ผลงานต่างๆ จากจุดเริ่มต้นในถนนสายดนตรี ก็มาจากการเป็นนักกีตาร์ไปก่อน และมีแอบโชว์ฝีมือบ้างเพราะสามารถจูนเข้ากับแนวเพลง Soul, Britpop, Post-dubstep, Reggae และ Hip Hop ได้ แร๊พก็ได้ จนทำให้ถูกชักชวนไปร่วมแจมกับศิลปินต่างๆ ในด้าน Hip Hop เสมอๆ รวมถึง Professor Green ในเพลง Jungle จึงได้มีโอกาสเพิ่มเติมในการทำ EP เป็นของตัวเองอย่าง The Lost Words ออกมาให้ได้ยินกันพอสมควร จนได้มีโอกาสทำอัลบั้มของตัวเองขึ้นมา โดยมี Single แรกอย่าง Let Me Go เมื่อเดือนสิงหาคม 2011 ที่ผ่านมา และได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ จนนักวิจารณ์สนใจและชื่นชอบเสนอชื่อให้หนุ่มไอริชอวบเกรียนคนนี้เป็นหนึ่งในนอมินีของรางวัลขวัญใจนักวิจารณ์ในงาน Brit Awards 2012 นั่นเอง
แม้ว่าในงาน Brit Awards ที่ผ่านมา รางวัลขวัญใจนักวิจารณ์จะตกเป็นของ Emeli Sande ที่เอาไปครอง (สมควรอย่างยิ่งที่เธอจะต้องเป็นคนได้ไป) คนเข้าชิงอย่าง Maverick นั้นได้เป็น Runner-up แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าแค่ได้เข้าชิง ก็น่าสนใจมาก และถือเป็นการยอมรับกลายๆ จากนักวิจารณ์แล้วว่า ผลงานคุณยอด ทำให้คนฟังเพลงเริ่มหันมาจับตาและรูหูฟังหนุ่มไอริชอวบเกรียนคนนี้มากขึ้น กับสไตล์การร้องที่แตกต่างมีเอกลักษณ์ ออกยานๆ ไปบ้าง แต่มันเข้าถึงอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะเป็น Single แรก ตามด้วย Single ที่ 2 อย่าง I Need มีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด และตอนนี้ก็ได้เวลาของ Single ที่ 3 ที่ได้ปล่อยออกมาให้ได้ฟังกันพอสมควรแล้ว นั่นคือ No One ที่จะมาแนะนำในคราวนี้นั่นเอง
Review:
ความรู้สึกเมื่อได้ฟังจนจบ มันให้อารมณ์เพลงในแบบ Plan Bแถมออกแนว Paolo Nutini ผสม Daniel Merriweather แต่เป็นผู้ใหญ่กว่ามาก ดูไม่วัยรุ่นจ๋าจนเกินไป ท่วงทำนองของเพลงในแบบ UK Soul มันส่งออกมาได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยมากมาย ฟังเพลิน ท่อนฮุคติดหูและออกแนว Soul Retro กำลังดีมีโจ๊ะพรึมๆ อารมณ์เพลงส่งออกมาได้กำลังดีอดทนได้ตามการเป็นผู้ชายมาดแมนที่ต้องเก็บอารมณ์ข่มใจกับการโดนสวมเขา แต่ขอตัดพ้อหน่อยเหอะ ตามนี้เลย
//www.facebook.com/poltahanryan