~ โอ้...ศีตกาล ~
ยะเยือกเย็น เร้นซ่าน สะท้านพลิ้ว แตะแต้มผิว ปลิวละ ปะทะท่าว สกนธ์สั่น พรั่นกลัว ระรัวกราว จ่อมจิตร้าว หนาวหน่าย ไร้คนแล
หัตถ์สองสอด กอด-อก ปกป้องปัด ประทังทัด พาตโบย โรยระแน้ เพียงลำแขน แทนผ้า ภูษาแพร ระรัวแล แผ่ป้อง ละอองเย็น
ปลายศิขร ม่อนผา รุจาใส เนินไศล คล้ายคน ทนทุกเข็ญ ลมหวิวหวีด คีตขิม ลิ่มลำเค็ญ ดุจบำเพ็ญ วิเวกร้าง วนาลี
เหมันต์ผัน ผ่านสู่ ลุล่วงแล้ว ดั่งเศษแก้ว กรีดย้ำ รอยช้ำนี้ ลามเลียล้น จนร้าว ผ่าวฤดี จักกี่ปี ยังเจ็บ...........ศีตกาล.. [/color][/size][/b]
ศีตกาล...คือ ฤดูหนาว..
รูปบน..ได้ความอนุเคราะห์ จากคุณ ติ๊ก ผู้ใจดี...เนื่องจาก จินตนาการมาจากภาพนี้(กลอน) รูปล่าง ..ได้ขอ เจ้าหมิว(ปริญญ์) ตอนไปปางอุ๋ง ... ขอบคูณ..ทั้งสองท่าน มากมาย..
Create Date : 24 ตุลาคม 2551 |
|
20 comments |
Last Update : 24 ตุลาคม 2551 18:00:44 น. |
Counter : 1239 Pageviews. |
|
|
|