หลังจากอาหารมื้อพิเศษแล้วเนียนจังแกจึงขอตัวกลับบ้าน ซึ่งหยอดจังบอยอาสาขอไปส่ง


"จะตามไปทำไม" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังเข็นจักรยานเดินมากับเธอ


"นี่มันมืดแล้ว และอีกอย่าง........" หยอดจังบอยจ้องหน้าหญิงสาว


"ไม่กลัวเกิดเรื่องอีกหรือไง" หยอดจังบอยใช้น้ำเสียงเครียด


"............." เนียนจังแกก้มหน้านิ่ง


"ไม่กลัว ถ้าเจอไอ้พวกรกโลกอีก เราจะอัดพวกมันให้เละคามือเลย" เนียนจังแกตอบน้ำเสียงแค้นใจ


"แล้วหายดีแล้วหรือไง ทำเก่งได้เนี่ย" หยอดจังบอยมองหญิงสาวนิ่ง


"หายแล้ว......ถึงไม่หายสนิท แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว" เนียนจังแกตอบ


"นั่นไง ยังไม่หายดีแล้วทำปากเก่ง" หยอดจังบอยหรี่ตามองหญิงสาว


"ไม่เห็นจะกลัวพวกนั้นเลย" เนียนจังแกยังไม่รู้สึกสะทกสะท้านใด ๆ


"อ้อ.....ต้องรอให้มันอะไร ๆ เราก่อนใช่มั้ย ถึงจะกลัวเป็น" หยอดจังบอยพูดแล้วมองหญิงสาว


"นี่........." เนียนจังแกมองหยอดจังบอยแบบไม่พอใจ.....แต่เมื่อคิดตามคำพูดของชายหนุ่มได้ เธอก็ยกมือกอดอกแน่น


"ยังไงผู้หญิงก็คือผู้หญิงวันยันค่ำ" หยอดจังบอยใช้น้ำเสียงนุ่มขึ้น


"แต่เราไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป" เนียนจังแกพยายามเถียง


"ไม่เหมือนตรงไหน…..แค่พยายามทำตัวเข้มแข็งเหมือนผู้ชาย มันไม่ได้หมายความว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงนี่ หึ" หยอดจังบอยตักเตือนหญิงสาว


"อย่ามาดูถูกเรานะ......แล้วเราจะเข้มแข็งให้ดู" เนียนจังแกไม่สนใจคำเตือนแต่กลับดื้อดึงเพิ่งขึ้นอีก


"เอ๊ะ...... เรานี่ยังไง ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ" หยอดจังบอยรู้สึกหงุดหงิดใจในความดื้อดึงของอีกฝ่าย


"ก็อย่ามาสนใจเราซิ" เนียนจังแกพูดเมิน ๆ


"ไม่สนได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้เธอเป็นน้องสาวพี่แล้วนะ" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงเรียบ


"..........." เนียนจังแกหยุดอึ้ง
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มข้าง ๆ


"เราเป็นลูกของแม่แดซซงจู แต่ไม่ได้เป็นน้องใคร ........จำไว้" หญิงสาวพูดเสียงแข็งใส่หน้าชายหนุ่ม


"เอารถมานี่ จะขี่กลับบ้าน" เนียนจังแกกระชากเอารถจักรยานจากมือหยอดจังบอย


ชายหนุ่มกำแฮนด์จักรยานไว้แน่นไม่ยอมปล่อย


"เอามาซิ" เนียนจังแกก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
หยอดจังบอยรู้สึกโมโหที่หญิงสาวรั้นไม่เข้าเรื่อง ชายหนุ่มคว้ามือหญิงสาวกำไว้แน่น


"ดื้อมากใช่มั้ย" หยอดจังบอยจ้องหน้าหญิงสาวเขม๋ง


"ทำไม จะทำไมเรา" เนียนจังแกไม่ยอมลดละ

หญิงสาวกระชากมือกลับแต่ยังคงยืนจ้องหน้าชายหนุ่ม


"จะสั่งสอนให้รู้ว่าผู้หญิงกับผู้ชายมันต่างกัน" หยอดจังบอยเดินเข้าหาหญิงสาว......รถจักรยานล้มลง


เนียนจังแกรู้สึกกลัวขึ้นมา แต่ยังตีสีหน้าสู้ทำเหมือนไม่กลัว


หยอดจังบอยจ้องใบหน้าหญิงสาวไม่กระพริบตา….เนียนจังแกค่อย ๆ ถอยออกห่าง แต่ชายหนุ่มก็เดินรุกมาเรื่อย ๆ


"จะ........จะทำอะไร" เนียนจังแกตะโกนออกมา


"............" หยอดจังบอยไม่ตอบอะไร แต่สายตาชายหนุ่มเวลานี้น่ากลัวเหลือเกิน


"อย่าเข้ามานะ เราชกนายจริง ๆ ด้วย" เนียนจังแกกำหมัดแน่น


หยอดจังบอยไม่ฟังคำหญิงสาว เค้ายังคงเดินเข้าหาเธอเรื่อย ๆ


"บอกว่าอย่าเข้ามาไง" เนียนจังแกตะโกนเสียงดังขึ้นอีก


คำพูดหญิงสาวไม่เป็นผล ชายหนุ่มเดินมาจนประชิดตัวเธอ


เนียนจังแกไม่รอช้า เธอเหวี่ยงหมัดออกไปที่หน้าชายหนุ่ม.........


"หมับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~"


ด้วยพื้นฐานการต่อสู้ที่สูงกว่า หยอดจังบอยรับหมัดหญิงสาวได้ เค้ากำมือเธอไว้แน่น
เนียนจังแกรู้สึกตกใจไม่น้อย เธอพยายามแกะมือออกจากมือชายหนุ่ม
"ปล่อยนะ....." เนียนจังแกร้องออกมา


"กลัวรึยัง" หยอดจังบอยพูดเสียงเรียบ


"ไม่มีทาง" เนียนจังแกยังคงดื้อดึง


หญิงสาวยกขาขึ้นหมายจะเตะชายหนุ่ม แต่เธอก็โดนเค้าล็อคขาไว้


"โอ้ยยยยยยยย" เนียนจังแกร้องออกมาเมื่อโดนหยอดจังบอยดันร่างเธอกระแทกกำแพง


"คราวนี้จะกลัวรึยัง" หยอดจังบอยยังถามคำถามเดิม


"ไม่......." เนียนจังแกจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างแค้น ๆ เธอไม่ยอมใครง่าย ๆ


หยอดจังบอยมองใบหน้าหวานนิ่ง.....ชายหนุ่มรวบตัวเธอไว้แล้วก้มหน้ามาใกล้


"ไม่กลัวใช่มั้ย" หยอดจังบอยถามอีกครั้ง


"ไม่........" เนียนจังแกรู้สึกกลัวขึ้นมา แต่เธอยังใจแข็ง


"ดี .....จงรู้ไว้ว่าผู้ชายกับผู้หญิงมันต่างกันยังไง" พูดจบชายหนุ่มก้มหน้าลงใกล้ใบหน้าสวยนั้น


"จะทำอะไรน่ะ......อุ๊บ!!!!!!!!!!~"
เนียนจังแกต้องเงียบเสียงลงเมื่อโดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว.......หญิงสาวพยายามดิ้นให้พ้นอ้อมกอดนั้น แต่มันไม่เป็นผล แรงของผู้ชายมีมากกว่าแรงของเธอ


หลังจากหยอดจังบอยถอนริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มนั้น เนียนจังแกถึงกับน้ำตาร่วง......ชายหนุ่ม ถอยออกมาห่างจากร่างเล็กยืนมองนิ่ง


เนียนจังแกยกมือกุมปากแน่น.......เธอทรุดลงกับพื้น


"จำไว้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางชนะผู้ชายได้......พี่เตือนอะไร ขอให้ฟัง" หยอดจังบอยย้ำคำอีกครั้ง


"ไม่ฟัง.......เราไม่ฟัง" เนียนจังแกยกมือปิดหู น้ำตายังไหลไม่หยุด


"เธอจะโกหกตัวเองไปถึงไหน" หยอดจังบอยยืนมองร่างเล็ก


"ไปให้พ้น.....ไปไหนก็ไป" เนียนจังแกตะคอกใส่ชายหนุ่ม


"นี่แค่บทเรียนเบื้องต้น ถ้าเป็นคนอื่น อย่างไอ้พวกเมื่อวาน เธอจะไม่ใช่แค่โดนจูบ" หยอดจังบอยยังคงพูดน้ำเสียงเย็น


"เราบอกว่าไปให้พ้นไง.......ไป!!!!!!!!~" เนียนจังแกตะคอกใส่หยอดจังบอยอีกครั้ง
ตอนนี้หญิงสาวไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น......เธอรู้สึกเจ็บใจ......ที่ทำไมสู้หยอดจังบอยไม่ได้


"ตามใจ พี่สอนได้แค่นี้ล่ะ" พูดจบหยอดจังบอยก็เดินถอยออกมา


เนียนจังแกนั่งนิ่งยังคงเอามือถูริมฝีปากแรง ๆ ไปมา น้ำตายังไม่หยุดไหล...... หญิงสาวรวบรวมกำลังใจอีกครั้ง ลุกขึ้นไปที่จักรยานแล้วรีบปั่นกลับบ้านทันที


เมื่อเนียนจังแกกลับถึงบ้าน เธอปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มออกแล้วสูดลมหายใจลึกก่อนเดินเข้าบ้านไป ไม่ไกลนัก หยอดจังบอยนั่งมองหญิงสาวจากมอเตอร์ไซด์ของเค้า.....


"ขอโทษนะ....แต่มันเป็นวิธีที่จะสอนให้รู้ว่าผู้หญิงกับผู้ชายมันต่างกันจริง ๆ" หยอดจังบอยพูดเบา ๆ สายตาชายหนุ่มจ้องไปที่ร้านของเนียนจังแก

"กลับมาแล้วฮะ ป๋า........." เนียนจังแกพยายามทำน้ำเสียงสดใสทักทายลักซุนซุย


"เป็นไง ไปกินข้าวบ้านเพื่อนมา อร่อยมั้ยลูก" ลักซุนซุยทักลูกสาว


"ก็........ไม่อร่อยเท่าป๋าทำหรอกฮะ" เนียนจังแกหันมายิ้มให้บิดา


"ป๋า วันนี้หนูปวดหัว ขอขึ้นไปนอนก่อนนะ" พูดจบเนียนจังแกก็ขึ้นห้องไป


"อย่าลืมกินยานะลูก" ลักซุนซุยเตือนลูกสาวด้วยความเป็นห่วง


เนียนจังแกเข้ามาถึงห้องนอนก็ทรุดตัวลงนั่ง หญิงสาวยังไม่หายตกใจเรื่องเมื่อสักครู่ เธอยกมือจับริมฝีปาก น้ำตาใสเริ่มเอ่อล้นเบ้าตา


"ฉันจะไม่ให้อภัยนายแน่ นายขาลีบ........" เนียนจังแกเค้นเสียงออกมาอย่างแค้นใจ
หญิงสาวก้มหน้าลงกับที่นอน น้ำตาใสไหลอีกครั้ง


"ฉันต้องเอาชนะนายให้ได้......ฉันต้องชนะให้ได้" เสียงเนียนจังแกเล็ดลอดออกมา
เช้านี้เนียนจังแกไปโรงเรียนด้วยสภาพเหม่อลอย


หญิงสาวยังคงมีภาพนั้นติดตาอยู่ เป็นความรู้สึกอับอายที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา...


