เนียนจังแกและปักโจฮอยได้เข้ามาในห้องอาหารของพนักงานโรงแรม
กุ๊กองลงและเพื่อน ๆ ก็หันมองคนทั้งคู่อย่างสงสัย
"พี่เนียนจัง ไปไหนมาอ่ะ.......ตั้งแต่ตื่นมาก็หายไปเลยนะ" กุ๊กองลงถามเสียงแจ๋ว
"อืมม รู้ดปล่าว่าตอนนี้คุณพัดอุยอุนอ่ะ เข้าโรงพยาบาล" เปี้ยะซุนอึนพูดอย่างตื่นเต้น
"ใช่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" กุ๊กองลงพยักหน้ารับกับเปี้ยะซุนอึน
เนียนจังแกฟังสองสาวพูดแล้วก็รู้สึกเศร้าในใจอีกครั้ง แต่ปักโจฮอยกลับบีบมือหญิงสาวแน่นขึ้นอีก เนียนจังแกหันไปมองปักโจฮอย
หญิงสาวหันไปยิ้มกับน้องสาวทั้งสอง........
"วันนี้มีอะไรกินบ้างอ่ะ หิวจัง" เนียนจังแกถามเรื่องอาหารโดยทำเป็นไม่สนใจเรื่องที่สองสาวพูด
"เอออ ก็มีซุปข้าวโพดกับแซนวิชไก่อ่ะพี่" เปี้ยะซุนอึนตอบ
"อืมมม น่ากินจัง...." เนียนจังแกยิ้ม
"โจ ไป หม่ำกัน" เนียนจังแกหันไปยิ้มให้กับปักโจฮอย
"อืม" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาวเช่นกัน
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปตักอาหารมาทาน........ คนในกลุ่มมองคนทั้งสองอย่างงง ๆ
"เปี้ยะ ๆ เค้าสองคนดูแปลก ๆ เนอะ" เตี้ยจิงออฟกระซิบกับเปี้ยะซุนอึน
"ก็ไม่นะ เปี้ยะว่า" เปี้ยะซุนอึนพยายามไม่คิดอะไร
"เหรอ...... เปี้ยะว่างั้นเหรอ" เตี้ยจิงออฟถามเปี้ยะซุนอึนอีก
"อืมมมมม คิดมากน่าออฟ" เปี้ยะซุนอึนตอบ แต่ตาก็จ้องไปที่เนียนจังแกและปักโจฮอย
หลังจากนั้นไม่ว่าเนียนจังแกจะทำอะไร อยู่ที่ไหน จะมีปักโจฮอยจะคอยอยู่ข้าง ๆ เสมอ....แล้วเนียนจังแกก็ไม่มีทีท่าจะรำคาญซะด้วย
"อืมมม พี่บอย.........." เสียงแหบดังมาจากร่างที่นอนอยู่บนเตียง
"พัด........พัดตื่นแล้วหรือ" หยอดจังบอยพูดกับหญิงสาวที่นอนบนเตียงคนไข้
"พี่บอยคะ" พัดอุยอุนมองหยอดจังบอยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
"ว่าไง เอาอะไรหรือป่าว" หยอดจังบอยถามหญิงสาวอย่างห่วงใย
"พัดหิวน้ำจังค่ะ" พัดอุยอุนพูดน้ำเสียงแหบ
"อืม แป๊บนะ" ชายหนุ่มหันไปรินน้ำใส่แก้ว
"อ่ะ ..........ค่อย ๆ ดื่มนะ" หยอดจังบอยค่อย ๆ ประคองพัดอุยอุนขึ้นมาดื่มน้ำจากแก้ว
"แค่ก ๆ ๆ........" พัดอุยอุนสำลักน้ำเพราะเธอรีบดื่มเข้าไป
"ระวัง ๆ ค่อย ๆ" หยอดจังบอยรีบหยิบผ้ามาเช็ดปากให้หญิงสาว
"พี่บอยค่ะ......." พัดอุยอุนจับมือชายหนุ่มไว้
"ทำไมไม่ให้พัดตายไปละคะ" พัดอุยอุนจ้องหน้าชายหนุ่ม
"ทำไมพูดแบบนั้นละ" หยอดจังบอยมองหญิงสาว
"ก็พี่บอยไม่ได้รักพัดแล้ว ก็ปล่อยให้พัดตายไปซิคะ" พัดอุยอุนพูดน้ำเสียงน้อยใจ
"ไม่เอานะ......อย่าคิดมาก นอนพักซะนะ" หยอดจังบอยค่อย ๆ ประคองพัดอุยอุนลงนอนกับที่นอน
"พี่บอยคะ อยู่เป็นเพื่อนพัดก่อนนะคะ" พัดอุยอุนจับมือชายหนุ่มแน่น
"จ๊ะ นอนซะนะ" หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน พัดอุยอุนยิ้มตอบก่อนหลับตาลง............
หลังจากมื้อค่ำแล้ว...... เนียนจังแกอยู่สนุกกับเพื่อน ๆ ได้สักพักก็ขอตัวเข้านอนก่อน ปักโจฮอยขออาสาเดินไปส่ง
"โจ........." เนียนจังแกพูดกับชายหนุ่มระหว่างเดินกลับห้องพัก
"หืม........" ปักโจฮอยขานรับ
"ขอบใจอีกครั้งนะ สำหรับ.........กำลังใจ" เนียนจังแกหันไปยิ้มให้ปักโจฮอย
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแก
"ถ้าไม่ได้โจ ........เราก็ไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไงบ้าง" เนียนจังแกมองไปตามทางเดิน
"เราเต็มใจ........ไม่ว่าจะยังไง ขอให้รู้ว่าเราจะอยู่เป็นเคียงข้างเธอตลอดไปนะ" ปักโจฮอยมองไปตามทางเดินเช่นกัน
"โจ........." เนียนจังแกหยุดเดินแล้วหันมองมาทางชายหนุ่ม
"หืม........." ปักโจฮอยหยุดเดินเช่นกันแล้วหันมองมาทางหญิงสาว
"โจเป็นคนดีมากเลยนะ......." เนียนจังแกยิ้ม
"ไม่ต้องชมก็ได้......." ปักโจฮอยยกมือลูบท้ายทอยเบา ๆ แล้วยิ้มเขิน ๆ
"สักวัน........สักวัน......." เนียนจังแกหยุดพูดแล้วมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง
"หืมมม" ปักโจฮอยมองหญิงสาวอย่างตั้งใจฟัง
"ไม่มีอะไร" เนียนจังแกหันหน้าไปตามทางเดินแล้วเดินต่อ
"อ้าววว" ปักโจฮอยร้องออกมาอย่างผิดหวัง
".........." เนียนจังแกแอบยิ้มขำ ๆ
"อะไรอ่ะ ให้เราหลงรอฟังแล้วไม่พูด" ปักโจฮอยเดินตามอย่างไม่เข้าใจ
"............" เนียนจังแกไม่พูดอะไรได้แต่เดินยิ้มไปตามทาง
ปักโจฮอยที่เดินตามมาคว้ามือหญิงสาวไว้
เนียนจังแกหันมองชายหนุ่ม.......ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาวแล้วหันมองไปตามทางเดิน......เนียนจังแกหันไปทางเดินที่ทอดยาวอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็เดินไปตามทางเดินนั้น..........
"ถึงห้องแล้ว........" เนียนจังแกหันมายิ้มให้ปักโจฮอยเมื่อถึงห้องพักของเธอ
"เรานอนก่อนนะ" เนียนจังแกบอกกับปักโจฮอยก่อนเปิดประตูห้อง
"อืมม ฝันดีนะ" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว
"ขอบใจ....... โจก็ฝันดีนะ" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่ม
"ราตรีสวัสดิ์นะ......" เนียนจังแกทำท่าจะปิดประตูห้อง
"เดี๋ยว เนียนจังแก......." ปักโจฮอยร้องเรียกหญิงสาวไว้
"หืมม....... มีอะไรเหรอ" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่ม
"เอออ .......เอออ........อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะ" ปักโจฮอยยิ้มเขิน ๆ
"จ้า........." เนียนจังแกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มอีกครั้งก่อนปิดประตูห้อง
หญิงสาวปิดประตูห้องไปแล้ว.......แต่ปักโจฮอยยังคงยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง......แม้จะเป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็สามารถทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นใจไม่น้อยเลย
เนียนจังแกยืนอยู่หลังประตู...................
"โจ..........สักวันเธอจะเจอคนที่ดี ที่เหมาะสมกับเธอ"
แล้วเนียนจังแกก็มองออกไปนอกหน้าต่าง........
ดวงตาหญิงสาวเศร้าลงเรื่อย ๆ.......เนียนจังแกเดินไปที่เตียงนอน หญิงสาวถอดนาฬิกาข้อมือออกแล้ววางที่โต๊ะหัวเตียง แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสร้อยที่กุ๊กองลงเอามาวางไว้ให้ หญิงสาวหยิบสร้อยขึ้นมาดู.........หัวใจเธอเริ่มเจ็บแปล็บอีกครั้ง.......แต่ไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมาอีกแล้ว เนียนจังแกนั่งมองสร้อยเส้นนั้น

เช้านี้หยอดจังบอยพาพัดอุยอุนกลับมาที่โรงแรม......ชายหนุ่มประคองหญิงสาวเดินเข้าโรงแรม......แล้วทั้งสองก็ต้องเดินสวนทางกับคนอีกคู่ที่ทำทีเหมือนไม่ได้สนใจอะไรพวกเค้าเลย
เนียนจังแกเดินสวนกับพัดอุยอุนและหยอดจังบอยอย่างไม่ได้สนใจมองสักนิด......
"คุณพัดอุยอุนเป็นยังไงบ้างครับ" ปักโจฮอยหยุดถามอาการพัดอุยอุน
"อ้อ ขอบคุณค่ะ ดีขึ้นแล้วค่ะ" พัดอุยอุนยิ้มให้ปักโจฮอย
"ครับ พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ" ปักโจฮอยยิ้มให้พัดอุยอุน
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" พัดอุยอุนยิ้มรับอีกครั้ง
"ผมไปก่อนนะครับ" ปักโจฮอยกล่าวลาแล้วเดินตามเนียนจังแกไป
หยอดจังบอยมองตามหญิงสาวที่เดินผ่านไป .......
"พี่บอยคะ......." พัดอุยอุนเรียกชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่
"หะ หืมมมม" หยอดจังบอยหันมองพัดอุยอุน
"พัดอยากพักผ่อนแล้วค่ะ" พัดอุยอุนทำหน้างอ
"ไปซิจ๊ะ..." พูดจบหยอดจังบอยก็พาพัดอุยอุนเข้าห้องพักเพื่อพักผ่อน
"เนียนจังแก......เนียนจังแก............" ปักโจฮอยร้องเรียกหญิงสาวที่เดินฉับ ๆ อยู่ข้างหน้า
"จะรีบไปไหนเนี่ย รอด้วยซิ" ปักโจฮอยรีบเดินตาม
"ก็ทำไมไม่รีบเดินมาล่ะ" เนียนจังแกตอบ
"แหม ก็หยุดทักเค้าหน่อยไม่ได้หรือไง" ปักโจฮอยอธิบาย
"ได้......ไม่ได้ว่าอะไรนี่" เนียนจังแกตอบกลับมาอีก แต่เธอยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ
"แล้วจะรีบไปไหนละนั่น" ปักโจฮอยวิ่งมาจนถึงเนียนจังแก
"ก็จะรีบไปเก็บฟักทองให้อาจารย์อาร์ทแดวูไง เดี๋ยวได้ช้าอาจารย์จะโวยเอา" เนียนจังแกมุ่งหน้าไปยังร้านเถาฟักทอง
"อืมมมม" ปักโจฮอยลากเสียงยาว
"อืมมม อะไร" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่ม
"ปล่าว ไม่มีอะไร" ปักโจฮอยยิ้มมุมปาก
"หนอยยยย" เนียนจังแกรู้สึกหมั่นไส้สีหน้าชายหนุ่ม เธอจึงหยิบดินใต้ต้นฟักทองขึ้นมาป้ายหน้าชายหนุ่ม
"นี่แน่ะ" หญิงสาวใช้สองมือป้ายหน้าชายหนุ่ม
"เฮ้ยยยยยย" ปักโจฮอยตกใจ
"555555555" เนียนจังแกหัวเราะชอบใจที่ตอนนี้หน้าโจเปื้อนดิน
"โห เล่นงี้เลยหรือ" ปักโจฮอยรีบก้มหยิบดินขึ้นมาเช่นกัน
"อ๊ะ ไม่เอานะโจ" เนียนจังแกวิ่งหนีชายหนุ่ม
"จะหนีไปไหน ทีตัวเองทำเค้าได้ แล้วจะหนีทำไม" ปักโจฮอยวิ่งตามเนียนจังแก
"ไม่เอานะโจ" เนียนจังแกวิ่งหนีไปหัวเราะไป
"มาให้เราจัดการซะดี ๆ" ปักโจฮอยยังคงวิ่งตาม
ภาพคนสองคนหยอกล้อวิ่งเล่นสนุกสนานในร้านเถาฟักทองเป็นภาพที่บาดตาคนที่ยืนมองจากทางริมหน้าต่างห้องเหลือเกิน หยอดจังบอยกำมือแน่น..........
