การรู้ "ธรรม" และได้ "ทำ"

จะทำให้เข้าใจ "ตน" ได้มากขึ้น

รู้จักดำเนินชีวิตที่เป็น "กลาง"
ไม่มีค่าของความเป็นกรด..เป็นด่าง

สิ่งนี้แหละ..จะนำพาตัวเราไปสู่ความสมดุลทั้งกายและใจ...


"รู้สิ่งใดรอบรู้ได้ทุกเรื่อง

รู้ปราดเปรื่องรู้หลักธรรมคำสั่งสอน

รู้ปฏิบัติรู้จักปล่อยรู้นิวรณ์

จิตประภัสสรจะบังเกิด...แก่ตัวตน"

สาธุครับ

คนหลังเขา เฝ้ารู้ธรรม

หลายคน...ที่รู้ธรรม แต่ไม่สามารถปฏิบัติได้ (เข้าใจทฤษฎี แต่ไม่พร้อมปฎิบัติ) ในขณะเดียวกันกลับเป็นผู้ที่สามารถถ่ายทอดเป็นวิทยาทานแก่บุคคลอื่นได้ อาจจะด้วยเหตุผลใด ๆ ก็ตาม ไม่ว่าจะศึกษาจากตำรา หรือจากสิ่งที่พบเห็น

แต่อีกหลายคน...ที่รู้ธรรม เลือกที่จะปฏิบัติ แต่ไม่สามารถที่จะถ่ายทอดให้กับบุคคลอื่นได้

แล้วจะมีอีกสักกี่คน...ที่สามารถเป็นได้ทั้งผู้ปฏิบัติและผู้ถ่ายทอด ???

หรืออาจจะเป็นเพราะ..เวลา สถานการณ์ ของแต่ละคนยังไม่ใช่ หรือเปล่า..แล้วเมื่อไหร่???


คุณคนป่าคิดว่า.."เธอต้องอยู่..เพื่อรู้ธรรม..เพื่อตนเอง หรือ เพื่อใคร.."

...การเห็น "ปริยัติ"...การเห็น "ปฏิบัติ"
สำหรับเธอ..เธอทั้งหลาย ผู้ทำงานก็แล้วแต่สะดวก...ทำเท่าที่พอทำได้ก็ดีมากแล้ว

แต่ถึงอย่างไรก็ตามการ "ปฏิบัติ" นั้น เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นได้ด้วยตนเอง นี่ก็คือ "สันทิฏฐิโก"

"เธอต้องอยู่..เพื่อรู้ธรรม..เพื่อตนเองก่อน (ภายในตน) แล้วค่อย..ค่อยสู่ภายนอก เพื่อผู้อื่น.."

ขอบคุณ...ขอบคุณมาก

เพราะถ้าตนเองไม่เข้าใจตน แล้วจะให้ผู้อื่นเข้าใจได้อย่างไร...

นี่คือ...ธรรม..คำสอนของพระพุทธเจ้า

"เราก็เปรียบหนึ่งเรือ บรรทุกสิ่งของ
ที่เธอต้องการ... พอถึงฝั่งแล้ว เรือนี้
ไม่ได้มีความสำคัญสำหรับเธอเลย..."

*~*~*~*..แวะมาทักทายจ๊ะ..ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..*~*~*~*

..HappY BrightDaY..

ชอบเนื้อหาในความคิดเห็นที่ 1 จังเลยคะ

ขอเพิ่มเติม comment no. 7

ไม่ว่าเราจะถึงฝั่งไปไกลสักแค่ไหนก็ตาม เรือ่ลำหนึ่งนั้น ก็ยังคงสำคัญอยู่ "สำคัญที่ใจ..สำคัญที่ความรู้สึก.." เพราะเวลาผ่านก็จะทำให้เราระลึกถึง โดยที่ ณ เวลานั้น เรือลำนี้อาจจะกำลังพาผู้แสวงหาธรรมไปถึงฝั่งดั่งเช่นที่เราประสบอยู่ก็เป็นได้..


เช่นนี้แล้ว..."ความสำเร็จที่เกิดจากผู้อื่นนำพา ทำให้เราศรัทธาด้วยความรู้สึก...อย่างจริงใจ"