=== วิวาทซ่อนรัก # บทนำ ===

อิอิ...มีคนคิดถึง วิวาทซ่อนรัก บ้างไหมน้า ว่าแล้วก็ขอนำฉบับรีไร้ท์มาเรียกน้ำย่อยหน่อยละกัน เรื่องนี้คงยังไม่ได้โพสต์จริงจัง รอให้ "สองรักล้นใจ" ผ่านไปไกลๆ นิดนึง (กระซิบๆ...เรื่องนั้นเกิดขึ้นก่อนเรื่องนี้ประมาณหนึ่งปีจ้า ส่วนจะมีเอี่ยวกันยังไง รอหาคำตอบเองเน้อ ) ถ้าอยากทักทายคุณราม ผู้กองลักษมณ์ ยัยต่าย พี่เสือ พี่สิงห์ ก็เลื่อนหน้าต่างลงไปพบกันได้เลยค่า ..."ชีวิตผมเคยสงบสุข อยู่เงียบๆ มานาน ตั้งแต่ต่ายโผล่เข้ามา... ชีวิตผมก็เปลี่ยนไป มีเรื่องให้หวาดเสียวตลอด"... "วิวาทซ่อนรัก" - บทนำ - เมื่อเลี้ยวซ้ายจากถนนใหญ่เข้าไปในซอยเล็กๆ แห่งนั้นประมาณสามสิบเมตรจะพบป้อมยามหมู่บ้านตั้งอยู่ตรงกลางถนนขนาดสองเลน ทางฝั่งขวามีทาวน์เฮ้าส์ขนาดสองชั้นบนพื้นที่สิบแปดตารางวาตั้งเรียงรายไปจนสุดซอยประจันหน้ากับที่พักอาศัยอีกฟากฝั่งที่เว้นช่วงเป็นซอยตื้นๆ จำนวนห้าซอย ภายในมีทาวน์เฮ้าส์รูปร่างหน้าตาพิมพ์เดียวกันซ่อนอยู่ฟากละสี่หลังคาเรือนซึ่งเกิดจากการออกแบบสิ่งก่อสร้างบนที่ดินผืนงามให้คุ้มค่าที่สุดทุกตารางเมตร มอเตอร์ไซค์สี่สูบสีดำคาดแดงรูปทรงโฉบเฉี่ยวเลี้ยวเข้าแยกที่สี่ไปจอดนิ่งอยู่ด้านในสุด ตามติดด้วยบีเอ็มดับเบิลยูสีดำมันปลาบประดับป้ายแดงบอกให้รู้ว่าเพิ่งถอยออกจากโชว์รูมได้ไม่นาน และรถญี่ปุ่นคันเพรียวสีน้ำเงินเป็นเงางามเหมือนใหม่ยากที่จะรู้ว่าเป็นของมือสองอยู่ปิดท้ายขบวน แม่บ้านผู้อยู่เลี้ยงดูบุตรตัวเล็กๆ พร้อมกับทำงานจิปาถะหารายได้เสริมในเคหะสถานข้างเคียงที่เปิดประตูบานคู่ในส่วนของตัวบ้านออกเต็มพิกัดเพื่อให้ลมเย็นโกรกเข้ามาเป็นแอร์ธรรมชาติ เหลือบเห็นขบวนรถก็ฉงนฉงายว่าใครมาและเป็นแขกของตนหรือไม่ ถึงกับลุกขึ้นชะเง้อมองให้ชัดๆ ก่อนยิ้มโล่งอกเมื่อเห็นโฉมหน้าเจ้าของรถคันสุดท้ายที่จอดขวางประตูเหล็กดัดหน้าบ้าน รีบสวมรองเท้าแตะออกไปทักทายทันใด “นึกว่าใครแห่กันมา ที่แท้ก็คุณเสือกับคุณสิงห์นี่เอง คุณต่ายไม่อยู่ค่ะ” วรรคท้ายสุดเธอช่วยบอกให้ทราบเนื่องจากพอจะเดาได้ว่าพวกเขามาเยือนที่นี่ด้วยวัตถุประสงค์ใด...