"พี่บอยคะ" พัดอุยอุนเรียกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง
"หะ....หา" หยอดจังบอยหันมามองพัดอุยอุนที่นอนอยู่บนเตียงแทน
"พี่บอยทำอะไรอยู่คะ" พัดอุยอุนถามชายหนุ่ม
"พี่มองวิวข้างนอกน่ะ" หยอดจังบอยยิ้มเจื่อน ๆ ให้หญิงสาว
"พี่บอยคะ พัดอยากฟังนิทานจังค่ะ" พัดอุยอุนทำเสียงอ้อน
"อืมมม ได้ซิ" ชายหนุ่มเดินออกมาจากริมหน้าต่างแล้วเดินไปนั่งข้างพัดอุยอุน
"เอาเรื่องนี้นะคะ" พัดอุยอุนยื่นหนังสือนิทานให้หยอดจังบอย
"อืมมม กาลครั้งหนึ่ง.........." หยอดจังบอยรับหนังสือนิทานมาแล้วเปิดอ่านให้พัดอุยอุนฟัง
เมื่อนำฟักทองไปส่งให้อาจารย์อาร์ทแดวูเรียบร้อยแล้ว ........เนียนจังแกขอตัวกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง เพราะตอนนี้ตัวเธอสกปรกเต็มไปด้วยดิน
"โจ บ้าที่สุดเลย" เนียนจังแกหันไปต่อว่าปักโจฮอย
"ว่าเราได้ไง ก็ใครเริ่มก่อนล่ะ" ปักโจฮอยว่าหญิงสาวเช่นกัน
"ก็นั่นล่ะ โจผิด" เนียนจังแกยกความผิดให้ชายหนุ่มเต็ม ๆ
"เอ๊า!!!!! เราผิดซะงั้น" ปักโจฮอยยิ้มแบบเหนื่อยใจ
"ใช่...." เนียนจังแกหันไปยักคิ้วให้ชายหนุ่ม
ระหว่างที่ทั้งสองเดินไปเถียงกันไปหัวเราะกันไปก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีใครบางคนมายืนขวางทางไว้ เนียนจังแกหุบยิ้มลงแล้วมองไปทางอื่น
"มีความสุขจังนะ" น้ำเสียงชายหนุ่มเรียบนิ่ง
"คุณพัดอุยอุนหลับไปแล้วหรือครับ" ปักโจฮอยถามหยอดจังบอย
"อืม หลับแล้ว" หยอดจังบอยตอบปักโจฮอย แต่สายตายังจ้องมาที่เนียนจังแก
"ไปเหอะโจ" เนียนจังแกหันไปพูดกับปักโจฮอย
"สนิทสนมกันดีจังนะ" หยอดจังบอยยังพูดน้ำเสียงเรียบอีก
"เอออออ" ปักโจฮอยอึ้งไป
"โจ..... ไปซิ" เนียนจังแกเข้ามากอดแขนปักโจฮอยแล้วดึงให้เดินตาม
"เออออ" ปักโจฮอยก็ยังคงอึ้งอยู่
"ทำไมทำแบบนี้" หยอดจังบอยจับแขนเนียนจังแก
"ปล่อยนะ......" เนียนจังแกสะบัดมือของหยอดจังบอยออกจากแขนเธอ แต่หยอดจังบอยก็จับแขนหญิงสาวแน่น
"พี่ถามว่าทำไมทำแบบนี้" หยอดจังบอยพูดเสียงดังใส่เนียนจังแก
"ทำอะไร เราไปทำอะไร" เนียนจังแกพยายามแกะมือชายหนุ่มออกจากแขนเธอ
"นี่ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ....ก็ที่ทำอยู่นี่ไง" ดวงตาชายหนุ่มดุดัน
"ทำอะไร ......." เนียนจังแกขมวดคิ้วมองชายหนุ่ม
"ก็......หัวเราะต่อกระซิกกับ........." หยอดจังบอยหันไปมองปักโจฮอยที่ยืนอึ้งอยู่
"เออ เราว่าเราไปก่อนดีกว่านะ" ปักโจฮอยรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน
ปักโจฮอยหันหลังทำท่าจะเดินไป..........
"ไม่ต้องไปโจ" เนียนจังแกเรียกปักโจฮอยไว้....
ปักโจฮอยหันมองหญิงสาว......หยอดจังบอยมองเนียนจังแกด้วยดวงตาที่ดุและหึงหวง
"เอามือสกปรกออกไป........." เนียนจังแกแกะมือหยอดจังบอยออก
หยอดจังบอยอึ้งกับคำพูดของเนียนจังแก เค้าปล่อยมือออกจากแขนหญิงสาว
"ทำไมจะหัวเราะกับโจไม่ได้......." เนียนจังแกเดินมาใกล้ ๆ ปักโจฮอย
หยอดจังบอยมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ.........
"ในเมื่อ........." เนียนจังแกหยุดพูดแค่นี้แล้วยกมือโน้นคอปักโจฮอยให้ก้มลงมา.....หญิงสาวใช้จมูกน้อย ๆ สัมผัสกับแก้มของปักโจฮอยอย่างแผ่วเบา......ปักโจฮอยถึงกับตาโตด้วยความคาดไม่ถึง...เนียนจังแกหันมายิ้มให้หยอดจังบอย.......เป็นการยิ้มเยาะเย้ย......ที่แสนเจ็บปวดสำหรับชายหนุ่ม
"ชื่นใจจังเลยโจ" เนียนจังแกยิ้มให้ปักโจฮอย
"ไม่........" หยอดจังบอยพูดออกมาเบา ๆ อย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
"โจ เราอยากเปลี่ยนเสื้อแล้ว ไปกันเหอะ" พูดจบเนียนจังแกก็จูงมือปักโจฮอยเดินผ่านหยอดจังบอยไป
หยอดจังบอยยังคงยืนนิ่ง ชายหนุ่มเหมือนถูกสาปให้เป็นแข็งก้อนหิน
"โจ....." เนียนจังแกมองหน้าปักโจฮอยเมื่อมาถึงหน้าห้องพักของเธอ
ปักโจฮอยยืนมองหญิงสาวด้วยดวงตาที่พอจะเข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้
"เรา.........." เนียนจังแกก้มหน้านิ่ง
"เราเข้าใจ ไม่ต้องคิดมาก เราเข้าใจเธอเสมอ..........." ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว
"เราขอโทษนะที่ใช้โจเป็นเครื่องมือ" เนียนจังแกพูดตามความคิดของเธอ
"อืมม เรารู้ว่าเธอกำลังทำประชดเค้า" ปักโจฮอยเข้าใจเนียนจังแกเสมอ
"ขอบใจนะโจ ขอบใจมาก" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่ม
"อืมมม ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแกแล้วหยิบเศษดินที่ติดหน้าหญิงสาวออก
"ดูซิ เปื้อนหมดแล้ว" ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงอ่อนโยน
"อืมมมมม โจก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่ม

เมื่อครบกำหนดในการมาศึกษานอกสถานที่......ก่อนคืนวันกลับ ทางโรงแรมได้จัดงานเลี้ยงให้คณะอาจารย์ และนักเรียนจากโรงเรียนสอนทำอาหาร Garden 98 ทุกคนร่วมงานเลี้ยงกันอย่างสนุกสนาน...เนียนจังแกอยู่สนุกกับเพื่อน ๆ โดยไม่สนใจสายตาของใครบางคนที่นั่งจ้องมาทางเธอ....
ในงานมีการเลี้ยงพั้นซ์ซึ่งมีส่วนผสมของแอลกอฮอล์บาง ๆ จึงทำให้เหล่านักเรียนเฮฮามากกว่าปกติ.......
เนียนจังแกรู้สึกมึน ๆ หัวเพราะกินไปหลายแก้ว.........
กุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนก็ไม่ต่างกันนัก สองสาวขอตัวไปเข้าห้องนอนก่อนเพื่อน ......เมื่อนักเรียนเริ่มกลับห้องไปพักผ่อนกันเกือบหมดแล้ว ........เนียนจังแกจึงได้เวลากลับห้องเช่นกัน ปักโจฮอยเดินไปส่งหญิงสาวเช่นทุกครั้ง.........
"โจ.......ทำไมทางมันไม่ตรงเลยอ่ะ" เนียนจังแกถามปักโจฮอยเพราะตอนนี้เธอเห็นทางเดินคดไปคดมา
"อืมมม เดินให้ตรง ๆ ซิ" ปักโจฮอยบอกกับหญิงสาวที่กำลังเดินเป๋ไปเป๋มา
"เฮ้ยยยยยยย ทางมันไม่ตรงเอง เราอะเดินตรงเป๊ะ" เนียนจังแกเถียงไม่หยุด
"เออออ นะ " ปักโจฮอยรู้สึกขำเนียนจังแก
"โจ.........." เนียนจังแกยังเรียกชายหนุ่มข้าง ๆ
"หืมมม" ปักโจฮอยขานรับ
"ปวดหัวจังเลย" เนียนจังแกยกมือจับขมับแล้วทำสีหน้าเหยเก
"คงจะเพราะพั้นซ์อ่ะ" ปักโจฮอยตอบ
"ถึงห้องรึยังเนี่ย" เนียนจังแกพยายามเพ่งมองเบอร์ห้อง
"อืมม ห้องโน้น " ปักโจฮอยชี้ไปยังห้องพักของหญิงสาว
"อ้อ........แล้วนี่ห้องใครเนี่ย" เนียนจังแกชี้ไปยังห้องพักอีกห้องหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ เธอ
"ห้องไอจ๊กวีน หมูจังกิ และแดงจังวุ้ย เค้า" ปักโจฮอยตอบแล้วขำในตัวเนียนจังแก
"นี่รู้มั้ย เวลาเธอเมาเนี่ยน่ารักดีนะ" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาวเมื่อมาถึงหน้าห้องของเธอ
"ใครเมา........ไม่ม้าววววววววว ไม่เมา" เนียนจังแกโบกมือไปมา
"เอออ ไม่เมา" ปักโจฮอยยิ้มมองหญิงสาว
"ดูนี่ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเดินให้ดู" พูดจบเนียนจังแกรีบกระโดดขึ้นไปยืนบนขอบระเบียง
"ดูดี ๆ นะ" หญิงสาวพูดจบก็เดินไปได้สามก้าวก็ทำท่าจะล้มลงมา
ปักโจฮอยรีบเข้าไปรับร่างเล็กไว้ไม่ให้ตกลงพื้น........
"โอ้ยยย มาจับไว้ทำไม" เนียนจังแกโวยวาย
"ไม่จับได้ไงล่ะ เดี๋ยวก็ล้มหน้าทิ่มพอดี" ปักโจฮอยต่อว่าหญิงสาว
เนียนจังแกเงยหน้ามองปักโจฮอยที่ตอนนี้กำลังโอบเธอไว้ ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวนิ่งดวงตาแสดงความรักและห่วงใยให้เธอ
"เออออ...เราไปนอนแล้วนะ" เนียนจังแกรีบผละตัวออกจากชายหนุ่ม
"อืมมม ฝันดีนะ" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว
"อืมมม ฝันดี" เนียนจังแกรีบเข้าห้องทันที
ปักโจฮอยยืนมองประตูห้องที่ปิดสนิทแล้วจึงเดินกลับไปห้องของเค้า........
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงประตูห้องดังขึ้น
"ลืมอะไรหรือโจ" เนียนจังแกเปิดประตูแล้วยิ้ม
หญิงสาวหุบยิ้มลงทันทีแล้วรีบปิดประตู .......แต่........เธอก็ไม่ทัน
ชายหนุ่มคว้าแขนหญิงสาวได้ก็ลากเธอออกมาจากห้อง
"ปล่อยนะ........ปล่อยย" เนียนจังแกพยายามแกะมือแข็งออกจากแขนเธอแต่ไม่สำเร็จ
หยอดจังบอยลากหญิงสาวมาตามทางเดิน
"ปล่อยเรานะ ........." เนียนจังแกยังคงร้องโวยวาย
"เอาซิ เสียงดังเข้าไป คนอื่นจะได้ตื่นมาดู" หยอดจังบอยหันมาพูดกับหญิงสาว
"ก็ปล่อยแขนเราซิ" เนียนจังแกพยายามแกะมือชายหนุ่มออก
"ดื้อนักใช่มั้ย........." พูดจบชายหนุ่มก็จับหญิงสาวพาดบ่าอุ้มเธอเดินไปตามทาง
"นี่ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ" เนียนจังแกกำมือทุบหลังชายหนุ่ม
หญิงสาวพยายามดิ้นร้นแต่ก็ไม่สำเร็จ...... จนหยอดจังบอยพาเธอมายังห้อง ๆ หนึ่ง
"จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ......ปล่อยเรา" เนียนจังแกพยายามดึงประตูห้องไว้ไม่ให้หยอดจังบอยปิด แต่ชายหนุ่ม ก็ดันปิดประตูห้องจนได้
"จะทำอะไรเรา ไม่นะ" เนียนจังแกพยายามดิ้นหนี แต่หยอดจังบอยก็โยนร่างเล็กลงบนเตียงนอน
หญิงสาวกลิ้งลงบนที่นอน ........เนียนจังแกหันมองหยอดจังบอยตาเขม็ง........