เมื่อคิดถึงเวลานั้นทีไร เนียนจังแกต้องยกมือขึ้นถูปากแรง ๆ จนริมฝีปากของเธอเป็นสีแดง....เนียนจังแกปั่นจักรยานไปโรงเรียนเรื่อย ๆ


"ปริ๊นนนนนนนน ปริ๊นนนนนนน" เสียงแตร่รถมอเตอร์ไซด์ดังขึ้น.........ทำเอาหญิงสาวตกใจเล็กน้อย


มอเตอร์ไซด์คันดังกล่าววิ่งปาดหน้าเธอไป เนียนจังแกจ้องมองด้วยดวงตาที่แค้นเคือง


"แล้วจะได้รู้ดีกัน ว่าใครเป็นใคร" เนียนจังแกเค้นเสียงออกมา


เมื่อถึงโรงเรียน


หญิงสาวมองซ้ายขวาหน้าหลัง.......ปลอดคน


เนียนจังแกค่อย ๆ เดินเลียบ ๆ เคียง ๆ ไปที่รถมอเตอร์ไซด์ที่จอดนิ่งสนิท หญิงสาวทรุดตัวลงแล้วจัดการกับมอเตอร์ไซด์ตามที่เธอวางแผนไว้


"กริ่งงงงงงงงง กริ่งงงงงงงงง" เสียงกริ่งเข้าเรียน ....นักเรียนทุกคนพร้อมกันในห้องเรียน เนียนจังแกนั่งอมยิ้ม อย่างสบายใจ


"วันนี้เป็นอะไรหรือ อารมณ์ดีจัง" ปักโจฮอยถามเนียนจังแกเมื่อเห็นหญิงสาวยิ้มอารมณ์ดี


"ป่าว........ไม่มีอะไร" เนียนจังแกหันมายิ้มให้ปักโจฮอย......


หลังจากจบคาบเรียนภาคเช้าแล้ว .... เนียนจังแกและเพื่อน ๆ พากันไปนั่งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่กลางสนามหญ้า เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ


"อืมมม ไหน ๆ เราก็เรียนวิชาทำอาหารกันแล้ว ทำไมเราไม่ทำปิ่นโตมาทานกันล่ะ" เปี้ยะซุนอึนเสนอความคิดเห็น


"ใช่ ๆ ๆ จะได้ฝึกฝีมือไปในตัวด้วย" กุ๊กองลงก็ช่วยเสริม


"ก็ดีนะ" เตี้ยจิงออฟก็สนับสนุน


"อืมม ทำแล้วมาแลกกันทาน น่าสนุกดีเหมือนกัน" บึกจังว่านก็เห็นด้วย


"แต่........" เนียนจังแกลังเล


"พี่เนียนจังแกจะบอกว่าทำไม่เป็นใช่มั้ย" บึกจังว่านเดาใจเนียนจังแก


"อืมมมม" หญิงสาวพยักหน้ารับอาย ๆ


"ก็นี่ไง ถึงได้ให้หัดทำปิ่นโตมา ลองทำทุกวันเดี๋ยวก็คล่อง" เปี้ยะซุนอึนยิ้มให้เนียนจังแก


"ใช่ ๆ ๆ ๆ ๆ หัดทุกวันเดี๋ยวก็เก่ง" กุ๊กองลงเห็นด้วย


"ก็ดีนะ.....เป็นการฝึกทำอาหารไปในตัวนอกจากเวลาเรียน" ปักโจฮอยช่วยเสริม


"เอาก็เอา" เนียนจังแกเห็นว่าเพื่อน ๆ เสนอและเป็นสิ่งที่ดี เธอจึงเห็นด้วยและจะลองทำดู


"งั้นเริ่มพรุ่งนี้เลยนะ" เปี้ยะซุนอึนยื่นมือออกมา


"ได้เลย" กุ๊กองลงยื่นมือมาแตะมือเปี้ยะซุนอึน


"ได้" บึกจังว่านยื่นมือมาอีกคน


"อืมมม ตกลง" เตี้ยจิงออฟยื่นมาอีกคน


"ตกลง" เนียนจังแกยื่นไปแตะมือเตี้ยจิงออฟ


"อืมม" ปักโจฮอยแตะมือเนียนจังแก


"สู้!!!!!!!!!~" ทั้งหกตะโกนพร้อมกัน


เมื่อสิ้นคำทุกคนชักมือกลับ แต่ปักโจฮอยยังคงกุมมือเนียนจังแกไว้


หญิงสาวชักมือกลับ เธอไม่ทันได้คิดอะไร


ปักโจฮอยแอบชำเลืองมองหน้าหญิงสาวข้าง ๆ เมื่อถึงเวลาวิชาช่วงบ่าย...... หยอดจังบอยยืนสอนหน้าห้อง ชายหนุ่มแอบมองเนียนจังแกเป็นระยะ ๆ แต่หญิงสาว ไม่ได้สนใจเค้าเลย เธอหันไปสนใจคนในกลุ่มมากกว่า


หยอดจังบอยเห็นถึงความสนิทสนมที่เนียนจังแกมอบให้คนในกลุ่มและโดยเฉพาะกับปักโจฮอย ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดในใจ


"นี่ต้องผ่าหลังกุ้งอย่างนี้นะ" ปักโจฮอยสอนวิธีผ่าหลังกุ้งให้เนียนจังแก


"อ้อ อย่างนี้หรือ" เนียนจังแกจ้องมองตามอย่างตั้งใจ


"อืมมม ทำงี้นะ ไหนลองทำซิ" ปักโจฮอยให้เนียนจังแกทำบ้าง
หญิงสาวหยิบกุ้งขึ้นมาแล้วจับที่ตัวกุ้ง เธอเอามีดกรีดลงไป.......


"อย่างนี้ใช่มั้ย" เนียนจังแกหันไปมองหน้าปักโจฮอย


"อืมมม อย่างนั้นละ แล้วดูเส้นดำ ๆ" ปักโจฮอยเอาหัวมาใกล้ ๆ หัวของเนียนจังแก
หญิงสาวไม่ได้สนใจอะไร เธอจับจ้องอยู่ที่กุ้งในมือ


"ตรงนี้ใช่มั้ย" เนียนจังแกถามทั้ง ๆ ที่สายตายังคงมองอยู่ที่กุ้งในมือ


"ใช่ ๆ ตรงนั้นละ ดึงออกมานะ" ปักโจฮอยบอกน้ำเสียงนุ่มนวล


"ดึงอย่างนี้นะ" เนียนจังแกจับเส้นดำของกุ้งออกมา


ภาพของคนสองคนทำให้คนในกลุ่มมองเป็นตาเดียวกัน ไม่ใช่แค่คนในกลุ่มเท่านั้น….หยอดจังบอยก็มองอยู่ด้วยเช่นกัน


เนียนจังแกดึงเส้นดำออกจากหลังกุ้งแล้วหันมายิ้มให้ปักโจฮอย.......หญิงสาวรู้สึกว่าปักโจฮอยเข้าใกล้เธอมากเกินไปจึงถอยออกห่าง...... ปักโจฮอยเห็นปฎิกิริยาของเนียนจังแกเลยถอยออกมาเช่นกัน


"เออ....ลองทำอีกซิ จะได้ชำนาญ" ปักโจฮอยพูดแก้เขิน


"อืมมม" เนียนจังแกพยักหน้ารับแล้วหันไปสนใจกุ้งตัวต่อไป


หยอดจังบอยมองดูพฤติกรรมของคนทั้งคู่แล้วรู้สึกอึดอัดใจและหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก........


"เอาล่ะ.......วันนี้พอแค่นี้นะ........แล้วใครที่มีหน้าที่ทำความสะอาด อย่าลืมทำด้วยล่ะ" พูดจบหยอดจังบอยก็เดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์บูด


"เชอะ" เนียนจังแกมองตามร่างชายหนุ่มไปแล้วเบ้หน้า
หลังจากหญิงสาวทำความสะอาดห้องเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาหาเพื่อน ๆ ที่นั่งรอหน้าห้อง


"ไป .....วันนี้ไปกินไอติมกันนะ" เนียนจังแกร้องบอกทุกคน


"เอ วันนี้จะมีธุระด่วนอีกมั้ยนะ" เปี้ยะซุนอึนแกล้งแซว


"เฮ้ย!!!!~ ไม่มีแล้วไป ๆ ๆ ๆ" เนียนจังแกร้องชวนเพื่อน ๆ


เหมือนนัดกันไว้ วันนี้กุ๊กองลงได้เอาจักรยานมาด้วยจึงไปกับเปี้ยะซุนอึน ส่วนปักโจฮอยไม่ได้เอามา เนียนจังแกจึงให้ปักโจฮอยซ้อนจักรยานเธอ


"เราว่าเราปั่นเองดีกว่านะ" ปักโจฮอยเสนอ


"ทำไมล่ะ" เนียนจังแกถาม


"ก็เราตัวใหญ่ หนักด้วย" ปักโจฮอยให้คำตอบ


"อืม ก็ได้" เนียนจังแกยิ้มให้เพื่อนผิวเข้ม
ขณะที่ทั้งสี่เดินไปเอารถจักรยานก็เห็นหยอดจังบอยก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่มอเตอร์ไซด์.....


"พี่บอยทำอะไรอยู่คะ" เปี้ยะซุนอึนถามหยอดจังบอย


"ไม่รู้มือดีที่ไหน มาปล่อยยางรถพี่" หยอดจังบอยเงยหน้าตอบ


"อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะคะ" กุ๊กองลงเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ


"นั่นซิ ถ้าจับได้นะ น่าดู" หยอดจังบอยมองมาทางเนียนจังแก


"เชอะ.....สมน้ำหน้า" เนียนจังแกพูดออกมาทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้


"ปล่อยสองล้อเลยนะครับเนี่ย" ปักโจฮอยเห็นสภาพรถแล้วต้องร้องออกมา


"อืม ใช่" หยอดจังบอยพยักหน้ารับ แต่สายตาชายหนุ่มจ้องไปที่เนียนจังแก


"พวกเราไปกันเหอะ" เนียนจังแกไม่สนใจ เธอเดินไปจับรถจักรยานของเธอ


"เดี๋ยวซิ พี่เนียนจัง....." กุ๊กองลงร้องทัก


"อยู่ไปจะช่วยอะไรได้.......ก็เข็นกลับบ้านไปซิ" เนียนจังแกพูดอย่างไม่สนใจอะไร


"แต่พี่......." เปี้ยะซุนอึนร้องทักอีกคน


"โจจะปั่นไปไม่ใช่หรือ เร็วซิ" เนียนจังแกไม่ได้สนใจอะไรกับคำทักท้วง


ปักโจฮอยลังเลสักพักจึงหันไปทางหยอดจังบอย


"ไปเหอะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก" หยอดจังบอยบอกกับทั้งสาม


"งั้นผมไปก่อนนะครับ" ปักโจฮอยหันไปบอกหยอดจังบอยก่อนที่จะเดินไปหาเนียนจังแก....


