เป็นนกน้อยถูกพรากจากอกแม่ มาตั้งแต่เยาว์วัยไร้ทางหนี เขาจับกักขังกรงเลี้ยงอย่างดี ไม่ประสีประสาเรื่องหากิน
ถึงเวลาเขายื่นเหยื่อมาป้อน ยืนเกาะคอนร้อนหนาวเปล่าถวิล ขยับปีกเพียงกรงน้อยคอยโบยบิน ความเคยชินกินอยู่รู้เวลา
แค่รู้จักพาตัวบินทั่วกรง มิพะวงพงไพรเหิรเวหา ไร้เภทภัยด้วยกรงคุ้มกายา ส่งภาษาเจื้อยแจ้วในกรงทอง
เห็นโลกกว้างผ่านกรงแค่สงสัย เรื่องป่าใหญ่ไพรกว้างทั้งเพื่อนผอง เจ้านกน้อยเกาะคอนแค่ยืนมอง นึกอยากลองท่องนภาพนาไพร
เห็นกรงเปิดเพริศจิตจึงคิดหนี เจ้าผกผินบินรี่สู่ฟ้าใส มิเคยรู้สู้ด้นร่อนบินไป ป่ากว้างใหญ่ฟ้าสูงสุดแรงโบย
แสนอนาถคาดผิดเจ้าคิดหนัก ไม่รู้จักหาอาหารประทังโหย จะหาฝูงรวมกลุ่มก็อิดโรย สายลมโชยโอบเจ้าลงเคล้าดิน
๐บินหลาน่าชม กางปีกถลาลม ร่อนพลิ้วปลิวไหว ระเริงสำราญ เบิกบานทั่วไพร มิหวั่นสิ่งใด ป่าใหญ่ใบบัง ๐ตะวันสาดส่อง บินหลาเจ้ามอง เมืองใหญ่ใจหวัง เห็นเป็นฉิมพลี อยากลี้จากรัง รังสีเปล่งปลั่ง คงดั่งวิมาน ๐ตะวันแผดส่อง บินหลาลำพอง คะนองฝันหวาน กางปีกสง่า เริงร่าลาลาน สุดจักทัดทาน สุดขานอาลัย ๐ณ กลางแดนสรวง เจอแต่สิ่งลวง มากเหตุเภทภัย เหมือนเจอวิบาก เศษซากน้ำใจ ยากหาจากใคร ด้วยไร้ฝูงบิน ๐ดั่งนกปีกอ่อน บินไหนโดนต้อน น้ำตาร่วงริน อยากชื่นคืนคอน สะท้อนถวิล กรุ่นกลิ่นอายดิน ชีวินกลางไพร ๐เลือนรางอัศดง ยินลำนำพง สายชลแดดใส มโนเจิดแจ่ม รอนแรมทำไม? บินหลาถามใจ พิไรรำพัน ๐สายลมพัดกรู ดั่งเหมือนเสียงกู่ คืนสู่ถิ่นผัน ลำนำแสงจันทร์ สู่ฝันเสรี คอนวนาลี พงพีพฤกษ์ไพร
|
ว่ากลอนของใครเเต่งขึ้นอ่ะค่ะ