"จะบ้าหรือไง กล้าดียังไงมาทำกับเราแบบนี้" เนียนจังแกตะหวาดชายหนุ่มเสียงเขียวแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูห้อง
หยอดจังบอยคว้าแขนหญิงสาวแล้วเหวี่ยงเธอไปที่เตียงอีกครั้ง
"โอ้ยยยยยยยย" เนียนจังแกร้องออกมาด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวดวงตาแข็งกร้าวดุดัน
"คิดจะทำอะไรน่ะ.....อย่าคิดบ้า ๆ นะ" เนียนจังแกรีบหนีไปยังมุมห้อง
"ทำไมต้องทำแบบนี้" หยอดจังบอยถามเนียนจังแก
"ทำอะไร เราไปทำอะไร" เนียนจังแก ถามคืน
"ก็เรื่องปักโจฮอยไง" หยอดจังบอยถามน้ำเสียงขุ่นเคือง
"อ้อ....ทำไม เรื่องของเรา นายเกี่ยวอะไรด้วย" เนียนจังแกเชิดหน้าตอบ
"เกี่ยวอะไรหรือ อยากรู้ใช่มั้ย" หยอดจังบอยเดินเข้าหาหญิงสาว
"อย่าเข้ามานะ.......เราต่อยจริง ๆ ด้วย" เนียนจังแกกำหมัดแน่น
"เอาซิ คิดว่าสู้ได้ก็เอา" หยอดจังบอยมองหญิงสาวตาเขม็ง
หยอดจังบอยเดินเข้าไปหาเนียนจังแก ......หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นก่อนปล่อยหมัดตรง ๆ ไปที่ชายหนุ่ม หมัดของหญิงสาวกระแทกอย่างจังกับมุมปากชายหนุ่ม.........หยอดจังบอยเซถอยออกมา.........แต่ดวงตาเค้ายังจ้องไปที่เนียนจังแก
"หึ หึ หึ" ชายหนุ่มเช็ดเลือดที่ไหลซิบจากมุมปาก
"หมัดหนักเหมือนกันนี่" หยอดจังบอยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขรึม
"บ้า......นายบ้าไปแล้ว" เนียนจังแกไม่พูดเปล่า หญิงสาววิ่งไปทางประตูห้อง
แต่เนียนจังแกวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็โดนหยอดจังบอยโอบเอวไว้....... ชายหนุ่มกระชากตัวหญิงสาวเข้าหาตัวเค้า
"จะทำอะไรน่ะ…..ปล่อยนะ....." เนียนจังแกดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ดื้อนักใช่มั้ย........." หยอดจังบอยจ้องมองใบหน้าสวยตรงหน้า
"เอามือสกปรก ๆ ออกไปจากเรานะ" เนียนจังแกตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม
"คำก็สกปรกสองคำก็สกปรก งั้นลองลิ้มรสความสกปรกหน่อยเป็นไง" ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มโยนหญิงสาวไปที่เตียงนอน
"อย่าทำบ้า ๆ นะ" เนียนจังแกตกใจสุดขีด
หญิงสาวรีบลุกขึ้นแต่ไม่ทัน ชายหนุ่มโผเข้าหาเธอ........
"ออกไปนะ......ออกไป" เนียนจังแกพยายามสู้สุดชีวิต
"ปากเก่งนักใช่มั้ย ดื้อนักใช่มั้ย" หยอดจังบอยจ้องหน้าหญิงสาว
"บ้าาา" เนียนจังแกตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม
"งั้นก็จะบ้าให้ดู" หยอดจังบอยยื่นหน้าเข้าใกล้หญิงสาว
"ไม่นะ....... อย่านะ......." เนียนจังแกพยายามดิ้นให้พ้นอ้อมกอดนี้
"มะ........อุ๊บบบบบ" เสียงหญิงสาวขาดหายไป
เนียนจังแกพยายามดิ้นได้สักพักก็หยุดดิ้นลง........หญิงสาวหลับตานิ่ง.......สัมผัสจากจุมพิตแสนอบอุ่นหวานซาบซานไปทั้งร่าง
หยอดจังบอยถอนจุมพิตออกจากริมฝีปากอิ่มสีชมพู.........ชายหนุ่มจ้องใบหน้านวลอย่างเอ็นดู..........หยอดจังบอยยกมือลูบแก้มใสอย่างแผ่วเบา..........
"เมื่อไหร่จะเลิกโกรธพี่สักที" หยอดจังบอยบอกหญิงสาวน้ำเสียงแผ่วเบา
"............." เนียนจังแกไม่ยอมตอบอะไร หญิงสาวหันมองไปทางอื่น
"พี่ใจจะขาดแล้วนะ.....อย่าทำแบบนี้อีกเลย" หยอดจังบอยกระซิบบอกหญิงสาว
"มันทรมานเหลือเกิน ทรมานจริง ๆ" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว
"เราจะกลับห้อง" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเรียบ
"อย่าทรมานพี่อีกเลยได้มั้ย......พี่จะทนไม่ไหวแล้ว" หยอดจังบอยมองหญิงสาวด้วยดวงตาขอความเห็นใจ
"เราจะกลับห้อง" เนียนจังแกย้ำคำเดิม
"ไม่.......ไม่......." หยอดจังบอยกอดหญิงสาวแน่น
"คุณลืมผู้หญิงของคุณแล้วหรือ" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่ม
"............" หยอดจังบอยอึ้งไป
"อย่าทำให้เค้าเสียใจ......อย่าทำร้ายเค้า" เนียนจังแกมองชายหนุ่มตรงหน้า
"อย่าทรยศเค้า......เหมือนที่คุณเคยทำกับเรา" เนียนจังแกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
หญิงสาวพยายามข่มความรู้สึกเจ็บปวดในใจ.........หยอดจังบอยผละถอยออกจากหญิงสาวคนที่เค้ารัก........
"ปล่อยให้เรื่องของเราเป็นอดีตไป......อย่ารื้อฟื้นอีกเลย" เนียนจังแกบอกน้ำเสียงเย็นลง
"เรากลับล่ะ" เนียนจังแกลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
ชายหนุ่มมองร่างเล็กเดินจากไปอย่างปวดใจ
กิ๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!........ เสียงประตูห้องปิดลง
เนียนจังแกหยุดยืนหน้าห้อง......น้ำตาใสไหลลงมาอีกครั้ง........เธอแสนจะเจ็บปวดและทรมาน

เช้าวันรุ่งขึ้น......... คณะอาจารย์และนักเรียนจากโรงเรียนสอนทำอาหารนานาชาติ Garden 98 ก็ทำการอำลา และขอบคุณ คุณดุ๊กซงแจ และอาจารย์อาร์ทแดวู
"พี่บอยคะ........อีกสองวันพัดจะตามไปนะคะ" พัดอุยอุนบอกกับหยอดจังบอยขณะที่ส่งชายหนุ่มขึ้นรถ
"เอออออออ" หยอดจังบอยยืนอ้ำอึ้ง
"แล้วยังไง ฝากน้องด้วยนะบอย" ดุ๊กซงแจฝากฝั่งพัดอุยอุนไว้กับหยอดจังบอย
"เออออออออ" หยอดจังบอยรู้สึกลำบากใจ
"ยังไง ก็ขอขอบคุณ คุณดุ๊กซงแจ มากนะคะ สำหรับาสถานที่พักและอาหาร และความสะดวกสบายทุกอย่างในครั้งนี้" อาจารย์อาบยองดูกล่าวกับดุ๊กซงแจ
"อ้อ ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ" ดุ๊กซงแจยิ้มให้อาจารย์อาบยองดู
"อาจารย์อาร์ทคะ........พวกหนูไปก่อนนะคะ" กุ๊กองลงเป็นตัวแทนคนในกลุ่มกล่าวอำลา อาจารย์อาร์ทแดวู
"แล้วว่าง ๆ แวะมาเที่ยวกันนะ" อาจารย์อาร์ทแดวูกล่าวกับกลุ่มเด็ก ๆ
"หนูคงคิดถึงอาจารย์มากเลยนะคะ" เปี้ยะซุนอึนเข้าไปกอดอาจารย์อาร์ทแดวู
"ขอให้ทุกคนตั้งใจเรียนนะ จะได้เป็นกุ๊กมือทอง" อาจารย์อาร์ทแดวูกล่าวกับเด็ก ๆ อย่างเอ็นดู
"พวกหนูไปนะคะ" กุ๊กองลงโบกมือให้อาจารย์อาร์ทแดวูก่อนเดินขึ้นรถ
"อาจารย์ฮะ.......ขอบคุณมากนะฮะ" เนียนจังแกกล่าวกับอาจารย์อาร์ทแดวู
"ตั้งใจนะ ครูรู้ว่าเธอจะต้องเป็นกุ๊กมือหนึ่งได้" อาจารย์อาร์ทแดวูยิ้มให้เนียนจังแก
"ฮะ....." เนียนจังแกยิ้มให้อาจารย์อาร์ทแดวูก่อนเดินขึ้นรถไป
นักเรียนทุกคนนั่งที่เดิมเหมือนตอนขามา.....เนียนจังแกนั่งที่เดิม........หยอดจังบอยขึ้นรถมาและนั่งที่เดิม......เนียนจังแกลุกขึ้นทันที.........หญิงสาวเดินไปเบาะหลัง
"ไอจ๊กวีน แลกที่กันมั้ย" เนียนจังแกบอกกับไอจ๊กวีนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
"หาาา เธอจะแลกกับเราเหรอ" ไอจ๊กวีนแสดงความรู้สึกดีใจออกนอกหน้า
"อืมมม" เนียนจังแกพยักหน้าให้ไอจ๊กวีน
"ได้ซิ ได้ซิ" ไอจ๊กวีนยิ้มอย่างดีใจแล้วรีบไปนั่งกับหยอดจังบอยทันที
เนียนจังแกนั่งแทนที่ไอจ๊กวีนซึ่งเป็นที่ข้าง ๆ กับปักโจฮอย.....หยอดจังบอยหันมองเนียนจังแกก็เห็นหญิงสาวนั่งกับปักโจฮอยก็เกิดอาการไม่พอใจอย่างแรง
เนียนจังแกชี้ชวนปักโจฮอยมองวิวนอกหน้าต่างรถอย่างไม่สนใจสายตาของคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าที่หันมามองเธอ
"เนียนจังแก" ปักโจฮอยเรียกหญิงสาว
"หืมมม" เนียนจังแกหันมาทางชายหนุ่ม
"พรุ่งนี้ไปบ้านเรามั้ย" ปักโจฮอยถาม
"มีอะไรหรือ" เนียนจังแกถามชายหนุ่ม
"ก็........." ปักโจฮอยยกมือลูบท้ายทอยเขิน ๆ
"พรุ่งนี้วันเกิดพี่โจเค้า พี่เนียนจัง" กุ๊กองลงยื่นหน้ามาจากเบาะด้านหลัง
"อ้าว เหรอ.....อืม ๆ ๆ ๆ ๆ ได้ซิ" เนียนจังแกยิ้มให้ปักโจฮอย
"ดีเลย .........พรุ่งนี้จะได้กินอาหารญี่ปุ่นพุงกางเลย" บึกจังว่านที่นั่งเบาะข้าง ๆ พูดขึ้น
"แหม ไม่เท่าไหร่เลยนะย่ะ นายว่าน" กุ๊กองลงชำเลืองมองบึกจังว่าน
"ก็ของร้านพี่โจ อร่อยนี่" บึกจังว่านยิ้มตาหยี
"พรุ่งนี้เราอาสาเอาเค้กไปให้นะ" เนียนจังแกยิ้มให้ปักโจฮอย
"อืม ไม่ต้องหรอกเกรงใจ" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว
"ไม่เลย ๆ ๆ สบายมาก" เนียนจังแกยิ้มกว้าง
"งั้นก็ได้" ปักโจฮอยพยักหน้ารับความปราถนาดีของหญิงสาว
แล้วสมาชิกในกลุ่มต่างชวนกันคุยอย่างสนุกสนาน........
