ในหนังสือหมวดวรรณกรรมเยาวชนทั้งหมดที่มีในบ้าน (ทั้งบ้านที่อยู่ตอนนี้และบ้านเดิม) หนังสือเล่มที่หยิบมาอ่านได้บ่อยและไม่รู้จักเบื่อก็มีแต่เรื่องนี้แหละค่ะ เลยขอยกให้เป็นวรรณกรรมเยาวชนยอดเยี่ยมอันดับหนึ่งตลอดกาลในใจไปเลยก็แล้วกัน ^^"

แอบเฉลยความจริงว่า หนังสือหมวดวรรณกรรมเยาวชนน่ะ มีไม่เยอะหรอกค่ะ ฮ่าาา ...

แต่มันก็เป็นความจริงที่ว่า อ่านแล้วอ่านอีก ไม่เบื่อซักที ในขณะที่หนังสือเล่มอื่น ๆ อ่านซ้ำได้ แต่บางทีอ่านมาถึงตอนที่บรรยายน่าเบื่อ ๆ ก็แอบอ่านข้าม ๆ ไปบ้าง ไรงี้ (ฮ่าาา)

ชอบแฮร์รี่ พอตเตอร์ตรงที่มีการลำดับเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก ทุกเรื่องราวมักจะมีเหตุผล มีผลของการกระทำมาตอบรับเสมอ และมีวิวัฒนาการการเติบโต ความแข็งแกร่ง และความกล้าหาญ (หรือบ้าบิ่น - -") ของแฮร์รี่ พอตเตอร์ (ซึ่งก็ต้องรวมไปถึงเพื่อน ๆ ของเขา อย่างเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์, รอน วิสลีย์ รวมทั้ง เนวิลล์ ลองบัตท่อมด้วย :D) 

แล้วก็รวมไปถึงการหักมุมในเล่ม 7 ที่น่าตื่นเต้นสุด ๆ ด้วยนะ :D

พูดถึงเนวิลล์ ลองบัตท่อมแล้วก็อดชื่นชมพัฒนาการของเขาไม่ได้ เล่มแรก ๆ เนวิลล์ยังดูเป็นเด็กที่ขี้ขลาด ขี้กลัว ไม่เอาไหนอยู่เลย แต่เชื่อหรือไม่ (ก็ต้องเชื่อสิ เขาอ่านกันไปหมดแล้ว - -") ว่าเนวิลล์นี่แหละคือหนึ่งในกำลังหลักที่ยืนหยัดต่อสู้กับความชั่วร้ายในเล่ม 7 ได้อย่างกล้าหาญ ... และที่ไม่น่าเชื่ออีกข้อก็คือ ... เนวิลล์นี่แหละที่เป็นคนเอาดาบกริฟฟินดอร์มาตัดหัวงูนากินี อันเป็นฮอร์ครักซ์อันสุดท้ายของลอร์ดโวลเดอมอร์ และเป็นจุดสิ้นสุดของลอร์ดโวลเดอมอร์ด้วย ดู ๆ ไป เนวิลล์ก็เป็นพระเอกคนหนึ่งเหมือนกันนะเนี่ย :D

แต่ถ้าถามความคิดเห็นส่วนตัวว่าชอบเล่มไหนน้อยที่สุด ตอบได้อย่างเร็วว่าเล่ม 5 ค่ะ (เล่ม 5 คือ แฮร์รี่พอตเตอร์กับภาคีนกฟินิกซ์) เป็นเพราะว่าผู้เขียน ได้บรรยายและถ่ายทอดความน่าชังแบบสุด ๆ ให้กับโดโรลเลส อัมบริดจ์ไว้ได้อย่างชัดเจนมาก อ่านแล้วรู้สึกเกลียดตัวละครตัวนี้ตามไปด้วย ^^" เลยทำให้ไม่ค่อยอยากอ่านเท่าไหร่ แต่ก็เป็นตอนที่สำคัญตอนหนึ่ง มีเหตุเกิดขึ้นมากมาย เป็นจุดเริ่มต้นของการเชื่อมถึงกันระหว่างแฮร์รี่ พอตเตอร์และลอร์ดโวลเดอมอร์ ส่งผลให้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ต้องยอมเล่าเรื่องของแฮร์รี่และลอร์ดโวลเดอมอร์ให้แฮร์รี่ได้รับรู้บ้าง (ซะที)

เล่มนี้ยังสามารถทำให้น้ำตาซึม ๆ ได้อีกหน่อยด้วยในตอนที่ซิเรียส แบล็ก พ่อทูนหัวของแฮร์รี่ได้เสียชีวิตลงด้วยน้ำมือของลูกพี่ลูกน้องของเขาเองอย่าง เบลลาทริกซ์ เลสแตรงจ์ (ยัยคนนี้เคโกะก็ไม่ชอบค่ะ มาฆ่าซิเรียสได้ไง แถมยังใช้คำสาปพ่อแม่ของเนวิลล์จนเสียสติ ต้องอยู่ในสถานพยาบาลเซนต์มังโกด้วย -"-)

ส่วนอีกเล่มที่ชอบน้อยก็คือเล่มสุดท้าย เล่ม 7 (แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต) ที่ไม่ชอบก็คือ เล่มนี้เป็นเล่มที่เฉลยความเป็นมาเป็นไปของพ่อมดศาสตร์มืดอย่างลอร์ดโวลเดอมอร์ไว้เกือบทั้งหมด (มีพูดไปบ้างแล้วในเล่ม 6 อ่ะเนอะ) แล้วในช่วงต้น แฮร์รี่, รอน และเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องออกจากโรงเรียนเพื่อไปตามหาฮอร์ครักซ์ที่เหลืออีก 4 ชิ้นเพื่อทำลายลอร์ดโวลเดอมอร์ให้ได้ การตามหาอะไรที่ไม่มีข้อมูลเลย รวมกับการเสาะหาตามชีวิตในวัยหนุ่มของอีกฝ่ายนั้นเป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับเคโกะมากค่ะ

