เนียนจังแกปั่นจักรยานออกมาจากบ้านปักโจฮอยได้สักครู่ ตอนนี้เวลาสามทุ่มกว่า ๆ แล้ว


บรรยากาศรอบข้างเริ่มเย็นลง..............
หญิงสาวปั่นจักรยานอย่างไวเพื่อให้ถึงบ้านเร็วที่สุด


"เอี๊ยดดดดดดดดดดด"


เสียงจักรยานเบรคกระทันหัน


เนียนจังแกจอดจักรยานมองกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนขวางทางของเธอ


"เฮ้ยยยยยยย มาขวางทางทำไมฟระ" เนียนจังแกไม่ได้เกรงกลัวอะไรกับคนกลุ่มนี้เลย


ผู้ชายตัวใหญ่สามคนยืนมองจ้องมาทางเนียนจังแก


"จะไปไหนจ๊ะ น้องเนียนจังแก ....ดึก ๆ อย่างนี้ยังไม่เข้าบ้านอีกหรือจ๊ะ" ชายคนหนึ่งส่งเสียงดังมาจากในกลุ่ม

"แล้วยุ่งอะไรด้วยวะ ........ไอ้พวกรกโลก" เนียนจังแกพูดเสียงดังข่มพวกนักเลงหัวไม้ทั้งสามไป

"แหม.........ปากยังดีเหมือนเดิมเลยนะน้อง" ฮก หัวหน้าอันธพาลพูดขึ้น

"แน่นอน ปากฉันไม่เสียเหมือนปากพวกแกนี่" เนียนจังแกตอบไปอย่างไม่หวั่นกลัว

"ปากดีอย่างนี้ต้องของจูบสักทีสองทีแล้วม้าง" ฮกยังพูดต่อ

"เฮ้ยยยยย พวกเรา จับไว้" ฮกหันไปสั่งลูกน้องอีกสองคน


ชายวัยฉกรรจ์สองคนพุ่งมาทางเนียนจังแก หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงรีบลงจากจักรยานแล้วถกแขนเสื้อขึ้น .........


"อยากเจ็บตัวก็เข้ามา" เนียนจังแกตั้งท่ารับมือ


ซิ้ว หนึ่งในลูกน้องของฮกวิ่งปาดเข้าไปจับแขนเนียนจังแก หญิงสาวสะบัดมือแล้วง้างหมัดจากมืออีกข้าง ตะบันหน้าซิ้วลงไปนอนหงาย


ลก ลูกน้องฮกอีกคนเข้ามาจับแขนเนียนจังแกทางด้านหลังไว้ หญิงสาวกระแทกเท้าลงไปที่ขาของลกแล้วศอกหลังใส่ลกทันที


ลูกน้องสองคนของฮกลงไปนอนหงายกับพื้น.......ฮกเห็นอย่างนั้นจึงรีบพูดขึ้น


"เฮ้ย อะไรวะ ผู้หญิงคนเดียวเอาไม่อยู่ ไอ้พวกไม่เอาไหน" ฮกพูดจบก็เข้ามาหาเนียนจังแก


"อ้อ อยากเจ็บอีกคนก็เข้ามา" เนียนจังแกท้าทายฮกอย่างไม่เกรงกลัว


ฮกจ้องปรี่เข้าไปหาตัวหญิงสาว เนียนจังแกหลบได้ทันแล้วง้างหมัดหมายจะต่อยฮกให้ลงไปนอนคว่ำตามลูกน้อง แต่ฮกก็ได้ชื่อว่าเป็นนักเลงมือดีคนหนึ่งทีเดียว.....


ฮกหลบหมัดเนียนจังแกทัน แล้วคว้ามือหญิงสาวไว้ได้ เค้าจับบิดข้อมือเนียนจังแกมาไขว้หลังเธอไว้


เนียนจังแกดิ้นรนให้พ้นมือฮก ถ้าเรื่องเทคนิคเธอพอจะสู้ไหว แต่ถ้าเป็นเรื่องแรง เธอยังไม่สามารถเอาชนะ ผู้ชายตัวใหญ่ได้


"เฮ้ยยย มัวทำไรกันอยู่วะ......รีบมาช่วยกันจับไว้ดิ" ฮกหันไปสั่งลูกน้องสองคนที่นอนอยู่กับพื้นให้ช่วยกันจับเนียนจังแกไว้
เนียนจังแกเห็นจังหวะเผลอจึงกระแทกเท้าลงที่เท้าของฮกแรง ๆ ฮกตกใจก้มมองที่เท้าตน เนียนจังแกเห็นโอกาส รีบศอกใส่ฮก แต่ฮกสามารถหลบทัน


แต่หญิงสาวก็ยังง้างหมัดตะบันเข้าหน้าฮก..... ฮกหลบเกือบไม่ทัน แต่ปลายหมัดของเนียนจังแกก็ยังโดนที่มุมปากชายหนุ่ม
เลือดไหลออกมาจากมุมปากฮก นี่ขนาดโดนไม่จัง ๆ ยังถึงขั้นปากแตก หากโดนจัง ๆ ฮกคงต้องสลบเหมือดไปเลย
ฮกหันมองหน้าเนียนจังแกดวงตาแข็งกร้าว.........


"อินี่.......ฤทธิ์เยอะนักนะ" ฮกสบถออกมาอย่างหัวเสีย


"อุ๊บบบบบบบ!!!!!!!!!!!!~"


หมัดตัน ๆ ตุ๊ยไปที่ท้องน้อยของหญิงสาวอย่างจัง


เนียนจังแกรู้สึกจุกที่ท้องอย่างแรง เธอค่อย ๆ ทรุดกายลงกับพื้น หญิงสาวยกมือกุมหน้าท้องแน่น.......นอนขดตัวด้วยความจุก


"เฮ้ย จับตัวมันลุกขึ้นมาซิ" ฮกหันไปสั่งลูกน้อง


เจ้าซิ้วและลกรีบจับเนียนจังแกลุกขึ้น โดยสองคนจับแขนหญิงสาวไว้คนละข้าง
หญิงสาวมีสภาพคอตกเพราะความจุกที่ท้องน้อย


ฮกยื่นมือจับที่ใบหน้าของเนียนจังแกให้เงยมองมาที่เค้า


"ว่าไงน้องเนียนจังแก แค่หมัดเดียวหมดฤทธิ์เลยหรือไงจ๊ะ" ฮกทำหน้ายียวน
เนียนจังแกมองฮกตรงหน้าด้วยดวงตาแค้นจับใจ


"จะเอาไง......แน่จริงตัว ๆ ดิ อย่าหมาหมู่" เนียนจังแกพูดออกไปเสียงแข็งไม่เกรงกลัว


"แหม น้องเนียนจังแกของพี่ฮก.......พี่ไม่ใจร้ายกับน้องหรอกนะจ๊ะ" ฮกทำตากรุ้มกริ่มใส่หญิงสาว


"เราก็เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย……พี่จะถนอมน้องไว้สุดชีวิตของพี่เลยนะ" ฮกยื่นหน้ามาใกล้ ๆ ใบหน้าของเนียนจังแก


"ถุ้ยยยยย!!!!~" หญิงสาวถ่มน้ำลายใส่หน้าฮก


"อินี่..........." ฮกสบถแล้วตุ๊ยท้องเนียนจังแกอีกครั้ง


"อุ๊บบบบบบบ!!!!!!!!~"


หญิงสาวก้มตัวงอสีหน้าบอกถึงความเจ็บปวด


"ทำดี ๆ ไม่ชอบ .....ชอบรุนแรงหรือ......ได้" ฮกมองเนียนจังแกดวงตาเป็นประกาย

"เฮ้ย.......ลากไปไว้ท้ายซอย เดี๋ยวข้าตามไป" ฮกสั่งลูกน้องทั้งสองให้ลากเนียนจังแกไปไว้ท้ายซอยที่อยู่ไม่ไกลนักเพื่อกระทำการชั่วร้ายบางอย่าง

ฮกยกมือลูบปากเบา ๆ จ้องไปที่หญิงสาวดวงตาเป็นประกาย


"หึ หึ หึ............เดี๋ยวพี่จะสอนเองว่าเป็นผู้หญิงน่ะมันดียังไง" ฮกพูดออกมาน้ำเสียงเยือกเย็น

ซิ้วกับลกลากเนียนจังแกมาไว้ที่ท้ายซอย ร่างหญิงสาวนอนขด เพราะความปวดและจุกที่ท้อง ใบหน้าสีซีด

"ไอ้.......ฮก........แก ฆ่าฉันซะยังดีกว่า" เสียงอันแผ่วเบาดังออกมาจากปากเนียนจังแก

"โถ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ให้พี่ฆ่าน้องเนียนจังแกคนสวย พี่ทำไม่ลงหรอกนะ" ฮกเดินมาใกล้

"มาเป็นของพี่แล้วน้องจะรู้ว่า มันดียังไง" ฮกพูดด้วยน้ำเสียงหื่นกระหาย

"เฮ้ย ยืนมองทำอะไรอยู่ล่ะ ไปเฝ้าต้นทางไป" ฮกหันไปสั่งซิ้วและลกที่ยืนมองอยู่

"ครับลูกพี่" สองคนรับคำสั่ง
ซิ้วและลกรับคำสั่งแล้วเดินไปคุมเชิงอยู่แถวปากซอยไม่ไกลนัก

ฮกนั่งลงใกล้ ๆ ร่างเนียนจังแกแล้วเอามือจับที่แขนหญิงสาว

"ยังมีฤทธิ์อีกรึจ๊ะ" ฮกยิ้มมุมปาก

"อย่าให้ฉันรอดไปได้นะ ฉันไม่เอาแกไว้แน่ไอ้ฮก" เนียนจังแกเค้นเสียงออกมาด้วยความโกรธแค้น

"เอาไว้พูดหลังจากนี้ดีกว่านะน้องเนียนจังแก พี่ว่าตอนนี้เรามาหาความสุขกันก่อนดีกว่านะจ๊ะ" ไม่พูดเปล่า ฮก เข้าไปจับตัวเนียนจังแก

หญิงสาวพยายามต่อสู้สุดชีวิต ทั้งผลักทั้งถีบ แต่เพราะตอนนี้เธอจุกที่ท้องน้อยอย่างมาก เรี่ยวแรงหายหมด ถึงพยายามปัดป้องยังไงก็ไม่สามารถทำอะไรฮกได้เลย
ฮกจับแขนสองข้างของเนียนจังแกไว้แล้วขึงกับพื้น หญิงสาวดิ้นรนสุดชีวิต

"มามะ......มาเป็นของพี่นะจ๊ะ" ฮกค่อย ๆ ก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าหญิงสาว

"อย่านะ......อย่าาาาาาาา" เนียนจังแกร้องสุดเสียง........

หญิงสาวพยายามรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายแล้วถีบยันร่างของฮกให้กระเด็นออกไป


เมื่อฮกกระเด็นออกไปจากตัวเธอแล้ว เนียนจังแกรีบพยุงร่างออกวิ่ง.......

"จะไปไหน" ฮกรีบลุกขึ้นมาคว้าตัวเนียนจังแกไว้ แต่ฮกคว้าได้ตรงคอเสื้อแจ็คเก็ตที่หญิงสาวสวมอยู่ .........