"หาวววว" เนียนจังแกหาวออกมาเมื่อรถวิ่งมาได้สองชั่วโมงแล้ว
"อืม นอนพักก่อนซะหน่อยก็ดีนะ อีกนานเลย กว่าจะถึงโรงเรียน" เตี้ยจิงออฟบอกเพื่อน ๆ
"อืมมม เราก็ง่วงแล้ว" เปี้ยะซุนอึนหันกลับไปนั่งที่เดิม
แล้วคนในกลุ่มก็ต่างแยกย้ายไปนั่งที่ของตน เบาะหน้ายังคงมีสาว ๆ แวะเวียนไปเรื่อย ๆ
"ง่วงก็นอนซิ" ปักโจฮอยหันไปบอกเนียนจังแก
"อืมมม" หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วหลับตาลง
ปักโจฮอยมองหญิงสาวนอนก็ยิ้มแล้วหลับตาลงเช่นกัน
เนียนจังแกยกมือกอดอกแน่น เพราะอากาศช่วงนี้เริ่มเย็นลง......เมื่อรถจอดที่โรงเรียนสอนทำอาหารนานาชาติ Garden 98 นักเรียนก็ทะยอยลงจากรถกันจนเกือบหมด เนียนจังแกก็สะดุ้งตื่น
หญิงสาวเรียกเพื่อน ๆ ที่หลับและปักโจฮอยให้ตื่น
ทุกคนตื่นขึ้นมางัวเงียได้สักพัก แล้วก็หยิบสัมภาระลงจากรถไป.......
เนียนจังแกหยิบของแล้วลุกเดินตามเพื่อน ๆ เสื้อแจ๊คเก็ตที่คลุมร่างเธอร่วงลง เนียนจังแกรีบหยิบขึ้นมา........หญิงสาวมองเสื้อในมือ.....ไม่ใช่ของเธอ.........ไม่ใช่ของกุ๊กองลง .......ไม่ใช่ของเปี้ยะซุนอึน.......ไม่ใช่ทั้งของเตี้ยจิงออฟ และบึกจังว่าน......และไม่ใช่ของปักโจฮอยด้วย
หญิงสาวจำได้ว่าเป็นของใคร........เนียนจังแกกำเสื้อในมือแน่น.......หญิงสาวลงจากรถบัสเป็นคนสุดท้าย.......เธอมองหาเจ้าของเสื้อ........แต่ไม่เจอเค้าเลยแม้แต่เงา
"มองหาใครหรือ พี่เนียนจัง..." กุ๊กองลงถามเนียนจังแก เมื่อเห็นหญิงสาวชะเง้อมองหาคนอยู่
"อ้อ......ไม่มีอะไรจ๊ะ" เนียนจังแกยิ้มให้กุ๊กองลง
"พี่เนียนจัง กุ๊กกะเปี้ยะ กลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันนะ" กุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนโบกมือลาเนียนจังแก แล้วเดินไปประตูโรงเรียน
เนียนจังแกก็เดินไปที่จอดรถจักรยาน
หญิงสาวมองไปที่จอดประจำของมอเตอร์ไซด์ ........รถมอเตอร์ไซด์ไม่ได้จอดอยู่แล้ว แปลว่าเจ้าของเอามันออกไปแล้ว เนียนจังแกมองเสื้อแจ๊คแก็ตในมือ...........หญิงสาวนำมาสวมแล้วก็ต้องดึงเสื้อมากอดอกแน่น เนียนจังแกสูดลมหายใจลึก แล้วจึงปั่นจักรยานออกไปตามถนนของโรงเรียนเพื่อเดินทางกลับบ้านของเธอ

เนียนจังแกกลับถึงบ้านก็รีบเข้าไปในร้านทันที.........
"ป๋า...........หนูกลับมาแล้ววววว" เนียนจังแกเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์ร้านแล้วกอดบิดาอย่างคิดถึง
"อืมมมม เป็นไง สนุกมั้ย" ลักซุนซุยยิ้มให้ลูกสาว
"ก็ หนุกดีนะป๋า แต่เหนื่อยจัง เดี๋ยวหนูเอาของไปเก็บก่อนนะ แล้วจะลงมาช่วย" เนียนจังแกยิ้มให้บิดาแล้วจึงเอาของไปเก็บที่ห้องของเธอ
เนียนจังแกเอาสัมภาระวางเก็บไว้ที่ห้องของเธอ ........แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่แล้วก็ต้องหยุดแล้วก้มมองเสื้อเจ๊คแก็ตที่ใส่อยู่........เนียนจังแกถอดเจ๊คแก็ตออก.........เธอมองเจ๊คแก๊ต ดวงตาเศร้าอย่างเห็นได้ชัด...หญิงสาววางเจ๊คแก็ตไว้ที่เตียง แล้วจึงเดินลงไปหาบิดา...... เนียนจังแกลงไปช่วยบิดาทำงานและพูดคุยเล่าเรื่องราวในการไปฝึกงานและศึกษาวิชาต่าง ๆ นอกสถานที่อย่างสนุกสนาน........
"ป๋า.........ป๋าว่า หนูจะเป็นกุ๊กที่เก่งได้หรือ" เนียนจังแกถามบิดาอย่างสงสัย
"ได้ซิ.........ในตัวลูกมาสายเลือดป๋าอยู่ตั้งครึ่งนะ" ลักซุนซุยพูดยิ้ม ๆ กับบุตรสาว
"แต่หนูว่า หนูไม่เอาไหนเลยอ่ะป๋า" เนียนจังแกพูดสีหน้าท้อถอย
"อย่าคิดอย่างนั้น........ก็ลูกเพิ่งจะมาหัดทำอาหารก็ย่อมเป็นช้ากว่าใคร ๆ เค้า แต่หนูก็ทำได้ไม่ใช่หรือ" ลักซุนซุยให้กำลังใจเนียนจังแก
"ป๋าว่าหนูทำได้จริง ๆ หรือ" เนียนจังแกถามบิดาซ้ำอีกครั้ง
"อืมมม ได้ซิลูก" ลักซุนซุยยิ้มให้ลูกสาวแล้วเอื้อมมือไปโยกศรีษะเนียนจังแกเบา ๆ อย่างเอ็นดู
เนียนจังแกมองหน้าบิดาแล้วยิ้มกว้างออกมา...........
"เอออ ป๋า พรุ่งนี้วันเกิดโจอ่ะ หนูขอไปงานโจนะ" เนียนจังแกพูดขออนุญาติบิดาไปงานวันเกิดของปักโจฮอย
"อืมม ไปซิ......อ้อ อย่าไปแกล้งเพื่อนเค้าละ" ลักซุนซุยแกล้งว่าลูกสาว
"โหยยยย ป๋าเห็นหนูเป็นคนยังไงอ่ะ" เนียนจังแกทำหน้ามุ่ยใส่ลักซุนซุย
"ก็เห็นเป็นเนียนจังแกไง" ลักซุนซุยพูดจบก็หัวเราะออกมา
"ป๋าอ่ะ............" เนียนจังแกทำหน้างอใส่บิดา แต่ก็ได้ไม่นานหญิงสาวก็ยิ้มหัวเราะตามบิดา
"เอออออออ.........ป๋า เดี๋ยวหนูมานะ" เนียนจังแกนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบเดินไปออกจากร้าน
"อ้าว ไปไหนละนั่น.........ไอ้ลูกคนนี้" ลักซุนซุยมองตามหลังลูกสาวที่เดินออกจากร้านไป
เนียนจังแกวิ่งออกไปยังร้านฝั่งตรงข้ามที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก..........
"อ้าว เนียนจังแก มีอะไรจ๊ะ" โอ๋จีอุนทักทายคนที่เข้าร้านมา
"หวัดดีโอ๋.........." เนียนจังแกยิ้มให้โอ๋จีอุน
"ว่าไง ได้ข่าวว่าไปทัศนศึกษามา สนุกมั้ย" โอ๋จีอุนถามเพื่อนอย่างอยากรู้
"อืมมม หนุกดี" เนียนจังแกตอบสีหน้ายิ้มแย้ม
"ว่าแต่วันนี้มาหาโอ๋ได้เนี่ย มีอะไรรึป่าว" โอ๋จีอุนถามต่อ
"ก็คิดถึงโอ๋ไง" เนียนจังแกยิ้มกว้าง
"อย่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อย่ามาทำให้ดีใจหน่อยเลย" โอ๋จีอุนโบกมือไปมาแล้วทำหน้าไม่เชื่อคำพูดของเพื่อนรัก
"แหม โอ๋เนี่ย รู้ใจเราจริง ๆ นะ" เนียนจังแกยิ้มทำตาปริบ ๆ
"ไม่รู้ใจได้ไง เพื่อนรักทั้งคน" โอ๋จีอุนยิ้มหวานให้เนียนจังแก
"จ้า แม่เพื่อนรัก" พูดจบเนียนจังแกยกมือไปบีบจมูกโอ๋จีอุนเบา ๆ
"เอออ ว่าแต่มีอะไรล่ะ" โอ๋จีอุนถามธุระที่เนียนจังแกมาหา
"ก็ พรุ่งนี้วันเกิดโจเค้า.....เราอยากได้เค้กอ่ะ" เนียนจังแกยิ้มให้โอ๋จีอุน
"อ้อ ได้ ๆ ๆ เดี๋ยวโอ๋จัดให้" โอ๋จีอุนยิ้มให้เพื่อนรัก
"แหม.....โอ๋เนี่ย น่ารักจริง ๆ เลยนะ" เนียนจังแกชมโอ๋จีอุนไม่ขาดปาก
"เออออออ รู้แล้วว่าน่ารัก" โอ๋จีอุนทำหน้าเบ้ใส่เนียนจังแก
"น่ารักแค่ไหน ก็รักไม่ได้นะจ๊ะ" โอ๋จีอุนแกล้งพูดทำเอาเนียนจังแกสะอึก
"โหยยย โอ๋อ่ะ พูดดักอย่างนี้ ใครจะกล้าไปรักอ่ะ" เนียนจังแกพูดรับมุกทันที แล้วสองสาวก็มองหน้ากันแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา.....ตอนนี้ในใจของเนียนจังแกมองเห็นแต่ความรักที่แสนอบอุ่นของบิดาที่มีให้ ความรักของเพื่อนรักอย่างโอ๋จีอุน ความจริงใจของปักโจฮอย ความห่วงใยจากกุ๊กองลง เปี้ยะซุนอึน มิตรภาพที่งดงามของ เตี้ยจิงออฟ และ บึกจังว่าน......... แค่นี้เธอก็มีความสุขมากแล้ว..........บางทีความรักระหว่างชายหญิงคงไม่จำเป็นสำหรับเธอ............ถ้ามีแล้วต้องทนทุกข์ เธอขอไม่มีซะดีกว่า.......
เช้านี้เนียนจังแกยังคงปั่นจักรยานไปเรียนอย่างเช่นทุกวัน.......เนียนจังแกปั่นจักรยานไปตามทางที่เต็มไปด้วย ต้นไม้ใหญ่เรียงรายสองข้างทาง......หญิงสาวสูดลมหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด........เธอมองไปตามทางยาว .....'ต่อไปนี้ จะไม่มีอะไรทำให้เราหวั่นไหวได้อีก'.......หญิงสาวบอกกับตัวเอง
รถจักรยานจอดยังที่จอดประจำ.........เนียนจังแกสะพายเป้เพื่อเดินไปขึ้นตึกเรียน.....ก้าวขึ้นบันไดตึกอย่างกระฉับกระเฉง.....แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดยืนนิ่ง เมื่อมีใครบางคนมายืนรอเธออยู่....เนียนจังแกสูดลมหายใจเต็มปอดอีกครั้งแล้วก้าวเดินไปข้างหน้าต่อไป
"อรุณสวัสดิ์......" เสียงทุ้มนุ่มกล่าวทักทาย
"อรุณสวัสดิ์" เนียนจังแกตอบ แต่เธอยังคงก้าวเดินต่อไป.......
"เราจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้จริงหรือ......." หยอดจังบอยพูดเสียงดังขึ้น
เนียนจังแกหยุดยืนนิ่ง...........
"จะไม่ยอมให้โอกาสพี่เลยใช่มั้ย" หยอดจังบอยยังคงถามย้ำ
"คุณพัดจะมาวันไหนล่ะ" เนียนจังแกไม่ตอบคำถามชายหนุ่ม แต่กลับถามถึงพัดอุยอุนแทน
"..........พรุ่งนี้" หยอดจังบอยตอบเสียงเบาลง
"ดูแลเธอดี ๆ ล่ะ" พูดจบ เนียนจังแกก็เดินจากออกมาโดยไม่หันไปมองชายหนุ่มเลย หยอดจังบอยยืนหยุดอยู่กับที่.....เค้ามองคนที่เค้ารักเดินห่างออกไปทุกที.........ทุกที............
เนียนจังแกเดินมาจนถึงห้องเรียน.........
