 |
 .๐*~๐..ความรัก เป็นเรื่อง สวยงาม..๐*~๐.๐*~๐.
|
|
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|
Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
พาสนาเดินกลับบ้านพักด้วยอาการซึมๆ เธอรู้สึกเจ็บลึกๆ อยู่ข้างใน แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
พาสนาก้าวกลับขึ้นมาบนบ้านพัก ก็พบปัญจรีที่วิ่งกลับมาด้วยท่าทางไม่สบายใจ หญิงสาวร่างบางหยุดยืนมองพาสนา ด้วยแววตาบางอย่าง มันดูเศร้า และหดหู่...แล้วเธอก็วิ่งกลับเข้าไปในห้องพักของเธอกับอรินยา
พาสนามองปัญจรีที่วิ่งผ่านไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่เพียงไม่นาน ปัฐวีก็เดินกลับมาที่บ้านพักเช่นกัน สภาพชายหนุ่มไม่ต่างอะไรกับอีกฝ่ายมากนัก เพียงแต่เค้าไม่ได้ร้องไห้เหมือนปัญจรี มีแต่รอยหมองเศร้าบนใบหน้า พาสนามองปัฐวีที่เดินกลับมาด้วยความสงสัย เกิดอะไรขึ้นกับคนในบ้านหลังนี้กันนะ
ตุ้ม หน้าแกไปทำอะไรมา พาสนากล่าวถามปัฐวีเมื่อเห็นใบหน้าของเค้ามีรอยแดงๆ
อืมม ไม่มีอะไร ปัฐวียกมือลูบแก้มของเค้าเบาๆ
เกิดอะไรขึ้นรึป่าว เมื่อกี้เห็นคุณปุ่นวิ่งร้องไห้กลับมา พาสนาถามชายหนุ่มด้วยความสงสัย
ไม่มีนิ.... ปัฐวีตอบปฏิเสธ แต่เค้ากลับไม่กล้าสบตาพาสนาเลยสักนิด
ขณะที่พาสนากำลังพูดคุยกับปัฐวีหน้าบ้านพัก พนักงานของรีสอร์ท ก็เดินเข้ามาหาพวกเค้า
ขอโทษค่ะคุณ คุณอรินยาฝากจดหมายมาให้ค่ะ พนักงานรีสอร์ทกล่าวพร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษใบหนึ่งให้คนทั้งสอง
ปัฐวีรับกระดาษแผ่นนั้น พร้อมกล่าวขอบคุณ
ขอบคุณนะครับ ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงนิ่ง
ดิฉันขอตัวนะคะ เมื่อทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาเสร็จเรียบร้อย พนักงานรีสอร์ทก็ขอตัวกลับออกไป
ปัฐวีมองแผ่นกระดาษในมือ....เค้าเปิดมันออกมาอ่าน เนื้อหาในจดหมายบอกไว้ว่า อรินยาได้เดินทางกลับกรุงเทพฯ ไปพร้อมกับพิษณุแล้ว
ปลาคุณยาย่า.... ปัฐวีเงยหน้ามองมาทางพาสนา
ฉันรู้แล้ว...ไปบอกคุณปุ่นเถอะ พาสนาบอกับชายหนุ่มเหมือนว่าเธอรู้เรื่องดีอยู่แล้ว
อืมม... ปัฐวีพยักหน้ารับเบาๆ แล้วชายหนุ่มก็เดินไปทางห้องพักของปัญจรี
พาสนายืนกอดอกมองไปยังชายหาด ดวงตาของเธอมองผืนทะเลกว้างยามเย็น.....มันช่างเศร้า และเหงาเหลือเกิน ซึ่งไม่ต่างอะไรกับหัวใจของเธอในเวลานี้เลยสักนิด
ปัฐวีเดินเข้าไปหาปัญจรีในห้องพัก หญิงสาวกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าของเธอใส่กระเป๋า เหมือนว่าจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ
คุณจะทำอะไร ชายหนุ่มร้องถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าสงสัย
กลับกรุงเทพฯ ฉันจะกลับ ปัญจรีตอบเสียงแข็ง โดยไม่ยอมหันมองหน้าอีกฝ่าย
ก็ดี........เพราะตอนนี้คุณยาย่าก็กลับไปกับคุณพิษณุแล้ว ปัฐวีพยักหน้าเบาๆ
หะ ยาย่ากลับไปแล้วเหรอ ปัญจรีหันมองมาทางปัฐวีด้วยสีหน้าสงสัย
ใช่ นี่ไง ปัฐวียื่นจดหมายของอรินยาให้ปัญจรีอ่าน
หญิงสาวรับจดหมายจากชายหนุ่มมาอ่าน เธอนิ่งไปกับจดหมายฉบับนี้
ผมว่า พวกเราก็ควรกลับได้แล้ว ปัฐวีกล่าวน้ำเสียงนิ่ง
คุณรอสักครู่นะ เราจะไปเก็บเสื้อผ้ากันก่อน ปัฐวีกล่าวกับปัญจรีอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องของเธอ
หญิงสาวฟังชายหนุ่มพูด เธอก็เอาแต่นิ่งเงียบ จนเค้าเดินออกไปจากห้อง เธอต้องทรุดนั่งลงกับที่นอนนุ่ม
เราหรอ......เรางั้นหรอ... เธอพูดออกมาเบา ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้น้ำเสียงของเธอเล็ดลอดออกมา มันเป็นเสียงร้องไห้ที่มาจากความรู้สึกเจ็บปวด และทุกข์ใจที่มี
.