"เออ งั้นพวกเราไปก่อนนะคะ" กุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนกล่าวลาเช่นกัน


"ไป ๆ ๆ ๆ ๆ เสียเวลา" เนียนจังแกร้องบอกทุกคนแล้วนั่งซ้อนจักรยานออกไปโดยมีปักโจฮอยเป็นคนถีบ


เนียนจังแกแอบชำเลืองมาทางหยอดจังบอยแล้วยิ้มสะใจ


ชายหนุ่มจ้องมองเนียนจังแกเขม็ง


"ร้ายนักนะ......" นั่นคือคำที่หยอดจังบอยหลุดออกมา

ทั้งสี่มาถึงหน้าร้านของโอ๋จีอุน..

.
"ที่นี่ล่ะ ไอติมร้านนี้อร่อยมากเลย แถมเค้กก็อร่อยมากด้วยนะ" เนียนจังแกยิ้มให้เพื่อน ๆ แล้วก็เดินนำเข้าร้านไป


"สวัสดีค่ะ......" เสียงสาวน้อยร้องทักคนเข้าร้านก่อนจะมองหน้าว่าใครเข้ามา


"อ้าวววววว เนียนจังแกเองหรือเนี่ย" โอ๋จีอุนยิ้มให้เพื่อนรัก


"อืมมมม" เนียนจังแกยิ้มให้โอ๋จีอุนเหมือนกัน


"วันนี้เราพาเพื่อนมากินไอติมอ่ะโอ๋" เนียนจังแกหันไปทางเพื่อนอีกสามคนที่กำลังเดินตามมา


"อืมม นี่กุ๊กองลง เปี้ยะซุนอึน และก็ ปักโจฮอย จ๊ะโอ๋" เนียนจังแกหันไปแนะนำเพื่อนให้โอ๋จีอุนได้รู้จัก


"สวัสดีค่ะ" โอ๋จีอุนยิ้มให้คนทั้งสาม


"แล้วนี่ โอ๋จีอุน เพื่อนเราสมัยเด็กนะ" เนียนจังแกหันไปบอกเพื่อน ๆ เช่นกัน


"สวัสดีครับ" ปักโจฮอยโค้งรับ


"สวัสดีค่ะ" กุ๊กองลงยิ้มตอบ


"สวัสดีจ๊ะ" เปี้ยะซุนอึนก็ยิ้มให้เช่นกัน


"เชิญทางนี้เลยค่ะ" โอ๋จีอุนนำทางพาทั้งสี่ไปที่โต๊ะเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในร้าน


"เอาไอติมไรกันดี" เนียนจังแกหันไปถามเพื่อน ๆ


"กุ๊กขอรสสตอเบอรี่นะคะ" กุ๊กองลงหันไปบอกโอ๋จีอุน


"เปี้ยะขอรสวนิลานะ" เปี้ยะซุนอึนตอบบ้าง


"ของเราไม่ต้องสั่งโอ๋น้อยก็น่าจะรู้นะ" เนียนจังแกหันไปส่งยิ้มให้โอ๋จีอุน


"แน่นอนอยู่แล้วจ๊ะ" โอ๋จีอุนยิ้มหวานให้เนียนจังแกเช่นกัน


ระหว่างที่ทั้งสองยิ้มหวานส่งไปมาให้กัน ปักโจฮอยรู้สึกหวิว ๆ ในใจ


"อืม โจ เอาไรอ่ะ........เอ รสชอตโกแลตเป็นไง" เนียนจังแกแกล้งแซวเพื่อนเล่น


"เนียนจังแกไปแซวเพื่อนทำไม.......ไม่น่ารักเลย" โอ๋จีอุนปรามเนียนจังแก


"อ่ะ.....ขอโทษนะ ก็แหม.....โจไม่ถือนะ" เนียนจังแกก็เพิ่งรู้สึกว่าตนเองคะนองปากมากไปนิด


"ไม่เป็นไรฮะ เอาแบบที่เนียนจังแกบอกก็ได้" ปักโจฮอยยิ้มบาง ๆ


"โอ๋ ๆ ๆ ๆ ๆ เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจนะ" เนียนจังแกรีบพูดขอโทษยกใหญ่


"เราไม่ได้โกรธนะ พอดีเราชอบรสชอตโกเลตจริง ๆ" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว


"อืม งั้นก็ตามนี้นะคะ รอแป๊บ เดี๋ยวโอ๋จัดให้" พูดจบโอ๋จีอุนก็เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อตักไอศรีมมาเสริฟ


"โอ๋น้อยนี่น่ารักจังนะ" กุ๊กองลงชมโอ๋จีอุนให้เนียนจังแกฟัง


"ใช่ โอ๋น่ารักมากเลยนะ" เนียนจังแกยิ้มกว้าง


ปักโจฮอยแอบสังเกตว่าเนียนจังแกจะสนิทกับโอ๋จีอุนเป็นอย่างมาก มากจนเค้าไม่อยากจะคิดอะไรที่เกินเลย


เพียงอึดใจเล็ก ไอศครีมก็ทะยอยมาเสริฟจนครบคน..........แถมตามาด้วยเค้กรสเลิศ


"อือออหือออออ ทำไมเยอะแยะอย่างนี้คะ" กุ๊กองลงร้องออกมาเมื่อเห็นขนมเต็มโต๊ะ


"น่านนะซิ เยอะจังเลย" เปี้ยะซุนอึนเห็นแล้วยังตะลึง


"ทานเถอะค่ะ โอ๋ลองทำเค้กรสใหม่อีกสามรสเลยเอามาให้ลองชิมกัน" โอ๋จีอุนยิ้มให้


"อันไหนของใหม่ละโอ๋" เนียนจังแกจ้องมองเค้กที่วางตรงหน้า


"อันนี้จ๊ะ ลองชิมดูนะ" ไม่พูดเปล่าโอ๋จีอุนตักเค้กชิ้นสวยป้อนเข้าปากเนียนจังแก


"อืมมม อร่อยดีนะ" เนียนจังแกหันไปยิ้มให้โอ๋จีอุน


"อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ" โอ๋จีอุนยิ้มให้เนียนจังแก


"งั้น โอ๋ต้องป้อนเราแล้วล่ะ" เนียนจังแกแกล้งพูด


"ได้ซิ....มา" พูดจบโอ๋จีอุนก็ทรุดตัวนั่งข้าง ๆ เนียนจังแก


แล้วหญิงสาวก็ตักเค้กป้อนเนียนจังแกเรื่อย ๆ เนียนจังแกก็ยิ้มแล้วกินเค้กที่โอ๋จีอุนป้อน สองคนลืมสนใจคนที่ร่วมโต๊ะไปอย่างสนิทใจ


เพื่อนทั้งสามที่นั่งอยู่มองพฤติกรรมของสองคนแล้วต้องอ้าปากค้าง.....โดยเฉพาะปักโจฮอย ต้องให้เครียดหนักกว่าใคร
หลังจากกินไอศครีมและเค้กเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามก็ขอแยกกลับบ้าน ........


"อืม ให้เราไปส่งก่อนมั้ยโจ" เนียนจังแกบอกกับโจ


"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกเราเดินคุยกันไป" ปักโจฮอยยิ้มให้เนียนจังแก


"เอางั้นหรือ" เนียนจังแกถามย้ำ


"อืมม ไม่เป็นไร แค่ไม่กี่บล็อคเอง" ปักโจฮอยยังคงยืนยัน


"อืม งั้นก็กลับกันดี ๆ นะ พรุ่งนี้เจอกัน" เนียนจังแกโบกมือให้ทั้งสามคน


"อืม พี่เนียนจัง อย่าลืมปิ่นโตพรุ่งนี้นะ" กุ๊กองลงย้ำกับเนียนจังแก


"จ้า ไม่ลืม ๆ " เนียนจังแกยิ้มให้สาว ๆ


"งั้นบายนะ พี่" เปี้ยะซุนอึนโบกมือให้หญิงสาวเช่นกัน


"อืมม กลับกันดี ๆ นะ" เนียนจังแกตะโกนตามเมื่อทั้งสามเดินกลับไปโดยมีปักโจฮอยเข็นจักรยานให้กุ๊กองลง


"เพื่อน ๆ ของเธอเนี่ยน่ารักจังเลยนะ เนียนจังแก" โอ๋จีอุนยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ


"น่ารักเนี่ย ใครจ๊ะ" เนียนจังแกแกล้งทำสายตาหรี่เล็กมองเพื่อนสนิท


"แหมมม ก็น่ารักหมดอะล่ะ" โอ๋จีอุนแอบอมยิ้ม


"นี่โอ๋ ฉันเป็นเพื่อนแกแต่เล็กแต่น้อย อย่ามาปิดหน่อยเลย ฉันมองออกนะ" เนียนจังแกยิ้มมุมปาก


"เอออ พูดมาก" โอ๋จีอุนแกล้งสะบัดหน้าเดินกลับเข้าเคาน์เตอร์ไป


ระหว่างที่เนียนจังแกแกล้งแซวเพื่อนอยู่นั้น ประตูร้านก็เปิดขึ้น...........


"สวัสดีค่ะ" โอ๋จีอุนทักทายโดยอัตโนมัติ


"เออ ผมมารับเค้กที่สั่งไว้เมื่อวันก่อนครับ" เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังหญิงสาว


"ค่ะ สักครู่นะคะ" โอ๋จีอุนหันไปหยิบเค้กในตู้เพื่อเอามาใส่กล่องส่งให้ลูกค้า


เนียนจังแกหันไปมองแล้วต้องตกใจเล็กน้อย........ ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง....


"โอ๋ เรากลับล่ะนะ" น้ำเสียงเนียนจังแกเปลี่ยนเป็นเสียงเรียบลง


"อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ" โอ๋จีอุนหันมาถามเพื่อนรัก


"เรากลับแล้ว เดี๋ยววันหลังมาใหม่นะ" เนียนจังแกรีบเดินออกไป
หญิงสาวเดินไปที่ประตู แต่ร่างใหญ่ยืนขวางไว้


"..............." เนียนจังแกก้มหน้านิ่งสีหน้าไม่พอใจ


"จะรีบไปไหนล่ะ" ชายหนุ่มกระซิบเบา ๆ


"ถอยไปนะ" เนียนจังแกพูดเบา ๆ เช่นกัน แต่น้ำเสียงของเธอค่อนข้างดุ


"ทำไม มาหาแฟนหรือ" หยอดจังบอยแกล้งกระเซ้า


"ใช่...." เนียนจังแกตอบน้ำเสียงเรียบแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่ม


หยอดจังบอยอึ้งไปชั่วครู่กับคำตอบของเนียนจังแก


"ถอยไป......." ไม่พูดเปล่าหญิงสาวใช้มือดันตัวหยอดจังบอยให้หลบทางเธอ


ชายหนุ่มเซเล็กน้อยแล้วมองร่างเล็กที่เดินผ่านไป...........

