เข้าเดือนครึ่งแล้วที่ย้ายสำมะโนครัว แอน์ หอบผ้าหอบผ่อนหนีพ่อ หนีแม่ตามผู้ชายมาอยู่ญี่ปุ่น...ตอนนี้เรื่องในบ้านเริ่มปรับตัวได้แล้ว รู้ที่ทางวางของในครัว อะไรแห้ง ๆ ในตู้เย็นเค๊าเอามาทำอะไรบ้าง...แต่แอบเม้าท์นิดนึงว่าทำไมที่นี่ของแห้งมันมีร้อยแปดอย่างไม่รู้อะไรเป็นอะไร ถ้าเป็นเมืองไทยก็นะ...แหม ๆ ของแห้งอย่าหวังจะได้แอ้มเงินข้าพเจ้า...ข้าพเจ้ากินแต่ของสด วันก่อนจะทำมื้อเย็นงงนิดนึงอะไรวะดำ ๆ เป็นใบ ๆ แห้ง ๆ อยู่ในตู้เย็นอยู่บ้านคนเดียวเลยแอบเอามาแช่น้ำดูอันนึง ปรากฎว่ามันคือ....มันคือ...มันคือ...เห็ดหูหนูคร๊าบท่าน ๆ ๆ ๆ ๆ โอ้วเห็ดหูหนูแห้งเกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเห็น ดังนั้นมื้อเย็นวันนั้นเลยเป็นหมูผ้ดขิงใส่เห็ดหูหนู แล้วใส่มิโซะนิดนึง อร่อยเลย...อย่างอื่นแห้ง ๆ คงต้องเจอกันอีกแล้วก็ต้องเอามาแช่น้ำเล่น ๆ อีกแน่เชียว...

อ้อ...ญี่ปุ่นนี้เค๊ากินหัวไชเท้ากันเยอะมากเลยนะไก่ย่างว่า...แบบว่าหัวไชเท้านีี่ต้องมีติดครัวอะไรทำนองนั้น หัวมัน หอมหัวใหญ่ แครอท นี่ขาดไม่ได้เลย ถ้าเป็นคนไทยก็ต้องผักกาดขาว ผักคะน้า กระเพรา ล่ะมั๊ง นึกอะไรไม่ออกก็ผัดกระเพราไว้ก่อน ถ้าทำอาหารไทยนอกจากต้มจืด กับแกงส้มแล้วนึกไม่ออกเลยว่าอาหารไทยอะไรบ้างใช้ไชเท้า...อยู่นี่เดือนนึงกินไชเท้าเท่ากับกินสองปีที่เมืองไทยเลยอ่ะ...ฮ่า ๆ ๆ อันนี้จริง ๆ เลย

ตอนนี้เริ่มรู้ว่าข้อดีของการมาอยู่กับครอบครัวสามีคือเรียนรู้การใช้ชีวิตได้เร็วขึ้น การทำอาหาร ถ้วยชามลามใหอะไรเอาไว้ใส่อะไร เหมือนเป็นเด็กโฮมสเตย์สติวเด้นท์ ที่พ่อแม่ส่งไปเรียนภาษาเมืองนอกแล้วต้องไปอยู่กับโฮสต์แฟมิลี่ยังไงยังงั้นเลยอ่ะ เลยทำให้ภาษาเร็วขึ้นนิดนึง...จะบอกว่าช้าก็เพราะอีสามีเนี่ยแหละ...ดั๊นบอกว่าไม่พูดภาษาญี่ปุ่นด้วยหรอกเพราะเค๊าก้อยากพูดภาษาอังกฤษเหมือนกัน อ้าว...ซะงั้น เลยต้องไปบ้านตากับยายเค้าที่อยู่เยื้อง ๆ กันบ่อย ๆ ไปคุยนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ยังดี ตอนนี้พูดได้บ้างแล้ว ฟังเข้าใจมากกว่าพูด เพราะเวลาพูดจะต้องนึกไงว่าคำนี้มันอะไรว๊า...บางทีนึกไม่ออกด้วยอ่ะ เง้อ...แต่คำที่ใช้บ่อย ๆ ก็จำได้ เฮ้อ...เหนื่อยว่ะต้องมาเป็นเด็กอนุบาลเอาตอนแก่

บ่น ๆ ๆ จบละมาเม๊าเรื่องวิี๊ดวิ๊วดีกว่านิ...เนื่องจากข้าพเจ้าและสามีจดทะเบียนสมรสก่อนแต่งงานและวันจดทะเบียนก็เป็นวันที่ 7 ธันวาคม ปีที่แล้ว วันแต่งงานเป็นอีกวัน เราเลยตกลงกันว่าเรามีวันครบรอบสองรอบนะ แต่คงไม่ต้องมีอะไรพิเศษเพราะไก่ย่างว่างงาน สามีทำงานคนเดียวน่าสงสาร เลยตกลงกันว่าเราจดจำวันพิเศษกันได้แต่ไม่ต้องมีของขวัญกันหรอกเนอะ...ตกลงกันเรียบร้อยก็อ้าววันครบรอกแต่งงานเป็นวันอังคารนี่หว่า...ทำซะหน่อยละกันไม่มีตังซื้อให้ก็ทำสเปเชี่ยลโอะเบนโตะให้ละกันเพราะเป็นวันอังคารพอดี แต่แปลก ๆ เพราะโนบุซังบอกว่าวันอังคารไม่เอาเบนโตะ แถมจำได้นิด ๆ ว่าเค้าเคยบอกว่าวันที่เจ็ดทำงานครึ่งวัน...แต่อยู่ไปอยู่มาถามว่าเอาเบนโตะมั๊ยดันบอกว่าเอา พอถามว่าวันที่เจ็ดทำงานครึ่งวันใช่มั๊ยเห็นเคยบอกก็ดันบอกว่าจำผิดรึเปล่าเค๊าไม่เคยบอกซะหน่อย..งงเลย..สรุปเราจำผิดเหรอเนี่ย

เมื่อวันที่ 7 ธันวาคม มาถึงข้าพเจ้าก็ตื่นแต่เช้าทำสเปเชี่ยลโอะเบนโตะให้สามีแต่เช้าไม่สวยเท่าไหร่แต่ตั้งใจทำเลย....