แต่อย่างไรก็ตาม เล่มนี้สนุกตรงที่แฮร์รี่และเพื่อน ๆ ต้องกลับเข้ามาในโรงเรียนเพื่อหาฮอร์ครักซ์ชิ้นสุดท้ายที่แฮร์รี่คิดว่าน่าจะอยู่ในโรงเรียน ถือเป็นฉากรบฉากสุดท้ายของเรื่องนี้อีกด้วย

ตัวละครที่สร้างสีสันให้กับเรื่องนี้ได้อย่างสะใจมาก ๆ ก็เห็นจะเป็นเฟร็ดกับจอร์จ วีสลีย์แหละค่ะ คู่แฝดน่ารักน่าหยิกจริง ๆ ประทับใจก็ตรงที่ก่อกวนอัมบริดจ์จนประสาทเสียก่อนที่จะใช้คาถาเรียกไม้กวาดที่โดนยึดไปกลับมาแล้วเหาะหนีออกจากโรงเรียนไป สะใจมากค่ะ 555 รวมถึงแนวความคิดที่โดนใจมาก ๆ ในตอนที่แฝดวีสลีย์บอกว่าชีวิตของเขาไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเรียนในโรงเรียน สพบส.ไม่ได้มีค่ากับอนาคตของเขาเท่าไหร่ สิ่งที่เขาต้องการก็คือการดำรงชีวิตอยู่ต่อไปมากกว่า ซึ่งค่อนข้างจะโดนใจเคโกะทีเดียวค่ะ เคยคิดเหมือนกันว่าปริญญาก็แค่กระดาษใบเดียว จบแล้วก็ตกงานอยู่ดี (- -")

แต่พระเอกอย่างแฮร์รี่ พอตเตอร์นั้นเคโกะกลับไม่ค่อยชื่นชอบสักเท่าไหร่ ... ก็คงอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ชอบพูดล่ะค่ะ เธอชอบทำตัวเป็นพระเอกจนเกินไป เคโกะก็เห็นด้วยนะ บางตอนบางฉาก ก็ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะต้องไปช่วย แต่ก็ทำเป็นพระเอก ต้องเข้าไปช่วยให้ได้อยู่นั่นแหละ (- -") 

แต่ก็อย่างที่บอกไว้แต่ต้น ผู้เขียนเขียนเรื่องนี้ให้มีที่มา ที่ไป มีเหตุและมีผลรองรับ สอดคล้องกันตลอด 

ถ้าแฮร์รี่ไม่ช่วยปลดปล่อยด๊อบบี้ให้เป็นไท จะมีเอลฟ์ตัวไหนไหมที่จะช่วยแฮร์รี่จากสถานการณ์ย่ำแย่หลาย ๆ ครั้ง

ถ้าแฮร์รี่ไม่ต้องดิ้นรนไปเอาลูกแก้วพยากรณ์ที่กองปริศนาให้ได้ ซิเรียสก็ไม่ตาย (- -") แต่ถ้าซิเรียสไม่ตาย แล้วแฮร์รี่จะรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไง

ถ้าแฮร์รี่ไม่ช่วยดัดลีย์ เสกคาถาผู้พิทักษ์ไล่ผู้คุมวิญญาณไป แฮร์รี่ก็จะไม่รู้วิธีไปกระทรวงเวทมนตร์ (รวมถึงถ้าก่อนหน้านี้แฮร์รี่เชื่อฟังด๊อบบี้ที่ห้ามกลับไปโรงเรียน แล้วแฮร์รี่ไม่เชื่อ จนด๊อบบี้ต้องใช้คาถาภายในบ้านแฮร์รี่ จนแฮร์รี่โดนทัณฑ์บนไว้ด้วย)

ถ้าแฮร์รี่ไม่ไปช่วยจินนี่ที่โดนจับไปอยู่ในห้องแห่งความลับ ก็จะไม่มีเขี้ยวบาซิลิสก์ไว้ทำลายฮอร์ครักซ์

เป็นต้น (มีอีกเยอะแต่ขี้เกียจเล่าละ - -")

นี่ยังไม่รวมถึงจินตนาการล้ำเลิศของผู้แต่งที่สร้างสรรค์โลกผู้วิเศษออกมาให้อ่านแล้วรู้สึกร่วมและสนุกสนานไปกับการผจญภัยของตัวละครด้วยนะคะ 

เพื่อความเป็นวรรณกรรมที่มีรสชาติครบถ้วนมากขึ้น ก็เลยมีฉากหวานแหววกุ๊กกิ๊กใส่เข้ามา (ก็คงจะเพื่อให้เห็นว่าตัวละครมีการเติบโตขึ้นด้วยแหละค่ะ เป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้วไรงี้) ฉากจบ 19 ปีผ่านไป แฮร์รี่แต่งงานกับจินนี่ ส่วนรอนก็แต่งงานกับเฮอร์ไมโอนี่ มีลูกกันคนละสองสามคน แล้วก็กลับมาส่งลูก ๆ เข้าเรียนที่ฮอกวอตส์

แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่า ทั้งสามคน (หมายถึง แฮร์รี่, รอนและเฮอร์ไมโอนี่) นั้นเรียนจบฮอกวอตส์หรือไม่ แล้วแฮร์รี่ได้เป็นมือปราบมารอย่างที่เขาเคยบอกว่าอยากเป็นหรือเปล่า ...

แล้วกลับมาเจอกันในบล็อกถัดไปค่ะ ขอบคุณที่แวะเยี่ยมชมนะคะ ^^