เนียนจังแกเดินออกมานอกร้านของโอ๋จีอุนด้วยใบหน้าบึ้งตึง ……หญิงสาวเดินไปยังจักรยานของเธอที่จอดไว้หน้าร้าน


"รู้สึกว่าจะสนิทสนมกับปักโจฮอยไม่น้อยเลยนี่" หยอดจังบอยเดินตามออกมา
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม.......ดวงตาขุ่นเคือง..


"ก็ดี.....อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าน้องยังมีใจชอบผู้ชายอยู่บ้าง" หยอดจังบอยใช้น้ำเสียงประชดประชัน


"พูดอย่างนี้หมายความว่าไง" เนียนจังแกจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจความหมาย


"ปักโจฮอยเค้าก็ดีนะ หน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ท่าทางก็เก่งดีด้วย" หยอดจังบอยยังมีทีท่าประชดประชัน


"พูดอะไร เราไม่เข้าใจ" เนียนจังแกเริ่มเสียงดังสีหน้าเครียด


"ยังไงก็ทำตัวให้มันน่ารักหน่อยนะ ปักโจฮอยเค้าจะได้เอ็นดูเรานาน ๆ" หยอดจังบอยยิ้มมุมปากมองหน้าหญิงสาว


"พูดแบบนี้หมายความว่าไง หรือว่า.....คิดว่าเรากับโจ........" เนียนจังแกเริ่มเข้าใจ หญิงสาวขมวดคิ้ว


"หึหึหึ" หยอดจังบอยยิ้มเยาะหญิงสาว


"มันไม่ใช่........." เนียนจังแกรู้สึกอึดอัดใจและโมโหอยู่ในที


"เนียนจังแก อย่าเพิ่งไป" เสียงโอ๋จีอุนดังมาจากหน้าร้าน


ทั้งสองหันไปมองสาวน้อยที่เดินเข้ามาหา


"นี่จ๊ะ.......ฝากให้คุณลุงด้วยนะ" โอ๋จีอุนยื่นถุงใส่ขนมเค้กให้เนียนจังแก


"ขอบใจนะ......." หญิงสาวยื่นมือไปรับถุงขนมแล้วยิ้มให้เพื่อนสาว


"ไม่เป็นไรจ๊ะ..." โอ๋จีอุนยิ้มหวานให้เพื่อนอีกครั้งก่อนเดินเข้าร้านไป


"เอ...เสน่ห์แรงจริง ๆ ทั้งชายทั้งหญิงต่างรุมล้อม" หยอดจังบอยยังไม่วายแขวะหญิงสาวต่อ


"เก็บปากไว้กินข้าวเย็นดีกว่านะ" เนียนจังแกเหลือบมองชายหนุ่มด้วยหางตา


"เก่งซะด้วย......." หยอดจังบอยยังยิ้มมุมปากอยู่


"นี่.....จะเลือกรักใครก็เอาสักคน อย่าหว่านเสน่ห์ไปทั่วซิ......" หยอดจังบอยยังคงไม่วายยั่วให้หญิงสาวโกรธ


"เราจะรักใคร จะคบใคร มันก็เรื่องของเรา นายเกี่ยวอะไรด้วย" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่มด้วยสีหน้าไม่พอใจ


"ไม่เกี่ยวได้ไง.....ลืมไปแล้วหรือไงว่า......" หยอดจังบอยแกล้งทำท่าลูบริมฝีปากดวงตากรุ้มกริ่ม


"หนอยยยยยย..." หญิงสาวรู้สึกเดือดในใจ
เนียนจังแกเหวี่ยงหมัดไปที่หน้าชายหนุ่ม......หยอดจังบอยคว้ามือเธอไว้ได้เช่นเคย.......ชายหนุ่มยิ้มเย้ย


"บอกแล้วไง ยังไงก็สู้ผู้ชายไม่ได้หรอก" ชายหนุ่มยังคงพูดย้ำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บแค้น


เนียนจังแกกระทืบเท้าลงที่เท้าชายหนุ่ม


"โอ้ยยยยยย" หยอดจังบอยร้องออกมา


"อึกกกกกก"


หมัดตันตุ๊ยเข้าไปที่ท้องของชายหนุ่มแรงเอาการ


"อย่ามาดูถูกกันให้มากนัก" เนียนจังแกกล่าวหลังจากต่อยไปที่ท้องของหยอดจังบอย


"จำไว้......ฉันชื่อเนียนจังแก .....ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาที่ใคร ๆ จะมาล้อเล่นได้" เนียนจังแกพูดเสียงเย็นดวงตาสะใจ


"เล่นทีเผลอนี่" หยอดจังบอยพูดออกมาหลังจากเอามือกุมท้อง


"หึ.......มันก็ไม่ต่างกันนักหรอก" เนียนจังแกพูดจบก็รีบปั่นจักรยานออกไป


"เออ ทีนี้เป็นของเธอ อย่าให้เป็นทีพี่บ้างละ จะเอาคืนให้มากกว่าครั้งก่อนอีก" หยอดจังบอยตะโกนไล่หลังหญิงสาวไป


"โอ้ยยย หมัดหนักใช่เล่นเลย" หยอดจังบอยแอบยิ้มน้อย ๆ แล้วก็ต้องกุมที่ท้องของตนเอง
เนียนจังแกปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยสีหน้าสบายใจ


"หึ........ให้รู้ซะบ้าง ว่าใครเป็นใคร" เนียนจังแกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะใจ


"จริง ๆ น่าจะชกที่หน้าได้สักหมัด" หญิงสาวยิ้มกริ่ม


เมื่อถึงร้านแล้ว เนียนจังแกจอดจักรยานไว้ที่ประจำแล้วก้าวเข้าร้านไป..........


"กลับมาแล้วฮะ ป๋า" เนียนจังแกยิ้มให้บิดาอย่างอารมณ์ดี


"เออ วันนี้มีอะไรดีหรือลูก ยิ้มมาแต่ไกล" ลักซุนซุยเห็นลูกสาวตนอารมณ์ดีจึงย้อนถาม


"ป๋า โอ๋เค้าฝากให้น่ะ" เนียนจังแกไม่ตอบบิดาแต่ยกถุงใส่เค้กให้ลักซุนซุยแทน


"วันนี้ไปหาโอ๋น้อยมารึ" ลักซุนซุยหันมองหน้าลูกสาว


"อืมมมม พาเพื่อน ๆ ไปแวะกินไอติมกันนิดหน่อย" เนียนจังแกหันมาตอบ


"เออออออ เนียนจังแก ป๋าถามอะไรหน่อยได้มั้ย" ลักซุนซุยทำสีหน้าเครียดถามลูกสาว


"ฮะ ... ว่ามาดิป๋า ถามมาเลย" เนียนจังแกยิ้มให้บิดา


"ลูกกับ......เออ.......โอ๋น้อย......เออ........" ลักซุนซุยรู้สึกอึกอักใจที่จะถาม


"โธ่......ป๋า....." เนียนจังแกรู้ว่าบิดาจะถามอะไรจึงยิ้มกว้างออกมา


"จะถามรอบที่เท่าไหร่หึ" เนียนจังแกยิ้มขำ ๆ


"เห็นถามหนูมาแบบนี้หลายรอบแล้ว......" เนียนจังแกยิ้มให้บิดา เพราะรู้ว่าบิดาต้องการถามอะไรเธอ ซึ่งเป็นคำถามเดิม ๆ ที่ลักซุนซุยมักจะถามเธอประจำ


"หนูกับโอ๋น่ะ....เพื่อนสนิทกันแต่เล็กแล้ว.....เราจึงสนิทกันมากเป็นพิเศษ" เนียนจังแกพูดแล้วยิ้มให้บิดา


"ป๋าก็รู้........" ลักซุนซุยทำเสียงเรียบ


"ฉะนั้น......หนูกับโอ๋ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้หรอกนะป๋า นอกจากเพื่อนกัน" เนียนจังแกแอบอมยิ้ม


"จริงนะ....." ลักซุนซุยถามย้ำแววตาดีใจ


"อืมมมมมม" เนียนจังแกพยักหน้าให้บิดา


"แต่ว่า.....ถ้าป๋าอยากให้เป็นอย่างอื่นก็ได้นะ" เนียนจังแกทำหน้าทะเล้นใส่บิดา


"เฮ้ยยยยย ไม่เอา" ลักซุนซุยทำหน้ามุ่ยใส่บุตรสาว


"ถึงยังไงป๋ายังอยากได้ลูกเขยเว้ยยยยย" ลักซุนซุยย้ำเสียงดัง


"เฮ้ยยยยย ป๋า เสียงดังทำไมเล่า........ไม่คุยด้วยแล้ว" เนียนจังแกรีบเดินขึ้นห้องไป


"เฮ้ออออออออออออ อย่างน้อยเราก็สบายใจไปอย่างว่าชาตินี้ได้มีลูกเขยแน่ ไม่ใช่ลูกสะใภ้" ลักซุนซุยถอนหายใจยาวสีหน้าโล่งอก


"ป๋านี่ตลกจัง" เนียนจังแกเดินขึ้นห้องมาก็บ่นอุบอิบถึงบิดา


"เฮ้อออออออออ ป๋า.......หนูยังไม่รู้เลยว่าชาตินี้จะเจอคนที่ดี คนที่ใช่รึป่าวเลย" เนียนจังแกทำสีหน้าเหนื่อยใจ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเนียนจังแกก็รีบลงไปช่วยงานในร้าน.......หลังจากปิดร้านเรียบร้อยแล้ว หญิงสาววิ่งเข้าครัวทันที.........


