เชอะ! ผู้ชาย...ร้ายน่ารัก!
เขียนโดย: คุณยายวรนาถ


โห๋! แร๊ง....อิสตรีที่บังอาจเปล่งวลีเหล่านี้ได้ ชีต้องมั่นใจในตัวเองสุดขั้วจัดอยู่ในประเภท สวย เริ่ด เชิ่ด หยิ่ง ไรทำนองนี้ แต่คุณยายอยู่ในแนวประเภทสวนกระแส ไม่สวย ไม่เริ่ด ไม่เค๊ยไม่เคยเชิ่ด และไม่มีตังค์ 555......


มีเพื่อนคนหนึ่งไลน์มาคะยั้นคะยอแกมบังคับกับคุณยาย ขอร้องให้เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตอันไม่ควรเล่าสู่ใครฟังทั้งนั้นให้มันหน่อย ยินดีให้ข้อมูลทั้งหมดอย่างละเอียดยิบ ฟังมันไลน์ต่อเนื่องมามากมายสรุปได้ว่า “เกิดมาทำไมฟระ ความชั่วไม่มีความดีไม่ปรากฏ อยู่ไปวันๆ เก่งแต่เรื่องหญิง” นี่! ถ้ามันรู้เข้ามันต้องหลังไมล์ด่าเรายับเยินแน่ๆ 555..........


ยังไงยังไงก้อแล้วแต่รับปากกะมันแระ เดี๋ยวจะมาถอนหงอกเราได้ ยิ่งหวงๆอยู่เพราะบนศรีษะมีแต่ผมหงอก ผมดำหามะค่อยจะเจอเท่าไหร่ จับประเด็นได้คร่าวๆว่าพ่อพวงมาลัยของเราเที่ยวอาละวาดจีบหญิง สิงสถิตย์ในเวปหาคู่อยู่ช้านาน เรียกได้ว่าหายใจเข้า หายใจออกก้อมีแต่หญิง!..... ความสามารถพิเศษก้อไม่มีไรมาก จริงใจ ปากหวาน หมั่นเกี้ยว เลือกหญิงสูงวัย ฐานะมั่นคง มีเหตุผล ไม่มีพันธะ..... น่านนนนสรุปซะละเอียดยิบเรยยคุณยาย แถมด้วยความหมั่นใส้อย่างเต็มเปี่ยม อ้อเกือบลืมไป ใช้วิธีหมาหยอกไก่ด้วย ได้ก้อดี ไม่ได้ก้อไม่เป็นไร เรื่อยๆ คุยยามว่าง กระเซ้าเย้าแหย่ เหมือนอยู่ข้างๆตลอด ให้ยุ่บยิ่บเล่นเหมือนมีไรมาไต่ตอมได้ตลอดเวลา.......หุหุหุ!ขั้นเทพนะเนี่ยะ!พ่อคุ๊ณ!


ถ้าท่านผู้อ่านอ่านเรื่องต้นๆ จะเห็นว่า เราได้เกริ่นมาแล้ว ก้อพ่อขมองอิ่มคนนี้แหละที่แจกแจงแบ่งประเภทสาวๆไว้ยังกะจะทำวิทยานิพนธ์เรื่องนี้โดยเฉพาะงั้นแหละ บางอย่างออกแนวติดเร่ด! ห้ามออกสื่อ โดยมันไม่คำนึงว่าคู่สนทนาเป็นหญิงชราภาพคนหนึ่ง ที่นั่งฟังไปพลางน้ำหมากกระจายไปพลาง คิดตามไปเรื่อยๆ ถ้าคุณยายดันทุรังเขียนตามมัน มีหวังชาวเน็ตคงแห่กันมาถอนหงอกคุณยายหลุดทั้งหัวแน่ๆ จำเราจักต้องหลีกเลี่ยงแบบสวยๆ บัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น แต่จะเลี่ยงไงหว่า ปวดหัวแฮะ!.....


