก็งค์แฟนฉัน ในรางวัลทีมนักแสดงเด็กไทยในดวงใจอยู่ค่ะ
- เป็นเพราะหนังจึงทำให้เราได้มาเจอกัน…

Create Date : 10 มกราคม 2552
Last Update : 10 มกราคม 2552 21:51:44 น.		9 comments
Counter : 1470 Pageviews.
Share Tweet