คงไม่แคล้วมาหาเพื่อนบ้านจอมห่ามของเธอเฉกเช่นทุกครั้ง บุรุษที่ถูกเรียกว่า ‘เสือ’ ทรงตัวอยู่บนพาหนะสองล้อ จัดแจงถอดหมวกกันน็อกออก เผยให้เห็นใบหน้าคร้ามคมดุดัน มีไรเคราอย่างคนไม่ได้โกนหนวดระบายเหนือริมฝีปาก แนวสันกรามและปลายคางเหลี่ยมที่มีรอยผ่าเล็กน้อย แลดูบึกบึนน่ากลัวก้ำกึ่งกับมีเสน่ห์ดิบเถื่อนพิกล ชายหนุ่มสะบัดผมที่เริ่มยาวละต้นคอไปมาพลางเป่าลมหายใจออกจากปากคล้ายกับระบายความร้อนอบอ้าว ไม่สนใจไยดีคำรายงานเจื้อยแจ้วสักเท่าไหร่ แต่บุรุษที่ชื่อ ‘สิงห์’ เป็นไปในทิศทางตรงข้าม ทั้งผมเผ้าตัดสั้นหวีแสกข้างเรียบร้อย หน้าเรียวสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลา และท่าทางอารมณ์ดีพร้อมจะเป็นมิตรกับผู้อื่นง่ายๆ พอปิดประตูรถยนต์เสร็จเขาก็หันไปส่งยิ้มเก๋ให้สตรีที่อยู่อีกฟากรั้ว “ผมรู้แล้วครับว่าไอ้ต่ายมันลาพักร้อนไปเที่ยวญี่ปุ่น ก่อนไปมันฝากพวกผมให้แวะมาดูบ้านบ้าง พอดีญาติมันขึ้นมาจากต่างจังหวัด ยังหาที่พักไม่ได้ มันเลยวานให้พวกผมพามาพักที่นี่ชั่วคราวน่ะครับ” “อ้อ อย่างนั้นเองเหรอคะ” แม่บ้านวัยสามสิบเศษแสดงอาการรับรู้ ชำเลืองมองสองหนุ่มที่ก้าวออกมาจากรถป้ายแดงอย่างอยากรู้อยากเห็น คนขับมีรูปร่างสูงที่สุดในกลุ่ม สวมเสื้อเชิ้ตแบะปกสีฟ้าอ่อน คลุมทับด้วยแจ๊กเก็ตสูทสีดำเข้าชุดกับกางเกงขายาวและรองเท้าหนังชั้นดี เธอเห็นหน้าเขาไม่ค่อยถนัดเพราะแว่นกันแดดอำพรางดวงตาไว้มิดชิด หากมีอะไรบางอย่างชวนให้สะกิดใจคลับคล้ายกับเคยเห็นจากไหนสักแห่ง ชายหนุ่มไม่เหลียวแลผู้ใด แหงนหน้ามองทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กดุจประเมินคุณภาพของที่อยู่ใหม่ ครู่เดียวก็เบี่ยงใบหน้าไปยังบ้านหลังข้างเคียงในซอยติดกัน แช่สายตาทิ้งไว้ตรงนั้นอย่างยากที่จะอ่านความคิดออก ส่วนชายอีกคนที่โดยสารมาในรถคันเดียวกันน่าจะอ่อนวัยกว่าใครเพื่อน ตัวสูงไล่เลี่ยกับ ‘เสือ’ และ ‘สิงห์’ ซึ่งเตี้ยกว่าชายสวมแว่นดำเพียงหนึ่งหรือสองนิ้ว อวดหุ่นชวนมองในเครื่องแบบสีกากี มีดาวสามดวงประดับอินทรธนูบนบ่าบอกให้รู้ว่าเป็นนายตำรวจชั้นสัญญาบัตรยศ ‘ร้อยเอก’ ทำเอาเธอต้องกวาดตามองหนุ่มหน้าใสอีกรอบอย่างนึกทึ่ง ไม่อยากเชื่อว่าหน้าที่การงานจะก้าวไกลเกินหน้าตาลิบลับ บางทีเขาอาจจะมีอายุมากกว่าที่คาดคะเนก็เป็นได้ ชายหนุ่มผงกศีรษะให้เล็กน้อยพลางส่งยิ้มบางๆ แทนการทักทายอย่างมีไมตรีจนเธอฉีกยิ้มตอบแทบไม่ทัน ถ้าตำรวจทุกนายน่าเอ็นดูและน่าเข้าใกล้เหมือนชายคนนี้ ประชาชนอย่างเธอคงอยากหาเรื่องไปพึ่งพิงบ่อยหนแน่ๆ “ญาติของไอ้ต่ายจะมาอยู่พักที่นี่จนกว่าจะจัดการเรื่องที่อยู่ใหม่ได้เรียบร้อย ก็คงไม่กี่วันหรอกครับ” แว่วเสียงเจ้าของรถญี่ปุ่นปลิวมาเข้าหู สาวใหญ่ขมวดคิ้วและซักถามโดยที่สายตาไม่คลาดจากหนุ่มสองคนที่ไม่เคยรู้จักมักจี่ “จะมาอยู่ทั้งคู่เลยเหรอคะ” “ไม่ครับ แค่คุณ...เอ๊ย...รามคนเดียว” คู่สนทนารีบแก้สรรพนามยกย่องเป็นเรียกชื่อเล่นเฉยๆ ให้ฟังดูสนิทสนม และกลบเกลื่อนพิรุธด้วยการดึงความสนใจของเธอไปทางอื่น ร่ายรายละเอียดให้รู้ว่าใครที่จะมาเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ “ผมหมายถึงคนที่สวมแว่นกันแดดน่ะครับ คุณวิมลไว้ใจได้ รามชอบอยู่เงียบๆ กว่าไอ้ต่ายเยอะ รับรองว่าไม่มีเรื่องเอะอะมะเทิ่งส่งเสียงดังรบกวนชาวบ้านเด็ดขาด บางทีรามอาจจะย้ายออกไปก่อนที่ไอ้ต่ายจะกลับมาด้วยซ้ำ” “ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะ” เธอเสนอตัวตามมารยาท ชายหนุ่มยิ้มรับและเปิดประตูรถหยิบถุงพลาสติกบรรจุแอปเปิลสามผลใหญ่ๆ มายื่นส่งให้เป็นสินน้ำใจไม่ต่างจากทุกหนที่มาเยี่ยมบ้านเพื่อนรุ่นน้องที่อาศัยอยู่เพียงลำพังเพราะพวกเขาอยู่ไกลเกินกว่าจะสอดส่องอะไรได้ถนัด เกิดมันเน่าตายคาบ้านไปโดยไม่มีใครรู้เห็นคงขึ้นอืดเหม็นหืนแย่ ต้องอาศัยเพื่อนบ้านที่มีเวลาว่างเหลือเฟือให้ช่วยเป็นหูเป็นตาอีกแรง “ผมคงไม่กล้ารบกวนมาก นี่ผมมีผลไม้มาฝากคุณวิมลด้วย ขอบคุณที่ช่วยดูไอ้ต่ายให้นะครับ” “คุณสิงห์เกรงใจกันมากไปแล้ว พี่กับคุณต่ายเป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียงก็ต้องช่วยเหลือกันบ้างเป็นธรรมดา” แม่บ้านสาวใหญ่พูดออกตัวพอเป็นพิธีก่อนรับของฝากมาอยู่ในมืออย่างกระตือรือร้น ใบหน้าเปื้อนยิ้มตามแบบฉบับคนที่ชอบของฟรี เห็นว่ามันเป็นกำไรเล็กๆ น้อยๆ ของชีวิต จังหวะนั้นเสียงเด็กร้องไห้จ้าก็ดังมาจากข้างในตัวบ้านทำให้เธอหันไปมองอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ชายหนุ่มสบโอกาสเหมาะ รีบตัดบทสนทนาไม่ให้เยิ่นเย้อเกินไปนัก “น้องหนูร้องเรียกหาแม่ซะแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะพารามไปดูบ้านหน่อย” “ค่ะ เชิญตามสบายเลย ขอบคุณอีกครั้งสำหรับของฝากนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ” ว่าจบเขาก็ผละไปสมทบกับคนอื่นๆ ไขแม่กุญแจและแก้โซ่เส้นหนาที่พันประตูรั้วอัลลอยด์ออก เปิดทางให้ทุกคนก้าวเข้าไปในทาวน์เฮ้าส์หลังถัดไปโดยที่วิมลไม่เอะใจสงสัย เพราะเคยเห็น ‘เสือ’ กับ ‘สิงห์’ มานานปี รู้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์อันดีกับผู้ถือกรรมสิทธิ์ในบ้านหลังนั้นประดุจพี่น้อง อีกทั้งยังมีนายตำรวจรวมกลุ่มมาด้วย ไม่น่าจะเป็นเรื่องของขบวนการมิจฉาชีพ สาวใหญ่ส่งสายตาข้ามกำแพงสีขาวที่สูงระดับคอไปมองพวกเขาอย่างแอบติดใจ สี่หนุ่มมีความน่ามองในลักษณะแตกต่างกัน โดยเฉพาะคนสวมแว่นดำช่างดูคุ้นตาเอามากๆ ถ้าลูกไม่ร้องไห้กระจองอแงเธอก็อยากลองเสียเวลาคิดหาคำตอบให้ออกว่าเป็นเพราะอะไรถึงรู้สึกกับเขาเช่นนั้น ========================= พื้นที่ใช้สอยภายในทาวน์เฮ้าส์หลังกะทัดรัดแลดูคับแคบไปถนัดใจเมื่อต้องรับรองชายหนุ่มร่างสูงแข็งแรงถึงสี่คน ชนิดถ้าพวกเขาพร้อมใจกันกวัดแกว่งมือไม้หรือแขนขาไปมาเมื่อไหร่คงเกิดรายการเกี่ยวกันล้มระเนระนาด ชั้นล่างเป็นห้องโล่งกว้าง แบ่งพื้นที่เป็นสัดส่วนโดยการตั้งชุดโฮมเตอร์ที่ขนาบข้างด้วยชั้นวางแผ่นหนังและตู้โชว์ที่มีโมเดลเก๋ๆ นิยายแนวสืบสวนสอบสวน ฆาตกรรมซ่อนเงื่อน จีนกำลังภายใน การ์ตูนผู้ชาย และแผ่นเกมยอดนิยม จัดขวางเป็นฉากกั้นกึ่งกลางห้อง ด้านหน้าใช้เป็นที่รับรองแขกหรือพักผ่อนหย่อนใจ ส่วนด้านหลังเป็นห้องกินข้าวที่ประกอบด้วยโต๊ะกับเก้าอี้สองตัว มุมในสุดเป็นห้องน้ำขนาดเล็กขนาบข้างด้วยบันไดขึ้นชั้นบน ใกล้กันนั้นมีประตูไม้ซึ่งเปิดออกไปจะเจอห้องครัวและลานซักล้างหลังบ้าน รามินทร์ดึงแว่นกันแดดออกจากหน้า เสียบไว้ในกระเป๋าเสื้อนอก ถ้าวิมลได้เห็นเขาตอนนี้คงกระจ่างแจ้งทันทีว่าเป็นใคร ดวงตาที่ไร้สิ่งปิดกั้นของชายหนุ่มเป็นสีดำขลับล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนายาวจนผู้หญิงบางคนอาจอิจฉา ความคมสวยของอวัยวะคู่นั้นเข้าข่าย ‘นัยน์ตาแขก’ หากความแห้งแล้งไร้อารมณ์ที่ฉาบทับทำให้เขาแลดูเป็นคนแข็งกระด้าง