ถึงจะรู้ว่าทุกสิ่งอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป แต่เมื่อคนรู้จักกันมีทุกข์เพราะเสียลูกที่เพิ่งเกิดได้เพียง 20 วัน ก็ทำให้สะเทือนใจได้เหมือนกันนะ

ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะ....
อย่างน้อยเธอ...ก็รู้จักคำว่า...
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป...
ดีมากเลยอย่างน้อยความสะเทือนใจของเธอคงจะน้อยกว่าปกติทั่ว ๆ ไป เพราะว่าเธอได้เข้าสู่กระแสแห่งธรรมนั้นแล้ว....

วันหนึ่ง ขณะที่พระพุทธเจ้าออกบิณฑบาต..... หญิงคนหนึ่งลูกของเธอต้องสิ้นชีวิตลง นางวิปโยคน้ำตานองหน้าเข้ามาหา และขอร้องให้พระพุทธเจ้าช่วยขจัดทุกข์อันเกิดจากลูกที่รักมาตายจาก ......พระองค์ก็ออกอุบายว่าให้ไปหาเมล็ดผักกาด บ้านที่ไม่เคยมีญาตตายมาสักสองสามเมล็ด จะมาฝนทำยาให้พื้น หญิงนี้ก็ดีใจมาก อุ้มศพลูกไปหาเมล็ดผักกาดที่บ้านไม่เคยมีญาติตาย......แต่ไม่มีบ้านไหนที่ไม่มีญาติตายสักบ้านเดียว มีแต่เมล็ดผักกาดเท่านั้น นางอุ้มลูกหาจนลูกเน่าคาอกจึงปลงตก หญิงคนนี้ต่อมาได้เป็นภิกษุณีที่เป็นพระอรหันต์รูปหนึ่ง

เธอจำได้หรือเปล่าที่เรา ทำวัตรแปลน่ะ....
มะระณะธัมโมมหิ เรามีความตายเป็นธรรมดา

อนุโมทนาสาธุ

ธรรม แท้จริง อยู่ทุกที่

เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ

ใจเป็นประธาน

ถุนนมีหลากหลายเส้นทางให้เราเลือกเดิน เพื่อไปสู่จุดหมายที่ต้องการ ซึ่งควบคุมด้วย "กาย" เป็นหลัก
ถนนแห่งธรรมก็เช่นกัน นอกจากหนังสือซึ่งสัมผัสจากการมองเห็น..ด้วยตา (ตาใน) หรือจะเป็นการสัมผัสจากการได้ยิน..ด้วยหู ไม่ว่าจะฟังเทศน์ เทป ซีดี เป็นต้น แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงแนวทางให้ชีวิตก้าวสู่เส้นทางธรรม หากจะก้าวให้ถึงจุดหมายที่ต้องการ ต้องควบคุมด้วย "ใจ" เป็นหลัก อย่างที่คุณคนป่าบอก "ธรรมแท้อยู่ที่ใจ.."
ขณะนั้น "สุข" หรือ “ทุกข์”... “พอใจ หรือ ไม่พอใจ”... “งานจะยุ่ง" หรือ "ไม่ยุ่ง”......”หนี้สิน หรือ ทรัพย์สิน” ใด ๆ ก็ตาม
ทั้งหมดทั้งมวลน่าจะเหมาะกับคำว่า "ปล่อยไม่ลง..ปลงไม่เป็น" อย่างคำกล่าวของท่าน ว.วชิรเมธี "อยู่กับปัจจุบันให้เป็น" ให้กายอยู่กับจิต จิตอยู่กับกาย คือ มี "สติ" กำกับตลอดเวลา
ฉะนั้น..หากทุกคนเข้าใจที่จะ "ปล่อย" ตามความพอดีและเหมาะสม ทุกอย่างจะจบ..ที่ตัวเรา แล้วทุกท่านก็สามารถดำรงชีวิตกับปัจจุบันอย่างปกติสุข..

"ความสว่างของใจ..ทำกายงดงาม"

ขอพิมพ์ใหม่นะ พิมพ์ผิด เดี๋ยวไม่ตรงตามสโลแกนที่ตั้งใจไว้


"ความสว่างของใจ...ทำให้กายงดงาม"

ถนน...แห่งธรรมนั้นอยู่ไม่ไกล
แต่ทำไม...ไปไม่ถึง

หรือว่า...ยังหาถนนนี้ไม่พบ
หรือว่า...พบเพียงแต่มอง...แต่ยังไม่เห็น

(ให้พิจารณา "พบเพียงแต่มอง...แต่ยังไม่เห็น")

มีคำกล่าวไว้ว่า

"คนที่เห็นธรรมหนึ่งนาที ... มีค่ามากกว่าคนอายุร้อยปี แต่ไม่เห็นธรรม"

ไม่รู้ว่าจะเข้าใจเหมือนกันหรือไม่ หากพบเพียงแต่มอง..แต่ยังไม่เห็น สิ่งที่คนเมืองนี้เข้าใจ ก็คือ

หากเราจะมอง..และให้เห็นถนน..แห่งธรรมนั้น เปรียบเสมือนเราหาของอย่างหนึ่ง แต่ไม่เจอ ทั้ง ๆ ที่มันอยู่ข้างหน้าเรา (เส้นผมบังภูเขา) นั่นหมายถึง ณ เวลานั้น เราใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง เพียงเพื่อให้เห็นสิ่งที่ต้องการ แต่มันกลับไม่เห็น ถ้าหากเรามีสติ และหาสิ่งของที่ต้องการด้วยใจ เราก็คงเห็นสิ่ง ๆ นั้น


เช่นกัน ถนน..แห่งธรรมนั้นไม่ไกล เราควรใช้ "ใจ" หรืออยากจะเรียกว่า "จิตสัมผัส"...ใจต้องยึดมั่น และเพียรพยายาม สักวันก็จะเห็นถนน..แห่งธรรม


พระพุทธเจ้าตรัสว่า "การปรารภความเพียรเพียงราตรีเดียว มีค่ามากกว่ามีชีวิตร้อยปี แต่ปราศจากความเพียร"

comment no. 10 โดย ; คนเมือง ^-^

"คนที่เห็นธรรมหนึ่งนาที ... มีค่ามากกว่าคนอายุร้อยปี แต่ไม่เห็นธรรม"

พออ่านแล้วรู้สึกเลยว่า...ปิติ...
ขอให้เธอ..เธอ..ทั้งหลายโปรดหันหน้ามองธรรมกันเถิด..ด

...เธอ....เห็นแล้ว...เธอ...เห็นแล้ว....สาธุ...

นี่แหละคือ..
"รสชาติของธรรม คือนำไปปฏิบัติ...แล้วค่อย ๆ สัมผัสที่ ใจ (จิต)"

ขอบคุณ...

"คนป่า"..หาธรรมมาให้

"คนเมือง"..ใส่ใจใฝ่หา

"คนศรัทธา"ดูข้างใน..ได้ประโยชน์