"อรุณสวัสดิ์ ทุกคน..........." เนียนจังแกเอ่ยทักทายเพื่อน ๆ ที่มาถึงก่อน
"สวัสดี พี่เนียนจัง........." กุ๊กองลงยิ้มทักทาย
"ดีพี่" เปี้ยะซุนอึนยกมือทักทาย
"อรุณสวัสดิ์" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแก
"พี่เนียนจัง วันนี้พี่โจจะโชว์ฝีมือทำอาหารญี่ปุ่นให้เราชิมด้วยนะ" กุ๊กองลงเล่าด้วยรอยยิ้ม
"หาาา จริงอ่ะ" เนียนจังแกมองมาทางปักโจฮอย
"อืมมม" ปักโจฮอยพยักหน้าแล้วยิ้มให้หญิงสาว
"โห..........เดี๋ยวนี้ร้ายกาจใหญ่แล้วนะโจ" เนียนจังแกพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วใช้แขนกระทบไหล่ชายหนุ่มเบา ๆ
"ไม่หรอก........แค่หัด ๆ ให้คล่องอ่ะ" ปักโจฮอยยิ้มเขิน ๆ
"พี่โจเค้าห้องฝึกไว้ เดี๋ยวเค้าจะได้ดูแลกิจการแทนคุณพ่อเค้า" เปี้ยะซุนอึนตอบแทนปักโจฮอย
"อ้อ.......ดีนะ อืมมมม งี้พี่ก็ต้องไปหัดทำอาหารกับป๋าบ้างละ จะได้ดูแลกิจการแทนป๋าได้" พูดจบหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง
"อืมมมม จริงด้วยนะ ยังไม่เคยไปชิมอาหารร้านพี่เนียนจังเลย" กุ๊กองลงหันมองเนียนจังแก
"ก็ไปซิ วันหลังไปชิมได้เลย พี่เลี้ยง" เนียนจังแกยิ้มให้ทั้งสามคน
"อะไร เลี้ยงอะไร ใครเลี้ยงคร๊าบบบ" เตี้ยจิงออฟกับบึกจังว่านเดินเข้าห้องมาพอดี
"แหม ได้ยินเรื่องกินฟรีหน่อยไม่ได้เลยนะ" เปี้ยะซุนอึนพูดค้อน ๆ
"โธ่ เปี้ยะ........" บึกจังว่านมองเปี้ยะซุนอึน
"คือ พี่กำลังบอกว่า ถ้าว่าง ๆ ไปชิมอาหารร้านป๋าพี่ได้เลย พี่เลี้ยงเอง" เนียนจังแกอธิบาย
"อ้อ อืมมมม อาหารร้านพี่เนียนจังแกอร่อยมากเลยคร๊าบบบ" เตี้ยจิงออฟยืนยันความอร่อยให้เสร็จสรรพ
"จริงเหรอ…ออฟ" เปี๊ยะซุนอึนทำสีหน้าตื่นเต้น
"อืมมม ยิ่งเนื้อย่างนะ อร่อยมาก" เตี้ยจิงออฟยิ้มตาหยี
"งั้นพลาดไม่ได้แล้ว" เปี้ยะซุนอึนตาเป็นประกาย
แล้วทุกคนในกลุ่มก็หัวเราะออกมากันอย่างสนุกสนาน...........

ช่วงเช้า วันนี้อาจารย์อาบยองดูให้ทุกคนเขียนรายงานการไปทัศนศึกษาส่ง .........จึงเป็นคาบที่นักเรียนสบาย ๆ ไม่เครียดอะไรมากนัก
พอช่วงบ่ายเป็นวิชาของหยอดจังบอย ........วันนี้อาจารย์หยอดจังบอยสอนให้นักเรียนทำขนมโมจิสด........นักเรียนทุกคนต่างตั้งใจกันตำข้าวเหนียวอย่างเอาจริงเอาจัง เนียนจังแกก็พยายามตั้งใจทำเช่นกัน.........ทุกคนทำออกมาได้ผลงานที่น่าพอใจ.........เนียนจังแกจับก้อนแป้งที่ตำได้มาปั้นเป็นก้อนกลม......แล้วคลุกผงแป้งอีกทีเพื่อป้องกันการติดกันของก้อนขนม
หยอดจังบอยเดินตรวจดูนักเรียนเช่นทุกครั้ง.......ชายหนุ่มเดินมาทางเนียนจังแก......เหมือนหญิงสาวจะรู้.......เธอหยิบก้อนขนมโมจิที่ปั้นเสร็จเมื่อสักครู่ขึ้น..........
"โจ.........." เนียนจังแก เรียกโจที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
"หืมมม......." ปักโจฮอยหันมาทางเนียนจังแก
"อ่ะ ชิมให้หน่อยซิว่าอร่อยมั้ย" ไม่พูดเปล่า เนียนจังแกยื่นขนมในมือป้อนให้ปักโจฮอยชิม
ทุกคนในกลุ่มต่างเห็นเหมือนกัน........หยอดจังบอยที่กำลังเดินมาหาก็เห็นเช่นกัน..........
"อร่อยมั้ย" เสียงหญิงสาวอ่อนโยน
"อืมมม อร่อยดี" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแก
"งั้น กินอีกลูกนะ" พูดจบ เนียนจังแกก็หันไปหยิบขนมโมจิอีกก้อนมาป้อนให้ปักโจฮอย
"พี่เนียนจัง..........." กุ๊กองลงยืนอ้าปากค้าง
"มีอะไรหรือกุ๊ก" เนียนจังแกหันมามองกุ๊กองลง
กุ๊กองลงหันไปทางหยอดจังบอย แล้วมองมาทางเนียนจังแกอีกรอบ
เนียนจังแกรู้ดีว่ากุ๊กองลงหมายถึงอะไร แต่เธอทำเป็นไม่สนใจ.......หันไปยิ้มหวานให้กับปักโจฮอย
"อุ้ย!!! โจ ปากเปื้อนแป้งอ่ะ" ไม่พูดเปล่า เนียนจังแกยังยกมือปัดผงแป้งที่ติดอยู่ที่มุมปากของปักโจฮอยออก
"พี่ ๆ อย่าหวานให้มากนัก มันเลี่ยน" เปี้ยะซุนอึนแกล้งแซวออกมา
"อะไรหวานหรือเปี้ยะ" เนียนจังแกแกล้งหันมาถาม
"ก็.................." เปี้ยะซุนอึนทำสีหน้าเลี่ยน ๆ
"เอาละ น้อง ๆ ครับ ใครปั้นขนมเสร็จแล้วก็เอามาส่งนะครับ เดี๋ยวพี่มาตรวจ" หยอดจังบอยพูดเสียงดังก่อนเดินทำหน้าปั้นปึงออกไปจากห้อง
กุ๊กองลงรับรู้ได้ว่าหยอดจังบอยรู้สึกยังไง เธอมองตามหลังเค้าไปแล้วหันกลับมามองที่เนียนจังแก
เนียนจังแกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วหันไปปั้นขนมโมจิต่อ.........
เย็นวันนั้นทุกคนต่างแยกย้ายกลับบ้าน แล้วนัดเจอกันที่บ้านปักโจฮอยตอนห้าโมงเย็น.........
"ป๋า.......หนูไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับ" เนียนจังแกตะโกนบอกลักซุนซุยก่อนออกจากร้านมา
"แหม ไวจริง ๆ ไอ้ลูกคนนี้" ลักซุนซุยออกมาจากครัวก็ไม่เห็นเงาลูกสาวซะแล้ว
หลังจากเนียนจังแกออกไปจากร้านไม่นานก็มีลูกค้าคนพิเศษเข้ามาในร้าน.......
"อ้าว พ่อหนุ่ม.....สวัสดี" ลักซุนซุยทักทายลูกค้าคนพิเศษอย่างคุ้นเคย
เนียนจังแกแวะไปรับเค้กจากร้านของโอ๋จีอุนก่อนเดินทางไปที่บ้านปักโจฮอย........เมื่อเนียนจังแกไปถึงก็พบ พนักงานหญิงเดินมาต้อนรับเธอ พนักงานคนนี้หน้าตาสะสวย ผิวสีชมพู น่ารักอย่างมาก
"มางานคุณโจใช่มั้ยคะ" พนักงานหญิงคนนั้นกล่าวทักทาย
"อ้อ ฮะ" เนียนจังแกยิ้มให้พนักงานหญิงคนนั้น
"งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ" พนักงานหญิงคนนั้นนำทางเนียนจังแกเดินไปยังห้องรับรอง VIP
เมื่อมาถึงห้องรับรองแล้ว เนียนจังแกหันไปยิ้มขอบคุณพนักงานหญิงคนนั้นอีกครั้ง เมื่อเนียนจังแกเข้าไปในห้อง VIP ก็พบกับเปี้ยะซุนอึน กุ๊กองลง บึกจังว่าน และ เตี้ยจิงออฟ นั่งอยู่แล้ว
"เดี๋ยวดิฉันเอาของไปจัดการให้นะคะ" พนักงานหญิงคนนั้นรับกล่องเค้กจากเนียนจังแกไปเก็บให้
"ขอบคุณนะฮะ" เนียนจังแกยิ้มให้พนักงานหญิงคนนั้นอีกครั้ง
จากนั้นไม่นานปักโจฮอยก็เข้ามาในห้องรับรองพร้อมกับอาหารชุดใหญ่
"โหหหหห นี่โจทำหมดเลยหรือ" เนียนจังแกมองอาหารที่ถูกยกมือแล้วต้องตกใจ
"อืมมม เราหัดทำเองนะ" ปักโจฮอยยิ้มเขิน ๆ
"นี่ขนาดหัดทำนะ ถ้าชำนาญเนี่ย จะขนาดไหน" บึกจังว่านมองอาหารที่ถูกนำมาเสริฟแล้วก็ต้องตะลึงไม่แพ้เนียนนจังแก
"พี่โจเก่งจัง" กุ๊กองลงชมปักโจฮอย
"อย่างนี้ต้องมาขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกศิษย์ได้มั้ยเนี่ย" เนียนจังแกพูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
"ได้ซิ ถ้าเธออยากเรียนเรายินดีเสมอ" ปักโจฮอยพูดน้ำเสียงนุ่มดวงตาอ่อนโยน
"เหอ ๆ ๆ ๆ" เนียนจังแกยิ้มแห้ง ๆ ให้ชายหนุ่ม แล้วหันไปทางอาหารแทน
ระหว่างที่ทุกคนนั่งกิน คุยกันนั้น ก็มีพนักงานหญิงคนสวยนั่งฟังและรับรู้ทุกอย่างอยู่ข้าง ๆ สายตาของพนักงานหญิงคนนี้จ้องมองมาที่ปักโจฮอยตลอดเวลา ดวงตาเธอค่อนข้างเศร้า..............
เนียนจังแกแอบสังเกตุเห็นบ่อย ๆ .......เธอคนนั้นทำไมดูเศร้าจังเลยนะ .......นั่นคือคำถามที่อยู่ในใจเนียนจังแก
เมื่องานเลี้ยงวันเกิดจบลง ทุกคนต่างแยกย้ายกลับบ้าน เนียนจังแกเองก็ขอตัวกลับเช่นกัน วันนี้หญิงสาวไม่ได้เอารถจักรยานมา เพราะต้องเอาเค้กมาจึงไม่สะดวกนักต่อการที่จะปั่นจักรยานมา..........
ปักโจฮอยขออาสาไปส่งเนียนจังแกที่บ้าน แต่เนียนจังแกก็ปฎิเสธ แต่ปักโจฮอยก็ยังคงอยากตามมาอยู่ดี
"โจ..........เรากลับเองได้นะ" เนียนจังแกหันไปบอกปักโจฮอยที่แอบเดินตามเธอมา
"แต่เราอยากไปส่งนี่" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว
"แค่นี้เอง เรากลับเองได้" เนียนจังแกเท้าเอวมองชายหนุ่ม
"ก็เราเป็นห่วงอ่ะ" ปักโจฮอยยิ้มอีก
"จริง ๆ นะ" เนียนจังแกส่ายหัวไปมาแล้วก็เดินไปตามทาง
ปักโจฮอยยิ้มแล้วรีบเดินมาข้าง ๆ หญิงสาว
"เนียนจังแก......." ปักโจฮอยเรียกหญิงสาว
"หืมมม" เนียนจังแกขานรับ แต่เธอยังคงเดินหน้าไปเรื่อย ๆ
"ถ้า........เรียนจบแล้วเธอจะทำอะไรต่อไปหรือ" ปักโจฮอยถาม
"อืมมม ก็มีสองทางนะ........จริง ๆ เราชอบร้องเพลง เล่นดนตรีนะ แต่ว่า.....เราก็ต้องดูแลร้านแทนป๋า" หญิงสาวเงยหน้ามองดาวบนฟ้า
"อืมม ความฝันกับความรับผิดชอบ" ปักโจฮอยเงยหน้ามองท้องฟ้าตามหญิงสาว
"แล้วโจล่ะ......" เนียนจังแกหันมองหน้าเพื่อนที่เดินมากับเธอ
"เราคงดำเนินกิจการแทนป๋า ........เราจะขยายกิจการให้ใหญ่โต" ปักโจฮอยยิ้ม
"อืมม เราเอาใจช่วยนะ" เนียนจังแกตบไหล่ปักโจฮอยเบา ๆ แล้วยิ้มให้
"อืม ขอบใจนะ" ปักโจฮอยหันมายิ้มให้หญิงสาว
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปตามทาง............แหงนหน้ามองดูดาวไปเรื่อย ๆ
"โจ.........." เนียนจังแกเรียกชายหนุ่มขึ้นมาบ้าง
"หืมม" ปักโจฮอยขานรับแล้วหันมามองเนียนจังแก
"โจโกรธเรามั้ย..........." น้ำเสียงหญิงสาวแผ่วเบาลง
"โกรธ.........โกรธเรื่องไรเหรออ" ปักโจฮอยถามอย่างสงสัย
"ก็เรื่อง............" เนียนจังแกก้มหน้ามองพื้นถนน
"อ้อ...........ไม่หรอก เราเข้าใจดี......." ปักโจฮอยยิ้มบาง ๆ
"ไม่ว่ายังไง เราก็อยู่ข้างเธอนะ..เนียนจังแก" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว
"ขอบใจนะโจ" เนียนจังแกมองหน้าปักโจฮอยแล้วยิ้ม
"อย่าคิดมากนะ........" น้ำเสียงชายหนุ่มอบอุ่นและอ่อนโยน
"อืมมม" เนียนจังแก ยิ้มให้ปักโจฮอย
"เรามาแข่งกันวิ่งดีกว่า" พูดจบ เนียนจังแกก็วิ่งนำปักโจฮอยไป
"เดี๋ยว รอด้วยซิ" ปักโจฮอยวิ่งตามเนียนจังแกไป
เมื่อถึงหน้าร้านของเนียนจังแกแล้ว.......หญิงสาวลาปักโจฮอยเข้าบ้านไป ชายหนุ่มยืนมองจนเนียนจังแกเข้าบ้านไปจึงหันหลังเดินกลับไป แม้ว่าในใจเธอไม่เคยมีเค้าในฐานะคนรัก........แต่เค้าก็ดีใจที่อย่างน้อยเธอก็ให้เค้าเป็นเพื่อนสนิทของเธอ.........