.
.
พาสนานั่งนิ่งอยู่ที่หน้าระเบียงบ้านพัก เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เธอไม่รู้ว่าการมาพักผ่อนครั้งนี้ได้ให้อะไรกับเธอกลับไป แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัด และทรมานอย่างบอกไม่ถูก
ปัฐวีออกมาจากห้องพักของพาสนา พร้อมกับกระเป๋าของเธอและเค้า..........พาสนาหันมองมาทางชายหนุ่ม
เก็บของเรียบร้อยแล้วเหรอ พาสนาร้องถามน้ำเสียงแผ่วเบา
อืมม ของแก ฉันก็เก็บให้หมดแล้วนะ ปัฐวีบอกกับเธอสีหน้าเรียบ
ขอบใจ พาสนาพยักหน้ารับเบาๆ
เพียงไม่นาน ปัญจรีก็เดินออกมาจากห้องพักเช่นกัน เธอจัดการเก็บเสื้อผ้าของเธอ และอรินยาใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว
ปัฐวีเดินไปหาหญิงสาว เค้าทำท่าจะช่วยเธอถือกระเป๋าใบโต.....แต่ปัญจรีกลับไม่ยอมให้เค้าช่วย เธอดึงกระเป๋าคืน แล้วเดินลงจากบ้านพัก ด้วยท่าทางตึงๆ
คงจะโกรธฉันละมั้ง เรื่องของยาย่า พาสนาพูดออกมาเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของปัญจรี
ปัฐวีมองหญิงสาวร่างบางที่ลากกระเป๋าใบใหญ่เดินไปตามทาง เค้ารู้ดีว่าจริงๆ แล้วปัญจรีไม่ได้โกรธอะไรพาสนาเลยแม้แต่น้อย แต่สาเหตุจริงๆ ก็คือเค้าต่างหาก
ไปกันเถอะ ปัฐวีหันมาบอกกับพาสนา
อืมม... พาสนาพยักหน้ารับ พร้อมกับลุกขึ้น เดินตามชายหนุ่มไปตามทางเดินของรีสอร์ท
พาสนามองไปรอบๆ รีสอร์ทอีกครั้ง......ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ มันอ้างว้าง มันเดียวดายพิกล
ทั้งสามออกเดินทางกลับกรุงเทพฯ โดยปัฐวีเป็นคนขับรถให้ดังเช่นเคย........ปัญจรีนั่งเงียบมาตลอดทาง พาสนาเองก็ไม่ต่างกัน ทุกคนต่างก็จมตัวเองอยู่กับความคิด ความรู้สึกของตนเอง ตลอดเส้นทางการเดินทาง
.
.
.
อรินยานั่งเงียบอยู่ในรถ หลายครั้งที่เธอต้องน้ำตาซึม เมื่อคิดถึงคนที่ทำให้เธอเสียใจ พิษณุที่ขับรถอยู่ หันมองหญิงสาวข้างๆ เค้าเองก็ไม่รู้จะปลอบใจเธออย่างไรดี ในเมื่อตอนนี้เค้าเองก็เจ็บไม่ต่างกัน....รถยนต์คันโก้ ขับผ่านความมืดของเส้นทางประจวบฯ - กรุงเทพฯ
เพียงเวลาไม่ถึง 3 ชั่วโมง รถยนต์คันสวยก็จอดสนิทที่หน้าคอนโดหรู
ถึงแล้วครับ... พิษณุบอกกับหญิงสาวข้างๆ น้ำเสียงเรียบ
ขอบคุณมากนะคะณุ....... อรินยาหันมากล่าวกับชายหนุ่มน้ำเสียงของเธอดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
อย่าคิดมานะยาย่า ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงนุ่ม เค้ายิ้มให้เธอบางๆ
ค่ะ ยาย่าจะต้องเข้มแข็ง อะไรหลายอย่างสอนยาย่าค่ะ อรินยาฝืนยิ้มให้ชายหนุ่ม เธอก้าวลงจากรถ ด้วยท่าทางเนือยๆ แต่เธอก็ยังหันมาส่งยิ้มให้เค้า ก่อนจะเดินกลับขึ้นคอนโดไป
พิษณุมองอรินยาเดินกลับขึ้นคอนโดหรู จนเธอหายลับตาไป ชายหนุ่มพิงกายกับเบาะที่นั่ง.........เค้าหลับตาลงอย่างอ่อนล้า ไม่ใช่อ่อนล้าที่ร่างกาย แต่มันเป็นความรู้สึกอ่อนล้าที่หัวใจ
ภาพหญิงสาวหน้าใส ยิ้มหวานละไมผุดขึ้น ในห่วงความคิดของเค้า รอยยิ้มหวานนั้นทำให้เค้าเผลอยิ้มตาม แต่แล้วเมื่อเค้าลืมตาขึ้น ภาพนั้นก็เลือนหายไป คงทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวดที่ฝั่งอยู่ลึกๆ ในใจเท่านั้น
ปลา... ชายหนุ่มเรียกชื่อของเธอออกมาเบาๆ พร้อมกับความรู้สึกที่เจ็บลึก