|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
| สิ่งที่อยู่เหนือการควบคุม
"ฉันใช้คำนี้ไว้เตือนตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ จำไม่ได้เหมือนกัน (กรุณาอย่าแซวว่าแก่) รู้แต่ว่า ฉันผ่านเหตุการณ์ที่ชวนหงุดหงิดใจมาได้ ก็ด้วยคำๆ นี้เกือบทั้งนั้น รวมทั้งยังเสนอหน้าเอาไปพูดใส่เพื่อนๆ ในกรณีที่พวกมันต้องการคำปลอบใจ แต่ฉันหาไม่ได้จริงๆ (ก็ปลอบใจไม่เป็นนี่น่า..ถ้าให้ด่าล่ะเก่ง ฮิๆๆ)
เท่าที่จำได้ ประโยคนี้ถูกใช้บ่อย ในเรื่องของตัวอักษร หรือเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันเขียนนี่แหละ..เคยได้ยินนักเขียนไม่แน่ใจว่าท่านไหน (จำไม่ได้อีกแล้ว หรือว่าฉันคิดเอาเองฟ่ะเนี้ย?) เค้าบอกว่า..
นักเขียน มีหน้าที่จิตนาการ คิด กลั่นกรอง แล้วสื่อสารออกไป เมื่อสื่อสารออกไปแล้ว ต่อจากนั้น ใครจะคิด รู้สึก หรือตีความยังไง เป็นเรื่องของ คนอ่าน แล้วล่ะ
ประโยคนี้ฉันเลยเอามาใช้ในกรณีที่จะปัดความรับผิดชอบ เอ้ยไม่ใช่ ใช้ในกรณีที่ต้องการปลอบใจตัวเอง ว่าฉันทำดีและเต็มที่ ที่สุดแล้ว เรื่องความคิด การตีความ ความเข้าใจ หรืออะไรใดๆ ที่อยู่นอกเหนือสติปัญญา สมอง ความคิด ทัศนคติ ฯลฯ ของตัวฉันเอง ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของคนอื่นหรือคนๆ นั้น ในการทำความเข้าใจเองน่าจะดีที่สุด
มีเรื่องจะเหลา เอ้ย เล่า ให้อ่าน จากการทำงานโดยใช้ตัวอักษรครั้งแรกของฉัน การใช้แต่ตัวอักษรมีอัตราเสี่ยงค่อนข้างมาก ที่จะถูกเข้าใจผิด และตีความเจตนาคนเขียนไปคนละทางสองทาง... เห็นไหม มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่จิตนาการกว้างไกล ฮิๆๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องปวดใจสำหรับคนที่อยากจะเป็น นักเขียน อย่างฉันมากๆ ฉันมีโอกาสได้เขียนคอลัมน์ในนิตยสารฉบับหนึ่ง ฉันก็เขียนแนวตัวเอง เสียดสี ประชดประชัน ทั้งการเมืองและสังคม มุขตลก ทะลึ่งเล็กๆ น้อยๆ แทรกไปเรื่อย
จนวันหนึ่งฉันโดนตั้งกระทู้ต่อว่าในเว็บบอร์ดของนิตยสารนั่นเองว่า ฉันใช้คำไม่เหมาะสม ไม่อ่อนหวาน ไม่น่ารักอย่างที่ควรจะเป็น เพศหญิง (ที่ฉันใช้สื่อสารเป็นเจ้าของคอลัมน์ในตอนนั้น) ไม่เหมือนกับ น้อง......... ที่ผมคิดว่าเค้าเขียนดีกว่าคุณ บอกคำเดียวว่า ฉันงง ไม่เหมาะสมอย่างไร แบบไหน ฉันยังคิดไม่ออก เพราะฉันคิดว่าฉันรับผิดชอบพอ ในการเขียนของฉันแต่ละครั้งก่อนเผยแพร่ออกไป มีคนเข้ามากระทู้และตอบโต้แทนว่า ไม่เหมาะสมแบบไหน ตลกดีออก เจ้าของกระทู้คิดมาก ฉันอยู่ในฐานะคนทำงาน จึงไม่ตอบโต้ รออ่าน และน้อมรับคำวิจารณ์อย่างเดียว แต่คนในกอง บก. โดยเฉพาะหัวหน้า ดันตีโพยตีพาย คิดว่าปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้ มันเสียหาย ลบทิ้งๆๆๆ เค้าคิดว่ามีคนแกล้ง เลยไม่อยากให้เราคิดมาก แต่กับ น้องกองบก.คนนึง เหมือนจะแกล้งตู มาพูดใส่หูอยู่ได้...เวงกรรม
กระทู้นั้นดำเนินต่อไป มีคนร่วมเข้ามาแสดงความคิดเห็น (ดีใจที่คนค้านเยอะ) จนมีคนเปิดประเด็นว่า ไหน คำไหนที่คุณว่าไม่เหมาะสม มันยังไง เอามาให้อ่านหน่อย และคำตอบก็ถูกคลี่คลาย.. เจ้าของกระทู้หยิบประโยคในเว็บบอร์ดมาโพส ไม่ใช่ข้อความในคอลัมน์ฉัน (โล่งไปหนึ่ง) คำดูจะแรงจริง แต่ลงชื่อว่า กอง บก. ฉันไม่เคยลงท้ายข้อความตัวเองที่โพสลงเว็บบอร์ดนิตยสารนั้นด้วย กอง บก. ฉันจะใช้ชื่อตัวเองที่เขียนคอลัมน์เท่านั้น!! แล้วใคร??? ไม่ต้องไปหาไกล และฉันก็ไม่จำเป็นต้องไปบอกกับคนในกอง บก. หัวหน้า หรือโดยเฉพาะ น้องกองบก.คนนั้น แค่ได้อ่านและรู้ว่าเค้าเข้าใจผิด คิดได้ไงว่า กอง บก. มีฉันคนเดียว -__-
แค่นี้ก็รู้แล้วว่า ใจเค้าไม่กว้างพอ ส่วนฉัน รู้ตัวว่าไม่ได้เขียนประโยคนั้น ก็สบายใจล่ะ แต่ฉันก็ยินดีเป็นคนน้อมรับความผิด ในฐานะพนักงานนิตยสารฉบับนั้น โดยไม่ได้ตอบโต้ หรือแก้ตัวไปว่า..คนที่เขียนข้อความนั้น ก็คือคนที่เค้าปลื้ม และชมไว้ในกระทู้ที่ด่าฉันนั่นแหละ!!??
นั่นคือเรื่องเก่าๆ ที่ทำให้ฉันยอมรับมาเสมอกับสิ่งที่บอกว่า คนเราต่างกัน พื้นฐานอะไรหลายๆ อย่าง ความเข้าใจ การตีความของแต่ละคนเลยไม่เหมือนกัน "ฉันจึงรับเอาประโยคนี้มาไว้ในหัวตัว (สมอง) และหัวใจตลอด เพื่อทำใจ"
...เพียงแต่มีเหตุการณ์ใหม่ในครั้งนี้ที่ทำให้ฉันรู้สึกเพิ่มอีกอย่างว่า... นอกจากการตีความของคนอื่นที่อยู่เหนือการควบคุมแล้ว หากเรายังโดนต่อว่าจากความเข้าใจผิดนั่นอีกเล่า เราจะทำใจยังไง? หากเราขอโทษ และอธิบายไปแล้ว แต่ยังโดนสรุปอีกว่าเป็นคนแบบนั้นแบบนี้ (ในแบบแย่ๆ) เราควรแก้ไขอะไรอีกไหม?...
ก่อนฉันจะตอบคำถามข้างต้น ฉันทดสอบสิ่งที่อยู่เหนือการควบคุมนั้น ด้วยการใช้ประโยคต้นเหตุในเหตุการณ์ครั้งนี้ สอบถามเพื่อนๆ 4-5 คน.. ทุกคนเข้าใจตรงกันหมด อย่างน้อยก็รู้เจตนาของการเล่นประโยคนั้นของฉัน ...
แค่นี้ก็สรุปได้แล้วว่า ถึงฉันจะต้องเป็นคนแย่ๆ ในสายตาของคนๆ นั้น แต่ฉันคงจะไม่ทำอะไรอีกแล้ว ฉันถือว่าฉันทำทุกอย่างเต็มที่และดีที่สุดแล้ว และฉันก็คงปล่อยให้เรื่องมันจบไปอย่างนั้น เพราะประโยคที่บอกว่า...
มันเป็นเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุม" มันถูกต้องที่สุดแล้วล่ะ สำหรับฉัน..."
| Create Date : 11 มีนาคม 2548 |
| Last Update : 31 สิงหาคม 2548 13:41:37 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1108 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ke@  วันที่: 31 สิงหาคม 2548 เวลา:13:42:43 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
วันที่: 12 เมษายน 2548 เวลา:16:24:16 น.