เนียนจังแกสะบัดให้หลุดจากมือฮก ทั้งสองยื้อกันไปมาจนเสื้อแจ็คเก็ตหลุดออกจากตัวเธอ เผยให้หิวผิวเนียนขาวชัดขึ้น

ตอนนี้หญิงสาวเหลือแต่เสื้อยืดตัวบาง....บางสิ่งบางอย่างที่เธอพยายามปกปิดเอาไว้ได้เผยออกมาให้เห็นชัดขึ้น

"ก็มีเยอะเหมือนกันนี่.....น้องเนียนจังแก" ฮกทำสายตาหื่นกระหายจ้องมาที่เนียนจังแก

เนียนจังแกรีบยกมือกอดอกแน่น สายตาของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น

"มามะ......มาให้พี่ชื่นใจซะดี ๆ" ฮกย่างสามขุมเข้าหาเนียนจังแก

หญิงสาวพยายามหลบหนีให้พ้น แต่ไม่ว่าเธอจะก้าวไปทางไหนฮกก็ดักไว้หมด.......
ฮกเป็นฝ่ายรุกเข้าหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว เนียนจังแกรีบถอยหนี แล้วเธอก็ต้องเสียงหลักสะดุดก้อนหินที่อยู่ข้างหลังเธอ เนียนจังแกเซ ...........ฮกจับตัวเธอได้
เนียนจังแกพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการจับกุมของฮก แต่ฮกก็ยังคงพยายามคว้าตัวเธอไว้ ......ทั้งสองสู้กันอยู่อึดใจ ฮกถือไพ่เหนือกว่า เค้าดันร่างเล็กถอยไปชิดกำแพง

ร่างหญิงสาวชิดติดกำแพง ฮกยิ้มกริ่มหวังจู่โจม

เนียนจังแกยกเข่าขึ้นสูงกระแทกจุดสำคัญของฮกทันที

"อุ๊บบบบบบบบ!!!!!!!~" สีหน้าชายหนุ่มจุกเขียว ฮกทรุดตัวลงกับพื้น


เนียนจังแกเห็นเป็นหนทางหนี เธอรีบวิ่งออกจากท้ายซอยไปหน้าปากซอยทันที.........

"อ้าว เฮ้ยยยย จะไปไหนนั่น" ซิ้วเห็นเนียนจังแกวิ่งออกมาจึงรีบวิ่งมาขวาง
หญิงสาวกำหมัดแน่นจ้องซิ้วและลกตาเขม็ง

"เอาซิว่ะ ถ้าไม่อยากตายก็เข้ามา" เนียนจังแกตะโกนเสียงดัง

"เฮ้ย เองเข้าไปดิ ไอ้ลก" ซิ้วหันไปหาลก

"เอ็งดิ เข้าไปก่อน" ลกหันไปบอกซิ้วเช่นกัน

"ฉันว่าแกสองคนไปดูลูกพี่พวกแกก่อนเหอะ ป่านนี้ตายรึยังก็ไม่รู้" เนียนจังแกพยายามใจดีสู้เสือ
ซิ้วและลกหันมองหน้ากันแล้วรีบวิ่งไปท้ายซอย

"ไอ้โง่........." เนียนจังแกมองสองคนวิ่งไปแล้วรีบพาร่างตัวเองหนีออกมาจากตรงนั้น
หญิงสาวรู้สึกเจ็บตรงท้องน้อยอีกครั้ง เธอเดินแทบจะไม่ไหว........ร่างเล็กทรุดลงกับพื้น.......สีหน้าเจ็บปวด

เนียนจังแกเอามือท้ากับพื้นไว้ เธอพยายามพาตัวเองออกจากที่ตรงนี้ไปให้ได้ แต่เหมือนจะไม่สำเร็จ ตอนนี้เธอเริ่มจะหมดแรง

"เฮือกกกกกกกกก" เนียนจังแกสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีมือใครบางคนมาจับต้องตัวเธอ

"อย่ามายุ่งกับฉันนะ ปล่อยยยยยยย" หญิงสาวตะโกนสุดเสียงก่อนหันไปมองคนที่จับต้องตัวเธอ
เมื่อเนียนจังแกหันไปมองว่าเป็นใครเธอยิ่งต้องตกใจหนัก......

"เฮ้ย ไอ้น้องมาทำอะไรตรงนี้" หยอดจังบอยมองร่างเล็กที่เนื้อตัวสะบักสะบอมน่าดู

"พี่.........." เนียนจังแกพูดออกมาได้แค่นั้น
หยอดจังบอยมองดูร่างเล็กตรงหน้า เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ท่าทางไม่ใช่เรื่องดีนัก ชายหนุ่มก้มลงหวังจะพยุงเนียนจังแกลุกขึ้น

ทันทีที่มือชายหนุ่มสัมผัสตัวเนียนจังแก หญิงสาวรีบสะบัดมือนั้นออก

"อย่า............" เนียนจังแกพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

เนียนจังแกมองชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าเค้ากำลังคิดอะไร......

"เฮ้ยย พี่จะช่วยเรานะ ทำหวงเนื้อหวงตัวไปได้" หยอดจังบอยรู้สึกหงุดหงิด

"ผู้ชายอะไรวะ ....." หยอดจังบอยยังคงมองเห็นเนียนจังแกในเวลานี้ไม่ชัดเพราะตอนนี้เนียนจังแกนั่งกอดเข่านิ่ง

"ไป....ลุก ๆ ๆ ๆ" หยอดจังบอยเอื้อมมือไปจับแขนเนียนจังแกอีกครั้ง

"บอกว่าอย่า!!!!!!!!" เนียนจังแกตะโกนเสียงดังอีกครั้ง

หยอดจังบอยรู้สึกงุนงง

"อะไรของเรา เป็นอะไร .........ก็ได้ ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง" หยอดจังบอยรู้สึกรำคาญในที

"เฮ้ย ...... อยู่นั่นไง" เสียงซิ้วดังมาแต่ไกล

"อ้าว... อะไรน่ะ" หยอดจังบอยหันไปมองชายสองคนที่กำลังวิ่งมาทางที่ตนยืนอยู่

"เนียนจังแก กลับไปกับพวกเราซะดี ๆ ลูกพี่รออยู่" ลกตะโกนมาแต่ไกล

"กลับไปให้โง่หรือไง ไอ้พวกบ้า" เนียนจังแกตะโกนตอบกลับ

"อยากเจ็บตัวอีกใช่มั้ย" ซิ้วตะโกนแล้วย่างสามขุมเข้ามาใกล้

"พวกแกคิดว่าจะทำอะไรฉันได้" เนียนจังแกยังปากเก่งอยู่ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ตัวเองรู้สึกจุกและเจ็บไม่น้อย แรงจะลุกยังไม่มี


ซิ้วกับลกไม่สนใจ เพราะมองจากสภาพของอีกฝ่าย ท่าทางจะหมดฤทธิ์ไปแล้ว จึงเดินเข้ามาใกล้

"อะไรกันครับ พวกพี่ ๆ" หยอดจังบอยซึ่งยืนอยู่หันไปหาซิ้วกับลก

"ไอ้น้อง ไม่ใช่เรื่อง ไม่ต้องมายุ่ง" ซิ้วหันไปตะคอกใส่หยอดจังบอย

"พี่พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะครับ........" หยอดจังบอยโต้ตอบ

"ไม่ถูกยังไง .......เรื่องผัว ๆ เมีย ๆ น้องมายุ่งอะไรด้วย" สิ้นคำซิ้วทำเอาหยอดจังบอยงงไปเลย


ชายหนุ่มหันมาจ้องมองที่เนียนจังแกซึ่งนั่งขดตัวอยู่ แล้วมองไปที่สองนักเลงอันธพาล

"อะไรครับพี่ ผัว ๆ เมีย ๆ" หยอดจังบอยรู้สึกสับสน

"ก็น้องเนียนจังแกไง เป็นเมียลูกพี่เรา พวกเราจะพาน้องเค้าไปหาลูกพี่" ลกพูดขึ้นมาบ้าง

"ไอ้บ้า ใครเมียใคร พูดให้ดี ๆ นะ" เนียนจังแกตะโกนออกมาอย่างแค้นเคือง

"โธ่ น้องเนียนจังแกจ๋า อีกไม่นานน้องก็จะเป็นของพี่ฮกอยู่ดี" ซิ้วพูดขึ้นบ้าง

"ไม่มีทาง.......ฝันไปเหอะ" เนียนจังแกตะโกนใส่กลับไป

"พูดดี ๆ ไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังจังนะจ๊ะ" ซิ้วก้าวเข้ามาใกล้


ซิ้วหมายจะคว้าตัวเนียนจังแก แต่แล้วซิ้วก็ต้องหงายหลังกลับไป ......เพราะหยอดจังบอยได้ตะบันหน้าซิ้วไป

ซิ้วล้มลงกับพื้น ยกมือกุมปากแน่น........

"เฮ้ย ยุ่งอะไรด้วยวะไอ้น้อง" ลกจ้องมองหยอดจังบอยแล้วพูดเสียงกร้าว

"ไม่ยุ่งได้ไงเล่า ก็นี่มันเด็กผม" หยอดจังบอยพูดกลับ

เนียนจังแกได้ยินถึงกับอึ้งมองหยอดจังบอยนิ่ง

"งั้นก็ ตายซะดีมั้ย" ลกชักมีดพกออกมาหมายจะจ้วงใส่หยอดจังบอย
ชายหนุ่มพอได้เรียนวิชาป้องกันตัวอยู่บ้างจึงหลบมีดทันแล้วทำการต่อสู้กัน........

หยอดจังบอยกางมือท่าคาราเต้แล้วสับมือลงที่ข้อมือลกอย่างแรง ทำให้มีดพกที่ลกถืออยู่หลุดออกจากมือ แล้ว หยอดจังบอยก็คว้าข้อมือลกได้จับบิดแล้วเหวี่ยงเป็นท่าทุ่มตามแบบเทควันโด้


"อ๊ากกกกก!!!!!!!!~" เสียงลกร้องออกมาเมื่อล้มกระแทกพื้นอย่างแรง

แล้วซิ้วกับลกก็ลุกขึ้นหมายรุมหยอดจังบอย แต่ด้วยฝีมือที่เหนือชั้นกว่าทำให้สองอันธพาลกระเด็นออกมา

ซิ้วและลกหันมองหน้ากันก่อนมองที่หยอดจังบอยแล้วตะโกนออกมา

"ฝากไว้ก่อนเหอะ......." แล้วสองนักเลงก็วิ่งกลับไป

"รีบกลับมานะ" หยอดจังบอยตะโกนไล่หลังพวกนักเลงพวกนั้น

ชายหนุ่มหันมองร่างเล็กที่นั่งกองอยู่กับพื้น....เค้าแทบไม่อยากเชื่อว่าคนนี้....คนที่เค้าเคยเข้าใจว่าเป็นเด็กผู้ชายมาตลอด จริง ๆ จะเป็นเด็กผู้หญิง

หยอดจังบอยเดินเข้ามาหาเนียนจังแก ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับแขนหญิงสาวไว้

"จะทำอะไรน่ะ........" เนียนจังแกสะบัดแขนแต่ก็ไม่หลุด ยิ่งเธอสะบัดแรงเท่าไหร่หยอดจังบอยก็บีบแรงมากขึ้นเท่านั้น

"โอ้ยยยยย เจ็บนะ" เนียนจังแกร้องออกมาเมื่อหยอดจังบอยบีบแขนเธอแน่น

"จะดิ้นทำไม เดินยังแทบเดินไม่ไหว" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงเรียบ


หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่ม ใบหน้าเค้าตอนนี้ไม่ได้แสดงอาการเจ็บแค้นโกรธเคืองอีก........

"มา เดี๋ยวไปส่งบ้านให้" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงนุ่มขึ้น

"ไม่ต้อง กลับเองได้" เนียนจังแกตอบสะบัดเสียง

"เจ็บจะตายแล้วยังทำปากเก่งอีกนะ" หยอดจังบอยพูดแทงใจ หญิงสาวสะดุ้งเฮือก

"มา......เดินไหวมั้ย" หยอดจังบอยดูมีทีท่านุ่มนวลกับเนียนจังแกมากขึ้น

"ไหว........" เนียนจังแกตอบน้ำเสียงเรียบ
หญิงสาวค่อย ๆ พยุงร่างตนเองลุกขึ้น แต่แล้วเธอก็ต้องทรุดลงอีก เพราะเจ็บที่ท้องน้อยไม่เบา

"ท่าจะไม่รอด" หยอดจังบอยมองดูหญิงสาวตรงหน้าแล้วทำหน้าเหนื่อยใจ

"ไม่ต้องมายุ่งกับเราเลย เราช่วยตัวเองได้" เนียนจังแกยังปากกล้าอยู่
หญิงสาวพยายามลุกอีกครั้ง เธอกัดฟันยืนให้ได้.........