"ป๋า...........หนูกลับมาแล้ว" เนียนจังแกเรียกบิดาเสียงดังฟังชัด
"อ้าวว ป๋าไปไหนเนี่ย" เนียนจังแกมองหาบิดา ..........แต่ไม่พบลักซุนซุยในร้านเลย
ในร้านก็เงียบ ๆ ไม่มีลูกค้าเลย......เนียนจังแกขมวดคิ้วสงสัย แล้วเธอก็เดินเข้าไปในครัว
"เอ.......หายไปไหนของเค้านะ" เนียนจังแกมองหาบิดาอย่างสงสัย
"พี่เนียนจังแก.......มาแล้วหรือคะ" เสียงวิวบิน เด็กในร้านร้องทักเนียนจังแกจากประตูหลังของร้าน
"วิวบิน ป๋าไปไหนอ่ะ" เนียนจังแกถามวิวบินอย่างสงสัย
"คุณลุงลักเข้าโรงพยาบาลค่ะ" วิวบินบอกเนียนจังแกหน้าตาไม่สบายใจเท่าไหร่นัก
"หาาาาา ป๋าเข้าโรงพยาบาล....." เนียนจังแกร้องออกมาท่าทางตกใจ
"ค่ะ พอดีเมื่อหัวค่ำ อยู่ดี ๆ คุณลุงลักก็บ่นปวดท้อง แล้วล้มลงอ่ะค่ะ พอดีมีพี่ผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เค้าเลยพาคุณลุงลักไปส่งโรงพยาบาลค่ะ" วิวบินเล่าเหตุการณ์ให้เนียนจังแกฟัง
"แล้วป๋าอยู่โรงบาลไหนอ่ะ วิวบิน........ป๋าไปโรงบาลไหน" เนียนจังแกถามอย่างร้อนใจ
"หนูก็ไม่รู้อะพี่........." วิวบินส่ายหน้าไปมา
"โอ้ยยยย ป๋าจะเป็นอะไรมากรึป่าวเนี่ย..." เนียนจังแกรู้สึกร้อนรนใจ เธออยากรู้เหลือเกินว่าป๋าของเธออยู่ที่ไหน
หญิงสาวหยิบสมุดโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดไล่โทรถามทุกโรงพยาบาล
"ป๋า อย่าเป็นอะไรนะ......." หญิงสาวกดโทรศัพท์ไปน้ำตาก็ไหลไป
เนียนจังแกพยายามกดโทรศัพท์ไล่ไปเรื่อย ๆ ทีละโรงพยาบาล..........
"กลับมาแล้วหรือ" เสียงทุ้มทักเนียนจังแกจากประตูร้าน
หญิงสาวเงยหน้ามองคนที่เข้าร้านมา...............
เนียนจังแกไม่สนใจคนที่เข้าร้านมา เธอกลับไปกดโทรศัพท์ต่อ...........
"พี่คนนี้ไง พี่เนียนจังแก ที่พาลุงลักไปส่งโรงพยาบาล" วิวบินร้องบอกเนียนจังแก
เนียนจังแกหันมองชายหนุ่มอีกครั้ง....... แล้วจึงรีบเดินไปหาเค้า
"ป๋าอยู่ไหน ป๋าอยู่ที่ไหน" เนียนจังแกร้องถาม
"คุณอาอยู่โรงพยาบาลแล้ว .......ไม่ต้องห่วงหรอกนะ คุณหมอดูแลอยู่" หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแก น้ำเสียงอ่อนโยน
"ป๋าเป็นอะไรมากมั้ย .......... ป๋าเป็นอะไร" เนียนจังแกหันมาถามหยอดจังบอย
"คุณหมอบอกว่าคุณอาเป็น........ฝีในกระเพาะ" หยอดจังบอยบอกเนียนจังแกถึงอาการบิดาของเธอ
"ห่ะ........ฝีในกระเพาะ" เนียนจังแกมีสีหน้าตกใจไม่น้อย
"หมอบอกว่าคุณอาต้องรับการผ่าตัด" หยอดจังบอยอธิบายต่อ
"ผ่าตัด.........." เนียนจังแกใจหายวูบ......หญิงสาวแทบล้มทั้งยืน หยอดจังบอยเข้าประคองเธอไว้
"แล้วป๋าจะเป็นอะไรมากมั้ย............." เนียนจังแกกั้นความรู้สึกไว้ไม่ไหว น้ำตาเธอไหลออกมา
"ไม่หรอกนะ คุณหมอบอกว่าถ้าผ่าตัดเรียบร้อย ทุกอย่างก็ไม่เป็นปัญหา" ชายหนุ่มปลอบหญิงสาว
".......เราอยากไปหาป๋า" เนียนจังแกแทบหมดแรงที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
"พาเราไปหาป๋าที........." เนียนจังแกบอกกับหยอดจังบอย
"อืมม" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วจึงพาเนียนจังแกไปหาลักซุนซุยที่โรงพยาบาล
เมื่อทั้งสองมาถึงโรงพยาบาลแล้ว......เนียนจังแกรีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล .......หญิงสาวกระวนกระวายใจอย่างที่สุด เนียนจังแกวิ่งไปหยุดหน้าห้อง ICU ที่มีป้ายชื่อติดไว้ ลักซุนซุย...........หยอดจังบอยมายืนอยู่ข้าง ๆ ............เนียนจังแกจ้องผ่านกระจกใสเข้าไปในห้อง........
ภาพลักซุนซุยนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงคนป่วย.........
"ป๋าไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย.......ป๋าแค่หลับไปใช่มั้ย........" เนียนจังแกพูดออกมาเสียงแผ่วเบา แต่สองตาของเธอจ้องไปยังร่างชายวัยกลางคนที่นอนนิ่งอยู่บนที่นอน
"คุณหมอให้ยาบรรเทาอาการปวดไปแล้ว......และกำลังรอดูอาการ " หยอดจังบอยบอกกับเนียนจังแก
"เห็นว่าพรุ่งนี้ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด คุณหมอจะพาคุณอาเข้ารับการผ่าตัด" หยอดจังบอยหันมองหน้าหญิงสาว
"ถ้าผ่าแล้วป๋าจะหายดีเหมือนเดิมใช่มั้ย.....ป๋าจะกลับมาเป็นป๋าเหมือนเดิมใช่มั้ย" น้ำตาใสร่วงลงจากดวงตาคู่สวยอีกแล้ว
"อืมมม คุณหมอบอกว่าคุณอาจะหายเป็นปกติ" หยอดจังบอยพูดให้กำลังใจเนียนจังแก
"ป๋า.....ป๋าต้องอยู่กับหนูต่อไปนะ ป๋าอย่าทิ้งหนูไปนะ" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา
"เด็กโง่.......คุณอาไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอก" หยอดจังบอยฝืนยิ้มให้หญิงสาวข้าง ๆ
"ป๋าไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะ" เนียนจังแกหันมองหน้าหยอดจังบอย
"อืมมม" หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแกและแสดงความมั่นใจ
เนียนจังแกหันไปมองบิดาที่นอนนิ่งอยู่ในห้อง ICU....ต่อให้หยอดจังบอยบอกกับเธอว่าบิดาของเธอไม่เป็นอะไร แต่หญิงสาวก็ยังคงหวาดกลัวอยู่ดี..........
"พี่ว่า ต่อให้อยู่ตรงนี้ก็คงไม่สามารถทำอะไรได้.......กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ.....แล้วพรุ่งนี้ก็มาแต่เช้า เผื่อคุณหมอให้เซ็นต์เอกสารในการผ่าตัด " หยอดจังบอยพูดกับเนียนจังแก
"แต่..........." เนียนจังแกอยากอยู่ดูบิดาต่อ.........
"เชื่อพี่เถอะนะ .....ตอนนี้คุณอาต้องการกำลังใจจากน้องมากที่สุดนะ" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงอ่อนโยน
".............." เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่ม
หยอดจังบอยพยักหน้าให้หญิงสาวแล้วยิ้มให้เธอ.........เนียนจังแกหันไปมองบิดาที่นอนนิ่งในห้องอีกครั้ง........
"อืมมม" หญิงสาวยอมทำตามคำบอกของหยอดจังบอยแต่โดยดี
หยอดจังบอยพาเนียนจังแกมาส่งที่บ้าน............ตอนนี้ในบ้านมืดสนิท เพราะเด็กในร้านกลับไปหมดแล้ว......หยอดจังบอยเข้ามาเปิดไฟให้เนียนจังแก..........หญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านด้วยอาการเลื่อนลอยเต็มที
"ไม่มีใครอยู่เลย........กลับไปกันหมดแล้ว" หยอดจังบอยมองไปรอบ ๆ
"อืมมม" เนียนจังแกตอบน้ำเสียงแผ่วเบา
"ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวพอผ่าตัดเสร็จ คุณอาก็จะกลับมาแข็งแรงได้เหมือนเดิม" หยอดจังบอยปลอบหญิงสาว
"แต่.......ถ้าไม่ล่ะ" เนียนจังแกอดคิดไปในทางร้าย ๆ ไม่ได้
"อย่าคิดแบบนั้นซิ.........." หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว
"ถ้าไม่มีป๋าอยู่ เราจะอยู่ได้ยังไง........เราจะอยู่กับใคร......." พูดจบ เนียนจังแกก็ก้มหน้าร้องไห้ออกมาอีก
"อย่าร้องไห้อีกเลยนะ..........อย่าร้อง" หยอดจังบอยดึงเนียนจังแกมาโอบกอดไว้......ชายหนุ่มลูบผมเนียนจังแก อย่างอ่อนโยน
หญิงสาวไม่ได้ขัดขืนอะไร ตอนนี้เธอไม่มีใจคิดเรื่องอื่นแล้ว..........เธอห่วงแต่ลักซุนซุยผู้บิดา........
"ถ้าไม่มีป๋า เราจะอยู่กับใคร.........ป๋าจ๋า......." เนียนจังแกร้องออกมาเสียงสั่นเครือ
"พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ......คนดี" หยอดจังบอยกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
ในเวลานี้เนียนจังแกดูอ่อนแอมากเหลือเกิน.....เธอต้องการใครสักคนคอยอยู่เป็นเพื่อนและให้กำลังใจเธอ.......หญิงสาวร้องไห้ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้น.....หยอดจังบอยพาเนียนจังแกมาส่งที่ห้องนอน
"นอนซะนะ อย่าคิดมาก ........" หยอดจังบอยยกมือจับหัวเนียนจังแกส่ายไปมา
"อย่าดื้อนะ........." ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว
"ขอบใจนะ.........ที่อยู่เป็นเพื่อนเรา" เนียนจังแกมองหน้าหยอดจังบอย
"ไม่เป็นไรหรอก........พี่เต็มใจ" หยอดจังบอยมองหน้าเนียนจังแกแล้วยิ้มบาง ๆ
"สัญญานะ ว่าจะไม่แอบนอนร้องไห้......" หยอดจังบอยยกนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อขอเกี่ยวก้อยสัญญาจากเนียนจังแก
เนียนจังแกมองสิ่งที่ชายหนุ่มทำก็ยิ้มบาง ๆ ออกมา.......