"อ้าว จะทำอะไรน่ะลูก" ลักซุนซุยมองเนียนจังแกที่มาวุ่นวายในครัว


"จะทำกับข้าวไว้ไปโรงเรียนพรุ่งนี้อ่ะป๋า" เนียนจังแกหันมาตอบ


"หะ......ทำกับข้าว ทำเป็นแล้วหรือ" ลักซุนซุยถามอย่างสงสัย


"ไม่อ่ะ......" เนียนจังแกส่ายหัวไปมา


"อ้าว แล้วจะทำยังไงลูก" ลักซุนซุยยังสงสัยต่อ


"ก็นี่ไง........." เนียนจังแกหยิบตำราทำอาหารขึ้นมาให้บิดาดู


"โอ้......เปิดตำราเลยรึ" ลักซุนซุยมองตำราเล่มโตตรงหน้า


"แล้วจะให้ทำไงอ่ะ" เนียนจังแกสีหน้าสลดลง


"มีพ่อครัวคนเก่งอยู่ทั้งคน ไม่รู้จักใช้เลย" ลักซุนซุยยิ้มกว้าง


"อ้าาาาาาาาา ลืมไปเลย….." เนียนจังแกยิ้มกว้างแล้วเข้ามากอดบิดาไว้


"ป๋าจะสอนหนูจริงนะ" เนียนจังแกอ้อนบิดา


"อืม มา ทำอะไรกันก่อนดี" พูดจบลักซุนซุยก็หันมองเมนูในหนังสือ


แล้วสองพ่อลูกก็เริ่มลงมือทำกับข้าวอย่างง่าย ๆ ก่อน ซึ่งถือเป็นก้าวแรกที่เนียนจังแกจะได้ทำอาหารเอง...........


ลักซุนซุยตั้งใจสอนเคล็ดลับต่าง ๆ วิธีการต่าง ๆ กับบุตรี …..เนียนจังแกตั้งใจฟังคำบิดา หลายครั้งที่หญิงสาว มองบิดาด้วยความชื่นชม

เช้านี้หญิงสาวอารมณ์ดีอีกหนึ่งวัน ..........


"ไปเรียนแล้วนะป๋า" เนียนจังแกตะโกนบอกบิดาก่อนออกจากร้านด้วยอารมณ์แจ่มใจ
เนียนจังแกปั่นจักรยานไปตามทาง สีหน้ามีความสุข.......หญิงสาวเหลือบมองปิ่นโตที่เธอเอามาด้วยที่ตะแกรงหน้ารถจักรยาน.......แล้วยิ้ม


"ลัลลันลาา............ลัลลันลาาาาา.........." มีการฮัมเสียงเพลงเบา ๆ..........
เนียนจังแกรู้สึกภูมิใจกับผลงานที่ทำมา.......เป็นครั้งแรกที่ได้ลงมือทำอาหารเอง .......


"เดี๋ยวกุ๊กกับเปี้ยะต้องตะลึงแน่ ๆ ๆ ๆ" เนียนจังแกยิ้มกว้างอีกครั้ง


วิชาเรียนภาคเช้าก็ผ่านไปอย่างราบรื่น.......ทุกคนรวมตัวกันใต้ต้นไม้ใหญ่.......วันนี้กุ๊กองลงนำผ้าผืนใหญ่มาปูรองนั่งด้วย ........ทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตานั่งเป็นวงกลม.........ตรงหน้าของแต่ละคนมีกล่องข้าวตั้งอยู่


สายตาทุกคู่มองกล่องข้าวของเพื่อนอย่างตื่นเต้น........โดยเฉพาะของเนียนจังแก เป็นที่จับจ้องเป็นพิเศษ


"เอาละนะ......เปิดพร้อม ๆ กันนะ" กุ๊กองลงร้องเสียงดังขึ้น


"ตกลง" ทุกคนพูดพร้อมกัน
แล้วทุกคนก็เปิดฝากล่องข้าวของแต่ละคนออกมา...........


"ว้าววววววววววววววว" แต่ละคนร้องออกมาเมื่อเห็นอาหารในกล่องอาหารของกันและกัน


กุ๊กองลงทำข้าวหมูทอด ตกแต่งได้น่ารักน่าทาน


เปี้ยะซุนอึนทำข้าวหน้าเนื้อย่างมาซึ่งส่งกลิ่นหอยตะลบอบอวล


เตี้ยจิงออฟทำแซนวิชไก่มา ดูเก๋ไก๋น่าตาน่าอร่อย


บึกจังว่านทำหมี่ผัดสูตรฮ่องกงใส่เบคอนหั่นเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมและส่วนผสมหลากหลายดูน่าทานไม่แพ้กัน


ของปักโจฮอยออกจะพิเศษสุด เพราะทำพวกซูชิ ข้าวปั้นหน้าต่าง ๆ มา ส่วนของ


เนียนจังแกที่ยังนั่งยิ้มอย่างภูมิใจ..........
เพื่อน ๆ ต่างมองในกล่องข้าวของเนียนจังแกแล้วต่างอดขำไม่ได้ ขนาดปักโจฮอยยังนั่งอมยิ้ม


"พี่เนียนจังแกครับ........เออ " เตี้ยจิงออฟร้องออกมาก่อนแล้วชี้นิ้วไปที่กล่องข้าวของเนียนจังแก


"พี่ครับ อาหารของพี่ท่าทางจะทำยากมากเลยนะครับ" บึกจังว่านก็ยังแอบขำไม่น้อย


"อ้าวทำไม.........สำหรับพี่ นี่เรียกว่าสุดยอดแล้วนะออฟ ว่าน" เนียนจังแกยิ้มอย่างภูมิใจ


"ใช่ว่าน.....สำหรับคนไม่เคยทำกับข้าวก็ถือว่าเก่งแล้วนะ" กุ๊กองลงหันไปต่อว่าว่านทั้ง ๆ ที่จริง ๆ เธอก็อดอมยิ้มไม่ได้


"อืม อร่อยนะ" ปักโจฮอยคีบไข่เจียวในกล่องข้าวของเนียนจังแกขึ้นมาชิมแล้วยิ้มให้หญิงสาว


"ขอบใจโจ.......เห็นมั้ย อร่อยมากเลยนะ" เนียนจังแกยิ้มกว้าง


สรุปในกล่องอาหารของเนียนจังแก คือไข่เจียวสีเหลืองอร่ามน่าทาน...... แล้วทุกคนในกลุ่มก็ต่างพากันลงมือกินอาหาร


จากกล่องอาหารกันอย่างสนุกสนาน ผลัดกันแลกเปลี่ยนชิมของกันและกัน
เมื่อถึงเวลาเข้าเรียนวิชาช่วงบ่าย........


เนียนจังแกไม่รู้ว่าตนเองจะต้องเจออะไรอีกบ้าง หญิงสาวรู้สึกหวั่นใจไม่น้อย แต่เธอไม่มีทางกลัวเด็ดขาด


เมื่อหยอดจังบอยเข้ามาในห้อง สายตาชายหนุ่มจ้องมาทางเนียนจังแก......หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจ เธอหันไปคุยกระซิบกระซาบกับปักโจฮอย


"เอาล่ะครับ วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องการทำซุปเต้าหู้กันนะครับ..." หยอดจังบอยหันไปให้ความสนใจกับนักเรียนในห้องคนอื่น ๆ


"ใครเคยทำมาบ้างแล้วครับ" สิ้นคำชายหนุ่ม นักเรียนเกือบทุกคนในห้องต่างพากันยกมือ ยกเว้นเนียนจังแกที่ไม่ได้ยก
หยอดจังบอยหันมองหญิงสาวแล้วแอบยิ้มมุมปาก..........


"รู้สึกว่าจะทำกันเป็นทุกคนนะครับ....งั้นเรามาเริ่มดูส่วนผสมกันนะครับ" หยอดจังบอยแกล้งทำเหมือนไม่สนใจเนียนจังแก
หยอดจังบอยบอกส่วนผสมและวิธีการทำซุปเต้าหู้อย่างง่าย ๆ ให้นักเรียนในห้องฟัง


"มีใครไม่เข้าใจถึงส่วนผสมและวิธีการอีกมั้ยครับ" หยอดจังบอยถามทวนความเข้าใจของนักเรียนในห้องอีกครั้ง
ไม่มีใครยกมือ แม้กระทั้งเนียนจังแก


"เมื่อเข้าใจกันดีแล้ว งั้นลงมือเลยครับ" หยอดจังบอยเริ่มให้นักเรียนทำการปรุงซุปเต้าหู้ของแต่ละคน


ชายหนุ่มเดินวนดูนักเรียนในห้องแต่ละกลุ่ม .......


เนียนจังแกยืนทำท่าลุกลนหันรีหันขวางมองคนโน้นคนนี้ทำซุปเต้าหู้


หญิงสาวตั้งน้ำกับไฟ .......เธอพยายามมองว่าปักโจฮอยทำอย่างไรบ้าง แล้วก็พยายามทำตาม.......


"ว่าไง คนเก่ง" หยอดจังบอยเดินมาทางหญิงสาวแล้วกล่าวทัก สีหน้าชายหนุ่มยิ้มยียวน


"ชิ.....แค่ซุปเต้าหู้ จิ๊บ ๆ" เนียนจังแกยังคงแสดงท่าทางอวดดีทั้ง ๆ ที่ตนเองก็ทำไม่เป็น


"หึ......ขอให้กินได้แล้วกัน" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงดูถูก


"..........." เนียนจังแกไม่ชอบน้ำเสียงแบบนี้อย่างมาก หญิงสาวรู้สึกหมั่นไส้ชายหนุ่มเป็นที่สุด


ช่วงที่หยอดจังบอยเดินผ่านเธอไปและผ่านหม้อน้ำซุปของเธอ เนียนจังแกแกล้งหยิบก้อนเต้าหู้ขึ้นแล้วโยนใส่หม้อจนน้ำร้อนในหม้อกระเด็น


"โอ้ยยยย" หยอดจังบอยร้องออกมาเมื่อน้ำร้อนกระเด็นโดนเค้า


"อุ้ยตายยยยย ขอโทษฮะพี่บอย........" เนียนจังแกแกล้งเดินเข้าไปดูแขนชายหนุ่มที่โดนน้ำร้อนกระเด็นใส่


"ขอโทษจริง ๆ นะฮะ พอดีเราไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ" เนียนจังแกพูดขอโทษหยอดจังบอย แต่สีหน้ากลับยิ้มสะใจ


ชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวข้าง ๆ .......เค้ารู้ดีว่าเนียนจังแกตั้งใจแกล้งเค้า


"อุ้ย!!!!!! พี่บอยเป็นอะไรมากรึป่าวคะ" กุ๊กองลงเดินเข้ามาดูหยอดจังบอยเช่นกัน


"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ" หยอดจังบอยยิ้มให้กุ๊กองลง


"ไม่มากยังไงคะ แขนแดงเลย" กุ๊กองลงมองที่แขนของหยอดจังบอยซึ่งตอนนี้เป็นสีแดงจัด


"เดี๋ยวพี่หายาทาก็หาย" หยอดจังบอยยังคงใจเย็นยิ้มให้กุ๊กองลง


"พี่เนียนจังเนี่ย ไม่ระวังเลย" กุ๊กองลงหันไปตำหนิเนียนจังแกที่ยืนยิ้มอยู่ใกล้ ๆ


"อ้าว กุ๊กมาว่าพี่ฝ่ายเดียวได้ไง......พี่บอยเองก็เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ" เนียนจังแกเถียง


"พี่เนียนจังอย่ามาเถียงนะ........พาพี่บอยไปหายาทาเลย" กุ๊กองลงเริ่มทำสีหน้าดุและเสียงเข้ม



เนียนจังแกรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อเห็นสีหน้ากุ๊กองลง เพราะเธอไม่เคยเห็นน้องคนนี้ทำสีหน้าน่ากลัวแบบนี้มาก่อน


"แต่กุ๊ก........" เนียนจังแกจะเถียงอีก


"พี่เนียนจัง กุ๊กจะรู้สึกผิดหวังกับพี่มากเลยนะ .....ถ้าพี่ทำผิดแล้วไม่รับผิดชอบ" กุ๊กองลงทำสีหน้าเข้มมากขึ้น


"เอออออ.....ก็ได้" เนียนจังแกรู้สึกกลัวกุ๊กองลงจับใจ
หยอดจังบอยเห็นภาพสองสาวคุยกันแล้วแอบขำในใจ


"ยิ้มทำไม ......ไปหายาทาดิ" เนียนจังแกหันมาแยกเขี้ยวใส่หยอดจังบอย


"ก็ไปซิ" หยอดจังบอยยังอมยิ้มไม่เลิก


"ก็มาซิ" เนียนจังแกเดินนำหน้าชายหนุ่มไปยังห้องพยาบาล.........