"โอ้ยยยย" เนียนจังแกร้องออกมา สองมือกุมท้องน้อยแน่น แล้วทำท่าจะล้มลงอีกครั้ง
หยอดจังบอยรับร่างเล็กไว้

เนียนจังแกตกใจมองหน้าชายหนุ่มที่โอบเธอไว้........หยอดจังบอยเพิ่งได้สังเกตุหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าหวาน ผิวขาวเนียน

ทุกครั้งเค้าเคยเห็นเธอใส่เสื้อผ้าหลวม ๆ กางเกงตัวใหญ่ ใส่แจ๊คเก็ตทับ แต่ตอนนี้ไม่มีแจ๊คเก็ตแล้ว เหลือแค่เสื้อยืดตัวบาง ทำให้ชายหนุ่มเห็นความเป็นผู้หญิงในตัวเนียนจังแกชัดขึ้น

"มองอะไร" เนียนจังแกรีบยกมือกอดอกแน่น.........

หยอดจังบอยไม่ตอบแต่ยิ้มกริ่มให้

"บ้า ไม่มีมารยาท" เนียนจังแกดุหยอดจังบอยเสียงเขียว

"มา พี่ไปส่ง" พูดจบหยอดจังบอยก็หันหลังให้หญิงสาว

"ทำอะไร" เนียนจังแกสงสัย

"ถ้าไม่อยากให้พี่มองก็ขึ้นมาขี่หลัง จะไปส่ง" หยอดจังบอยตอบแล้วย่อตัวให้หญิงสาว

"ไม่เอา" เนียนจังแกปฎิเสธ

"ถ้าไม่ขี่หลัง....... จะให้อุ้มไปหรือไง" หยอดจังบอยหันมาพูด

"ไม่อาวววววว" เนียนจังแกตอบเสียงเขียวอีก

"ก็นั่นนะซิ ไม่ให้อุ้มก็ต้องขี่หลังไป เพราะท่าทางน้องจะเดินไม่ไหว" หยอดจังบอยสรุป

"หรือว่าจะให้พยุงไป ......แต่พยุงเนี่ยมันทำให้เห็นอะไร ๆ นะ พี่คงอดใจมองไม่ได้" หยอดจังบอยแกล้งพูด

คำของชายหนุ่มทำเอาเนียนจังแกรีบกอดอกแน่นขึ้น หญิงสาวลังเลชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง

"ก็ได้........" เนียนจังแกเลือกขี่หลังหยอดจังบอย เพราะถ้าเป็นอุ้มหรือว่าพยุงเธอมีแต่เสียเปรียบ

แล้วหญิงสาวก็โน้มตัวกอดคอหยอดจังบอยไว้ .........ชายหนุ่มยืนขึ้น ตัวหญิงสาวลอยตาม

หยอดจังบอยแบกเนียนจังแกเดินกลับบ้าน

"หนักเหมือนกันนะนี่....." หยอดจังบอยพูดขึ้นมา

"เชอะ....อยากแบกเอง ช่วยไม่ได้" เนียนจังแกตอบ

"โห.......ทำคุณบูชาโทษนี่หว่า" หยอดจังบอยบ่นพึมพำ

"ใครใช้ล่ะ" เนียนจังแกพูดไม่สนใจจิตใจคนแบก

"ทำตัวไม่เห็นจะน่ารักเลย......" หยอดจังบอยบ่นออกมาบ้าง

"ก็ไม่ได้อยากให้ใครมารักนี่" เนียนจังแกพูดเสียงสูง

"เหอ ๆ แต่ไอ้พวกอันธพาลนั่นท่าจะรักน้องน่าดู" หยอดจังบอยพูดน้ำเสียงขำ ๆ

"หนอย........" เนียนจังแกทุบลงไปที่ไหล่หยอดจังบอยดัง อั๊ก!!

"โอ้ยยยยย เจ็บนะ" หยอดจังบอยเสียงเข้มขึ้น

"ก็ใครใช้ให้มาว่าเรา" เนียนจังแกก็เสียงดังกลับไป

"เฮ้ออออออออออ" หยอดจังบอยถอนหายใจยาว

แล้วทั้งคู่ก็เงียบกันไป..............


ชายหนุ่มแบกหญิงสาวไปอย่างเงียบ ๆ
เนียนจังแกมองก้มไปที่พื้นเห็นเงาของทั้งสองพาดตามทางเดินเรียบไป หญิงสาวรู้สึกใจเต้นแปลก ๆ

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกปลอดภัยที่อยู่ใกล้ผู้ชายที่ไม่ใช่ลักซุนซุยผู้เป็นบิดา....
หยอดจังบอยรู้สึกแปลก ๆ ในใจเช่นกัน

นี่เค้าไปทำอะไรอยู่ ทำไมมองไม่ออกว่าคนที่เค้ากำลังแบกอยู่เป็นผู้หญิง…....หลงเข้าใจว่าเป็นเด็กผู้ชายอยู่ได้ตั้งนาน

"เอออ..........รถจักรยาน" เนียนจังแกร้องขึ้นมากลางความเงียบเมื่อนึกขึ้นได้เรื่องรถจักรยานของเธอ

"เอาไปไว้ไหนล่ะ" หยอดจังบอยถาม

"แถว ๆ นั้นอ่ะล่ะ พอดีมีเรื่องเลยจอดทิ้งไว้" เนียนจังแกทบทวนความจำ

"อืม เดี๋ยวขากลับพี่เอาไปเก็บที่บ้านให้" หยอดจังบอยพูดบอกให้หญิงสาวหายห่วง

"หาาา เก็บบ้านนาย" เนียนจังแกร้องออกมาน้ำเสียงสงสัย

"ก็บ้านพี่อยู่แถวนั้น ไม่งั้นวันนี้คงไม่เจอพี่หรอก" หยอดจังบอยตอบ

"เดี๋ยวพี่เอาไปเก็บไว้ที่บ้านพี่ก่อน แล้วพรุ่งนี้จะมารับไปโรงเรียน" หยอดจังบอยสรุปเสร็จสรรพ

"เฮ้ย ไม่ต้อง ไปเองได้" เนียนจังแกรีบปฏิเสธ

"เชื่อพี่ซิ.....พรุ่งนี้เราตื่นมารับรองยังระบมที่ท้องอีกนาน" หยอดจังบอยบอกอย่างมั่นใจ

"รู้ได้ไง เคยโดนชกท้องหรือไง" เนียนจังแกไม่อยากเชื่อชายหนุ่ม

"ไม่เคยโดน แต่รู้แล้วกัน" หยอดจังบอยตอบ

"เชอะ......ทำเป็นรู้" เนียนจังแกทำน้ำเสียงไม่เชื่อ

"เรานี่มันทั้งรั้นทั้งดื้อ พูดไม่เชื่อเลยนะ"
หยอดจังบอยรู้สึกได้ถึงนิสัยดื้อ ๆ ของเนียนจังแก

"ถือดียังไง มาว่าเรา..........." เนียนจังแกเสียงดังขึ้นมาอีก

"ก็พี่เป็นผู้ใหญ่กว่า ทำไมจะว่าไม่ได้" หยอดจังบอยตอบ

"เชอะ........ผู้ใหญ่กว่าแล้วไง ผู้ใหญ่คิดผิดไม่ได้หรือไง" เนียนจังแกสะบัดเสียงอีกครั้ง

"เออออออ ยอมแล้ว ๆ ขี้เกียจเถียง .......ไอ้เด็กดื้อ" หยอดจังบอยรู้สึกเหนื่อยใจกับเด็กคนนี้ไม่น้อย

"ว่าแต่ .........ไปมีเรื่องกับไอ้พวกนั้นได้ยังไงกัน" หยอดจังบอยถามเรื่องราวจากเนียนจังแก

"ก็..........." เนียนจังแกหยุดเงียบไปสักพัก
"เมื่อก่อนนี้อ่ะ ตอน ป.5 พวกไอ้ฮกมันก็.........." เนียนจังแกหยุดนิ่งอีก

"เล่ามา ๆ " หยอดจังบอยเร่งให้หญิงสาวเล่าเรื่องให้ฟัง

"แล้วทำไมต้องเล่าให้ฟังด้วย" เนียนจังแกเกิดเปลี่ยนใจไม่เล่าเรื่องราวให้หยอดจังบอยฟัง

"อ้าวววววว ไหงพาลซะละ" หยอดจังบอยรู้สึกว่าคนที่เค้าแบกอยู่ค่อนข้างเกเรใช่เล่น
"ไม่เล่าแล้ว........" เนียนจังแกหยุดเล่าซะดื้อ ๆ

"อะไรหว่า........" หยอดจังบอยรู้สึกงงกับพฤติกรรมที่ค่อนข้างเอาแต่ใจของเนียนจังแก

"อ่ะ ถึงบ้านแล้ว" หยอดจังบอยค่อย ๆ ปล่อยเนียนจังแกลงจากหลังเค้าเมื่อถึงบ้านของเธอ

"พรุ่งนี้จะมารับนะ ไม่ต้องซ่าส์ล่ะ" หยอดจังบอยมองหญิงสาวตรงหน้า

"ทำไมต้องเชื่อด้วย" เนียนจังแกทำเสียงดังข่ม

"ก็เพราะว่ารถจักรยานน้องตกอยู่ในมือพี่แล้วนะซิ" หยอดจังบอยยิ้มมุมปาก

"โห................" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่มเคือง ๆ

"ก็อย่าดื้อ รักษาตัวเองให้หายก่อน แล้วค่อยดื้อใหม่" หยอดจังบอยยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า

"กล้าดียังไง มาว่าเราดื้อ" เนียนจังแกเกิดอาการฉุนขึ้นมาอีก

"เฮ้อออออ เด็กหน้อเด็ก" หยอดจังบอยยกมือขยี้ผมเนียนจังแกไปมาอย่างเอ็นดู

"เอามือออกไปนะ" เนียนจังแกปัดมือชายหนุ่มออกจากหัวของเธอ

"อย่างอนให้มากนักล่ะ .......มันไม่งาม" หยอดจังบอยแกล้งกระเซ้าหญิงสาวอีก เค้ารู้สึกว่าเวลาเธองอนดูน่ารัก น่าเอ็นดูไม่ใช่เล่น

"บ้า......ประสาท" พูดจบเนียนจังแกก็พาร่างเล็กเดินเข้าบ้านไป
หยอดจังบอยมองหญิงสาวเดินเข้าบ้านไปแล้วก็ยิ้มออกมา แล้วหันหลังเดินกลับไป

ชอบBlogนี้มากเลย เจ้าของ Blogก้อน่ารัก
ไปเยี่ยมเราบ้างนะที่ //www.pidterm.com/index2.php
หรือจะสร้าง Blog ที่นั่นด้วยก้อได้นะจ๊า เรารออยู่น๊า แล้วเธอจะรู้ว่าเราเปงใคร อิอิ

เนียนจังแก ยืนชั่งใจอยู่หน้าประตู เธอไม่กล้าก้าวเข้าร้านไป เพราะรู้ดีว่า ถ้า ลักซุนซุย ผู้บิดา เห็นเธอในสภาพนี้ คงไม่ดีเท่าไหร่

"อ้าว ไปยืนทำอะไรตรงนั้นล่ะลูก" ลักซุนซุย เห็นลูกสาวยืนอยู่หน้าประตู ก็ร้องเรียก

"เออ ป๋า..........." เนียนจังแก ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู

ลักซุนซุย เพ่งมองมาทางลูกสาวก็เห็นสภาพ ลูกสาว ยืนกอดอกแน่น เนื้อตัวขะมุกขะมอม เสื้อแจ๊คเก็ตก็ไม่มี .......ลักซุนซุย จึงเดินมาหาเนียนจังแก ซะเอง

"เป็นอะไรไปลูก ไปทำอะไรมา" ลักซุนซุย ถามอย่างห่วงใย

"คือว่า..........." เนียนจังแก นิ่ง

"ว่าไง ไปทำอะไรมา" ลักซุนซุย ถามอย่างสงสัย

"คือ หนูขี่จักรยานแล้วล้มอ่ะจ๊ะป๋า" เนียนจังแก ไม่กล้าพูดความจริง กลัวบิดาเป็นห่วง

"ขี่จักรยานล้มหรือ" ลักซุนซุย ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่

"จ๊ะ ........คือ มีหมามันมาวิ่งตัดหน้า หนูเลยหลบมัน แล้วจักรยานล้มจ๊ะ" เนียนจังแก ไม่กล้าสบตาผู้เป็นพ่อ

"แล้วเสื้อแจ๊คเก็ตหายไปไหนล่ะ" ลักซุนซุย ถามถึงแจ๊คเก็ตอีก

"เอออ....." เนียนจังแก อ้ำอึ้งอีกครั้ง

"เอออ คือ มันไปเกี่ยวกับต้นไม้จ๊ะ แล้วขาด ..........หนูเลยถอดทิ้งจ๊ะป๋า" เนียนจังแก พยายามหาทางไปน้ำขุ่นๆ

"รู้สึกจะวิบากน่าดูนะ" ลักซุนซุย พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่

"เออ ป๋า หนูคันตัวไปหมดแล้ว พอดี ล้มไปกลิ้งกับต้นไม้อ่ะ แถมยังคลุมฝุ่นด้วย ไปอาบน้ำก่อนนะ" เนียนจังแก ไม่รอให้ลักซุนซุย ซักถามอะไรเพิ่มอีก รีบเดินเลี่ยงขึ้นห้องไป

หญิงสาว กัดฟัน เดินตัวตรง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่เจ็บที่ท้องไม่น้อยเลย......


