Bloggang.com : kimina : I'm back

I'm back

กลับมาแล้ววววววววว..............

หลังจากไม่ได้อัพซะนาน....ก่อนหน้านี้มีเรื่องเล่ามากมายแต่ไม่ว่างจะเขียนเลย พอว่างก็ลืมความรู้สึกพวกนั้นไปหมดแล้ว เขียนยังไงก็ไม่หนุกแล้วล่ะ

แต่เรื่องที่จะเล่านี้ ..เพิ่งเกิดเมื่อวาน ซึ่งเชื่อว่าใครหลายๆคนก็คงเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้...................

สืบเนื่องจากเมื่อวันก่อน หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน ยามเย็น 6 โมงกว่าๆ กระพาะก็เรียกร้องหาอาหารมาประทังความหิวอีกมื้อ นึกขึ้นได้ว่าเรามีขนมจีนอยู่ในตู้เย็น
หลังจาก Internal งานเสร็จ จิตใจก็โผบินไปหาตู้เย็นทันที เอ๊ะ!!...แล้วสถานที่กินล่ะ กลิ่นก็แรงแถมข้างล่างก็คนเยอะ
ปิ๊ง.....ห้องมีเดียไง มิดชิดดี (ไม่เข้าใจเหมือนกัน..ว่าทำไมต้องพยายามขนาดนั้น เหมือนลักลอบขายซีดีเถื่อนยังไงไม่รู้)
"พี่Jamy เดี๋ยวหนูเอาขนมจีนมากินห้องพี่นะ"
"ตามสบายเลย แก"
สบโอกาสแล้ว 555555 จัดการใส่เวฟอุ่นเลยทันที กลิ่นหอมฉุย
.........จากนั้นไม่มีคำบรรยายของเสียงซด
ความเมามันของการได้ลิ้มรสขนมจีนน้ำยาป่าจากร้านรถเข็นหน้าปากซอย ความเข้ากันของน้ำยารสเข้มข้น เส้นขนมจีนเหนียวนุ่ม เครื่องเทศรสร้อนแรง กลิ่นเฉพาะของใบแมงลัก และสำคัญที่สุดขาดไม่ได้รสของปลาร้า ที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง เข้ากั๊น..เข้ากัน...ได้พาจิตใจของชั้นเตลิดเปิดเปิงสุดๆ เคล้อคลอไปด้วยเสียงด่าบรรดา supplier ของเจ๊ Keaที่ชินหูอยู่เป็นประจำ (ก็คนอื่นเค้านั่งทำงานนี่นา)

" นี่มึง....ใจคอจะนั่งแ_กอย่างเดียวไม่พูดไม่จาเลยเหรอ"

ชั้นเงยหน้าขึ้นมา หลังจากน้ำขนมจีนหยดสุดท้าย ที่ถูกซดจนหมดเกลี้ยง

" ก็มันอร่อยนี่พี่"
แล้วก็นั่งเม้าท์เรื่องชาวบ้านสักพัก จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำงาน(กะดึก)กันต่อ
จนกลับบ้าน...เข้านอนไป

เหมือนจะไม่มีอะไรต่อ

เล่าถึงตรงนี้.....ทำไมจะต้องเล่าเรื่องขนมจีนซะยืดยาว....พอจะนึกออกกันแล้ว...ใช่ม๊า

ใช่....เรื่องของเรื่องเนี่ย...พอตื่นเช้ามาของอีกวันนี่สิ เริ่มรู้สึกปวดท้อง ปวดหน่วงๆ เหมือนประจำเดือน
ก็ไม่ได้คิดอะไร สายแล้ว เลือกที่จะรีบจะไปทำงานมากกว่าจะสนใจเรื่องปวดท้องอะไรเนี่ย เพราะมันยังไม่ได้ปวดมาก
แต่................
พอก้าวขาขึ้นรถเมล์ตรงป้ายหน้าปากซอยนี่สิ
ท้องเจ้ากรรม.....เริ่มมีอาการปวดท้องที่เรียกร้องความสนใจขึ้นมาทันที
ปวดมาก....มาก......มาก.....มาก....ปวดขี้....ใช่.......จะออกแล้ว
โอวววววววววววววว..........ช่วยด้วย

กระเป๋าเดินมาเขย่ากล่องเก็บตังค์
"รถไฟฟ้าค่ะ"
เสียงสั่น ไม่สบตา พร้อมกับหยิบเหรียญตังค์ทอนมากำแน่น เหงื่อแตกชุ่มไปทั่วร่าง
ความรู้สึกนั้นบรรยายไม่ถูก...ถ้าใครไม่เคยเป็นคงไม่รู้
กระเป๋ามองหน้าชั้นอย่าง งงๆ และคงนึกในใจว่า Eนี่มันคงต๊อง
รถเมลล์เพิ่งจะถึงครึ่งทาง....กว่าจะถึง......
ทำไมวันนี้การเดินทางดูยาวนานนัก....ยิ่งกว่ารอรถติด..ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
ได้แต่นั่งทำสมาธิ ให้จิตใจนิ่งที่สุด สั่งตัวเองว่าจะต้องหยุดมันให้ได้ อย่าให้มันออกมาหกเลอะ เรี่ยราด อาย..สารพัดจะนึก...นึกว่าถ้าลงแล้วจะวิ่งไปห้องน้ำที่ไหนที่ใกล้ที่สุด

อ๋อ..........ใช่แล้วห้องน้ำตรงป้ายรถเมล์...
เอ๊ะ..แต่มันอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่นา.....จะไหวไหมเนี่ย
ไม่......เราต้องสู้
ควบคุมให้ได้ นะโมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะถึงป้ายรถเมล์แล้ว
โอยยยยย....ยังลุกขึ้นยืนไม่ได้เลย..มันไม่ไหวแล้ว...จะออกแล้วแน่ๆ
อดทน.........รวบรวมลมหายใจเฮือกนึง
ทันทีที่รถเมล์จอด ชั้นสวมวิญญาณนักวิ่งลมกรดสาว ออกStart จากลู่วิ่งอย่างเร็วที่สุด ....วิ่งไป....วิ่ง...วิ่ง.....จะออกมาแล้วต้องสลับเดิน....ตอนนี้ไอ้ขนมจีนพวกนั้นพากันมารออยู่หน้าประตู มาเคาะประตูขอออกไป....โอววววว.....ชั้นก็ไม่อยากขังพวกแกหรอกนะ...ใกล้แล้ว.....อ ด ท น
สุขาหญิง
ความอดทนสิ้นสุด ในที่สุดก็เห็นห้องน้ำอยู่ข้างหน้า ชั้นควักเหรียญบาท2 เหรียญให้คนเก็บตังค์อย่างไม่ลังเล

วินาทีปลดปล่อย....อู้ววววววว.....มันคือความภูมิใจแห่งชัยชนะที่สุดยอด
การอยู่บนโถส้วมเปรียบเสมือนอยู่บนแท่นเกียรติยศ (ของตัวเอง)
และการก้าวเดินออกมา นั่นคือก้าวย่างที่กลับมามั่นคงอีกครั้ง ไม่มีอาการเหงื่อแตก ขาสั่นอีกแล้ว

นี่แหละน๊า...ที่เค้าว่าการต่อสู้กับตัวเอง...นั้นยากที่สุด
แต่
ชั้นทำด้ายยยยยยยยยยยยยยย...เย้!!!!!!!!!!

Create Date : 07 กันยายน 2549

Last Update : 7 กันยายน 2549 16:39:56 น. 0 comments

Counter : 530 Pageviews.

Share
Tweet