เนียนจังแกเดินนำหน้าหยอดจังบอยไปยังห้องพยาบาล


"คุณพยาบาลฮะ มียาแก้ซ่าส์ เอ้ย!!!~ ยาแก้แผลน้ำร้อนลวกมั้ยฮะ" เนียนจังแกพูดกับพยาบาลประจำห้องพยาบาล


"อ้อ มีค่ะ" พยาบาลประจำห้องพยาบาลยิ้มให้เนียนจังแกก่อนหันไปหยิบยา


"ใครเป็นอะไรหรือคะ...." พยาบาลถามทั้ง ๆ ที่ยังก้มหยิบยาอยู่


"อ้อ พอดีอาจารย์หยอดจังบอยโดนน้ำร้อนลวกฮะ" เนียนจังแกหันไปมองหยอดจังบอยที่เพิ่งเดินมาถึงห้องพยาบาล


"อ้าววววว ........คุณบอยเองหรือคะ" พยาบาลส่งตาหวานให้ชายหนุ่ม


"สวัสดีครับ" หยอดจังบอยยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน


"ชิ........." เนียนจังแกทำสีหน้าหมั่นไส้ใส่ชายหนุ่ม


"ไหนคะ เจ็บตรงไหนคะ" พยาบาลรีบเข้ามาดูแขนชายหนุ่มอย่างออกนอกหน้า


"อุ้ยยยย ตายยแล้ว......." เสียงพยาบาลร้องออกมาทำสีหน้าตกใจ


"ท่าทางจะโดนเยอะนะคะ..." พยาบาลเงยหน้ามองชายหนุ่ม


แต่เมื่อพยาบาลสบตาชายหนุ่มก็ต้องยืนม้วนบิดไปมาอยู่พักใหญ่


"ฮะฮึ่มมมมม" เนียนจังแกแกล้งกระแอมขึ้น


"อ้อ มานั่งตรงนี้ก่อนค่ะ" พยาบาลได้สติก็รีบพาหยอดจังบอยมานั่งที่เก้าอี้
พยาบาลค่อย ๆ ถกแขนเสื้อหยอดจังบอยขึ้นแล้วทำการดูบาดแผลซึ่งตอนนี้เป็นสีแดงจัด แล้วพยาบาลก็รีบบีบยาออกจากหลอดยาแล้วทาลงไปที่แผลชายหนุ่มอย่างเบามือ........ เนียนจังแกชำเลืองมองอย่างหมั่นไส้


แต่ไม่ทันจะทายาเสร็จก็มีนักเรียนคนหนึ่งวิ่งมาที่ห้องพยาบาล.....


"พยาบาลครับ แย่แล้วครับ" นักเรียนชายคนนั้นยืนหอบอยู่หน้าห้องพยาบาล


"มีอะไรจ๊ะ" พยาบาลหันไปซักถามนักเรียนคนนั้น


"คือ มีคนแขนหลุดอยู่ที่สนามหญ้าครับ" นักเรียนชายคนนั้นตอบสีหน้ากังวล


"อุ้ย!!!~ งั้นไป ๆ ๆ ๆ ๆ รีบพาพี่ไปด่วน" พยาบาลรีบลุกขึ้นมาทางประตูห้องพยาบาล


"อ้อ....หนูจ๊ะ ฝากทายาให้อาจารย์บอยต่อทีนะจ๊ะ" พยาบาลรีบยัดหลอดยาใส่มือเนียนจังแกแล้ววิ่งไปกับนักเรียนชายคนนั้น


"อ้าววววว" เนียนจังแกร้องออกมาพร้อมมองตามหลังพยาบาลที่วิ่งออกไป
หญิงสาวมองหลอดยาในมือแล้วก็ต้องหันไปมองหยอดจังบอยที่นั่งอยู่


"เฮ้อออออออออออ" เนียนจังแกถอนหายใจยาวแรง


หญิงสาวทำสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นัก แล้วต้องเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่พยาบาลนั่งเมื่อสักครู่......


หยอดจังบอยนั่งมองหน้าหญิงสาวตรงหน้านิ่ง......เนียนจังแกบีบยาลงที่แขนชายหนุ่ม......แล้วยกมือทำท่าจะทายาให้ หญิงสาวหยุดมองอยู่ชั่วครู่


"เอาวะ....." เนียนจังแกบ่นเบา ๆ ก่อนจะลงมือทายาให้หยอดจังบอย


"โอ้ยยยยยยย เบา ๆ ซิ เจ็บนะ" หยอดจังบอยร้องออกมาสีหน้าแสดงความรู้สึกเจ็บปวด


เนียนจังแกชะงักหยุดมือไว้แล้วมองหน้าชายหนุ่ม เธอเห็นแล้วว่าเค้าเจ็บจริง
หญิงสาวจึงเบามือลง ค่อย ๆ ลูบยาที่แขนชายหนุ่ม


"ทำเบา ๆ ก็เป็นนี่" หยอดจังบอยเริ่มพูดคุย


"พูดมาก" เนียนจังแกทำน้ำเสียงเรียบ


"นี่ เธอทำผิดนะ หัดรู้จักสำนึกผิดบ้างซิ" หยอดจังบอยเริ่มตำหนิหญิงสาว


"ถ้าจะมาว่ากันก็ทายาเองนะ" เนียนจังแกหยุดทายาแล้วมองหน้าชายหนุ่ม


"เฮ้ออออออ คนอะไร ผิดไม่รู้จักรับผิดชอบ" หยอดจังบอยแกล้งทำลอยหน้าลอยตา


"หนอยยยยยย" เนียนจังแกหมั่นเขี้ยวชายหนุ่ม เธอยกมือขึ้นถูยาที่แขนชายหนุ่มแรง ๆ


"โอ้ยยยยยย เจ็บนะ" หยอดจับบอยยกมืออีกข้างจับมือหญิงสาวไว้


"ปล่อยมือเรานะ" เนียนจังแกพยายามชักมือเธอกลับ แต่หยอดจังบอยกลับบีบมือเธอแน่นขึ้นอีก


"ปล่อยนะ" เนียนจังแกพยายามแกะมือออกจากมือชายหนุ่ม


หยอดจังบอยไม่ยอมปล่อยมือหญิงสาว แถมเค้ายังบีบมือเธอแน่นขึ้นอีก


"เจ็บนะ" เนียนจังแกร้องออกมาสีหน้าเจ็บจริง ๆ


"เอาให้มือหักไปเลยดีมั้ย" หยอดจังบอยน้ำเสียงดุ


"บ้า.......โรคจิต........ซาดิสต์" เนียนจังแกตะคอกใส่หน้าชายหนุ่ม


"เธอกล้าว่าพี่อย่างนี้เลยหรือ" หยอดจังบอยรู้สึกโมโหมากขึ้น


"เออ จะว่า ทำไม" เนียนจังแกยังเถียงไม่ลดล่ะ


"มานี่........" หยอดจังบอยกระชากหญิงสาวเข้าหาตัวเค้า


เนียนจังแกตกใจไม่น้อย .......หยอดจังบอยพยายามรวบตัวเนียนจังแกไว้ในอ้อมกอด แต่หญิงสาวก็รีบยกมือดันอกชายหนุ่มไว้


"จะทำอะไรเรา.....ปล่อยนะ" เนียนจังแกดันหยอดจังบอยออกจากตัว แต่เหมือนชายหนุ่มก็ยื้อเธอเข้าหาตัวเค้าเช่นกัน


"ปล่อยนะ.....บอกว่าให้ปล่อย" เนียนจังแกร้องเสียงดังขึ้น


แต่หยอดจังบอยกลับไม่สะทกสะท้าน ชายหนุ่มดึงร่างเล็กเข้าหา ดวงตาดุดันน่ากลัว


"พี่บอกแล้วใช่มั้ย อย่ามาดื้อกับพี่" หยอดจังบอยน้ำเสียงดุ


"ทำไมต้องเชื่อด้วย" เนียนจังแกยังคงเถียง
คอเป็นเอ็น


"อยากโดนแบบวันนั้นอีกใช่มั้ย" หยอดจังบอยย้ำสิ่งที่หญิงสาวหวาดกลัว


"อย่านะ......." เนียนจังแกเริ่มใจเสีย


"กลัวด้วยหรือ......เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่นี่นา" หยอดจังบอยจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง


"............" หญิงสาวเม้นริมฝีปากแน่น
หยอดจังบอยพยายามรั้งร่างเล็กเข้าใกล้ตัวเค้าเรื่อย ๆ


"อย่านะ.....อย่า......." เนียนจังแกเริ่มน้ำเสียงอ่อนลง หญิงสาวมีสีหน้ากลัวชายหนุ่มไม่น้อย


"กลัวแล้วงั้นหรือ" ชายหนุ่มย้ำน้ำเสียงเข้ม


"อืมมมมม" เนียนจังแกพยักหน้ารับ


"งั้นทีหลังอย่าดื้ออีก" หยอดจังบอยจ้องหญิงสาวตาเขม็ง


"............" เนียนจังแกนิ่ง ไม่พูดอะไร


"ว่าไง จะดื้ออีกมั้ย" หยอดจังบอยรวบร่างเล็กเข้าหาตัวเค้าอีก


"ไม่ดื้อแล้ววววว" เนียนจังแกร้องออกมา


"ดี......จำคำไว้นะ" หยอดจังบอยยอมคลายวงแขนออกจากเนียนจังแก


เนียนจังแกรีบผละตัวเองออกมาจากหยอดจังบอย เธอกอดอกแน่น.........


"จำคำไว้นะ เมื่อกี้พูดอะไร" หยอดจังบอยจ้องมาที่เนียนจังแก


"ไม่จำ........เราไม่จำ" พูดจบหญิงสาวก็รีบวิ่งออกจากห้องพยาบาลกลับห้องเรียนไป


"ดื้อจริง ๆ " หยอดจังบอยกำมือแน่น.........