“ชั้นไปอยู่จังหวัดหนึ่งมาหลายปี สร้างบ้านอยู่ที่นั่น ใช้ชีวิตท่ามกลางบรรยากาศขุนเขาอันสวยงาม เย็นๆก้อนั่งจิบเบียร์มีขุนเขาและวิวอาทิตย์ตกดินเป็นเพื่อน อยู่ไปนานๆ คิดว่า “ตรูบ้าหรือป่าฟระ มะเห็นจะมีเพื่อนบ้านเรยยย ข้างๆบ้านเขาย้ายออกไปเกือบหมดแระ เพราะเวลาจะออกไปไหนทีลำบากมากกก” มันบ่น
“ก้อแกอยากได้บรรยากาศมิใช่รึ? แกก้อได้แล้วนี่ แกจะต้องการไรอีก” เราถาม
มันฟึดฟั่ด”แกไม่เข้าใจ คนเรามันก้อต้องการสังคมบ้างแหละ”
“ชั้นอยู่ที่นั่น ทำตัวเป็นดอกไม้ริมทางให้สาวๆแถบนั้นเด็ดดอมไปก้อหลาย” น่านนน…
“แกรู้มั๊ย? สาวๆแถบนั้น สวย ขาว ผิวเนียน พูดจาไพเราะ แต่จืดสนิทไร้ชีวิตชีวาไม่น่าเสน่ห์หา ….เหมือนกับข้าวไม่ได้ใส่เครื่องปรุง” แน่ะ! เอากะมันดิ่
“ไม่แซ่บ!” มันเน้น!
“เหรอ?”
“แกเชื่อมั๊ย? บางทีชั้นแชทๆอยู่ นัดเล่นๆออกมาเจอจิงๆ ก้อไม่มีไร พากันไปเปิดห้อง แล้วทุกอย่างก้อจบ”
“ชั้นรู้สึกว่าชั้นไร้ค่าไงมะรุ” มันว่าต่อ
“หรา?”
“แต่ละคนมะรุตายอดตายอยากมาจากไหน ไม่ใช่โลคลาสนะโว้ย มีตำแหน่งหน้าที่การงานดี แต่งตัวดี ฐานะมั่นคง ไม่ผูกพันธ์ ไร้เงื่อนไข” ถูกใจเป๊ะ!
“แกก้อว่าเกินไปป่าววว” เรายานคางถามมัน
“จิ๊งงง”
“อืม....แปลกเนอะ”


“แต่สวยแค่ไหนก้อจืดสนิทหว่ะ ไร้รสชาด!” มันสรุปโดยใช้วิจารณาญาณของตัวเอง “รึแกว่าไง?” มีย้อนถามเรา แล้วเราจะรู้กะมันมั๊ยเนี่ยะ (ตรูมะใช่ผู้ชายซักหน่อย!)
“ อู้ยยย เคยจีบเด็กๆ ลองดู ดูดแต่เงิน พาไปเลี้ยงแต่ mk เปลืองหว่ะ”
“สู้คนแก่ๆไม่ได้ .....มีเหตุผล!” ว่าแล้วยายก้อเหลือบดูตัวเอง (หมายถึงตรูด้วยเป่าหว่า ชักหนาวๆ ร้อนๆ)
“ แล้วแกไปทำไร ที่นั่น?” เราถาม
“เที่ยว กินเบียร์ อยู่เฉยๆ จีบสาว”
“ หู้...สบายแท้ชีวิต”


“แล้วป่วยอยู่พักหนึ่งเกือบตาย”
“อ้าวววว”
“เข้าโรงบาลเอกชน ถูกจับตรวจเลือดทุกชนิด ชั้นแทบจะเป็นลม”
“บวกรึ?!” เราว่าเข้าไปนั่น
“บวกชัวร์!” ตอกย้ำอีกทีและคาดหวังอย่างเต็มที่ว่ามันต้องบวก!
“ลบโว้ยยย.. แหม๋! ดูถูกกัน” ……..555 ถือว่ามันรอด!