บั่นทอนเสน่ห์จากรูปลักษณ์ให้หดหายไปหลายส่วน ชายหนุ่มกวาดมองรอบบ้านที่จะกลายเป็นที่อยู่ชั่วคราวอย่างเฉยชา หูก็สดับฟังเสียงพากย์ประกอบจากเจ้าของรถญี่ปุ่นไปเรื่อยๆ “นี่ล่ะครับบ้านไอ้ต่าย ตอนนี้มันไม่อยู่ ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อนหญิงของมัน ก่อนหน้านี้มันเอารถกระป๋องไปทิ้งไว้ที่อู่ซ่อม กลับมาถึงจะแวะไปรับคืน คุณรามเอารถของตัวเองมาด้วยก็ดีแล้ว จะได้ไปไหนมาไหนสะดวก กว่าไอ้ต่ายจะกลับก็ราวๆ กลางเดือน คุณรามอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย” “ไอ้...เอ้ย...คุณต่ายที่ว่านี่อยู่บ้านนี้คนเดียวเหรอพี่สิงห์” นายตำรวจหนุ่มแทรกเสียงถามอย่างสงสัย อีกฝ่ายพยักหน้ารับ และให้คำตอบอย่างสุภาพเพราะเขาเป็นน้องชายคนเดียวของรามินทร์ อีกทั้งเป็นคนชักนำพี่ชายมาจ้างวานพวกเขาให้ทำงานด้วยค่าตอบแทนแสนคุ้มค่า “ครับ บางทีก็มีสาวๆ แวะมาค้างคืนด้วย ยังไงก็อย่าเคลื่อนย้ายข้าวของมันมากนะครับ สมบัติในตู้ทุกใบเป็นคอลเล็กชั่นสุดหวงของมันเลย เกิดผิดที่ผิดทางไปไอ้ต่ายคงมาเล่นงานผมตาย” ตอนท้ายชายหนุ่มบอกอย่างพรั่นพรึงนิดๆ ด้วยประจักษ์ในอุปนิสัยของผู้ที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาดีว่าเป็นเช่นไร เล่นเอาคู่หูหน้ารกที่หยิบกล่องภาพยนตร์ดีวีดีขึ้นมาพลิกๆ ดูและวางกองอีเหละเขละขละอย่างมักง่าย สะดุ้งวาบในใจ รีบจัดเก็บเข้าที่เดิมด้วยไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนรุ่นน้องในภายหลัง พฤติกรรมของพวกเขาทำให้รามินทร์กับน้องชายคิดว่าคนชื่อ ‘ต่าย’ น่าจะร้ายไม่หยอก ลองว่าทำเอาผู้ชายตัวโตๆ สองคนครั่นคร้ามได้คงมีทีเด็ดไม่เบาทีเดียว กระนั้นชายหนุ่มก็ช่วยรับปากให้อีกฝ่ายสบายใจ ถึงอย่างไรการมาพำนักที่นี่ของเขาก็ไม่ได้มีเป้าหมายว่าจะมาจัดบ้านใหม่ให้คนอื่นอยู่แล้ว “ผมคงไม่ยุ่มย่ามอะไรมากหรอก แค่ที่เขาให้ยืมบ้านใช้ก็ดีถม แต่ไหนล่ะ...