หลังจากวิ่งออกมาจากห้องพยาบาลแล้ว....เนียนจังแกรีบยกมือจับแก้มตัวเองทันที


หญิงสาวรู้สึกแปลก ๆ หัวใจเต้นแรงและแก้มเริ่มร้อน


"สงสัยจะวิ่งมาแน่ ๆ เลย......" เนียนจังแกบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนเลี้ยวเข้าห้องเรียนไป


"พี่เนียนจัง พี่บอยเป็นไงบ้างคะ" กุ๊กองลงถามเนียนจังแกเมื่อเนียนจังแกเข้ามาถึงในห้องเรียน


"ก็ไม่เป็นอะไรมาก ยังแข็งแรงดี ไม่ตายง่าย ๆ หรอกกุ๊ก" เนียนจังแกตอบสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้


เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~


เสียงมือกุ๊กองลงกระทบกับแขนของเนียนจังแก


"โอ้ยยยย กุ๊กมาตีพี่ทำไม" เนียนจังแกหันไปมองหน้ากุ๊กองลง


"ก็พี่ตอบแบบนี้ได้ยังไง......พี่ทำพี่บอยนะ" กุ๊กองลงมีสีหน้าไม่พอใจ


"ก็พี่.......ก็พี่พูดความจริงนี่" เนียนจังแกยกมือลูบแขนตรงที่กุ๊กองลงตีเมื่อสักครู่


"ดูซิ แดงเลย" เนียนจังแกมองแขนตัวเอง


"นี่แค่กุ๊กตีนะคะ.....แล้วพี่บอยอ่ะ โดนน้ำร้อนนะคะ" กุ๊กองลงพูดต่อ


"คิดดูแล้วกันว่าเค้าจะเจ็บมากกว่ากี่เท่า" กุ๊กองลงพูดจบก็หันไปทางอื่น


"............" เนียนจังแกยืนนิ่ง แล้วหญิงสาวก็คิดตามคำที่กุ๊กองลงพูดเตือนตนเอง


"เออ กุ๊ก พี่ขอโทษ" เนียนจังแกเริ่มคิดได้ว่าตนเองทำรุนแรงไปจริง ๆ


"พี่อย่ามาขอโทษกุ๊กเลยค่ะ คนที่พี่ควรขอโทษมากที่สุดคือพี่บอยค่ะ" กุ๊กองลงพูดจบก็หันไปคุยกับเปี้ยะซุนอึน


เนียนจังแกยืนนิ่งอีกครั้ง


"นี่เราทำรุนแรงไปจริง ๆ หรือ....." เนียนจังแกบ่นกับตัวเอง ความรู้สึกสำนึกผิดก็แล่นแวบเข้ามาในสมอง


"ไม่หรอก.......อยากมาทำเป็นข่มเราเองทำไม" เนียนจังแกพยายามหาข้ออ้างมากลบเกลื่อน


หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนมาบอกเลิกชั้นเรียนแทนหยอดจังบอย


เนียนจังแกรู้สึกเป็นห่วงชายหนุ่มอยู่เหมือนกัน เธอก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้าง เพราะดูจากแผลก็น่าเป็นห่วงพอสมควร
หญิงสาวทำความสะอาดห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว


วันนี้คงเหลือแต่ปักโจฮอยที่รอเธออยู่


"เออ โจ......" เนียนจังแกทักทายปักโจฮอย


"กุ๊กกับเปี้ยะเค้าขอกลับก่อนน่ะ" ปักโจฮอยพูดขึ้น


"อืมมม แล้วทำไมโจไม่กลับไปกับพวกกุ๊กกับเปี้ยะล่ะ" น้ำเสียงหญิงสาวดูสลดเล็กน้อย


"ก็รอเธอนี่ไง" ปักโจฮอยตอบพร้อมยิ้มบาง ๆ ให้หญิงสาว


"อืมมมมม" เนียนจังแกพยักหน้าแล้วเดินไปตามทางเดิน


"อย่าไปถือสากุ๊กเลยนะ......เค้าก็เป็นอย่างนี้ล่ะ" ปักโจฮอยพูดขณะเดินเรียบตามทางเดินมากับเนียนจังแก


".............." เนียนจังแกพยักหน้ารับเบา ๆ


"กุ๊กเค้าค่อนข้างชอบความถูกต้องและเหตุผล" ปักโจฮอยพูดต่อ


"แต่ว่า........วันนี้ ........เธอทำผิดจริง ๆ นะ" ปักโจฮอยลังเลจะพูดแต่เค้าก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่เค้าคิด


เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่มข้าง..........คน ๆ นี้มักจะเข้าข้างเธอเสมอแต่มาตอนนี้เค้าเองก็ยังไม่เข้าข้างเธอ


"บางทีคนเราทำผิดก็ต้องหัดยอมรับผิด........มันไม่ได้หมายความว่าเราจะเสียศักดิ์ศรีนะ" ปักโจฮอยพูดต่อ ด้วยน้ำเสียงนุ่ม


"แต่ว่า เค้ามายั่วโมโหเราก่อนนะ" เนียนจังแก โต้ตอบแต่เป็นน้ำเสียงที่บางเบา


"ถึงจะอย่างนั้นก็ตาม......แต่เธอทำรุนแรงเกินไปจริง ๆ" ปักโจฮอยหยุดมองหน้าหญิงสาว


เนียนจังแกหยุดยืนนิ่ง


"เนียนจังแก....รู้มั้ยว่ามือสองข้างเนี่ย สำหรับกุ๊กมันสำคัญมากนะ" ปักโจฮอยยื่นมือทั้งสองข้างของเค้าออกมา


"ถ้าขาดมือข้างไหนไป หรือว่าได้รับบาดเจ็บ .......รู้มั้ยว่ามันจะทำอาหารไม่ได้" ปักโจฮอยอธิบายเหตุผลให้หญิงสาวเข้าใจ
"ก็เห็นคนมือเดียวยังทำได้เลย" เนียนจังแกยังคงเถียงข้าง ๆ คู ๆ


"ถึงให้ทำได้ แต่มันก็ไม่ถนัดเท่าสองมือ.......การเป็นกุ๊ก สิ่งที่หวงแหนที่สุด คือมือทั้งสองข้าง.......จำไว้นะ" ปักโจฮอยอธิบายอย่างใจเย็น


เนียนจังแกยืนฟังนิ่ง........ดวงตามองไปที่พื้น


ปักโจฮอยมองหญิงสาวตรงหน้า เค้ารู้ดีว่าบางครั้งกับผู้หญิงคนนี้ก็ต้องให้เวลาเธอคิด


"ไป...... กลับบ้านเถอะ" พูดจบปักโจฮอยก็เดินนำไปก่อน


".............โจ" เนียนจังแกเรียกเพื่อนเสียงเบา ดวงตาหญิงสาวยังคงก้มมองพื้น


"หืมม" ปักโจฮอยหันมองหญิงสาว


"เราทำผิดมากเลยใช่มั้ย" เนียนจังแกหันมองหน้าเพื่อน


"ไม่หรอก.....ถ้ารู้จักขอโทษและพยายามแก้ไข" ปักโจฮอยยิ้มให้หญิงสาว


"พูดขอโทษเหรอ..........ช่วยได้เหรอ......" เนียนจังแกย้ำคำ


"อืมม ได้ซิ" ปักโจฮอยพยักหน้าให้หญิงสาว


หญิงสาวคิดอะไรบางอย่างได้.......แล้วมองปักโจฮอยด้วยแววตาเป็นประกาย


"งั้น เรากลับก่อนนะโจ" พูดจบเนียนจังแกรีบวิ่งลงจากตึกไป


"อ้าวววววว" ปักโจฮอยร้องตามแล้วทำสีหน้างง

เนียนจังแกวิ่งมาที่จอดรถจักรยานของตนเอง........หญิงสาวเหลียวมองดูบางสิ่งบางอย่าง


"อ้าว กลับไปแล้วนี่" เนียนจังแกบ่นเบา ๆ กับตัวเอง


หญิงสาวเริ่มมีสีหน้าสลดลงอีกครั้ง.......เนียนจังแกปั่นจักรยานออกไปด้วยท่าทีหงอย ๆ


"กลับมาแล้วค่ะป๋า" เนียนจังแกสีหน้าหงอยเข้ามาในร้าน


"อ้าว วันนี้เป็นอะไรไปลูก หน้าตาไม่สบายเลย" ลักซุนซุยทักทายลูกสาวขณะที่เนียนจังแกเดินเข้ามาแถวเคาน์เตอร์


"ป๋า........ถ้าเราทำผิดแล้วไม่ขอโทษ.......จะเป็นยังไง" เนียนจังแกมองหน้าบิดา


"ก็เป็นคนไม่น่ารัก ไม่น่าคบ ไม่ยอมรับความจริง น่ะซิ" ลักซุนซุยตอบ


"เฮ้ออออออออออ" เนียนจังแกได้ยินคำตอบจากบิดาก็ถึงกับถอนหายใจยาวพร้อมทำหน้าเนือย ๆ


"ทำไมหรือลูก มีอะไร" ลักซุนซุยถามเนียนจังแกอย่างเป็นห่วง


"คือว่า..........." เนียนจังแกมองหน้าบิดาก่อนจะเล่าต่อ


"วันนี้หนูทำน้ำร้อนลวกมืออาจารย์.......แล้วยังไม่ได้ขอโทษเลย" เนียนจังแกเล่าให้ลักซุนซุยฟัง


"ทำไมทำแบบนั้นล่ะลูก" ลักซุนซุยทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย


"มันพลาดอ่ะป๋า คือหนูโยนเต้าหู้ลงในน้ำซุป แล้วอาจารย์เค้าเดินไปทางนั้นพอดี......มันเลยกระเด็นลวกเค้า" เนียนจังแกตอบเสียงเบา


"แน่ใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจ" ลักซุนซุยมองลูกสาวอย่างไม่ค่อยเชื่อ เพราะเค้ารู้ดีว่าเนียนจังแกเป็นคนที่ระมัดระวังเรื่องอุบัติเหตุกับผู้อื่นเสมอ


"เอออออ คือ...........เออออ" เนียนจังแกตะกุกตะกัก
"จริง ๆ เลยลูกป๋า ทำไมเฮี้ยวอย่างนี้" ลักซุนซุยส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ


"เอางี้ เดี๋ยวหนูไปขอโทษอาจารย์เค้าเลยนะ อ้อ......เอาของไปขอโทษเค้าด้วย" พูดจบลักซุนซุยรีบเข้าไปในครัว


"อะไรอ่ะป๋า" เนียนจังแกรีบหันไปมองบิดาที่วิ่งเข้าไปในครัว


"วันนี้ป๋าได้ปลาหมึกสด ๆ มา เอาไปฝากอาจารย์เค้าด้วยแทนคำขอโทษ" ลักซุนซุยหยิบกล่องโฟมที่ใส่ปลาหมึกตัวยักษ์ไว้แปดตัวเก้าตัวให้กับเนียนจังแก…….เนียนจังแกมองของในมือ


"ไปขอโทษอาจารย์เค้าซะ....รู้มั้ย ว่าสำหรับกุ๊ก มือเป็นสิ่งสำคัญมากนะ" ลักซุนซุยพูดจบ เนียนจังแกหันมองหน้าบิดาทันที


"พูดเหมือนกันเลย" เนียนจังแกร้องออกมาอย่างลืมตัว


"อะไรหรือลูก" ลักซุนซุยถามอย่างสงสัย
"เปล่าป๋า ..........งั้นหนูไปนะ" เนียนจังแกรีบเดินออกจากร้าน


เนียนจังแกมาถึงบ้านหยอดจังบอย......


