สวัสดีค่ะ^^'

อันดับแรกต้องขอขอบคุณบุคคลนิรนามที่มาเขียนบล็อกให้เมื่อครั้งที่แล้วนะคะ-/|\-

เมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ 2549 เป็นอีกวันนึงของชีวิตที่ได้ก้าวผ่าน
หลายคนคงสงสัย มันก็วันเสาร์ เหมือนทุกเสาร์นี่นา
มันก็ใช่นะ เอิ้กๆ แต่สำหรับนุ่นมันต่างกับทุกเสาร์อย่างหนึ่ง
คือ เป็นวันที่ข้าพเจ้าได้เป็นบัณฑิตเต็มตัวเสียที (ได้เป็นว่าที่บัณฑิตมาปีนึงพอดิบพอดี)

ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะว่าทิ้งช่วงหลังจากจบมานานแล้วก็ได้ละมัง
คนเยอะจุง ร้อนด้วย หาเพื่อนไม่เจอ แถมบางคนทัก ดั๊น! จำชื่อเค้าไม่ได้อีก - -'
แล้วก็ดีที่ได้เจอเพื่อนที่รู้จักกันในเน็ต เรียนม.เดียวกัน อยู่คนละคณะ แต่ไม่เคยเจอกันเลย
(ก็ไม่เคยนัดกันนี่นา เอิ้กๆ)

วันนั้นมีพ่อหมี เป็นสารถีและผู้ช่วยแบกสัมภาระ และพี่หมาเป็นผู้ลั่นชัตเตอร์ให้
ต้องขอขอบคุณพี่หมาอย่างมากที่มาเป้นตากล้องให้ ซึ้งมากๆงับ -/|\-
ส่วนพ่อหมี เอาไว้ขอบคุณเป็นการส่วนตัว ฮรี่ๆ
ส่วนรูปนั้น รอไปก่อนน้า อยู่ในเครื่องพ่อหมี อุอุ

สำหรับที่หายหน้าหายตาไปนั้น อันเนื่องมาจากเหตุผลหลายประการ
และที่ไม่มีเหตุผลอีกหลายประการ (อันหลังจะเยอะกว่ามาก)

ตั้งแต่ทำงานมาเนี่ย เวลาที่จะทำอะไรมันก็ลดหายไปหมด

แต่ก่อนมีเวลาทั้งวันที่จะนั่งอยู่หน้าคอมได้ จนได้ฉายา KoPoK 24 Hr.
จากพี่ๆน้องๆในพันทิป เพราะไม่ว่าคุณจะเปิดกระทู้ไหน ออนไลน์msn ช่วงไหน
ก็จะปรากฎชื่อ KoPoK เสนอหน้าเร๋อหรา อยู่เป็นนิจ บล็อกเอย อัพมันซะจนคนอ่านเบื่อ (ฮ่าๆ)
ตอนนี้ แม้แต่คอมยังไม่ได้เปิดเลย แป่ว!

แต่ก่อนนอนอ่านหนังสือ นิตยสาร อย่างสบายใจ ไม่รีบร้อนที่ว่าจะอ่านจบเมื่อไหร่
ตอนนี้เวลาช่างหดสั้นเหมือนลำไส้ถูกตัด เวลาอ่านหนังสือลดน้อยลงอย่างมาก
แต่ก็ทำให้เราอ่านหนังสือเล่มใหญ่ๆจบได้มากขึ้น (ไม่รู้เพราะอะไร)

อย่างเช่น ดาร์วิน ชี โค้ด ซื้อมาตั้งกี่ปีแล้วเนี่ย อ่านไปถึงหน้า 30 กว่าๆมา เกิน10รอบ
ก็อ่านไม่จบซักที แต่ช่วงนี้ 4 วันอ่านจบ โดยใช้เวลาตอนเช้า 15 นาทีก่อนทำงาน
และอีก 30 นาทีก่อนนอนเท่านั้น โอ้ว จอร์จ! มันยอดมาก

หรือ

มูซาชิ ฉบับท่าพระจันทร์ สามารถอ่านได้ 2 วันครึ่งเท่านั้น
ตอนที่อ่านเป็นช่วงที่ไปอบรมที่พระราม 3 เป้นเวลา 3 อาทิตย์พอดี
เลยมีเวลาอ่านมากขึ้นกว่าตอนอยู่ที่สาขา ตอนเช้าก็ 1 ชม. ตอนเย็นก็ 30 นาทีก่อนนอน

จะว่าไปอันนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะว่าเป็นการบังคับตัวเองดีว่า ต้องอ่านให้จบไม่เกิน 4 วันนะ
ไม่งั้นหนังสือเธอก็จะถูกดอง และเป็นอาหารปลวกในวันข้างหน้าแน่ๆ

หลายคนก็ยังสงสัยว่า แล้วบล็อกล่ะ เสาร์-อาทิตย์ ก็มีนะ ทำไมไม่อัพล่ะ????
นั่นซิ! ทำไมไม่อัพ เนื่องด้วยมีภารกิจเรื่องท้องไส้ และเรื่องชีพจรลงเท้า
จะว่าง่ายๆก็เรื่องกิน เรื่องเที่ยวเนี่ยล่ะค่ะ อิอิ ทำให้เวลาช่วงนี้ผ่านไปเร็วยิ่ง

เที่ยวทั้งในเมืองนอกเมือง (เน้นกิน) ทั้งในจังหวัดและนอกจังหวัด อิอิ
เลยได้ถ่ายรูปเบิกบานลั๊ลลาเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เพิ่งซื้อแรมมาเพิ่ม รู้สึกลั๊ลลากับการแต่งรูปเข้าไปอีก
แต่งนะ แต่ไม่ได้โพสต์ ฮ่าๆๆๆๆ

ลองเอารูปไปอัดดู เพื่อจะได้ดูว่าภาพมันแตกมากไหม?
พออัดเสร็จ เออ คมใช้ได้เหมือนกัน อวดๆพี่ๆที่ออฟฟิศ
อ๊ากส์!!!! เค้าบอกสวยๆ ไปทำโปสการ์ดขายเถอะ แต่ก่อนขายน่ะ รูปนี้พี่ขอนะ
อิอิ ... สุขใจลั๊ลลา! :P~

ช่วงนี้ไม่ค่อยดีหลายอย่าง
เรื่องแรกคือ เรื่องสุขภาพ ท้องไส้ไม่ค่อยดี เพิ่งจะเป็นลำไส้อักเสบหมาดๆ
ครั้งแรกนึกว่าเป็นโรคกระเพาะซะอีก เลยต้องลางาน 1 วัน
สงสัยคงจะใกล้โดยไล่ออกแล้วตรู หยุดบ่อยซะจุง
ไปหาหมอ หมอบอกว่าไม่ลำไส้อักเสบ ก็ไส้ติ่ง - -'
เอาแน่ๆดิคุณหมอ ... หมอบอกว่าถ้าอีก 2 วันไม่หายล่ะก็
หมอขออัญเชิญ คุณมาใหม่นะ แล้วมาส่องกล้อง
(~ ~" นู๋จะตายไหมเค๊อะ คุงหมออออ เอิ้กๆ)
ปรากฎว่า อีก 3วันต่อมาหาย (หึหึ เค้าบอกว่า 2 วัน ดื้ออะ)
แต่ก็หายแล้วนี่ .... เราเลิกกันนะคะคุณหมอ ฮ่าๆ

