:: ก๋าราณีตอบคำถามน้องเสือย้อมแมว ::





พี่ก๋า มีเป้าหมายในชีวิตไหมครับ





คำถามโดย : เสือย้อมแมว
วันที่ : 17 มีนาคม 2555
เวลา : 00:32:00 น.
























ณ วันนี้
พี่ก๋าไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยครับ















เมื่อก่อนพี่ก๋าเป็นคนที่วางแผนชีวิตไว้ล่วงหน้าตลอด
เรียนจบ ม.3 อยากเรียนต่ออะไร
เรียนต่อ ปวช. ปวส. ด้านสถาปัตยกรรม 5 ปี
คิดไว้เรียบร้อยว่าอยากเรียนต่อด้านครู
เลือกอย่างจำเพาะเจาะจงที่จะเรียนต่อด้านครุศาสตรสถาปัตยกรรม
เรียนปริญญาตรีจบปุ๊บตั้งใจมากเลยว่า
จะไปทำงานที่สำนักงานสถาปนิกสักปีหรือสองปี
จากนั้นกลับไปเป็นครูที่คณะฯเดิมที่ตนเองเคยจบมา
แล้วเป็นครูสักสองสามปีก่อนทำเรื่องลาศึกษาต่อปริญญาโท
พร้อมทำงานด้านสถาปนิกไปด้วย


ทุกอย่างดูดีและเป็นไปตามเป้าหมายที่ตั้งใจไว้


พี่ก๋าเรียนจบด้วยคะแนนเกือบเกียรตินิยม
กลับมาถึงเชียงใหม่สมัครงานที่แรกและที่เดียว
ได้รับเลือกให้เข้าทำงานในตำแหน่งสถาปนิกทันที

เรื่องไปเป็นครูที่คณะฯ
ได้พูดคุยคร่าวๆไว้กับอาจารย์ผู้ใหญ่ในคณะฯบ้างแล้ว

ทุกอย่างลงตัวและเป็นไปตามที่คิด



จนวันหนึ่ง...
พ่อพี่ก๋าเรียกเข้าไปคุย
แล้วบอกให้พี่ก๋าไปลาออกจากสำนักงานสถาปนิก
เพื่อมาช่วยงานที่ร้านขายเครื่องหนัง

นั่นเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญในชีวิต....


เรียนมา 7 ปี
เป็นสถาปนิกได้เดือนเดียว

แล้วจากนั้น 15 ปีต่อมา
พี่ก๋าไม่เคยได้เดินอยู่บนเส้นทางแห่งความฝันอีกเลย













ช่วงแรกของการทำงานกับที่บ้าน
พี่ก๋าไม่มีความสุขเลย
เพราะงานที่ทำไม่ใช่สิ่งที่เราเคยเรียนมา
ไม่ได้เป็นงานที่เราชอบเป็นทุนเดิม ไร้ซึ่งความถนัด
แถมงานยังหนักมาก ปรับตัวยาก
ไม่เข้าใจงาน ไม่เข้าใจคน
ชีวิตเลยสับสนอยู่นานหลายปี

ทำงานด้วยความไม่สนุก
ใจมันเป็นทุกข์จากสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ....



จนวันหนึ่งหลังจากทำงานมา 4-5 ปี
มีโอกาสได้รู้จักอีกด้านมุมของความคิดตัวเอง

จึงได้รู้ว่า

เราทุกข์เพราะเราอยากเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ
ให้เป็นไปอย่างที่ใจเราต้องการ
พอเปลี่ยนไม่ได้เลยเศร้าและโกรธ

แต่พอเราเปลี่ยนแปลงความคิดของตัวเองได้

งานที่เคยน่าเบื่อ ผู้คนที่เคยน่าชัง
เรากลับมองเห็นอีกด้านมุมของสิ่งต่างๆ
อย่างที่เราไม่เคยได้เห็น

ทุกอย่างเหมือนเดิมทั้งคนและงาน
แต่พอ “ทัศนคติ” ที่เรามีเปลี่ยนไป


เหมือนเรากลายเป็นคนใหม่
เหมือนเราได้ทำงานในที่ใหม่
เจอคนใหม่ๆที่มีอะไรให้เราเรียนรู้ได้ตลอดเวลา














การเปลี่ยนแปลงตัวเองในครั้งนั้น
ทำให้พี่ก๋าเลิกคิดถึงการวางแผนและเป้าหมาย

แต่เปลี่ยนเป็นการเดินช้าช้า เดินเรื่อยเรื่อย
วิธีการเดินทาง คนร่วมทาง
สำคัญกว่าเป้าหมายของการเดินทาง


ไม่มีประโยชน์อีกแล้วที่จะใช้ชีวิตแบบควบตะบึง
เพื่อไปให้ถึงจุดหมายเร็วๆ
โดยไม่สนใจใคร


พี่ก๋าว่า “ชีวิตมันคือการเดินทางไกล”
และระหว่างเส้นทางมีอะไรสวยงามให้เราหยุดมองตั้งเยอะ
เพียงแต่ที่ผ่านมาเราใช้ชีวิตแบบเคร่งครัด
เคร่งเครียดและจริงจังมากเกินพอดี
แถมยังวิ่งเร็วเกินไปจนไม่มีเวลาที่จะหยุด
และชื่นชมสิ่งต่างๆรอบตัวเลย


เป้าหมายที่แท้จริงของชีวิตไม่ได้อยู่ที่เส้นชัย
แต่อยู่ที่ใต้ฝ่าเท้าเรา
ถ้าเราเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับความสุขในใจเรา
ไม่ว่าหนทางจะใกล้หรือไกลแค่ไหน
พี่ก๋าว่าเราก็สามารถเดินได้อย่างมีความสุขในทุกขณะจิตจริงๆครับ

Create Date : 26 กันยายน 2555
Last Update : 26 กันยายน 2555 5:33:35 น.		68 comments
Counter : 1975 Pageviews.
Share Tweet