จุดที่คุณบอกว่าบ้านหลังนี้เหมาะสำหรับการสังเกตการณ์อย่างแนบเนียนที่สุด” “ตามผมมาทางนี้เลยครับ” ‘สิงห์’ บอกพลางนำทุกคนขึ้นสู่ชั้นบนที่มีอยู่สามห้องคือห้องนอน ห้องทำงาน และห้องน้ำที่กินพื้นที่แคบๆ บนแนวทางเดินไปกว่าครึ่งค่อน “คุณรามจะใช้ห้องทำงานของไอ้ต่ายก็ได้ มีคอมพิวเตอร์ครบชุด สเป็กเครื่องสูงพอตัว อินเตอร์เน็ตระดับซุปเปอร์ไฮสปีดเพราะมันชอบเล่นเกมออนไลน์และบ้าดาวน์โหลดด้วย” “ขอบคุณครับ แต่ผมเอาโน้ตบุ๊กของตัวเองมา คงไม่ยุ่งกับของเขาหรอก” รามินทร์เอ่ยเสียงเรียบพอกับสีหน้าแววตา มองผิวเผินอาจคล้ายคนก้าวร้าว ไม่ยอมรับไมตรีจากใครง่ายๆ แต่บุคคลที่มาด้วยกันรู้ดีว่าชายหนุ่มพยายามวางตนอยู่ในความสงบเพื่อข่มกลั้นอารมณ์และความรู้สึกบางอย่างไม่ให้พลุ่งพล่านขึ้นมา หาได้เป็นคนหยิ่งยโสไม่ ชายหนุ่มที่รับบทผู้นำมาตลอดพยักหน้าหงึกๆ จัดแจงไขกุญแจห้องนอน เปิดบานประตูไม้กว้างเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบองศา ภายในมีเฟอร์นิเจอร์อยู่เพียงไม่กี่ชิ้น แต่แค่นั้นก็แทบจะไม่เหลือที่ทางให้เดินแล้ว “นี่ล่ะครับ ห้องนอนชั่วคราวของคุณราม” ห้องนี้ออกโทนสีน้ำตาลไล่ตั้งแต่ผ้าม่านที่รูดปิดกั้นแสงแดด ผ้าห่มที่คลุมเตียงนอนขนาดคิงไซส์ไว้ค่อนข้างเรียบร้อย ใกล้กันในระยะเอื้อมมือคว้ามีโต๊ะเตี้ยๆ ไว้วางของจุกจิก อาทิ แก้วน้ำ กระปุกขนมขบเคี้ยว หนังสืออ่านก่อนนอน และนาฬิกาปลุก ถัดไปเป็นตู้เสื้อผ้าขนาดย่อม ตะกร้าว่างเปล่าสำหรับใส่เสื้อผ้าใช้แล้ว ด้านบนผนังข้างประตูมีตะขอสองตัวใหญ่ปักอยู่ในระยะห่างกันพอสมควร มีไม้เบสบอลขนาดพอเหมาะมือวางพาดโดดเด่นเป็นสง่าจนผู้พบเห็นอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าของบ้านคลั่งไคล้กีฬาประเภทนี้หรือไร เพราะด้านล่างก็มีอยู่เช่นกัน แต่รามินทร์ก็ไม่ได้ออกปากซักถาม ความสนใจของเขาพุ่งไปยังหน้าต่างเหนือหัวเตียงและบานที่ติดผนังด้านข้างซึ่งสามารถมองเห็นบ้านเดี่ยวขนาดสองชั้นในซอยข้างเคียงได้ถนัดถนี่ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปเปิดหน้าต่างบานใกล้ วางมือลงบนกรอบสี่เหลี่ยมเกือบจะเป็นขยุ้ม ขบสันกรามเข้าหากันจนหนึบชา สองตาจ้องเป๋งไปยังอาณาบริเวณของบ้านหลังงามบนพื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยตารางวาอย่างสำรวจตรวจตรา ประกายไฟเล็กๆ เริ่มลุกโชนในดวงตาคมสวยชวนให้ผู้ร่วมห้องชักร้อนๆ หนาวๆ และคนที่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาที่สุดก็เอื้อมมือไปจับบ่ากว้างไว้อย่างเตือนสติ “พี่ราม อย่าใจร้อนเชียวนะ” “พี่รู้ ไม่ต้องห่วงหรอก” “ถ้าจะบุกไปกระชากหน้ากากใครบางคน มันต้องมีพยานรู้เห็นด้วย อย่าลืมซะล่ะ” “พี่จะจำเอาไว้ ขอบใจเรามากนะ” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และระบายออกยาวๆ รวบรวมความเป็นตัวเองกลับคืนมาแล้วหันไปส่งยิ้มแปร่งๆ ให้น้องชายที่ยังมองมาอย่างเป็นกังวล “พี่รามอยู่คนเดียวได้จริงเหรอ ให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนเอาไหม” “ไม่ต้อง พี่อยู่คนเดียวได้สบายมาก ฝากเราดูแลที่บ้านด้วยแล้วกัน ขืนหายหัวไปทั้งคู่ พ่อแม่คงสงสัยแย่” “ได้ครับ” นายตำรวจหน้าใสรับคำสั้นๆ อย่างว่าง่าย ก่อนที่หนุ่มๆ จะตั้งวงปรึกษากันถึงสิ่งที่จะต้องทำเป็นลำดับถัดไปอย่างเคร่งเครียด ก่อคลื่นความกดอากาศต่ำปกคลุมในห้อง กระทั่งตกลงกันเสร็จสิ้นถึงได้แยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ในส่วนของตน ปล่อยหนุ่มนัยน์ตาแขกไว้ในสถานที่ไม่คุ้นเคยเพียงลำพัง... ========================= พอเหลือตัวเองคนเดียวจริงๆ รามินทร์ก็ทอดถอนใจหลายเฮือก ยกมือหนากุมขมับ ไหล่กว้างที่เคยผึ่งผายลู่ลงอย่างคนมีความทุกข์ ประสบกับความผิดหวัง ท้อแท้ และบอบช้ำทางใจ ไม่ฝืนทำเป็นเข้มแข็งเหมือนยามอยู่ต่อหน้าคนอื่น ตัวเขาไม่ใช่ผู้ต้องหาหนีคดีหรือขาดความอบอุ่นในครอบครัวเสียจนต้องอพยพมาสิงสถิตที่นี่ ทว่าเขาเลือกมาอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ เพราะต้องการสังเกตพฤติกรรมของใครคนหนึ่งซึ่งสำคัญต่อชีวิตในอนาคตของเขาอย่างยิ่งยวด อยากเห็นให้ชัดเต็มสองตาตัวเอง ถึงแม้ว่ามันจะนำความเจ็บปวดมหาศาลมาให้ลิ้มรสก็ตาม...ขอแค่ได้เห็นกับตาเท่านั้น ชายหนุ่มสลัดศีรษะแรงๆ ขับไล่ความคิดสับสนวุ่นวายออกจากสมอง ขยับลุกไปจัดการข้าวของเพื่อจะได้ไม่อยู่ว่างๆ ให้อาการฟุ้งซ่านพุ่งเข้าจู่โจมอีก มือใหญ่เปิดกระเป๋าส่วนตัวบรรจุชุดไปรเวทและชุดทำงานสี่ห้าชุด เขาไม่ได้พกไม้แขวนเสื้อมา จำต้องยืมจากตู้เสื้อผ้าเจ้าของบ้าน ภายในตู้ไม้เนื้อดีมีเสื้อยืด เสื้อเชิ้ต เสื้อสูท กางเกงแสล็ก และกางเกงยีนสำหรับคนตัวค่อนข้างสูงแอบอยู่ด้านหนึ่ง อีกฟากมีเสื้อกระโปรงผู้หญิงกระจุ๋มกระจิ๋มแขวนอยู่หลายตัว บางทีอาจเป็นของ ‘สาวๆ’ ที่ได้ยินว่า ‘ต่าย’ พามาค้างที่บ้านด้วยก็เป็นได้ ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักใกล้มือหาไม้หนีบผ้าแล้วก็ดันปิดเข้าที่แทบไม่ทันด้วยชุดชั้นในสตรีอัดแน่นอยู่ในนั้น ถึงจะไม่ได้หยิบขึ้นมาพิจารณาถ้วนถี่ก็พอรู้ว่าเป็นคัพซี เนื่องจากป้ายบอกขนาดแพลมออกมากระแทกตาเขาพอดิบพอดี ...นี่เหรอ ‘คอลเล็กชั่นสุดหวง’ ที่สิงห์เตือนนักเตือนหนา ท่าทางเพื่อนคนนั้นจะเป็นเพลย์บอยไม่เบา ดีไม่ดีอาจจะแอบโรคจิตอีกต่างหาก เล่นสะสมของคู่นอนเก็บเอาไว้เป็นสมบัติส่วนตัวไว้เพียบขนาดนี้ มิน่าสองคนนั้นถึงทำท่าไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยนัก... โชคดีที่ลิ้นชักถัดไปบรรจุของจุกจิกจำพวกคัตเตอร์ กรรไกรตัดของ กรรไกรตัดเล็บ เข็มกลัด เชือก ฯลฯ หนึ่งในนั้นเป็นสิ่งของที่เขาต้องการจึงไม่ต้องเปิดอีกสองลิ้นชักที่เหลือ ยุติบทบาทการค้นสมบัติคนอื่นไว้เพียงแค่นั้น รามินทร์แขวนชุดทำงานเกี่ยวเอาไว้กับหูตู้เสื้อผ้าเสร็จก็ถอยไปนั่งลงบนขอบเตียงนุ่ม สะดุดตากับกรอบรูปเล็กๆ ที่วางแอบอยู่หลังกองหนังสือบนโต๊ะข้างเตียง หยิบมาดูเห็นภาพชายหนุ่มหน้าตาดีมากๆ แย้มยิ้มใส่กล้อง อวดรอยบุ๋มบนสองแก้ม รอบคอกำยำถูกพันด้วยเรียวแขนของหญิงสาวในชุดนิสิตหน้าตาท่าทางเฮี้ยวเอาเรื่อง ฉีกยิ้มอวดเหล็กดัดฟันเป็นแผง มีลายมือหวัดๆ เขียนทับรูปภาพและลากขีดเส้นใต้ข้อความสั้นๆ ว่า ‘Miss U.’ ...หน้าตาแบบนี้ก็พอเป็นเพลย์บอยตัวฉกาจได้หรอก สาวๆ เห็นลักยิ้มเข้าคงหลงเสน่ห์กันเป็นแถบ... รามินทร์คิดขำๆ ไม่เฉลียวใจสักนิดว่ากำลังเข้าใจผิดใหญ่หลวง กว่าจะตระหนักรู้ว่าความจริงเป็นยังไงก็เมื่อได้ประจันหน้ากับ ‘ไอ้ต่าย’ และมันก็ส่งผลกระทบต่อชีวิตเขาให้อลหม่านวุ่นวายเกินกว่าที่เคยคิดฝันหลายขุม... ========= (จบตอน) ========= แล้วพบกันใหม่ใน วิวาทซ่อนรัก ครั้งที่ 1 นะคะ Take Care! คีตภาค่ะ ป.ล. มั่นใจว่าเอ๋อสม่ำเสมอ เพราะฉะนั้นขออภัยสำหรับคำผิด คำซ้ำ และคำตกหล่นด้วยนะคะ จุ๊บๆ คลิกอ่านต่อ...วิวาทซ่อนรัก # ยกที่ 1

Create Date : 10 พฤษภาคม 2554		14 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2554 19:33:29 น.
Counter : 1256 Pageviews.
Share Tweet