เมื่อถึงห้อง ...........เนียนจังแก ทรุดลงกับพื้นทันที หญิงสาว ยกมือกุมท้องน้อย แน่น

"มันต่อยซะแรงเลย..........." เนียนจังแก ร้องออกมาเบาๆ

คืนนั้น เนียนจังแก นอนไม่ค่อยจะหลับ เพราะเจ็บที่ท้อง และยังวิตกเรื่อง หยอดจังบอย เธอกลัวชายหนุ่มจะเอาเรื่องของเธอไปพูดกับคนอื่น

และที่สำคัญที่สุด เธอเจ็บแค้น ที่พวก ฮก กล้าทำแบบนี้กับเธอ

"อย่าให้เจอนะ ไอ้พวกรกโลก..........ฉันจะเอาคืนเป็น 10 เท่าเลย" เนียนจังแก พูดเบาๆ น้ำเสียงคับแค้นใจ

เมื่อ 10 ปีก่อน เนียนจังแก และ พวกฮก เป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน

พวกฮก เป็นรุ่นพี่เธอ 1 ปี แต่นิสัยเกเรมาก........เที่ยวรังแก เด็กๆ ในโรงเรียนไปทั่ว

แต่มีเพียงคนเดียว ที่พวก ฮก ไม่สามารถรังแกได้ คือ เนียนจังแก เพราะเด็กหญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เธอไม่เคยหวาดกลัวใคร

ใครร้ายมา เธอร้ายกลับเป็น 2 เท่า...........ทุกคนรู้กันทั่ว ในสรรพคุณ ความเฮี้ยว แก่นของเธอ

ในวันงานครบรอบ 15 ปี ของโรงเรียน เนียนจังแก ต้องไปแสดงบนเวทีร่วมกับเพื่อนๆ เด็กหญิงแสนแก่นเฮี้ยว ต้องแต่งตัวใส่กระโปรง เหมือนเพื่อนๆ จากเด็กแก่น กลายเป็นเด็กหญิงแสนน่ารัก ฮก จ้องมองเธอนิ่ง ฮกไม่เคยลืมภาพนั้นเลย

หลังจากนั้น ฮก ได้ปฎิญาณไว้แน่วแน่ว่า จะจีบ เนียนจังแก ให้จงได้

แต่ไม่ว่า ฮก จะทำยังไง ก็โดน เด็กหญิง แกล้งกลับมาแรงๆ ทุกครั้ง ...................จนเติบโต มาถึงทุกวันนี้ ฮก ก็ยังคง วนเวียนอยู่กับเนียนจังแก แม้หญิงสาว จะเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนก็ตาม แต่ ฮก ก็ยังคง ตามจีบเธอไม่เคยเปลี่ยน

เช้านี้อากาศแจ่มใส แต่หญิงสาว ยังคงนอนนิ่งสนิทอยู่บนเตียง

เป็นเพราะกว่าเมื่อคืนเธอจะหลับได้ ก็เล่นเอาจนเกือบสว่าง

"เนียนจังแก .........เนียนจังแก........." ลักซุนซุย ขึ้นมาปลุกบุตรสาว

"อารายยยยอะป๋า................" เนียนจังแก ปัดมือ ลักซุนซุยที่จับตัวเธออยู่ แล้วคุดตัวเองอยู่ในผ้าห่ม

"สายแล้วนะลูก ไม่ไปเรียนหรือไง" ลักซุนซุย พูดเสียงดัง

"หา...........สายอีกแล้วหรือ" เนียนจังแก รีบลุกขึ้นจากที่นอน

"โอ๊ะ!!!!!!!!!!~" หญิงสาว ทรุดตัวลง มือกุมที่ท้องน้อย

"เป็นอะไรไปลูก ปวดท้องหรือ" ลักซุนซุย ถามลูกสาวอย่างห่วงใย

เนียนจังแก หันมองบิดา แล้วต้องรีบหลบหน้า

"ป่าวจ๊ะป๋า.............เออ ใช่ๆๆ ปวดจ๊ะปวดห้องน้ำอ่ะ" เนียนจังแก รีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทันที

"อะไรของเค้านะ เดี๋ยวบอกว่าป่าว เดี๋ยวว่าใช่ เด็กสมัยนี้เข้าใจยากจริง" ลักซุนซุย มองตามลูกสาว จนเข้าห้องน้ำไป แล้วต้องส่ายหัวไปมาเพราะไม่เข้าใจพฤติกรรมของเนียนจังแก

หญิงสาว ยืนพิงประตูห้องน้ำ สองมือกุมท้องน้อยไว้

"ทำไมยังปวดอีกนะ..........สงสัยมันจะต่อยแรงเอาเรื่อง" เนียนจังแก บ่นกับตัวเอง

หญิงสาว จัดการอาบน้ำ แต่งตัว แล้วจึงเดินลงไปที่ข้างล่าง

"ป๋า หนูไปโรงเรียนนะ" เนียนจังแก กล่าวลาบิดา เพื่อไปโรงเรียน เช่นทุกวัน

"อืม..........ตั้งใจเรียนล่ะ" ลักซุนซุย ยิ้มให้เนียนจังแกอย่างเอ็นดู

เนียนจังแก เดินออกจากประตูร้านมา............หญิงสาว ยังคงเอามือข้างขวา กุมที่ท้องน้อยไว้

เนียนจังแก เดินไปตรงที่จอดจักรยานคู่ชีพ...........

"เออ ลืมไป จักรยานไม่อยู่นี่นา" หญิงสาว ลืมตัวไปว่าจักรยานไม่ได้อยู่กับที่ในวันนี้

"แล้วจะไปยังไงฟระเรา" หญิงสาว เกาหัวเบาๆ อย่างหงุดหงิด


"ฮะฮึ่มมมมมมม ตื่นสายจัง" เสียงทุ่มนุ่มดังมาจากข้างหลัง

เนียนจังแก หันไปมอง ก็ต้องทำหน้าหงุดหงิดเพิ่มขึ้นอีก

"มาทำไม" หญิงสาวพูดเสียงแข็ง

"อ้าว.........ก็พี่นัดเราไว้ไม่ใช่หรือ" หยอดจังบอย ยิ้มให้หญิงสาว

"ใครไปนัดด้วย............ เชอะ" เนียนจังแก ทำเชิดหน้าใส่ชายหนุ่ม

"อ้าวๆๆๆๆๆ ทำเก่ง.......ยียวนแต่เช้าเลยนะ" หยอดจังบอย สวนคืนไปเช่นกัน

"หน่อย ถือดียังไง มาหาเรื่องเค้าแต่เช้าเนี่ยะ" เนียนจังแก เริ่มมีโมโห

"เอาๆๆๆๆ เก่งอีก ของเดิมหายแล้วหรือไง" หยอดจังบอย มองหญิงสาว อย่างหมั่นไส้นิดๆ

"เรื่องของเรา........" พูดจบ เนียนจังแก ก็ออกเดินไปตามถนน

"นี่สายมากแล้วนะ..........ปะๆๆ ขึ้นรถ" หยอดจังบอย ร้องเรียกหญิงสาว

"..............." เนียนจังแกไม่ยอมฟังหยอดจังบอย ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ

"แอ๊ะ!!!!!!~ พูดไม่ได้ยินหรือไง" หยอดจังบอย พูดเสียงดัง ขณะที่เข็นมอเตอร์ไซด์เดินตามหญิงสาว

"จะบ้าหรือไง เดินตามอยู่ได้" เนียนจังแก หันมองหน้าชายหนุ่ม ด้วยสีหน้า ไม่พอใจ

"ก็มารับนี่ไง เร็วๆ เข้า" หยอดจังบอย พยักหน้าให้หญิงสาว

"ไม่ไป" เนียนจังแก ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม

"เป็นอะไรอีก ทำดื้ออีกแล้ว" หยอดจังบอย ถามอย่างสงสัย

"ก็เป็นของเราแบบนี้ละ" เนียนจังแก ตอบแต่ไม่มองหน้าชายหนุ่ม

"ท้องก็ยังไม่หายดี จะดื้อไปถึงไหนหะ" หยอดจังบอย เริ่มมีอาการหงุดหงิดบ้างแล้ว

"ท้องของเรา นายเกี่ยวอะไรด้วย............นี่จำไว้นะ ยังไง เราไม่ยอมญาติดีกับนายหรอกนะ" เนียนจังแก พูดด้วยความคะนองปาก

"เออ ดี............ตามใจ ไปสายก็เรื่องของเธอก็แล้วกัน พี่ไม่เกี่ยวก็ได้" หยอดจังบอย แสดงอาการไม่พอใจเช่นกัน


"บรืนนนนนน บรืนนนนนนนน"


ชายหนุ่ม สตาร์ทมอเตอร์ไซด์ บิดเสียงดัง ก่อนออกไปตามทาง ทิ้งให้เนียนจังแก ยืนนิ่งอยู่ริมถนนนั้น

หญิงสาว มองหลังชายหนุ่มลับตาไป..............

"โอ้ยยยยยยย ทิ้งแบบนี้เลยหรือไง" เนียนจังแก ตะโกนไล่หลังไป ด้วยสีหน้าหงุดหงิดกว่าเดิม

"โธ่เว้ยยยยย" หญิงสาว ตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย

"แล้วจะไปเรียนยังไงละทีนี้ วุ้ย!!!!!!!!~ " เนียนจังแก บ่นอย่างอารมณ์เสีย แล้วก็ยกขาแตะอากาศ

"โอ้ะ!!!!!!!!!~ โอ้ยยยยย" เพราะยกขาสูงไป ทำให้เกิดอาการจุกที่ท้องน้อยหนักขึ้นอีก จนหญิงสาว ต้องร้องออกมา

"ไม่น่างี่เง่าเลยเรา" เนียนจังแก ทรุดตัวนั่งกับพื้น สองมือกุมท้องแน่น

"ยอมไปกับเค้าก็หมดเรื่อง ........โถ่เอ้ยยยย ไอ้เนียนจังแก งี่เง่า" หญิงสาว ทั้งบ่น ทั้งด่าตัวเอง

หญิงสาว เริ่มสำนึกได้ว่า การดื้อรั้น ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย แถมจะส่งผลร้ายให้เธอไปสาย อาจารย์อาบยองดู ต้องเล่นงานเธอแน่ๆ

ขณะที่หญิงสาว นั่งทรุดตัว กุมท้องน้อยแน่นอยู่นั้นเอง ก็มีมือๆ หนึ่ง ยืนมาตรงหน้าเธอ........