“แต่ค่ารักษาแพงลิบ อยู่ 4 วัน ห้าหมื่นกว่าๆ เข่าแทบทรุด”
“เออ…ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ก้อแกมีตังค์นี่หว่า ให้หมอมั่งจะเป็นไรไป เนอะ!”
“แกไปอยู่นานมั๊ย?”
“ก้อหลายปีนะ เมื่อเบื่อแล้วชั้นก้อย้าย บ้านก้อปล่อยให้ฝรั่งเช่า”
“อืม”


“กลับมาปักหลักที่เดิม เคลียร์ปัญหาเดิมให้จบ”
“แล้วจบมั๊ย?”
“จบ”
“แต่ว่าแฟนคลับเก่าๆกลับมาหมดเรยยย”
“ซุปตาร์ตัวพ่อละซี้แก...”
“ไม่รู้ซิ หน้าตาก้องั้นๆ ทำไมหญิงชอบจัง โดยเฉพาะสาวๆ” โม้ม้างงงง?
“คุยกล้องทีไร เปิดโชว์มันทุกทีไป 555... เห็นจนตาจะเป็นกุ้งยิงแระ” เชื่อได้เป่าหว่า....
“เป็นบางคนม้างงง”
“ชั้นก้อแกล้งพูดทีเล่นทีจิง แต่แม่แก้ให้ดูจิงๆหว่ะ”
“แล้วกระเด็นมาทะลุตาแกมั๊ย?” เราประชดเชิงหหมั่นไส้


“ชั้นว่า แกน่าจะหาคนดีๆสักคน แล้วแต่งงานอยู่กับแกไป อายุก้อมากแล้ว ทำตัวสำส่อน ใจง่ายอยู่ด้ายยย” เรากระแนะกระแหนมันเล็กๆ
“ไม่หว่ะ ชั้นไม่เคยรักใคร เพียงแต่อยากลองของใหม่ๆตลอดเวลาเท่านั้นเอง”
“แล้วแกไม่กลัวเป็นเอดส์รึ” เราถาม
“ชั้นเลือก!” มันเริ่มเครียด
“ถ้าเขาเป็น เขาจะบอกแกรึ” เรายังพยายามยัดเยียดเอดส์ให้มันอยู่
“พลาดขึ้นมา เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนนะโว้ยยย”
“เออ...ขอบใจที่อวยพร”


“มีอยู่เคสหนึ่งนะแก คนนี้เด็ดสุด”
“ไง?”
“ชั้นบินมาเลยนะแก มาลงดอนเมือง” โห ...ลงทุน
“ชีขับรถ มารอรับที่สนามบิน แล้วเราไปเที่ยวบางแสนกัน”
“ทำไมไม่พาไปเกาะเสม็ดฟระ....555 เสร็จทุกราย”
“แหม๋แก!...ไปบางแสนก้อเสร็จ” มันว่างั้น!
“อุตส่าห์ลงทุนนะแก….สมแล้วที่เกิดมาเพื่อสิ่งนี้จิงๆหว่ะ”


“ก้อตอนคุย เค้าบอกว่า บริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยต้องมือชายใดๆเลยนี่หว่า”
“เค้าจะเก็บไว้ให้แกนี่หน่ะ!....แปลกหว่ะ!”
“เอออ....อุตส่าห์ลงทุนด้วยความดีใจ”
“แล้วไง?” ยายสอดรู้สอดเห็นเช่นเดิม
“พอถอดผ้าออก ถึงได้รู้ว่า?....มันชะงักนิ่ดนึงอย่างไว้ชั้นเชิง)...
“ว่า...คุณหลอกดาววววว!”
“555555” เราหัวเราะดังๆอย่างกลั้นไม่อยู่


“แล้ว?”
“ไหนๆก้ออุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว ลงทุนมารึก้ออ่ะน่ะ ก้อเลยจัดซะหน่อยเดี๋ยวจะเสียฟอร์ม...โห้! แกเอ้ยยยย”
“ทำไม?”
“ ยังกะผ่านศึกสงครามมาอย่างโชกโชน....555”


5555…เอาละซิ บทความของคุณยายเริ่มล่อแหลมออกแนว 18+ แระ เพราะไอ้เพื่อนคนนี้นี่แหละ ปั่ด! เสียภาพพจน์คุณยายวรนาถหมด! ไรของมันหว่าไม่เข้าใจ.. แต่ลึกๆยายว่า แม่สาวคนนี้เหมาะกะมันที่สุด น่าจะสู่ขอตกแต่งให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเรยย เพราะทั้งคู่ก้อ เดนสงคราม พอๆกัน น่าจะได้เหียรญพิทักษ์เสรีชนด้วยกันทั้งคู่...ให้ตายเหอะ.. สมกันจิง จิ๊งงงง!
“ยังไม่จบนะแก” อ้าวววชั้นนึกว่าจบแระ
“ตอนส่งชั้นที่สนามบิน ทำตาละห้อย” มันคุย
“แล้ว”
“ชั้นรีบหนีเลยหว่ะ ไม่เหลียวหลังกลับเลย บรื้อออ...น่ากัว!” ดัดจริตกลัวอีกเพื่อนตรู