ข้าวสองก้อน...แต่งเป็นคนสองคนอันนึงเอางาโรย ๆ ๆ แทนหนวดเครา ฮ่า ๆ ๆ แล้วแอบเอาหัวใจแปะ ๆ ๆ ต่อมาเอาทามาโกะยากิ แอนด์ แฮมบากุ...ยัด ๆ ๆ ลงไป...แค่นี่ก็สเปเชี่ยลละ(คือทำได้แค่เนี๊ยอ่ะ...ดีกว่านี้ทำไม่ได้ละ ฮ่า ๆ ๆ )

เอ้า...โยนข้าวกล่องให้ไปทำงานได้ละ...ห้ามอู้...พอทุกคนออกจากบ้านข้าพเจ้าก็ซักผ้า เดินไปเดินมา ทำมื้อเที่ยงกิน แล้วก็เริ่มลงมืออ่านหนังสือ...วันนั้นมันคึกขยันอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้...นั่งอ่านอย่างตั้งใจ...แต่...แต่...พอบ่ายสองโนบุซังขับรถเข้ามาอย่างเร็ว...อ๊ะ...กลับมาทำไมว๊า...ปกติกลับบ้านห้าโมงครึ่งนี่นา หรือมีอะไร...ลืมของเหรอ...เดิน ๆ ออกไปดูตรงประตูหน้าบ้าน

เคอิโตะ...เฮ้...ยู กลับบ้านมาทำไมเนี่ยลืมของเหรอ

โนบุซัง...ไม่พูดอะไร แต่ทำท่าเหมือนหาของในรถ

เคอิโตะ...ทำอะไรน่ะ รถเป็นอะไรรึเปล่า

โนบุซัง...ไม่พูดอีกละ แต่หยิบของครบแล้วเดินมาพร้อมดอกไม้ค่ะ...ช่อดอกไม่สีชมพูแบบว่าชมพูกว่านี้มีอีกมั๊ย...

โนบุซัง...ให้ยูนะวันนี้ครบรอบแต่งงานนี่นา เดาว่ายูชอบสีชมพูเลยสั่งสีชมพูให้ อ้อ...มีการ์ดด้วยนะอ่านเอาเองล่ะ(คันจิล้วน ๆ แต่มีฮิรากานะตัวเล็ก ให้อ่านด้วย)

เคอิโตะ...น้ำตาไหลพราก...ขอบคุณมากน๊า...แต่การ์ดอ่ะใครจะไปอ่านออกวะอ่านให้พังเดี๋ยวนี้เลย ฮ่า ๆ ๆ

โนบุซังท่าทางภูมิใจเมียโง่จับไม่ได้ว่าจะแอบเซอร์ไพร์ส ส่วนเมียก็โล่งใจที่ตอนสามีกลับมาแล้วไม่ได้กำลังหลับกลางวัน ฮ่า ๆ ๆ ไม่งั้นโนบุซังคงโรแมนติคไม่ออก ฮ่า ๆ ๆ

จากนั้นโนบุซังก็เอาเบนโตะที่ทำให้เมื่อเช้าออกมาแกะกิน...ที่บ้าน เสร็จเล้วก็บอกให้แต่งตัวออกไปข้างนอกกัน...ไป ๆ ๆ ไปไหนก็ไปวะ...โนบุซังพาไปร้านเค้กบอกว่าวันนี้วันพิเศษซื้อเค้กมากินกันที่บ้านนะ ร้านี้อยู่ไกลจากบ้านไปพอสมควร โนบุซังว่านาน ๆ มาแถวนี้ทีซื้อไปหลาย ๆ ชิ้นเลยละกัน เอารู้เค้กในร้านมาให้ดูด้วยน่ารักมากเลย...
ฃ

ของไก่ย่างเอาอันบนขวามือ...อร่อยพอใช้ ของโอก้าซังสั่งอันบนซ้ายให้อร่อยมากอันนั้น...



โนบุวังสั่งอันนี้...อร่อยแบบเนียน ๆ



อันนี้ไม่ได้สั่งแต่มีเฉพาะช่วงคริสต์มาศ...เค้าใส่ในเซรามิครูปถุงเท้า...น่ารักดี



อันนี้พวกโรลก้อนใหญ่ ๆ ในร้านน่ากินดี...

รูปเค้กน่ะมีอีกแต่ไม่เอามาลงละเดี๋ยวคนเข้ามาดูบล๊อคจะอ้วน...สรุปแล้ววันครบรอบแต่งงานวันแรกก็ประทับใจดี...ขอให้เป็นแบบนี้ทุกปีเถอะไม่ใช่แก่แล้วทำมึนละกัน...ไม่งั้นโดนวีนแน่โนบุซัง...หึ ๆ ๆ ไปละค่ะ...เก็บไว้เม้าท์วันอื่นบ้าง ขอให้กินข้าวอร่อยทุกคนน๊าค๊า...บายค่า