หญิงสาว เงยหน้ามองเจ้าของมือนั้น

"ว่าไง จะไปโรงเรียนได้รึยัง" หยอดจังบอย ยิ้มแป้นให้หญิงสาว

"กลับมาทำไม" เนียนจังแก ยังไม่วายจะหาเรื่องอีก

"ก็มาดูเด็กดื้อ นั่งจุกท้องอยู่นี่ไง" หยอดจังบอย พูดขำๆ

"เออ ไม่โดนบ้างก็แล้วไป" เนียนจังแก พูดน้ำเสียงสะบัด ใส่ชายหนุ่ม

"แล้วจะนั่งอย่างนี้อีกนานมั้ย จะไปหรือว่าไม่ไป" หยอดจังบอยเริ่มทำเสียงเข้มขึ้น

"เชอะ..........." หญิงสาว ทำไม่สนใจ

"เออ......... ถ้าไปคราวนี้ จะไม่ย้อนกลับมาแล้วนะ" หยอดจังบอย เริ่มทำสีหน้าจริงจัง

"..................." หญิงสาว ยังนั่งนิ่ง

"เออ............พี่ไปล่ะ แต่ขอบอกก่อนนะว่า ไม่มีใครเค้าจะมาเอาใจเรามากมายได้นักหรอกนะ" หยอดจังบอยทำท่าจะออกรถมอเตอร์ไซด์ออกไป

เนียนจังแก รีบมองไปทางชายหนุ่ม........

"เดี๋ยว............" หญิงสาว ร้องเรียก

"มีอะไรอีก" หยอดจังบอย หันมองหน้าเด็กดื้อ

"ไป..........ไปด้วย" เนียนจังแก พูดออกมาเบาๆ

"ว่าไงนะ........." หยอดจังบอย ยิ้มมุมปาก

"บอกว่า ..........ไปด้วย!!!!!!!!~" หญิงสาว กระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด

"ก็มาขึ้นรถซิ" หยอดจังบอย ชำเลืองสายตาไปทางเบาะรถให้หญิงสาวมองตาม

"..........." เนียนจังแก ทำหน้าตูม แล้วค่อยๆ ลุกขึ้น

หญิงสาว ก้าวซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ อย่างไม่เต็มใจนัก..........

"นั่งดีๆ ล่ะ" หยอดจังบอย หันมาบอก เนียนจังแก ก่อนบิดรถออกไป........

หยอดจังบอยรู้ดีว่า คนที่ซ้อนท้ายมานั้น ปวดท้องไม่เบาเลย เค้าจึงไม่บิดแรงนัก ค่อยๆ ขี่มอเตอร์ไซด์ไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้เกิดแรงสะเทือนมากนัก


เนียนจังแก ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย หญิงสาว นั่งมองทิวทัศน์สองข้างทางอย่างสบายอารมณ์ เช้านี้เธอได้ชื่นชมธรรมชาติยามเช้าเป็นครั้งแรก เพราะทุกวันที่เธอปั่นจักรยานมาเอง เธอก้มหน้า ก้มตาปั่นอย่างเดียว ไม่เคยได้แวะมองสองข้างทาง


"วิวตอนเช้า สวยดีจัง" เนียนจังแก พูดออกมา แล้วยิ้ม

"อืม ไม่เคยเห็นหรือไง" หยอดจังบอย ร้องถาม

"หึ..........ไม่เคยอ่ะ ธรรมดา ปั่นจักรยานมา ไม่เคยสนใจมองเลย" เนียนจังแก ตอบ สองตาของเธอจ้องไปยังแนวต้นไม้ใหญ่สองข้างทาง

"อืม งั้นพี่ไปรับมาเรียนทุกวันเอามั้ย" หยอดจังบอยพูดออกไป โดยไม่ได้คิด

"ไม่................เรายังคงเป็นศรัตรูกัน จำไม่ได้หรือไง" เนียนจังแก ยังไม่ยอมสงบศึกง่ายๆ

".................." หยอดจังบอย เงียบทันที


ชายหนุ่มเกือบลืมไปเหมือนกันว่า เค้ากับเธอ ยังมีเรื่องที่ต้องชำระกันอยู่..............

"แต่ตอนนี้ เราแค่ สงบศึกชั่วคราวเท่านั้น" เนียนจังแก ยังคงย้ำซ้ำให้ชายหนุ่มฟังอีก


"จอดๆๆๆๆๆๆๆๆ จอด" เนียนจังแก ร้องเสียงดัง เมื่อมอเตอร์ไซด์ วิ่งมาใกล้ประตูโรงเรียน

"มีอะไร" หยอดจังบอย หันชำเลืองมองหญิงสาว

"เราบอกว่าให้จอดไง.." เนียนจังแก ย้ำคำเดิม

หยอดจังบอย จึงจอดรถ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากประตูโรงเรียนเท่าไหร่......

เมื่อมอเตอร์ไซด์จอดสนิทแล้ว เนียนจังแก รีบลงจากรถทันที

"อ้าว .........จะไปไหนล่ะนั่น" หยอดจังบอย ถามด้วยความสงสัย

"เดี๋ยวเราเดินเข้าไปในโรงเรียนเอง.........เหลือเวลาอีกตั้ง 10 นาที" เนียนจังแก มองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ

"ก็ไปด้วยกันซิ........" หยอดจังบอย ยังคงสงสัยอยู่

"ไม่เอา!!!!!!!!!" เนียนจังแก พูดเสียงดังขึ้น

"แล้วจำไว้นะ ห้ามพูดเรื่องเมื่อคืน กับเช้านี้ให้ใครรู้ด้วย........ขอบคุณ" เนียนจังแก ทำหน้าดุใส่หยอดจังบอย

"ทำไมล่ะ" หยอดจังบอย ยังคงสงสัย

"เราไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา และก็ ไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดเรื่องระหว่างเรากับนาย" เนียนจังแก พูดน้ำเสียงเรียบ

"ทำไม เรื่องระหว่างพี่กับน้อง มันยังไง" หยอดจังบอย ยังไม่ค่อยเข้าใจ

"ก็ อย่าลืมซี่ เราเป็นศรัตรูกัน..........ไม่มีทางญาติดี..........เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิด" เนียนจังแก พูดจบ ก็เดินเข้าโรงเรียนไป

"อะไรของเค้าฟระ........ไอ้เด็กเจ้าคิดเจ้าแค้น" หยอดจังบอย ตะโกนใส่เนียนจังแก

"แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เนียนจังแก หันมาแลบลิ้นใส่หยอดจังบอย

"เด็กอะไร ไม่เห็นจะน่ารักเลย" หยอดจังบอย บ่นเบาๆ ก่อนบึ่งรถเข้าโรงเรียนไปเช่นกัน

เมื่อหมดเวลาเรียนวิชาช่วงเช้าแล้ว......เหล่านักเรียนทั้งหลายก็เตรียมตัวเรียนวิชาช่วงบ่ายกันอย่างคึกคัก

"พี่เนียนจัง วันนี้พร้อมมั้ย" กุ๊กองลงหันมาถามเนียนจังแกเรื่องทดสอบแล่ปลาในวันนี้


"อืม..... " เนียนจังแกพยักหน้าให้กุ๊กองลง

"ดีนะ ที่เมื่อวานพี่โจช่วยสอนให้อ่ะ" เปี้ยะซุนอึนพูดอย่างชื่นชมในน้ำใจของปักโจฮอย

"เออ...... แล้วเมื่อวานพี่เนียนจังถึงบ้านกี่โมงล่ะ" กุ๊กองลงถามเนียนจังแกต่อ

"เออ.........." เนียนจังแกก้มหน้าไม่กล้าสบตาสองสาว

"เออออออ..... ก็สามทุ่มกว่า ๆ นะล่ะ" เนียนจังแกตอบโดยไม่มองหน้าสาว ๆ

"เหรอ.........ดีแล้ว........เมื่อวานกุ๊กก็ห่วงพี่นะ เพราะมันดึกแล้ว" กุ๊กองลงแสดงความห่วงใยในตัวพี่สาวแสนดื้อ

"ใช่ ๆ แถวนั้น ถ้าเลยสามทุ่มแล้วน่ากลัวจะตายไป" เปี้ยะซุนอึนทำหน้าแหย ๆ

"ขอบใจนะ" เนียนจังแกยิ้มให้น้องสาวทั้งสอง

เมื่อถึงเวลาเข้าเรียนภาคบ่าย นักเรียนทุกคนก็เตรียมพร้อมในห้องเรียน

"เอาละครับ วันนี้เราจะมาทดสอบการแล่ปลากันนะครับ" หยอดจังบอยกล่าวขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องเรียน

"พี่จะให้เวลาสามสิบนาทีในการแล่ปลาหกชิ้น ขอให้แล่ให้สุดฝีมือ ใครทำเสร็จแล้วให้เอามาส่งที่หน้าห้องนะครับ" หยอดจังบอยมองที่นาฬิกาข้อมือ

"เอาละนะครับ........เริ่มได้" หยอดจังบอยเริ่มจับเวลา

นักเรียนในห้องทุกคนตั้งใจแล่ปลาตรงหน้าอย่างขะมักเขม้นรวมทั้งเนียนจังแกด้วย
หญิงสาวรวบรวมความรู้ที่ได้เรียนมากับสิ่งที่ปักโจฮอยได้สอนไว้เมื่อวานออกมาใช้
มือข้างหนึ่งจับมีดแน่น อีกข้างจับปลาแน่นเช่นกัน ............

หญิงสาวค่อย ๆ แล่ปลาอย่างตั้งใจ พยายามใช้สมาธิสุด ๆ

กุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนก็ไม่ต่างกัน ทั้งสองสาวก็ตั้งใจในการแล่ปลาอย่างขะมักเขม้น

เตี้ยจิงออฟแล่ปลาไปได้มาพอสมควร บึกจังว่านก็รุดหน้าไปไม่น้อย

ปักโจฮอยแล่ไปก็ชำเลืองมองเนียนจังแกไป ชายหนุ่มเป็นห่วงคนข้าง ๆ ว่าจะทำได้สำเร็จหรือไม่.......

เนียนจังแกแล่มาได้สามชิ้นแล้ว ยังเหลืออีกสามชิ้นตามคำสั่งหยอดจังบอย

"อืม แล่ได้ดีนี่" เสียงหยอดจังบอยดังมาทางข้างหลัง

หญิงสาวชะงักมือแล้วเหลือบไปมองคนข้างหลัง

"จะมารบกวนสมาธิกันทำไม" เนียนจังแกพูดน้ำเสียงเรียบ

"พี่ก็เดินตรวจดูตามปกติ .......ไม่ได้รบกวนอะไรใครนี่" หยอดจังบอยตอบหน้าตาเฉย

"ไปดูคนอื่นไป...." เนียนจังแกไล่หยอดจังบอยอย่างไม่เกรงกลัว

"เฮ้ย เป็นนักเรียนมาไล่ครูได้ไง" หยอดจังบอยเบรคหญิงสาวไว้

"..............." เนียนจังแกเม้มปากแน่น

"หัดเคารพครูบาอาจารย์บ้างนะ นี่เวลาเรียนนะ" หยอดจังบอยใช้น้ำเสียงเข้มกับหญิงสาว

"งั้น ขอโทษ" เนียนจังแกตอบแล้วหันไปสนใจปลาในมือต่อ

"ทำให้ได้นะ ถ้าไม่สำเร็จเจอทำความสะอาดห้องหนึ่งสัปดาห์แน่" หยอดจังบอยกระซิบก่อนเดินไปดูกุ๊กองลง

"หนอยยยยยย" เนียนจังแกพูดในลำคอพร้อมทำสีหน้าหงุดหงิด

หญิงสาวไม่มีสมาธิในการแล่ปลาแล้ว เธอพยายามแล่แล้วก็ไม่สำเร็จ เวลาก็ใกล้หมดลงทุกที ..........

เนียนจังแกเกิดอาการหงุดหงิดมากขึ้น มือไม้เริ่มไม่อยู่สุก

"โอ้ยยยย" หญิงสาวร้องออกมา


ทุกคนในกลุ่มรวมทั้งหยอดจังบอยที่กำลังยืนให้คำแนะนำกับเปี้ยะซุนอึนก็หันมองมาทางเนียนจังแก

หญิงสาวยกมือขึ้น มีเลือดไหลออกมาจากนิ้วชี้ข้างขวา

"อุ้ยย.........โดนมีดปากหรือพี่เนียนจัง" กุ๊กองลง ร้องออกมาอย่างตกใจ

"อืม นิดหน่อยไม่เป็นไรมากหรอก" เนียนจังแกยิ้มให้กุ๊กองลงแล้วด้วยความเคยตัวหญิงสาวรีบเอานิ้วที่บาดเจ็บนั้น เข้าปากเพื่อดูดเลือดที่ไหลออกมา

ปักโจฮอยเห็นดังนั้นก็อยากจะบอกหญิงสาวว่าอย่าทำแบบนั้น แต่ไม่ทันที่ปักโจฮอยจะพูดอะไรก็ต้องหยุดชะงักลง......

"นั่นทำบ้าอะไรอ่ะ" หยอดจังบอยเดินเข้ามากระชากมือข้างขวาของเนียนจังแก

"เฮ้ย จะทำอะไรอ่ะ" เนียนจังแกพยายามขัดขืนดึงมือกลับจากหยอดจังบอย

"ใครสั่งใครสอนให้อมแผลหะ" หยอดจังบอยทำสีหน้าเข้มใส่หญิงสาว

"ไม่มี ......." เนียนจังแกตอบสะบัดเสียง

"เดี๋ยวได้เป็นมากกว่ามีดบาดหรอก" หยอดจังบอยใช้น้ำเสียงดุใส่

"เออ ไม่เป็นอะไรมากหรอกน่า" เนียนจังแกขมวดคิ้ว

"จริง ๆ เลย" พูดจบหยอดจังบอยก็ลากตัวเนียนจังแกออกจากห้อง

"ระหว่างที่พี่พาเนียนจังแกไปทำแผล ให้น้อง ๆ แล่ปลาไปก่อนนะครับ" หยอดจังบอยหันมาบอกนักเรียนในห้อง ก่อนก้าวออกจากห้องไป

"จะพาไปไหน" เนียนจังแกพยายามดึงมือออกจากมือหยอดจังบอย

"ไปทำแผล" หยอดจังบอยตอบแต่ไม่มองหน้าเนียนจังแก

"ไปเองได้น่า " เนียนจังแกก็ยังคงดื้อดึง

"นิสัยแบบนี้อ่ะนะ มันน่าตีจริง ๆ" หยอดจังบอยยังคงมุ่งหน้าไปห้องพยาบาล

"วุ้ย .....ปล่อยได้แล้ว" เนียนจังแกก็ยังดึงมือให้ออกจากมือหยอดจังบอย แต่เหมือนชายหนุ่มยิ่งกำมือแน่นขึ้น

"อย่างเราเนี่ย พี่ต้องมาคุมเอง ไม่งั้นเดี๋ยวก็ทำลวก ๆ" หยอดจังบอยหันมาจ้องหน้าเนียนจังแก

สีหน้าชายหนุ่มเวลานี้ดูเคร่งขรึมจริงจัง.........จนน่ากลัว

"............." เนียนจังแกสงบปากนิ่ง

ชายหนุ่มจูงหญิงสาวเข้ามาในห้องพยาบาล ........วันนี้พยาบาลประจำห้องไม่อยู่

หยอดจังบอยเดินไปที่ตู้ยาหยิบเอาอุปกรณ์ทำแผลมากองไว้ที่โต๊ะ ..........เนียนจังแกนั่งมองนิ่ง

"เอามือมาซิ" หยอดจังบอยยื่นมือขอมือจากหญิงสาว

"ไม่ต้อง ทำเองได้" เนียนจังแกไม่ยอมส่งมือให้

"จะดื้อไปถึงไหน" หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาวนิ่ง

"ก็บอกว่าจะทำเองไง" เนียนจังแกยังยืนยันคำเดิม

หยอดจังบอยรู้สึกเหนื่อยใจ .........

"เอออ งั้นทำแผลเองซิ" หยอดจังบอยยอมนั่งดูหญิงสาวทำแผลเอง

เนียนจังแกหยิบสำลีและยาทาแผลสดขึ้นมาแล้วหยดยาลงในสำลีแล้วจะทำการป้ายแผลที่นิ้ว

"จะทำอะไรน่ะ" หยอดจังบอยร้องทัก

"ก็ทำแผลไง" เนียนจังแกเงยหน้ามองชายหนุ่ม

"ใครเค้าสอนให้ทำแผลแบบนี้กัน" น้ำเสียงหยอดจังบอยเรียบเฉย

"ไม่มีอ่ะ.........แต่ไม่ถูกหรือไง" เนียนจังแกทำสีหน้ายียวน

"แล้วไม่คิดจะล้างแผล ทำความสะอาดแผลก่อนหรือไง" หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาวนิ่ง

"ก็เมื่อกี้อมนิ้วไปแล้ว ก็ถือว่าทำความสะอาดแล้ว" เนียนจังแกยังเถียงข้าง ๆ คู ๆ

"จริง ๆ เลยนะเราเนี่ย" หยอดจังบอยรู้สึกระอาใจกับหญิงสาวคนนี้

"มานี่....." หยอดจังบอยคว้ามือเนียนจังแก

"จะทำอะไร.......ปล่อยนะ" เนียนจังแกรีบดึงมือกลับ แต่หยอดจังบอยกำมือเธอแน่น

"อยู่เฉย ๆ ไม่งั้นได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่" สายตาชายหนุ่มเอาเรื่องน่าดู

เนียนจังแกรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาชั่วครู่ แล้วยอมนั่งนิ่ง ๆ ให้หยอดจังบอยทำแผลให้

ชายหนุ่มนำน้ำมาล้างมือหญิงสาวให้สะอาดแล้วจึงใช้แอลกอฮอล์เช็ดที่แผล.......

"โอ้ยยยยยยย แสบนะ" เนียนจังแกร้องตะโกนเสียงดัง

"ก็สมน้ำหน้า........แผลสกปรกก็ต้องแสบเป็นธรรมดา" หยอดจังบอยยิ้มสะใจ

"นี่แกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย" เนียนจังแกมองหยอดจังบอยแบบไม่ไว้ใจ

"ถ้าพี่จะแกล้งอ่ะนะ ไม่มานั่งทำแผลให้หรอก ให้เรานิ้วเน่าไปไม่ดีกว่าหรือไง" หยอดจังบอยยังคงก้มทำแผลต่อ

"............." เนียนจังแกนั่งมองชายหนุ่มนิ่ง แต่สีหน้ายังคงไม่ไว้ใจอยู่ดี

หยอดจังบอยหยดยาใส่แผลสดลงที่นิ้วหญิงสาวแล้วทำการปิดพาสเตอร์ยา

"อ๊ะ เสร็จแล้ว" หยอดจังบอยยอมปล่อยมือเนียนจังแกให้เป็นอิสระ

"เสร็จแล้วใช่มั้ย......ไปล่ะ" เนียนจังแกลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินกลับไป

"ไม่มีคำขอบคุณสักคำเลยหรือไง" หยอดจังบอยท้วงไว้

หญิงสาวหันมามองหน้าชายหนุ่มแล้วเบ้ปากใส่

"ไม่.....อยากทำเอง ช่วยไม่ได้" พูดจบเนียนจังแกก็เดินออกไปอย่างไมสนใจความรู้สึกชายหนุ่ม

"ไอ้เด็กงี่เง่า....." หยอดจังบอยตะโกนไล่หลังมา

"55555" เนียนจังแกหัวเราะชอบใจแล้วเดินกลับห้องเรียนไป

ระหว่างเดินมาที่ห้องเรียน เนียนจังแกก้มมองนิ้วชี้ข้างขวาของตนที่ตอนนี้ได้รับการทำแผลอย่างเรียบร้อยแล้ว

หญิงสาวมองบาดแผลนิ่ง..........

"จริง ๆ ก็น่าขอบคุณเค้าสักนิดนะ....." หญิงสาวรำพึงกับตัวเองเบา ๆ

"แต่ช่างเหอะ อยากมายุ่งกับเราเอง" เนียนจังแกเงยหน้าแล้วสลัดความรู้สึกเมื่อสักครู่ออกจากหัวก่อนเดินเข้าห้องเรียนไป

"เป็นไงบ้างพี่เนียนจัง........" กุ๊กองลงถามเนียนจังแกเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้าห้องมา

"อืม ไม่เป็นไรแล้วกุ๊ก แผลนิดเดียวเอง" เนียนจังแกยิ้มให้กุ๊กองลง

"แต่......พี่เนียนจังแกไม่น่าเอานิ้วไปอมแบบเมื่อกี้เลยนะครับ" เตี้ยจิงออฟพูดเสริมบ้าง

"ทำไมล่ะออฟ" เนียนจังแกถามเตี้ยจิงออฟอย่างสงสัย

"ก็น้ำลายเรามีเชื้อโรคอะไรบ้างก็ไม่รู้ ถ้าอมบาดแผลแล้วเชื้อโรคเข้าไปจะทำให้แผลอักเสบหรือเป็นอะไรมากกว่านั้นนะครับ" เตี้ยจิงออฟอธิบาย

"เฮ้ยยยย ไม่หรอก ดูอย่างหมาแมวซิ เวลามันเป็นแผล มันยังเอาลิ้นเลีย ๆ แป๊บเดียวแผลหายเลย" เนียนจังแก ยิ้มให้เตี้ยจิงออฟ

"พี่คร๊าบบบบบ มันไม่เหมือนกันนะครับ" บึกจังว่านช่วยเตี้ยจิงออฟเสริม

"ไม่เหมือนยังไง" เนียนจังแกหันมาเถียงกับบึกจังว่าน

"น้ำลายคนเรามันมีแบคทีเรีย......." ปักโจฮอยช่วยบึกจังว่านอธิบาย

"ถ้าแผลเกิดอักเสบเน่าขึ้นมา มีหวังนิ้วด้วนนะ" ปักโจฮอยทำสีหน้าจริงจัง

"ใช่........." ทุกคนในกลุ่มพูดพร้อมกันแล้วมองมาทางเนียนจังแก
หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองลีบและเล็กลงทันใดเมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่มองมาทางเธอ

"แหะ ๆ ๆ ๆ" เนียนจังแกได้แต่ยิ้มแหย ๆ แล้วทำสีหน้าจ๋อย ๆ

"จ๊ะ.......เชื่อแล้วจ๊ะ" เนียนจังแกพูดเสียงเบา

แล้วทุกคนในกลุ่มต่างหัวเราะชอบใจออกมา............

หลังจากนั้นหยอดจังบอยก็เดินเข้าห้องเรียนมาเช่นกัน......

"เอาละ น้อง ๆ ครับ ไหนเอาเนื้อปลาที่แล่มาส่งผมกันครบทุกคนรึยังครับ" หยอดจังบอยยืนพูดอยู่หน้าชั้นเรียน

"ส่งไปแล้วค่ะพี่บอย" ไอจ๊กวีนตอบเสียงหวานใส

"ของแนนก็ส่งไปแล้วค่ะ" แนนแอบซบตอบเสียงหวานไม่แพ้กัน

"ของหมูจังก็ส่งแล้วนะคะ" หมูจังกิยกมือตอบ

"ของแดนซ์ก็ส่งแล้วนะคะ" แดงจังวุ้ยยิ้มหวานส่งให้หยอดจังบอย

"ของพวกเราก็ส่งแล้วค่ะ" เอยังจูงและเอจ้องวีนหันไปยิ้มให้

"เอาละครับ......สรุปว่าส่งกันครบทุกคนใช่มั้ยครับ" หยอดจังบอยยิ้มให้นักเรียน

"มีของเรายังไม่ได้ส่ง" เนียนจังแกพูดออกมา

หญิงสาวหยิบจานเนื้อปลาตรงหน้าเดินไปหาหยอดจังบอยที่หน้าห้องเรียน

"เนี่ย แล่ได้แค่นี้เอง" เนียนจังแกส่งงานให้หยอดจังบอย

ในจานมีเนื้อปลาอยู่สามชิ้นพร้อมคราบเลือดของหญิงสาว

หยอดจังบอยมองผลงานของเนียนจังแกในจาน............

