BlogGang.com : : ไผ่เมือง : เด็กน้อยกลางทุ่ง (ตอน 2)

เด็กน้อยกลางทุ่ง (ตอน 2)

รถกระบะเคลื่อนตัวออกจากบ้านเกิด มุ่งหน้าลงทางทิศใต้สู่จังหวัดนครราชสีมา เป้าหมายอยู่ที่อำเภอปากช่อง เด็กน้อยทิ้งท้องทุ่งเพื่อจะไปเรียนที่นั่น ท้องถิ่นที่เขาไม่เคยรู้จัก ในระหว่างที่เดินทางมันไม่ได้ทำให้เขากังวลนัก เพราะมีญาติพี่น้องเดินทางไปส่ง แต่เมื่อญาติๆเหล่านั้นกลับไปแล้ว เด็กน้อยที่จากท้องทุ่งมา ต้องอยู่เพียงลำพังกับผู้คนที่ไม่คุ้นเคย แม้จะมีผู้คนมากมายแต่เขาก็ยังคงรู้สึกว่าอยู่คนเดียว ความไม่คุ้นเคยทำให้ความรู้สึกมากมายเกิดขึ้น
ความเหงา ความกังวล เริ่มเข้าครอบงำจิตใจ เมื่อดวงตะวันคล้อยต่ำจวนจะลับขอบฟ้า เด็กน้อยผู้ทิ้งคาบของเด็กเลี้ยงวัว-ควาย นั่งนึกถึงบ้านเกิดที่จากมา ยิ่งค่ำลงความเหงายิ่งเพิ่มขึ้น บนภูเขาลูกเล็กที่เขาอาศัยอยู่ สามารถที่จะมองเห็นถนนมิตรภาพ ที่นำเขามาอยู่ที่นี้และจะเป็นเส้นทางที่จะนำเขากลับไปยังบ้านเกิดได้เช่นกัน
เมื่อคิดถึงเส้นทางที่จะกลับไปยังบ้านเกิดได้ ความเหงาและความคิดถึงแม่ที่อยู่บ้านก็ยิ่งเป็นเหมือนคาถาร้องเรียกให้เขาอยากกลับไปบ้านมากขึ้น น้ำตาเริ่มล้นเอ่อและซึมออกมาจากตาทั้งสองข้าง ความเหงามันชั่งโหดร้ายเสียจริง ไม่ต้องใช้ไม้เฆี่ยน ไม่ต้องใช้แส้ตี แต่ทำให้เด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลกหลั่งน้ำตาได้อย่างไม่มีเสียงร่ำไห้
ค่ำคืนนั้นเขาหลับลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง แต่ตลอดทั้งคืนเขาก็สะดุ้งตื่นเป็นช่วงๆ คงเพราะแปลกที่ ทุกครั้งที่สะดุ้งตื่นเขาก้มองไปรอบๆตัว ในหัวใจของเขาครุ่นคิดถึงแม่ที่คอยให้ความอบอุ่นใจอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เขาตื่นจากความหลับใหลในยามค่ำคืน แม่จะร้องถามเสมอว่า เกิดอะไรขึ้นลูก ? ความอบอุ่นเข้ามาแทนที่เสมอ ที่ได้ยินเสียงแม่ แต่คืนนี้ไม่มีเสียงนั้นอีกแล้ว ชั่งเป็นค่ำคืนที่อ้างว้างเสียจริง เขาอยากร้องไห้เสียงดังๆ แต่ความเป็นลูกผู้ชายบังคับให้เขาต้องอดทน ตามคำสั่งของแม่
เช้าวันใหม่ในต่างถิ่น บาตรใบเล็กที่สามเณรน้อยอุ้มออกไปเดินบิณฑบาต พระอาจารย์ผู้ที่เขาไม่รู้จักเดินนำหน้าไปตามซอกซอยต่างๆ หยุดรับภัตตาหารเป็นจุดๆ จากเด็กที่มีแม่หาให้กินในทุกมื้อ แต่วันนี้เขาต้องเลี้ยงชีพด้วยการอุปถัมภ์ของผู้อื่น ทั้งน้ำและข้าวที่ได้มาจากบุคคลที่ไม่เคยรู้จักไม่เคยพบเห็นกันมาก่อน เมื่อกินข้าวของชาวบ้านที่เขาหวังจากภิกษุสามเณรไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองหรือของมีค่าที่สามารถสัมผัสได้ แต่เขาคาดหวังจะได้ผลบุญจากการบำเพ็ญเพียร การศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัย และการประพฤติปฏิบัติของเหล่าภิกษุสามเณร เพราะภิกษุสามเณรคือเนื้อนาบุญของพุทธศาสนิกชนทั้งมวล การประพฤติเพียรในธรรมวินัยคือสิ่งที่สามเณรน้อยปฏิบัติเพื่อแทนคุณข้าวของชาวบ้าน
เป้าหมายหลักที่เด็กน้อยทิ้งท้องทุ่งมา เพื่อการศึกษา เพราะหากลำพังครอบครัวของเขาเอง คงไม่สามารถที่จะส่งเสียให้เขาได้ร่ำเรียนได้เลย การบวชในพระพุทธศาสนาจึงเป็นการเปิดประตูสู่โลกกว้างให้กับเขา หลายเรื่องราวที่เขาไม่เคยได้ยินก็ได้ยินเมื่อก้าวออกจากบ้านมาเพื่อเล่าเรียนนี่เอง และเขาก็ได้ยินภาษิตอีสานจากรุ่นพี่ท่านหนึ่งว่า “คันบ่ออกจากบ้าน บ่เห็นด่านแดนไกล คันบ่ไปหาเฮียนกะบ่มีความฮู้” หมายความว่า “หากไม่เดินทางออกจากบ้านก็จะไม่เห็นดินแดนที่ห่างไกล หากไม่ไปร่ำเรียนเขียนอ่านก็จะไม่มีความรู้” โลกใบใหญ่เปิดให้เขาก้าวเข้าไปท่องหาสิ่งที่เขาคาดหวังและฝันใฝ่แล้ว...

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2551

Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2551 7:48:13 น.

1 comments

Counter : 314 Pageviews.

แวะมาอ่านตอนที่ 2

โดย: แมวเหมียว IP: 203.172.199.254 วันที่: 17 มิถุนายน 2551 เวลา:11:30:24 น.