เรื่องของทีมงานคนหนึ่ง ที่อยากจะแชร์ความประทับใจ 7 วันที่คิดว่าตัวเองไป ให้ แต่ ได้ กลับมามหาศาล
เรื่องเริ่มต้นจากได้มีโอกาสไปช่วยงานวิ่ง-ปั่นการกุศลงานหนึ่ง ซึ่งเอาจริงๆตอนแรกไม่อินกับงานวิ่งๆ ปั่นๆอะไรแบบนี้เลย (ด้วยความขี้เกียจออกกำลังกาย เป็นสายกินอย่างเดียว) แต่ด้วยความอยากทำบุญ และงานนี้เค้าจัดเพื่อหาเงินช่วยผู้ป่วยยากไร้ใน รพ.ห่างไกลในภูมิภาคต่างๆ ซึ่งตัวเองเป็นเด็กต่างจังหวัด รู้ดีว่า รพ.ตจว.ทั้งในตัวเมืองและที่อยู่ห่างไกลนั้น ขาดแคลนแค่ไหน รพ.รัฐในกรุงเทพที่ว่าแน่นแสนแน่น ขาดแสนขาด รอกันเป็นวันก็บ่นกันเป็นวรรคเป็นเวร ยังดูเด็กๆไปเลย เพราะที่ ตจว.เค้ารอกันข้ามวัน ที่เดินทางเหมารถมาจากที่อื่น เพราะจังหวัดตัวเองไม่มีเครื่องมือแพทย์ทันสมัย บ้างก็ต้องมาเช่าโรงแรม หาวัดนอนกว่าจะถึงคิวตรวจอุปกรณ์ก็น้อยยิ่งกว่าน้อย
ขนาดเราแค่ได้เฉียดไปเห็นสภาพ รพ.ใน ตจว. ยังสัมผัสได้ คุณหมอ พยาบาล และทีมงานทั้งหลายที่เห็นความเป็นไปอยู่ตรงนั้นทุกเมื่อเชื่อวัน จะอินจัด จะสะเทือนใจขนาดไหน คุณหมอและทีมจาก มอ มข และ มช เลยจับมือกันริเริ่มโครงการ 3 สถาบัน วิ่ง-ปั่น ปันน้ำใจ นี้ขึ้นเพื่อผู้ป่วยทั้ง 3 ภาค (เหนือ อีสาน ใต้)
ปกติจากที่คุณหมอต้องถือเข็ม ถือเครื่องมือแพทย์ คราวนี้จะมาจับแฮนด์จักรยาน จะออกมาใส่รองเท้าวิ่งๆๆ ด้วยความหวัง อยากระดมทุนรับเงินบริจาคจากประชาชนทั่วไปตามเส้นทางวิ่ง-ปั่นที่ผ่านไปซึ่งจากระยะทางที่กำหนดไว้โดยออกจากจุดสตาร์ทเดียวกันคือกรุงเทพมหานครมุ่งหน้าสู่คณะแพทยศาสตร์ในแต่ละภาค เชียงใหม่สายเหนือ 734 กิโลเมตร, สายอีสาน จังหวัดขอนแก่น 945 กิโลเมตร และสายใต้จากกรุงเทพฯ ถึงหาดใหญ่ 1,026 กิโลเมตรรวมระยะทางจากทั้ง 3 เส้นทางกว่า 2700 กม. โดยวิ่งต่อเนื่องกันตลอด 7 วัน (22-28 ก.ค.) ถ้าไม่รวบรวมแรงกาย แรงใจ รวมถึงแรงศรัทธา อยากได้เงินไปช่วยคนไข้อย่างที่สุดแล้ว บอกเลยว่าไม่ทางทำได้ เพราะเค้าเหล่านี้โดยปกติแล้วไม่ใช่นักวิ่ง นักกีฬา ต้องเสียสละเวลาเตรียมตัว เตรียมร่างกายสักแค่ไหน
ขนาดพวกเราที่เป็นทีมงาน นั่งรถตะลอนไปช่วยขายเสื้อโครงการ คอยช่วยเชียร์อัพให้กำลังใจเหล่าคุณหมอ และนักวิ่งอาสาสมัครตามจุดแวะผ่านตลอดทั้ง 7 วัน ไม่ได้ร่วมวิ่งอะไรกับใครเค้า ยังบอกเลยว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาด (เหนื่อยเดินทางซะมาก ไม่ได้วิ่งอะไรกับเค้าเลยสักแอะ) บ่นกระจองอแงอ้อนแม่บ้าง เพื่อนๆในโลกโซเชี่ยลบ้าง ไม่ได้สักกระผีกของพี่ๆน้องๆนักวิ่ง-นักปั่นทั้งหลาย ยังอดท้อนิดๆไม่ได้(โปรดประทานอภัยให้อีชั้นด้วย)
ในท่ามกลางความเหน็ดเหนื่อย (และงอแงหน่อยๆ) จากที่คิดว่าไปเป็นผู้ให้ ชั้นสวย ชั้นใจบุญ ชั้นเป็นนางฟ้า..
ภาพที่เห็น สิ่งที่ได้กลับมาในแต่ละวัน ทุกกิโลเมตรที่ผ่านไป
คือน้ำใจของผู้คนมากมายตามรายทาง
บ้างร่างกายไม่พร้อม แต่ใจนั้นพร้อมมากกกกก ยังมีจิตอาสา สมัครมาร่วมในขบวนวิ่ง-ปั่น ใจพี่หล่อมากมาย