"สรุปว่าไม่สำเร็จ" เสียงชายหนุ่มเรียบและเย็นชา

เนียนจังแกก้มหน้านิ่ง

"งั้นก็ต้องทำตามข้อตกลง คือทำความสะอาดห้องเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์" หยอดจังบอยกล่าวน้ำเสียงเย็น

"ทำก็ทำซิ ไม่เห็นจะกลัว" เนียนจังแกเงยหน้าตอบ

"ก็ดี........." หยอดจังบอยจ้องหน้าหญิงสาว

"........" เนียนจังแกแสดงสีหน้าไม่พอใจก่อนหันหลังเดินกลับไปที่กลุ่ม

"เอาเป็นว่า หลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์ เนียนจังแกเค้าจะทำความสะอาดห้องเรียนนี้ให้พวกเรา นะ" หยอดจังบอย หันไปบอกกับนักเรียนในห้อง

"แต่........พี่บอยคะ....." กุ๊กองลงยกมือขึ้นพูด

หยอดจังบอยหันมองที่กุ๊กองลง

"พี่เนียนจังเค้าบาดเจ็บนะคะ เลยแล่ปลาไม่สำเร็จ" กุ๊กองลงพยายามแก้ต่างให้เนียนจังแก

"กุ๊ก........." เนียนจังแกเรียกกุ๊กองลงแล้วส่ายหน้าเป็นสัญญาณว่าไม่ให้พูด แต่กุ๊กองลงพูดไปแล้ว

"ใช่ เค้าบาดเจ็บ ......แต่การทำงานทุกอย่างไม่ว่าจะอะไรก็แล้วแต่ แม้เรื่องทำอาหาร เราต้องมีสมาธิกับงานที่เราทำ" หยอดจังบอยอธิบาย

"เราต้องตั้งใจทำ......ถ้าเราไม่มีสมาธิหรือว่าคิดฟุ้งซ่าน เราก็จะไม่สามารถทำงานนั้นได้"

"ถ้าเราปล่อยให้สิ่งรอบข้างมีอิทธิพลกับจิตใจเรา แล้วทำให้เราพลาด...นั่นก็เท่ากับเรายังไม่มีความสามารถพอ"

"เราต้องรีบปรับปรุงตัวเราเองให้มากขึ้น......เข้าใจมั้ย" หยอดจังบอยตอบกุ๊กองลงแล้วยิ้มบาง ๆ ให้กุ๊กองลง

'ก็ตัวเองอ่ะละ มากวนสมาธิเรา' เนียนจังแกขมวดคิ้วคิดในใจ

"ถ้าแค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้เราขาดสมาธิ ต่อไปจะไปประกวดไปแข่งขันกับใครเค้าได้" หยอดจังบอยมองมาทางเนียนจังแก

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ..........เหมือนหยอดจังบอยจะอ่านใจเธอออก

"เอาละ วันนี้พอแค่นี้นะครับ........" หยอดจังบอยกล่าวจบการเรียนในวันนี้ลง
ทุกคนทะยอยกลับบ้านกันหมดแล้ว คงเหลือเนียนจังแกที่ยังทำความสะอาดห้องอยู่

กุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนอยากเข้ามาช่วย แต่หญิงสาวสั่งห้ามไว้ เธอต้องการทำเองตามสัญญา

"กุ๊ก เปี้ยะ พี่ทำไม่สำเร็จเอง พี่จะรับผิดชอบคำสัญญาเอง ไม่ต้องห่วงนะ" นั่นคือคำที่เนียนจังแกบอกกับสองสาว

"เสร็จรึยังน่ะ" ปักโจฮอย เดินมาหาสองสาว

"ใกล้แล้วพี่โจ" เปี้ยะซุนอึนตอบ

"อืม........." ปักโจฮอยมองไปยังหญิงสาวในห้องที่กำลังเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ อยู่

"ท่าทางพี่เนียนจังแกกับพี่บอยจะไม่ค่อยถูกกันนะคะ" เปี้ยะซุนอึนพูด

"คงงั้นอ่ะ เห็นใกล้กันไม่ค่อยได้ ทะเลาะกันทุกที" กุ๊กองลงช่วยสรุปคำตอบ

"แต่พี่ไม่คิดอย่างนั้นนะ......" ปักโจฮอยค้าน สายตายังคงมองไปที่เนียนจังแก

"ทำไมพี่โจคิดอย่างนั้นละค่ะ........กุ๊กเห็นเค้าแกล้งกันไปแกล้งกันมา" กุ๊กองลงทำหน้าสงสัย

"อ้อ ไม่มีอะไรหรอก พี่พูดไปอย่างนั้นเอง" ปักโจฮอยหันมายิ้มให้กุ๊กองลง
ในใจของปักโจฮอยรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถตอบออกมาได้ว่ามันคืออะไร แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่าระหว่างเนียนจังแกกับหยอดจังบอยมันมีอะไรบางอย่างที่สื่อหากัน


ถึงแม้จะดูเหมือนไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่ แต่ก็มีอะไรพิเศษ ๆ ที่สองคนมีต่อกัน ....... ยิ่งคิดปักโจฮอยก็เกิดอาการวิตกบางอย่างในใจ

"ไป กลับบ้านกัน เสร็จแล้ว" เนียนจังแกเดินออกมาจากห้องแล้วยิ้มให้คนในกลุ่ม

"เรียบร้อยแล้วหรือพี่เนียนจัง" กุ๊กองลงยิ้มให้เนียนจังแก

"อืมมม" เนียนจังแกยิ้ม

"งั้นกลับกัน" เปี้ยะซุนอึนพยักหน้าให้ทุกคน

"ไป........เออ วันนี้พี่เลี้ยงไอติมทุกคนเลย เอามั้ย" เนียนจังแกหันมายิ้มให้ทุกคน

"เลี้ยงไอติม.........เลี้ยงทำไมหรือพี่" เปี้ยะซุนอึนสงสัย

"จริง ๆ จะเลี้ยงขอบคุณโจอ่ะ ที่สอนแล่ปลาเมื่อวาน" เนียนจังแกมองหน้าชายหนุ่ม

"เออ ไม่ต้องหรอก เราเต็มใจช่วยเหลือ" ปักโจฮอยยิ้มปลื้ม ๆ

"ไม่ได้ ๆ เราไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร" เนียนจังแกยืนยัน

"ส่วนกุ๊กกับเปี๊ยะเนี่ย พี่ถือว่าเลี้ยงในฐานะเพื่อนที่ดี" เนียนจังแกยิ้มกว้างให้สองสาว

"แหม พี่เนียนจังก็........" กุ๊กองลงรู้สึกเขินกับคำว่า "เพื่อนที่ดี"

"เพื่อนกันคิดอะไรมากพี่" เปี้ยะซุนอึนก็รู้สึกไม่แพ้กุ๊กองลง

"เอาน่า.......สรุปวันนี้อยากเลี้ยง" เนียนจังแกพูดสรุปแล้วเดินอารมณ์ดีนำหน้าไป

"แปลกคนแฮะ วันนี้โดนทำโทษดันอารมณ์ดี" กุ๊กองลงและเปี้ยะซุนอึนหันมองหน้ากันอย่างงง ๆ

เหตุที่เนียนจังแกอารมณ์ดี เพราะเธอรู้สึกภูมิใจที่วันนี้แล่ปลาได้สำเร็จสวยงาม แม้จะได้แค่สามชิ้นแต่ก็ถือว่า เธอทำได้.............


ระหว่างที่ทุกคนกำลังเดินออกจากตึกเรียนเพื่อเดินไปหน้าประตูโรงเรียน.....รถมอเตอร์ไซด์ก็วิ่งผ่านมา

หยอดจังบอยจอดมอเตอร์ไซด์แล้วหันมามองทางเนียนจังแก........

หญิงสาวเห็นหยอดจังบอยก็หยุดนิ่ง ทุกคนในกลุ่มก็หันมามองเนียนจังแก

"เออ.....ทุกคนเดินไปก่อนนะ เดี๋ยวตามไป" เนียนจังแกบอกให้ทุกคนเดินไปกันก่อน

ถึงแม้ในใจของกุ๊กองลงอยากจะถามแต่เธอก็เข้าใจว่าเนียนจังแกไม่อยากให้ซักอะไรมาก

"ไป ๆ ๆ ๆ เราไปกันก่อนนะ" กุ๊กองลงจูงมือเปี้ยะซุนอึนและปักโจฮอยเดินไปก่อน
เมื่อทุกคนเดินไปแล้ว เนียนจังแกจึงเดินไปหาหยอดจังบอย

"มีอะไรอีก" เนียนจังแกเอ่ยถาม

"จำไม่ได้หรือไงว่าวันนี้พี่จะพาเราไปเอาจักรยาน" หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาวนิ่ง

"เออ........จำได้" เนียนจังแกตอบเบา ๆ จริง ๆ แล้วเธอลืมสนิท

"อืม งั้นขึ้นรถ" หยอดจังบอยสั่งเสียงเรียบ

"เออ........พอดีเรานัดกับพวกกุ๊ก เปี้ยะ และโจไว้แล้วอ่ะ" เนียนจังแกตอบแต่ไม่ยอมมองหน้าหยอดจังบอย

"งั้นก็เลื่อนนัดไปซิ" หยอดจังบอยพูดหน้าตาเฉย

"ได้ไง ......วันนี้นัดไปเลี้ยงไอติมเค้า" เนียนจังแกหันมองหน้าชายหนุ่ม

"แปลว่าจะไม่อยากได้จักรยานคืนงั้นซิ" หยอดจังบอยมองหน้าหญิงสาว

"เฮ้ยยยยย เอาคืนดิ" เนียนจังแกขมวดคิ้ว

"ก็เลือกเอาว่าจะไปกับเพื่อนหรือว่าไปกับพี่" หยอดจังบอยยิ้มมุมปาก

"วุ้ย.....ทำไมต้องเลือกด้วย" เนียนจังแกเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ

"ไม่เลือกก็ไม่เป็นไร" หยอดจังบอยทำทีว่าจะขี่มอเตอร์ไซด์ออกไป

หญิงสาวคิดแล้วว่าถ้าไม่ไปกับหยอดจังบอย เธอก็ไม่ได้จักรยานคืนแน่...........

"เดี๋ยว......." เนียนจังแกร้องเรียกหยอดจังบอย

"ไปด้วยก็ได้......." เนียนจังแกทำน้ำเสียงอ่อย ๆ

"เดี๋ยวขอไปบอกพวกนั้นก่อนนะ" เนียนจังแกทำสีหน้ากลุ้มใจเล็กน้อย

"อืม........พี่รอที่นี่ล่ะ" หยอดจังบอยยิ้มเหมือนผู้ชนะ

"อืม........" เนียนจังแกพยักหน้ารับแล้วเดินไปหาพวกปักโจฮอย

เนียนจังแกเดินไปหากลุ่มเพื่อน ๆ ที่หน้าประตูโรงเรียน

"จะพูดกับพวกนั้นยังไงดีหว่าเรา" เนียนจังแกบ่นรำพึงกับตัวเองเบา ๆ ขณะที่เดินไปหากลุ่มเพื่อน ๆ

"เอออ ทุกคน" เนียนจังแกพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงคนในกลุ่มแล้ว

"มีอะไรหรือจ๊ะ พี่เนียนจัง...." กุ๊กองลงถามขึ้นเมื่อเห็นเนียนจังแกทำท่าอึกอัก

"คือว่า........." เนียนจังแกยกมือเกาท้ายทอย

"วันนี้ไปกับพวกเราไม่ได้แล้วใช่มั้ย" ปักโจฮอยพูดตรงประเด็นเล่นเอาหญิงสาวยืนอึ้งไป

"ขอโทษทุกคนด้วยนะ..........พอดีมีธุระด่วนน่ะ" เนียนจังแกยิ้มแห้ง ๆ มองหน้าทุกคน

"ธุระด่วนอะไรหรือพี่เนียนจัง..." กุ๊กองลงถามอย่างสงสัย

"เออออออ..." เนียนจังแกไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

"บอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ" ปักโจฮอยพูดขึ้นเหมือนรู้ใจ

"ขอโทษจริง ๆ นะ" เนียนจังแกก้มโค้งให้ทุกคนอย่างรู้สึกผิด

"อืม ไม่เป็นไร ไว้ไปกินไอติมวันหลังก็ได้" เปี้ยะซุนอึนตอบยิ้ม ๆ

"คือ..........พี่ก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นะเปี้ยะ กุ๊ก แต่ว่า........" เนียนจังแกรู้สึกผิด ๆ ในใจ

"ไม่เป็นไรจ๊ะพี่เนียนจัง..... พวกเราเข้าใจ" กุ๊กองลงยิ้มให้เนียนจังแก

"นั่นซิ วันนี้ไม่ว่างไว้วันหลังก็ได้" ปักโจฮอยยิ้มให้เช่นกัน

"อืมมมม งั้นพี่ไปก่อนนะเปี้ยะ กุ๊ก.........เราไปก่อนนะโจ" เนียนจังแกยิ้มให้ทุกคน

"จ๊ะ......." กุ๊กองลงยิ้มให้เนียนจังแก
เนียนจังแกรีบเดินไปอีกทางที่นัดหยอดจังบอยไว้..........