หญิงสาวยืนลังเลอยู่หน้าบ้าน เธอไม่กล้าเข้าไป


"อ้าว พี่เนียนจังแก มาหาคุณแม่หรือครับ" เตี้ยจิงออฟที่เดินไปซื้อของจากร้านใกล้ ๆ เดินกลับมาเจอหญิงสาวที่หน้าบ้านตน


"พอดีวันนี้คุณแม่ไม่อยู่นะครับ ออกไปกับคุณพ่อ จะกลับอีกทีคงดึก ๆ นะครับ" เตี้ยจิงออฟอธิบาย


"เออ ออฟ....." เนียนจังแกยิ้มบาง ๆ


"ออฟ พี่บอยอยู่มั้ย" เนียนจังแกถามเสียงเบา


"อ้อ เห็นกลับมาแต่วันแล้วครับ" เตี้ยจิงออฟตอบยิ้ม ๆ กลับไป


"คือ............ คือพี่............" เนียนจังแกยังคงอ้ำอึ้ง


"ไปครับ เดี๋ยวออฟพาไป" เตี้ยจิงออฟรู้ทันทีว่าเนียนจังแกต้องการมาหาพี่ชายตนจึงพาหญิงสาวเข้าบ้านไป


"พี่เนียนจังแกรอตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวออฟไปดูพี่บอยให้" เตี้ยจิงออฟพาเนียนจังแกมานั่งที่ห้องนั่งเล่น


"อืมมม" เนียนจังแกพยักหน้าให้เตี้ยจิงออฟ


หลังจากนั้นหนุ่มน้อยก็เดินเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับห้องนั่งเล่นนี้


สักพักไม่นานนักเตี้ยจิงออฟก็เดินออกมาหาเนียนจังแก.....


"พี่เนียนจังแกครับ พี่บอยนอนพักอยู่ในห้องนั้นอ่ะครับ" เตี้ยจิงออฟบอกกับหญิงสาว


"เค้าหลับอยู่หรือ" เนียนจังแกถามอย่างสงสัย


"เปล่าครับ......เค้าพักเฉย ๆ รู้สึกจะระบมแผลที่แขนน่ะครับ" เตี้ยจิงออฟตอบ


"เออ..........." เนียนจังแกเกิดอาการลังเล


"พี่เนียนจังแกเข้าไปซิครับ" เตี้ยจิงออฟยิ้มให้หญิงสาว


"เอออ........" เนียนจังแกยังคงลังเลอยู่


"เข้าไปซิครับ..........." เตี้ยจิงออฟยิ้มกว้าง

เนียนจังแกยืนลังเลอยู่


"เออ ออฟ พี่............." หญิงสาวเริ่มไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง เธอรู้สึกขัดเขินขึ้นมากระทันหัน


"ว่าไงหรือครับ พี่เนียนจังแก" เตี้ยจิงออฟถามหญิงสาวอย่างสงสัย


"คือ............." เนียนจังแกยืนนิ่ง
หญิงสาวสูดลมหายใจเต็มปอด


"ออฟ พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ" เนียนจังแกร้องหาห้องน้ำ (ซะงั้น!!!!!!!!!)


"โธ่พี่ ........ห้องน้ำทางนี้ครับ" แล้วเตี้ยจิงออฟก็นำทางหญิงสาวไปยังห้องน้ำ


"ขอบใจนะออฟ" เนียนจังแกหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้เตี้ยจิงออฟก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป


เมื่อปิดประตูห้องน้ำแล้ว....... เนียนจังแกยืนจ้องหน้าตัวเองในกระจกเงา


"มัวกลัวอะไรอยู่นะ เนียนจังแก" หญิงสาวพูดกับเงาตัวเอง


"เกิดมาไม่เคยขอโทษคนหรือไง" เนียนจังแกยังคงพร่ำพูดกับเงาของตัวเอง


"ใจฟ่อไปได้.........สู้สิ" เนียนจังแกมองหน้าตนเองทำทีฮึกเหิม


"ก็แค่พูดขอโทษ แล้วก็กลับ ไม่เห็นจะยากเลย" เนียนจังแกมองใบหน้าตนเองแล้วพยักหน้าให้ตนเองในเงากระจก


"ใช่.........พูดขอโทษ แล้วก็กลับ" เนียนจังแกยิ้มให้ตนเองในกระจกเงา


หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกมั่นใจในตนเองอีกครั้ง


เนียนจังแกเดินมาหาเตี้ยจิงออฟอีกรอบ.......ซึ่งตอนนี้เตี้ยจิงออฟจับ ๆ จ้อง ๆ กล่องโฟมที่เนียนจังแกแบกมา


"อ้าว เรียบร้อยแล้วหรือครับพี่เนียนจังแก" เตี้ยจิงออฟเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำจึงร้องทัก


"อืมมมมม" เนียนจังแกพยักหน้าให้เตี้ยจิงออฟ


"เออ ออฟ ปลาหมึกในกล่องโฟม ป๋าพี่เค้าฝากมาให้นะ" เนียนจังแกยิ้มกับเตี้ยจิงออฟ


"คร๊าบบบบบ.........ขอบคุณครับ" เตี้ยจิงออฟขานตอบแล้วยิ้มให้เนียนจังแก


"ออฟ พี่เข้าไปเยี่ยมพี่บอยก่อนนะ" เนียนจังแกยกมือกำไว้เหลือแต่นิ้วโป้งชี้ข้ามไหล่ไปยังห้องที่หยอดจังบอย นอนพักอยู่


"ครับ ตามสบายครับ" เตี้ยจิงออฟยิ้มแล้วหันไปเปิดทีวีดู


"หึ......" เนียนจังแกสูดลมหายใจยาวแล้วปล่อยออกแรง ๆ แล้วจึงหันไปทางห้องที่หยอดจังบอยนอนพักอยู่


หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ห้องนั้น


ครืนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!~


ประตูบานเลื่อนแบบญี่ปุ่นถูกเลื่อนออกจากด้านนอก


เนียนจังแกยืนจับ ๆ จ้อง ๆ อยู่หน้าอง


"เอาวะ.......แค่ขอโทษ แล้วก็กลับ" เนียนจังแกท่องเบา ๆ ก่อนเดินเข้าห้องไป
หญิงสาวหันมาปิดประตูตามปกติก่อนเดินเข้าไปใกล้ ๆ ร่างที่นอนนิ่งอยู่กลางห้อง
เนียนจังแกค่อย ๆ ก้มตัวลงนั่งกับพื้น....... หญิงสาวมองร่างชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่.......สายตาของเธอจ้องไปที่แขนของชายหนุ่มซึ่งตอนนี้ได้มีการเอาผ้ามาพันไว้


"กล้าเข้ามาแล้วหรือ" หยอดจังบอยที่ขณะนี้หลับตานิ่งอยู่.....ก็ได้พูดออกมาก่อน


"เอออออ......." เนียนจังแกอ้ำอึ้งอีกครั้ง


"มีอะไร....." น้ำเสียงชายหนุ่มช่างเย็นชาเหลือเกิน


เนียนจังแกรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ เธอไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเลยจากปากของหยอดจังบอย


"คือ.....เรามา......คือ......" เนียนจังแกยังอ้ำอึ้งอยู่


ชายหนุ่มลืมตาขึ้นแล้วหันมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเค้ามากนัก


"ว่าไง....มีอะไร" น้ำเสียงของหยอดจังบอยยังคงเย็นชาเช่นเดิม


"เฮือกกกก" หญิงสาวรู้สึกหนาวจับใจ.......เธอรับรู้ได้ด้วยแววตาของอีกฝ่าย


"ถ้าไม่มีอะไร ก็......กลับไปซะ" หยอดจังบอยพูดจบก็หันกลับไปท่าเดิม


เนียนจังแกรู้สึกอึดอัดและรู้สึกจุกที่หน้าอก......หญิงสาวไม่ชอบท่าทางแบบนี้ของอีกฝ่ายเลย......ไม่ชอบจริง ๆ


"ขอโทษ....." เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเบา


"หึ.....ว่าไงนะ" หยอดจังบอยหลับตาพูดอีกครั้ง


"เรามาขอโทษ.......ขอโทษนะ" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเศร้า


"เราไม่คิดว่ามันจะรุนแรงแบบนี้.......เรายอมรับว่าทำอะไรที่มันไม่ดี วู่วามไปหน่อย" เนียนจังแกก้มหน้านิ่ง


"นายจะไม่ให้อภัยเราก็ได้นะ.......เราแค่อยากมาขอโทษ" เนียนจังแกพูดจบก็ทำท่าจะลุกจากไป


ชายหนุ่มคว้าข้อมือหญิงสาวไว้...........
เนียนจังแกหันมองหน้าหยอดจังบอย


สองคนสบตากัน........ในตาของเนียนจังแกตอนนี้มีความรู้สึกสำนึกผิดแฝงอยู่


"คิดว่าแค่พูดว่าขอโทษแล้วจะหายหรือ" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงเย็นอีกครั้ง


"แล้วจะให้ทำยังไง......เรารู้ตัวว่าผิดก็มายอมรับผิดแล้ว" เนียนจังแกตอบ


"มันไม่ใช่แค่นั้น......รู้มั้ย ว่าสำหรับกุ๊ก มือสองข้างมันสำคัญมากแค่ไหน" หยอดจังบอยพูดสีหน้าจริงจัง


เนียนจังแกได้ยินคำชายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้ง...........


"ฉะนั้นแค่คำว่าขอโทษ ไม่เพียงพอหรอกนะ........" หยอดจังบอยลุกขึ้นนั่งมองหญิงสาวตรงหน้า


"แล้ว.......แล้วจะให้ทำยังไง.......ถ้านายจะเอาน้ำร้อนมาราดเราคืน ก็ได้นะ" เนียนจังแกจ้องหน้าชายหนุ่ม


"ไม่.....พี่ไม่ได้ต้องการแบบนั้น" หยอดจังบอยส่ายหน้าไปมาช้า ๆ น้ำเสียงชายหนุ่มเริ่มเป็นปกติ


"พี่ต้องการอย่างอื่นมากกว่า" หยอดจังบอยตอบ แล้วจ้องมองมาที่หญิงสาว......ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก



***********จบตอนที่4*************