“ตั้งแต่นั้นมาชั้นก้อเริ่มเลือก”
“เหรอออออ?”
“ฟังดูดีอ่ะ”
“ชั้นเห็นแกเลือกทุกทีแหละ แล้วกลับมาก้อบ่นให้ชั้นฟังทุกทีเหมือนกัน เห็นชั้นเป็นไรวะ แล้วบ่นแบบไม่อายด้วยนะ คิดว่าชั้นเป็นผู้ชายรึไง?”
“เออหว่ะ รู้ได้ไง ……ชั้นคิดงั้นจิงๆ”
“อ้าววว บั่กนี่!” มานนนเห็นเราเป็นผู้ชายนี่หว่า …


“อ้อ....มาพูดถึงสาวๆกันต่อดีกว่า”
“ว่ามา”
“สาวบางคนนะแก สวย คม แต่กลิ่นสุดยอดเลยนะแก อยากจะซื้อน้ำยาล้างจุดซ่อนเร้นให้เลย กลิ่นแรงมาก สงสัยทานอาหารรสชาดจัดจ้าน เลยทำให้มีปัญหาตรงส่วนนั้น นี่ไม่ใช่คนเดียวนะโว้ยย หลายคน ชั้นถึงสรุปให้แกฟังไง ” มันพูดหน้าตาเฉยมะรุเชื่อได้เป่า?

เราเริ่มคลางแคลงใจ ผลวิจัยของมันสรุปได้เป่า หรือว่ามันคือเหตุผลส่วนตัวเท่านั้น เอ....ถ้าเขียนต่อไป สาวๆคงอารมณ์เสียกันแน่ๆ และดวงของคุณยายอาจจะไม่ได้แก่ตายแบบสวยๆกะเขา จำเราจักต้องจรลีจากเรื่องนี้ดีก่า
“อยากได้ผลสรุปหว่ะ!” เราเริ่มไม่อยากพูดถึงเรื่องสาวๆแล้ว เพราะคุณยายเองก้อจัดอยู่ในประเภทสาวเหมือนกันแม้จะชราภาพแล้วก้อเหอะ
“โอ....แม่สาวน้อย” แน่ะ! มันยืมประโยคนี้มาใช้อีกแระ
“บรรดามาดามทั้งหลายชนะเลิศ! ” มันสรุปตอนท้าย ให้เราใช้ดุลยพินิจส่วนตัวในการวิเคราะห์


และมันก้อเล่าอะไรมากมาย ส่วนมากจะติดเร่ด..ออกสื่อไม่ได้ ถ้าใช้พื้นที่ตรงนี้เขียน อาจจะหาว่าคุณยายลามกอนาจารได้ แต่ด้วยความสัตย์ คุณยายสุภาพ อ่อนโยนเป็นมิตร และชอบรับฟัง ด้วยนิสัยแบบนี้กระมัง จึงมีคนแวะเวียนมาเล่าปัญหาชีวิตให้ฟังบ่อยๆ ขอบใจเพื่อนที่ไม่มีตัวตนของเรา เพื่อนจากโลกโซเชียล ไม่เคยแม้กระทั่งเห็นหน้าค่าตา ชีวิตพลัดถิ่นโลดแล่นไปอยู่จังหวัดโน้นบ้างจังหวัดนี้บ้าง เดินทางไปทั่ว ยังไม่ได้ปักหลักแน่นอน ครอบครัวล้มเหลว เลยมีหญิงมาผลัดเปลี่ยนมากมายในชีวิต จนมีบางประโยคที่คุณยายตกไปว่า “เราไม่รู้หว่ะ ว่าความรักคืออะไร เราไม่เคยรักใคร มีแต่เจอแล้วจบ เจอแล้วจบ เป็นไรไม่รู้หว่ะ”