เรื่องต่อมา คือเรื่องในที่ทำงาน
คือเรารู้ล่ะว่ามีคนไม่ชอบเรา ... เราก็เฉยๆน้า เฉยทุกอย่างเลย
เค้าเล่นเราแรงๆ ทั้งๆที่เค้ายังไม่ได้รู้ข้อมูลอะไรจริงๆเลย
เราก็เฉยน้า ...
แต่อยู่ๆไปเราชักจะอึดอัดขึ้นมาซะงั้น
แบบว่าทำไมต้องมาอะไรกับเราหว่า?
คิดว่าเราประจบนายบ้างล่ะ คิดว่าอย่างนู้นอย่างนี้บ้างล่ะ
จนใจแหะ ... อยากให้เค้ารู้จังว่าที่ผู้ใหญ่เค้าเรียกเราอะน้า
เค้าเรียกเราให้ไปทำงานน้า ... งานตรึมเลยนะเค่อะ
แต่เราก็ไม่อยากปฎิเสธ คือเราช่วยอะไรได้เราก็อยากช่วย
อย่างน้อยเราขายไม่เก่ง (งานที่ทำตอนนี้ หัวใจหลักคืองานขายไปแล้ว)
แต่เราทำด้านนี้ได้ เราก็อยากจะหักลบกลบกันไป ทั้งๆที่รู้ว่าไม่หักลบกันไม่ได้หรอก
แต่มันก็ยังรู้สึกดี ในสิ่งที่เราทำ
เราไม่สามารถเปลี่ยยความคิดใครได้ เราไม่สามารถเปลี่ยนใจใครได้
แต่เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราทำไปนั้น ไม่ผิด แล้วก็สบายใจที่จะทำ
เราก็ยังคงจะทำต่อไปล่ะนะ
อ่อ! อีกอย่างที่เราอยากจะบอกเค้าเนียคือ
"การทำให้คนอื่นดูแย่ลง มันไม่ได้หมายความว่าจะทำให้ตัวเองดูดีขึ้น"หรอกน้า
เพราะเรารู้อะไรบางอย่างมา ... ทำให้เราเสียความรู้สึกกับเค้าพอสมควรเลย
แต่สุดท้าย สิ่งที่เราทำได้คือ ... วางเฉย และจะเฉยต่อไป

เอ้า! บ่นไป คนอ่านก็เครียดเปล่าๆเนอะ มาดูรูปกันดีกว่าไหมเนอะๆ

มือใหม่หัดถ่าย มือใหม่หัดแต่ง(ภาพ)นะคะ ^_^

ติชมตามอัธยาศัยค่า

เพื่อนสนิท!
เพื่อนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่ มัธยมที่บดินทรเดชา2
สนิทกันมาก็ร่วมๆ 10ปีได้แล้วค่า ไม่ได้เจอกันนาน เจอกันแว่บๆที่มหาลัยแค่นั้นเอง

ลานเบียร์ ไฮเนเก้น
เมื่อปลายปีที่แล้ว วันก่อนเปิดลานเบียร์อย่างเป็นทางการ
ไปกับพ่อหมีและพี่หมา ถ่ายด้วยกล้องมือถือ Noise กระจาย แต่ชอบสวยดี อิอิ

In Love And House Rama
กินลม ชมวิว อิ่มท้อง สะพานพระราม 8 และที่เฮ้าส์ RCA ด้วยกล้องมือถือค่ะ

ส่วนรูปอื่นๆที่ถ่ายช่วงหลังๆนี่ ฝีมือรู้สึกจะดีกว่าเดิม ... แต่ว่า ลืมย่อขนาดไฟล์ แป่ว!
งั้นรอไปก่อนนะ เอิ้กๆ

ต่อไปนี้นะ จะพยายามอัพ จริงๆนะ จะสั้นจะยาวบ้าง จะเอาบทความดีๆมาลงบ้าง
น่าจะดีไหมคะ? เพราะไม่ได้เขียนนานๆเนี่ย มันจับต้นชนปลายไม่ถูกอะ
ฝืดๆ นึกคำไม่ออก มันเลยออกมาแปลกแบบนี้
เรื่องก็วกไปวนมา - -'

งง

ลป.
คิดถึงบริค บาร์
คิดถึงเหล่าสกา ไม่ว่าจะเป็นพี่โต เจตต์ แทน น้องฟ้า น้องแอน .... และอีกหลายคน
คิดถึงพี่มิ้ม พี่นก พี่กล้า พี่หญิง กลับมาก็ไม่ได้เจอกัน ผ่าง! - -'
คิดถึงพี่ป้อง พี่ป๊อก พี่ต้อง พี่ไวท์ พี่แป้ด ที่ไม่ได้ติดต่อกัน
คิดถึงพี่แพน ไม่มีใครมาทะลึ่งให้ฟัง
คิดถึงพี่หมา ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกัน เอาไว้ไปกันเนอะพ่อหมี พี่หมา
คิดถึงน้องเบลล์ และทุกๆคน ณ พันทิปที่รัก
คิดถึง ..... ทุกคนที่ยังไม่ได้พูดถึง เพราะถ้าพูดล่ะก็ มีหวังงงงงงงง .... หลับหน้าจอแน่ๆ

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2549
Last Update : 6 เมษายน 2549 6:45:06 น.		35 comments
Counter : 1039 Pageviews.
Share Tweet