"บ้า โตแล้วยังจะมาเกี่ยวก้อยกันอีก" เนียนจังแกพูดขำ ๆ
"ไม่บ้าละ...ว่าไง สัญญาได้มั้ย" หยอดจังบอยยิ้มแล้วขยับนิ้วก้อยไปมา
"อืมมม" เนียนจังแกพยักหน้ารับแล้วยื่นนิ้วก้อยของเธอไปเกี่ยวก้อยกับหยอดจังบอย
"ดีมาก.......หลับฝันดีนะ" หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแก ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหลังเพื่อเดินลงไปข้างล่าง
"พี่บอย............" เนียนจังแกเรียกชายหนุ่มเสียงแผ่วเบา
หยอดจังบอยยิ้มกว้างแล้วหันกลับมามองหญิงสาว
"ขอบใจนะ" เนียนจังแกกล่าวขอบคุณชายหนุ่มจบก็ปิดประตูห้องทันที
หยอดจังบอยรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก......ในที่สุดเนียนจังแกก็ยอมเรียกเค้าเหมือนเดิมแล้ว........
เนียนจังแกเดินไปยังเตียงนอนของเธอ......หญิงสาวเปิดเก๊ะลิ้นชักตู้ใบเล็ก ๆ ข้างหัวนอนออก.......เธอหยิบกล่องผ้าใบเล็ก ๆ ออกมา...........เนียนจังแกเปิดฝากล่องออก.....เธอหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมาดู

เนียนจังแกรีบตื่นแต่เช้า ...แต่จริง ๆ แล้วเธอแทบไม่ได้นอนเลย..... เนียนจังแกรีบลงห้องนอน ...เธอหยุดยืนหน้าห้องที่หยอดจังบอยนอนพักอยู่.....เนียนจังแกเปิดเข้าไปก็เห็นหยอดจังบอยกำลังนอนหลับอยู่.....หญิงสาว เอื้อมมือจะไปปลุกชายหนุ่ม แต่เธอก็ชะงักหยุดลง.....เนียนจังแกเปลี่ยนใจไม่ปลุกหยอดจังบอย ....เธอตัดสินใจว่าจะไปโรงพยาบาลคนเดียว...... เนียนจังหันหลังทำท่าจะก้าวเดินออกไป
"ใจคอจะไม่รอกันหรือไง" เสียงชายหนุ่มดังออกมา
เนียนจังแกหันมามองหยอดจังบอยอีกครั้ง.......หยอดจังบอยลุกขึ้นจากที่นอนแล้วมองมาที่เนียนจังแก.........
"ว่าไง......... จะไม่รอกันเลยหรือ" หยอดจังบอยถามซ้ำอีกครั้ง
"ก็เราเห็นว่านายนอนอยู่" เนียนจังแกตอบน้ำเสียงเรียบ
"นอนก็ปลุกได้นี่" หยอดจังบอยตอบกลับ
"ก็ไม่อยากกวนนี่" เนียนจังแกพูดถึงสิ่งที่เธอคิด
"เฮ้ออออออ" หยอดจังบอยถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มบาง ๆ
"รอแป๊บนะ" พูดจบ ชายหนุ่มก็ลุกเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา
เนียนจังแกเดินไปรอหยอดจังบอยอยู่หน้าเคาน์เตอร์ของร้าน......หญิงสาวหยิบผ้ากันเปื้อนของลักซุนซุยขึ้นมาดู แล้วก็อดใจหายไม่ได้
"ไป......." หยอดจังบอยออกมาจากห้องน้ำแล้ว
"..............." เนียนจังแกยังคงมองผ้ากันเปื้อนของบิดานิ่งอยู่
"ยังไงคุณอาก็ปลอดภัย" หยอดจังบอยเดิมาใกล้เนียนจังแกแล้วพูดให้กำลังใจเธอ
"................." เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่มข้าง ๆ
"ไป........." หยอดจังบอยยิ้มให้เนียนจังแก
ทั้งสองเดินทางไปยังโรงพยาบาล..........เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้ว คุณหมอก็ให้เนียนจังแกกรอกข้อมูลเกี่ยวกับลักซุนซุย และการยินยอมให้ทางโรงพยาบาลผ่าตัดลักซุนซุย.......
"คุณหมอคะ........ป๋าจะหายดีใช่มั้ยคะ" เนียนจังแกถามหมอเมื่อเซ็นต์เอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ไม่มีปัญหาครับ คนไข้สุขภาพแข็งแรงดี หมอว่าผ่าตัดครั้งนี้มีความเสี่ยงน้อยนะ อย่าวิตกไปเลยครับ" คุณหมอยิ้มให้เนียนจังแก
"คุณหมอคะ........ฝากป๋าด้วยนะคะ" เนียนจังแกฝากความหวังไว้กับคุณหมอ
"ครับ" คุณหมอยิ้มให้หญิงสาวแล้วเดินเข้าห้องผ่าตัดไป
เนียนจังแกเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างกระวนกระวายใจ
บ่อยครั้งเธอหันมามองหยอดจังบอยที่นั่งอยู่หน้าห้องทีนึง.....เหมือนต้องการกำลังใจ.......ซึ่งหยอดจังบอยจะยิ้มให้กำลังใจเธอเสมอ
"พี่ว่ามานั่งรอดี ๆ ดีกว่ามั้ย" หยอดจังบอยบอกเนียนจังแกเมื่อเห็นเธอเดินวนไปมาหน้าห้องผ่าตัด
เนียนจังแกฟังคำชายหนุ่มก็มานั่งแต่ได้เพียงชั่วครู่เดียว เธอก็ลุกไปเดินวนไปมาหน้าห้องผ่าตัดเหมือนเดิม........
"ทำไมนานจัง" เนียนจังแกหันมาพูดกับหยอดจังบอยด้วยสีหน้าที่วิตกกังวลอย่างมาก
"นี่เพิ่งจะสิบห้านาทีเองนะ" หยอดจังบอยบอกเนียนจังแกเมื่อมองนาฬิกาข้อมือ
"สิบห้านาทีเองหรือ" เนียนจังแกไม่อยากจะเชื่อ เพราะเธอรู้สึกว่ามันช่างเนิ่นนานเสียเหลือเกิน
หยอดจังบอยลุกขึ้นเดินมาหาเนียนจังแก...........ชายหนุ่มจับมือเนียนจังแกไว้แล้วจูงเธอมานั่งรอ..........
"อืมม สิบห้านาทีเอง อย่ากังวลไปเลย คุณหมอบอกแล้วไงว่าคุณอาต้องหายดี" หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว
เนียนจังแกฟังคำปลอบจากอีกฝ่ายแล้วรู้สึกดีขึ้น อารมณ์กระวนกระวายใจเบาบางลง........
"ตลอดเวลา ตั้งแต่เราเกิดมา.....เราก็มีแต่ป๋าเพียงคนเดียว....... ป๋าเป็นทุกอย่างของเรา" เนียนจังแกก้มหน้าพูด
"ไม่ว่าจะทุกข์ สุข ป๋าจะอยู่เคียงข้างเราตลอด........ป๋าจะสอ และให้คำปรึษาประจำ......" น้ำเสียงเนียนจังแก เริ่มสั่นเครือ
"ป๋าไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดเราเลย........ป๋าคอยดูแล คอยปกป้องเราตลอดมา" หญิงสาวก้มหน้านิ่ง........
".........ป๋าต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ย..........ป๋าต้องอยู่กับเราตลอดไปใช่มั้ย" เนียนจังแกยังคงก้มหน้าอยู่
"อืมมม แน่นอน คุณอาต้องอยู่ไปอีกนาน" หยอดจังบอยบีบมือของเนียนจังแกเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจแก่เธอ
"พี่บอย ......เรากลัวเหลือเกิน" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่ม
ตอนนี้น้ำใสเอ่อล้นดวงตา......ในใจเนียนจังแกรู้สึกหวาดกลัว.....ถึงแม้หมอจะบอกว่ายังไงก็ปลอดภัย แต่เธอไม่เคยวางใจได้เลย
"เด็กโง่....อย่าคิดมากนะ คุณอาต้องปลอดภัย" หยอดจังบอยยกมือโอบไหล่หญิงสาวแล้วดึงตัวเธอเข้าหาเค้า
"พี่บอยยยย เรากลัว" เนียนจังแกหลับตาลง น้ำตาไหลร่วงลงมา
หญิงสาวพิงศรีษะไว้กับไหล่ของชายหนุ่ม.......หยอดจังบอยตบที่ไหล่เธอเบา ๆ แล้วยกมืออีกข้างปาดน้ำตาที่แก้มให้เนียนจังแก ..........
"อย่าร้องไห้ซิคนเก่ง......ไม่เอานะ" ชายหนุ่มปลอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใย แล้วทั้งสองก็นั่งรอผลการผ่าตัดอยู่หน้าห้องผ่าตัดนั้น
เวลาผ่านไปสามชั่วโมง......ไฟสีแดงหน้าห้องผ่าตัดดับลง .....คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด เนียนจังแก และหยอดจังบอยรีบลุกขึ้นแล้วเดินมาหาคุณหมอ...........
"คุณหมอฮะ...ป๋าเป็นไงบ้าง.....ป๋าปลอดภัยดีใช่มั้ยคะ" เนียนจังแกรีบถามคุณหมออย่างตื่นเต้น
"ครับ คุณไข้ปลอดภัยดีครับ" คุณหมอยิ้มให้เนียนจังแก
"คะ......ป๋าปลอดภัยดีหรือคะ ป๋าไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยคะ" เนียนจังแกยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
"ครับ แต่ช่วงนี้ต้องให้คนไข้พักผ่อนเยอะ ๆ อย่าให้ทำงานหนักนะครับ" คุณหมอสั่งกำชับ
"ค่ะ ๆ ๆ ๆ แล้วจะเยี่ยมป๋าได้เมื่อไหร่คะ" เนียนจังแกพยักหน้ารับคำสั่งคุณหมอแล้วชะเง้อไปทางห้องผ่าตัด
"เดี๋ยวสักครู่ทางบุรุษพยาบาลจะพาคนไข้ไปพักห้องผู้ป่วย คุณก็เข้าไปเยี่ยมได้แล้วครับ" คุณหมอบอกแล้วยิ้ม
"ขอบคุณคุณหมอจริง ๆ นะคะ ขอบคุณมาก" เนียนจังแกไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก ตอนนี้หัวใจที่เหี่ยวเฉาของเธอกลับสดชื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"หมอขอตัวก่อนนะครับ จะเอารายงานการผ่าตัดไปส่งแผนกระเบียนนะครับ" คุณหมอขอตัวเดินออกมาจาก เนียนจังแกและหยอดจังบอย
หลังจากหมอเดินผ่านไป.........เนียนจังแกหันมองหน้าหยอดจังบอย
"พี่บอย ได้ยินมั้ย ป๋าปลอดภัยแล้ว ป๋าไม่เป็นอะไรแล้ว" เนียนจังแกยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างลิงโลด
"อืมมม พี่ได้ยินแล้ว" หยอดจังบอยพยักหน้าให้เนียนจังแก
"ป๋าไม่เป็นอะไรแล้ว ป๋าปลอดภัยแล้ว" เนียนจังแกจับมือชายหนุ่มแล้วกระโดดตัวลอยแล้วยิ้มอย่างดีใจ
"อืมมม" หยอดจังบอยมองหญิงสาวตรงหน้า เค้ายิ้มตามเธอไปด้วย

หลังจากที่บุรุษพยาบาลพาลักซุนซุยมาพักฟื้นที่ห้องพักคนป่วย เนียนจังแกก็มาเฝ้าดูอาการบิดาด้วยความห่วงใย โดยมีหยอดจังบอยอยู่เป็นเพื่อน ลักซุนซุยยังคงนอนนิ่งสนิทด้วยฤทธิ์ยาสลบ..........
ตี๊ดดดด ตี๊ดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดด เสียงโทรศัพท์ของหยอดจังบอยดังขึ้น
"ฮัลโหล ครับ" หยอดจังบอยรับโทรศัพท์
"เอออ ตอนนี้พี่ไม่สะดวกไปรับนะ" หยอดจังบอยตอบกลับไป
"เอางี้นะ เดี๋ยวพี่ให้ออฟไปรับแทนแล้วกัน" หยอดจังบอยพูดขึ้นมาอีก
"พี่ไม่ว่างจริง ๆ" หยอดจังบอยเริ่มทำเสียงเข้มขึ้น
"เฮ.....เดี๋ยวซิ.....ฮัลโหล.....ฮัลโหล" หยอดจังบอยมีสีหน้ากังวลเกิดขึ้น
เนียนจังแกหันมองชายหนุ่ม............