เมื่อเนียนจังแกเดินออกไปแล้วทั้งสามก็มองหน้ากัน

"เค้ามีอะไรกันน่ะ" เปี้ยะซุนอึนทำหน้าสงสัย

"นั่นซิ " กุ๊กองลงพยักหน้ากับเปี้ยะซุนอึน

"อย่าไปสนใจเรื่องเค้าเลย บางทีเค้าไม่อยากให้พวกเรารู้ก็ได้" ปักโจฮอยพูด แต่น้ำเสียงกับสีหน้าช่างแตกต่างกันมาก

"อืมม" สองสาวพยักหน้ารับ แม้ในใจอยากรู้แต่ก็ต้องทำเป็นเฉย ๆ ไป เพราะบางทีถ้าเจ้าตัวอยากให้รู้คงมาบอกเอง

เนียนจังแกเดินมาทางหยอดจังบอยด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่

"ไปได้รึยัง" หยอดจังบอยถามเนียนจังแก

"อืม" เนียนจังแกพยักหน้าให้

"งั้นขึ้นรถ" หยอดจังบอยสั่งเสียงเรียบ

"ขี้สั่งจัง" เนียนจังแกบ่นพึมพำ

"ว่าอะไรนะ" หยอดจังบอยชำเลืองมองหญิงสาว

"เออ ไม่มีอะไร ไปเหอะ" เนียนจังแกรู้สึกไม่อยากต่อปากต่อคำ

ตลอดการเดินทางหญิงสาวนั่งเงียบไม่พูดจา ไม่ยียวน .....จนทำให้หยอดจังบอยรู้สึกอึดอัดไปเหมือนกัน

"อ่ะ .........นั่งตรงนี้ก่อนนะ" หยอดจังบอยบอกเนียนจังแกเมื่อมาถึงบ้านของเค้า

"แล้วจักรยานเราล่ะ" เนียนจังแกถามหาของรัก

"เดี๋ยวได้คืนแน่น่ะ.......นั่งรอนี่ละ แล้วอย่าซนด้วย" หยอดจังบอยพูดกับหญิงสาวราวกับเธอเป็นเด็กหกขวบ

"ชิ.........." เนียนจังแกทำหน้าเบ้ใส่ชายหนุ่ม

ระหว่างที่หยอดจังบอยเดินหายไป เนียนจังแกมองรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นนี้........ หญิงสาวต้องหยุดสายตาไปที่รูป รูปหนึ่ง เป็นรูปถ่ายของครอบครัว มีพ่อ แม่ และลูกชายสองคนซึ่งก็คือหยอดจังบอยและเตี้ยจิงออฟ

เนียนจังแกเดินไปใกล้ ๆ รูป ๆ นั้น เธอเอื้อมมือไปหยิบรูปมาดูใกล้ ๆ ดวงตาหญิงสาวเศร้าลง.....เนียนจังแก ยกมืออีกข้างขึ้นลูบรูปนั้น โดยเฉพาะตรงรูปผู้หญิงในรูป หัวใจหญิงสาวรู้สึกหดหู่ลง ดวงตาเศร้าและเริ่มมีน้ำใส ๆ คลอเบ้าตา.......

"แม่เราจะสวยแบบนี้มั้ยนะ" นั่นคือคำพูดที่หลุดจากปากหญิงสาว

"อ้าว......ดูซิวันนี้เรามีใครเป็นแขก" เสียงหญิงวัยกลางคนดังมาจากข้างหลัง

เนียนจังแกรีบยกมือปาดหน้าแล้วหันไปมอง.......หญิงสาวยิ้มให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

"สวัสดีค่ะ คุณป้า" เนียนจังแกก้มโค้งให้หญิงวัยกลางคนที่ยืนยิ้มให้เธออยู่

"วันนี้ป้าดีใจจังที่หนูมาบ้านป้า......" แดซซงจูยิ้มให้หญิงสาวอย่างเอ็นดู

"ว่าแต่ มากับใครหรือจ๊ะ" แดซซงจูถามอย่างสงสัย

"อ้อ เออ…..อออ" เนียนจังแกไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

"เค้ามากับผมครับมะม๊า" หยอดจังบอยเดินเข้ามาแล้วกอดแดซซงจูอย่างอ้อน ๆ
เนียนจังแกเห็นภาพแม่ลูกอี๋อ๋อกันแล้วรู้สึกอิจฉาเล็ก ๆ

"อ้อ......มากับพี่เค้าหรือลูก" แดซซงจูยิ้มให้เนียนจังแก

"เออ......... ฮะ" เนียนจังแกพยักหน้ารับ

"อืมมมม เย็นนี้อยู่ทานข้าวกับป้าก่อนนะจ๊ะ" แดซซงจูยิ้มอย่างเอ็นดูให้หญิงสาว

"คือว่า......" เนียนจังแกรู้สึกเกรงใจและอยากกลับบ้านมากกว่า

"นะ อยู่ทานข้าวกับป้านะ" แดซงจูเดินมาจับมือหญิงสาวแล้วส่งยิ้มให้

"ก็ได้ฮะ" เนียนจังแกยิ้มบาง ๆ ให้แดซซงจู

"อืมมม ดีจ๊ะ วันนี้พี่เค้าจะโชว์ฝีมือทำกับข้าวให้ทานด้วยนะ" แดซซงจูหันไปมองบุตรชายคนโต

หยอดจังบอยแกล้งยืนทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเข้าครัวไป

ระหว่างรออาหารเย็น ซุ่มจังจุดและเตี้ยจิงออฟก็ออกมาเสริม ชวนเนียนจังแกคุยเรื่องต่าง ๆ ทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายไปได้มาก

"พี่เนียนจังแกครับ แผลที่นิ้วเป็นไงบ้างครับ" เตี้ยจิงออฟแสดงความเป็นห่วงหญิงสาว

"อืม ไม่เป็นไรแล้ว" เนียนจังแกตอบแล้วยิ้ม

"นิ้วเป็นอะไรหรือลูก" แดซซงจูคว้ามือเนียนจังแกมาดูก็เห็นมีพาสเตอร์ปิดไว้ที่นิ้วชี้ข้างขวา

"อ้อ มีดบาดนิดหน่อยเองฮะ" เนียนจังแกตอบแล้วยิ้ม

"โถ.....ต้องระมัดระวังหน่อยนะจ๊ะ" แดซซงจูพูดน้ำเสียงเมตตา

เนียนจังแกรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด เธอต้องการความรักความเมตตาแบบนี้มานานเหลือเกิน......

"ทานข้าวได้แล้วครับ" หยอดจังบอยเดินออกมาจากครัวเรียกทุกคนไปทานข้าวเย็น

"ไป......ไปทานข้าวกันลูก" แดซซงจูจูงมือเนียนจังแกไปยังโต๊ะอาหาร
เนียนจังแกมองมือที่จับมือตนไว้ หญิงสาวรู้สึกตื้นตันใจ.........

"นั่งตรงนี้นะจ๊ะ" แดซซงจูจับเนียนจังแกนั่งข้าง ๆ ตนเอง และอีกข้างของเนียนจังแกเป็นหยอดจังบอยที่นั่งอยู่

ระหว่างทานอาหารทุกคนคุยอย่างสนุกสนาน ........ดูเหมือนแดซซงจูจะเอาอกเอาใจเนียนจังแกเป็นพิเศษ

"คุณแม่คร๊าบบบ เอาใจพี่เนียนจังแกจนลืมออฟเลยนะคร๊าบบบ" เตี้ยจิงออฟเริ่มบ่นด้วยอาการน้อยใจเล็ก ๆ

"แหม.....แม่ก็เอาใจทุกคนอ่ะละ......แต่สำหรับแม่หนูเนียนจังแกเนี่ย แม่เอาใจเป็นพิเศษหน่อย" แดซซงจูยิ้ม

"เพราะเค้าเป็นแขกของบ้านเรานี่จ๊ะ" แดซซงจูขยายความ

"แหม ท่าทางคุณแม่เค้าจะชอบใจมากนะวันนี้" ซุ่มจังจุดรู้ใจภรรยาดีว่าปลื้มเนียนจังแกแค่ไหน

"คุณก็.........." แดซซงจูหันไปค้อนสามีเล็กน้อย

"งั้น ทำไมคุณแม่ไม่ขอพี่เนียนจังแกมาเป็นลูกสาวซะเลยล่ะคร๊าบบบบบ" เตี้ยจิงออฟพูดเหมือนประชดนิด ๆ

"ก็ดีนะ แหม..........ขอบใจนะลูกออฟที่แนะนำแม่" แดซซงจูหันมายิ้มให้เนียนจังแก

"อ้าวววววว เป็นงั้นไป" เตี้ยจิงออฟร้องออกมาอย่างคาดไม่ถึง

"...ว่าไงจ๊ะ หนูเนียนจังแก ถ้าป้า เอ้ย…...แม่อยากให้หนูมาเป็นลูกสาว จะได้มั้ยจ๊ะ" แดซซงจูตั้งใจอยากได้เนียนจังแก มาเป็นลูกสาวตั้งแต่ครั้งที่เห็นเธอที่ร้านแล้ว

"เอออออ" เนียนจังแกอ้ำอึ้งออกอาการงง

"คุณแม่จะเอาอย่างนี้จริง ๆ หรือครับ" หยอดจังบอยก็แปลกใจไม่แพ้กัน

"แม่แกนะ เค้าอยากได้หนูเนียนจังแกมาเป็นลูกสาวตั้งแต่ครั้งไปกินข้าวร้านเค้าแล้ว" ซุ่มจังจุดยิ้มขำ ๆ ในตัวภรรยา

"ว่าไงจ๊ะ หนูเนียนจังแก" แดซซงจูไม่ได้สนใจใคร เธอสนใจคำตอบของเนียนจังแก

"คือ หนู.........." เนียนจังแกยังตั้งตัวไม่ทัน เธอรู้สึกดีใจที่จะได้แดซซงจูมาเป็นแม่ของเธอ แต่ก็ยังสับสนในใจ

"ฉันอยากได้ลูกสาวน่ารัก ๆ แบบนี้มานานแล้ว ถ้าไม่รังเกียจว่าแม่เป็นคนไม่สวย จะยอมเป็นลูกสาวแม่ได้มั้ยลูก" แดซซงจูยิ้มให้เนียนจังแก

"หนูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่........ซน ดื้อ ด้วยนะคะ" เนียนจังแกตอบอาย ๆ

"ใช่ครับ ดื้อมากด้วยนะครับคุณแม่" หยอดจังบอยแอบเสริม

"ไม่เป็นไรจ๊ะ แม่ชอบที่หนูเป็นหนูแบบนี้ละ" แดซซงจูโอบเนียนจังแกไว้

"งั้นก็ได้ค่ะคุณป้า.......เอ้ย คุณแม่" เนียนจังแกยิ้มเขิน ๆ

"ดีจังเลยลูก" แดซซงจูกอดหญิงสาวไว้แน่น


ในใจเนียนจังแกรู้สึกดีใจอย่างมาก เธอไม่เคยนึกฝันว่าจะมีคนอยากได้เธอเป็นลูกสาวจริง ๆ แล้วเธอก็ได้แม่อย่างที่เธอฝันไว้........




************จบบทที่3***********