งั้นเรามาพูดเรื่องความรักกัน.... ถ้ามีใครสักคนเอ่ยถามว่า ความรักคืออะไร คำตอบที่ได้จะไม่เหมือนกันแม้แต่คนเดียว แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณยายอยากบอกทุกคน ว่า “ถ้าอยากมีรัก ต้องปลูกต้นรัก” ต้นรักจะเจริญเติบโตได้ด้วยการทะนุบำรุงของคนทั้งคู่ รดน้ำพรวนดิน ใส่ปุ๋ย หมั่นดูแลเอาใจใส่ จนกระทั่งต้นรักเบ่งบานไปเรื่อยๆ ... มีประโยคเชยๆประโยคหนึ่งที่คุณยายรู้สึกประทับใจมากๆ “ถ้าคุณแลกมาด้วยใจ คุณจะได้ใจกลับไป แต่ถ้าคุณแลกมาด้วยเงิน รอบๆตัวคุณก้อจะมีแต่คนหน้าเงิน” สำหรับเรื่องของความรักต้องใช้หัวใจในการลงทุน จริงมั๊ย?


เราเคยพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้งในทำนองตักเตือน แต่กลับถูกปฏิเสธที่จะยอมรับและสิ่งที่ได้กลับมาก้อคือ
“ชั้นว่ารักแท้ไม่มีในโลกหรอกหว่ะ รักแท้คือการโกหก ขี้เกียจเสียเวลากับการโกหกของคน”
“แกไม่ศรัทธาในความรักนี่หว่า ถ้าแกศรัทธา ปล่อยให้เวลาค่อยๆเดินไป ชำระล้างอดีตให้หมด และใช้ใจกับใครสักคน แล้ววันหนึ่ง แกก้อจะรู้ว่าทฤษฎีของชั้นถูกต้อง”
“หยุดวิ่งตามหาเสียเถอะ ของแบบนี้ถ้าเรายิ่งหา มันก้อจะวิ่งหนี หัดนิ่งๆทำตัวให้มีค่า แล้วคนดีๆสักคนจะเดินเข้ามาหาแกเอง...นี่แหละคือรางวัลของการอดทนรอ”
“เหรออออออออออ??” มันยานคางบ้างงง


“แต่ชั้นว่า สุดท้ายชั้นจะไม่เลือกใครสักคนหรอกหว่ะ ชั้นจะออกบวชศึกษาธรรมะ” อ้าวมันเห็นธรรมมะเป็นที่พึ่งสุดท้ายซะงั้น
“แกวิ่งหนีใจตัวเองไม่พ้นหรอก”
“ถ้าอยากบวชลองบวชที่ใจตัวเองก่อนซิ”
“บวชที่ใจรึ”
“ใช่! ถ้าแกยังไม่สงบจิงอย่าเพิ่งบวชเรยยย เดี๋ยวบรรดาแม่ชีทั้งหลายจะเดือดร้อน.....”
“รู้อีก...555” มันทะเล้นได้ใจจริงๆ


ก่อนที่มันจะไป มันยังทิ้งประโยคๆหนึ่งที่ทำให้เราต้องสะดุ้ง
“ถามจิงเหอะ...แกใส่เสื้อยืดเกงขาก๊วยนอนจริงๆรึ???.......ยายแก่!” มันเน้น!
“อัยยะ!” .....แล้วมันเกี่ยวไรกะตรูฟระ???
ชั้นไม่รู้จะให้สมญานามแกว่าอะไรดี นอกจากคำๆนี้ที่เหมาะสมกับแกมากที่สุด
“เชอะ! ผู้ชาย ถึงมันจะร้ายแต่มันก้อร้ายแบบน่ารัก น่ารักอ่ะ!…….”

***************************************************

ปล. ถ้าบทความบทนี้ไปก้าวล่วงหรือละเมิดผู้ใดจะโดยตรงหรือโดยบังเอิญ ข้าพเจ้าคุณยายวรนาถไม่มีเจตนาใดๆทั้งสิ้น นอกจากต้องการนำเสนอในรูปแบบขำขันหรือคลายเครียด ทุกคนสามารถยิ้มและหัวเราะได้เมื่ออ่านจบ ขอกราบขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ!

เครดิตภาพ : คุณพลวิฎฐ์ ทองแท้

Create Date : 17 เมษายน 2559		0 comments
Last Update : 28 กรกฎาคม 2562 23:02:59 น.
Counter : 632 Pageviews.
Share Tweet