"คุณพัดหรือ" เนียนจังแกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เอออ........อืม" หยอดจังบอยพยักหน้ารับเบา ๆ
"ไปรับเค้าซิ....เราไม่เป็นอะไรแล้ว เราอยู่ได้" เนียนจังแกหันไปมองบิดา
"ไม่เป็นไรหรอก" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงเบา
"ไปเถอะ......อย่าทำให้เค้าเสียใจเลย" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเรียบ
"พี่อยากอธิบายนะ.......มันไม่ใช่.........." หยอดจังบอยมีสีหน้าร้อนรน
"แล้วจะทิ้งเค้าไว้อย่างนี้หรือไง" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่ม แม้สีหน้ากลับเรียบเฉยแต่ดวงตาของเธอเศร้า
"แต่ว่า........" หยอดจังบอยมีสีหน้าลังเล
"ไปรับเค้าเหอะ เราไม่เป็นอะไรจริง ๆ........." เนียนจังแกหันมองหน้าบิดาที่นอนอยู่อีกครั้ง
"งั้น เดี๋ยวเย็น ๆ พี่มาใหม่นะ" หยอดจังบอยบอกกับหญิงสาว
"อืมม" เนียนจังแกพยักหน้าเบา ๆ แต่เธอยังคงจ้องมองบิดาที่หลับอยู่
หยอดจังบอยเห็นแบบนั้นแล้ว จึงเดินออกจากห้องไป......เนียนจังแกทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย...........
"ป๋า.........เมื่อไหร่ป๋าจะตื่นมาคุยกับหนูสักทีล่ะ....." เนียนจังแกก้มหน้าลงบนที่เตียงนอน
หยอดจังบอยตรงไปยังสถานีรถไฟ........ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาอยู่สักพักก็เห็นหญิงสาวยืนอยู่ข้าง ๆ ตู้โทรศัพท์ของสถานีรถไฟ
"พี่บอยอ่ะ พัดยืนรอจนเมื่อยแล้วนะคะ" พัดอุยอุนบ่นทันทีที่หยอดจังบอยเดินมาหาเธอ
"ก็มาทำไมล่ะ อยู่ที่โรงแรมก็สบายดีแล้ว" หยอดจังบอยทำหน้าตำหนิหญิงสาว
"ก็พัดคิดถึงพี่บอยนี่ค่ะ" พัดอุยอุนเกาะแขนชายหนุ่มแล้วทำท่าอ้อน ๆ
"แล้วนี่จะอยู่กี่วันล่ะ" หยอดจังบอยถามขณะที่หิ้วกระเป๋าให้พัดอุยอุน
"ก็ จนกว่าที่มหาลัยจะเปิดอ่ะค่ะ" พัดอุยอุนตอบยิ้มหวาน
หยอดจังบอยหันมองหน้าหญิงสาว
"ก็ อีกสักสองอาทิตย์ค่ะ" พัดอุยอุนตอบยิ้มแก้มป่อง
"อีกไม่เท่าไหร่ก็จะจบปริญญาโทแล้วนี่นะ" หยอดจังบอยคุยกับหญิงสาว
"ใช่ค่ะ........" พัดอุยอุนยิ้มหวาน
"แล้วไม่คิดจะช่วยคุณอาบริหารโรงแรมบ้างหรือไง" หยอดจังบอยชวนหญิงสาวคุยเรื่อย ๆ
"ไม่อ่ะ พี่บอยก็รู้ว่าพัดชอบร้องเพลง" พัดอุยอุนตอบแล้วส่ายหน้าเบา ๆ
"จริงซินะ.......พัดชอบร้องเพลงมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นะ" หยอดจังบอยหันมองหน้าพัดอุยอุน
"ค่ะ........" พัดอุยอุนยิ้ม
เนียนจังแกนั่งเฝ้าลักซุนซุย ......แต่เหมือนบิดายังไม่ยอมมีทีท่าว่าจะฟื้นเลยสักนิด
"สวัสดี พี่เนียนจัง..." กุ๊กองลงเดินนำคณะเข้ามากล่าวทักทายเนียนจังแก
เนียนจังแกหันไปมองคนที่เข้ามาก็ยิ้มให้
"หวัดดีกุ๊ก เปี้ยะ โจ ว่าน ออฟ" เนียนจังแกกล่าวทักทายเพื่อน ๆ ที่มาเยี่ยมบิดาของเธอ
"คุณพ่อเป็นไงบ้างล่ะ" ปักโจฮอยเดินมาใกล้ ๆ แล้วถาม
"คุณหมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว แต่ป๋ายังไม่ฟื้นเลยอ่ะ" เนียนจังแกตอบแล้วหันมองหน้าบิดาต่อ
"โชคดีแล้วนะพี่ ที่คุณลุงไม่เป็นอะไรแล้ว" เปี้ยะซุนอึนบีบไหล่เนียนจังแกเบา ๆ
"ขอบใจมากเปรี้ยะ" เนียนจังแกตบมือเปี้ยะซุนอึนที่มาวางไว้บนไหล่เธอเบา ๆ เช่นกัน
"พี่เนียนจังแกครับ แล้วพี่บอยไปไหนแล้วครับ" เตี้ยจิงออฟถามหาพี่ชายตน
"อ้อ พี่บอยไป........ไปรับคุณพัดอ่ะ" เนียนจังแกตอบเตี้ยจิงออฟน้ำเสียงขาดหายในช่วงหลัง ๆ
"อืมมม ออฟก็ลืมเลยว่าวันนี้พี่พัดจะมา" เตี้ยจิงออฟเพิ่งนึกขึ้นได้
ระหว่างที่เด็ก ๆ กำลังนั่งพูดคุยกันนั้นเอง ..... ลักซุนซุนก็เริ่มขยับตัว....
"ป๋า........" เนียนจังแกที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ สังเกตุเห็นจึงรีบเข้าไปจับมือบิดาแล้วเรียก
"อืมมมม" ลักซุนซุยกระพริบตาช้า ๆ
"ป๋า.....ป๋าเป็นไงบ้าง" เนียนจังแกยิ้มออกมาแล้วรีบถามบิดาอย่างห่วงใย
กุ๊กองลง เตี้ยจิงออฟ เปี้ยะซุนอึน บึกจังว่าน และ ปักโจฮอย ต่างก็มายืนรอบเตียงคนไข้
"อืมมม" ลักซุนซุยขานรับเสียงเรียกของลูกสาว
"ป๋าเจ็บตรงไหนป่าว ปวดตรงไหนมั้ย" เนียนจังแกมองไปรอบ ๆ ตัวบิดา
"ไม่.....ไม่ลูก" ลักซุนซุยพูดออกมาน้ำเสียงแผ่วเบา
"ป๋ารู้มั้ยว่าหนูกลัวแค่ไหน" เนียนจังแกร้องออกมาแล้วเข้ากอดบิดาแน่น
"อืมมม ป๋าถึงไม่ยอมตายนี่ไง" ลักซุนซุยพูดเล่นกับลูกสาว
"ป๋าอ่ะ" เนียนจังแกยิ้มมองหน้าบิดา.......
ภาพการพูดคุยของสองพ่อลูกทำให้เพื่อน ๆ ต่างซึ้งใจ........
"สวัสดีค่ะ คุณป้า..." พัดอุยอุนกล่าวทักทายแดซซงจู
"อ้อ หนูพัด" แดซซงจูหันมองหญิงสาวแล้วยิ้มบาง ๆ ให้
"แล้วนี่มาพักกี่วันล่ะ" แดซซงจูถามหญิงสาวน้ำเสียงเรียบเฉย
"ก็ประมาณสักสองอาทิตย์ค่ะ" พัดอุยอุนตอบ
"อืมม มา ป้าพาไปห้องนะ" พูดจบ แดซซงจูก็นำทางพัดอุยอุนไปยังห้องพัก
"พักห้องนี้นะ.....อยู่ใกล้ ๆ กับห้องป้านะ" แดซซงจูพาพัดอุยอุนมายังห้องพักที่เธอจัดไว้ให้หญิงสาว
"ขอบคุณคุณป้ามากค่ะ" พัดอุยอุนโค้งคำนับแดซซงจูอย่างนอบน้อม
"ไม่เป็นไรหรอก.......ขาดเหลืออะไรก็บอกแล้วกัน" แดซซงจูพูดจบก็เดินออกจากห้องไป
พัดอุยอุนมองรอบ ๆ ห้อง........แล้วหญิงสาวก็เอากระเป๋าวางไว้ที่เตียง
"ทำไมทำแบบนี้นะ ตาบอย" แดซซงจูเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านมาหาบุตรชายคนโต
"อะไรครับคุณแม่" หยอดจังบอยสงสัยคำพูดมารดา
"ก็เรานะซิ.....กับแม่หนูพัดอ่ะ เอายังไงกัน" แดซซงจูทำสีหน้าหงุดหงิด
"ก็ไม่มีอะไรนี่ครับคุณแม่" หยอดจังบอยทำสีหน้าเรียบเฉย
"อะไรกันนะ เลิกกันแล้วแต่ทำไมยังวนเวียนกันอยู่อีก........แล้วงี้แม่หนูเนียนจังแก ลูกสาวแม่จะทำไง" แดซซงจู ขมวดคิ้วไม่พอใจ
"แม่แก เค้าเชียร์หนูเนียนจังแกออกนอกหน้าเลยนะนี่" ซุ่มจังจุดพูดเสริม
"ก็แม่หนูเนียนจังแก แกน่ารักนี่คะคุณ" แดซซงจูหันไปพูดกับสามี
"จ้า......ผมรู้ว่าคุณรักลูกสาวคนนี้มากเหลือเกิน" ซุ่มจังจุดแกล้งแซวภรรยา
"ก็.......จะมีก็แต่คนตาหูหนวกตาบอดเท่านั้นละค่ะ ที่เลือกคนไม่เป็น" แดซซงจูพูดแล้วชะเลืองมองบุตรชายอย่างเคือง ๆ
หยอดจังบอยยืนฟัง แล้วก็อยากจะบอกมารดาเหลือเกินถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"อืมม แล้วคุณพ่อของแม่หนูเนียนจังแกเป็นยังไงบ้างละลูก" ซุ่มจังจุดถามถึงอาการของลักซุนซุย
"ก็ผ่าตัดเรียบร้อยแล้วครับ แต่ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย" หยอดจังบอยบอกกับบิดา
"แล้วทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนน้อง นี่ทิ้งน้องมาหรือนี่" แดซซงจูหันมาทำเสียงเขียวใส่ลูกชาย
"ก็พอดีพัดเค้ามาน่ะครับคุณแม่ ผมเลย..." หยอดจังบอยเองก็ร้อนใจไม่แพ้มารดานัก
"อะไรหรือคะ พัดทำไมหรือคะ" พัดอุยอุนเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน
"อ้อ ไม่มีอะไรจ๊ะ ............." หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาว
"คือเดี๋ยวพวกเราจะไปโรงพยาบาลกันน่ะ.........." หยอดจังบอยบอกกับพัดอุยอุน
"ไปโรงพยาบาล....ใครเป็นอะไรไปคะพี่บอย" พัดอุยอุนถามอย่างสงสัย
"อ้อ พ่อของเนียนจังแกเค้าป่วย....." หยอดจังบอยตอบหญิงสาว
"เนียนจังแก…...เนียนจังแก อ้อ คนที่ห้าว ๆ แต่งตัวเหมือนเด็กผู้ชายหรือคะ ที่แข็ง ๆ กระด้าง ๆ ใช่มั้ยคะ" พัดอุยอุนถามหยอดจังบอย
"ทำไมไปพูดถึงเค้าแบบนั้นล่ะ" หยอดจังบอยทำเสียงแข็งใส่พัดอุยอุน
"ก็มันจริงนี่คะ......." พัดอุยอุนยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราว
"ถึงเค้าจะเป็นแบบนั้นอ่ะนะ แต่เค้าก็จริงใจจ๊ะหนูพัด ไม่รักง่าย หน่ายเร็ว" แดซซงจูหันไปตอบแทนลูกชาย อย่างขัดเคือง
"ไปค่ะคุณ ดิฉันคิดถึงลูกเนียนจังแกแล้วค่ะ" แดซซงจูชวนสามีไปโรงพยาบาลอย่างหงุดหงิดใครบางคน
"เอออออ พัดไปด้วยได้มั้ยคะ พี่บอย" พัดอุยอุนมองหน้าหยอดจังบอย
หยอดจังบอยยืนนิ่ง ใจจริงเค้าไม่อยากพาหญิงสาวไปเลย
"นะคะ.........นะคะ พี่บอย พัดอยู่คนเดียวไม่ได้อ่ะค่ะ" พัดอุยอุนเกาะแขนชายหนุ่มแล้วแสดงสีหน้าอ้อนวอน
หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาวก็อดสงสารไม่ได้
"อืมมม ไป ๆ ๆ" พูดจบ หยอดจังบอยก็เดินตามแดซซงจูออกไปนอกบ้าน โดยมีพัดอุยอุนเดินตามต่อย ๆ



**********จบบทที่8***********