:: บล็อกที่ 3000 ::ภาพและคำ : กะว่าก๋าผมเป็นคนไม่ค่อยจำอะไรเลยเกี่ยวกับตัวเลขเบอร์มือถือตัวเองยังจำไม่ค่อยจะได้เลยครับ 555ถ้าถามว่าอัพบล็อกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้จริงๆต้องไปลองสุ่มๆค้นดูในหน้า “จัดการบล็อก”ข้อมูลระบุไว้ว่าบล็อกแรกของผมอยู่ใน “กลุ่ม ถ้อยคำดีดี...อาจเปลี่ยนชีวิตคุณ”บล็อกแรกของผมคือ “ใบหน้าของความรัก”อัพไว้เมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2549คนที่เข้ามาเม้นท์คนแรกคือ เจ้าของบล็อก “เสียงซึง” ครับผมอัพบล็อกไม่บ่อยนักในช่วงแรกเนื้อหาส่วนใหญ่ในบล็อกเป็นการนำงานเขียนเก่าๆของตัวเองมาเป็นวัตถุดิบในการเขียนเรื่องราวต่างๆมาจากสมุดบันทึกที่เคยเขียนไว้สมัยเป็นนักศึกษาเนื้อหาในบล็อกอื่นเป็นคำคมจากหนังสือต่างๆที่อ่านแล้วชอบ เนื้อเพลงไทยที่แกะไว้ตอนเล่นกีตาร์ ฯลฯปีแรก...อัพบล็อกไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยมีเพื่อนบล็อกมาทักทายมากนักหลังจากนั้นเริ่มมีกล้องดิจิตอลตัวแรกเป็นของตนเองจำได้ว่ายี่ห้อ pentax ความละเอียด 3 ล้านพิกเซลเลยใช้ถ่ายภาพวัด แล้วเอาภาพมาลงบล็อกโดยรายละเอียดส่วนใหญ่เช่นประวัติวัดจะเอามาจากเว็บไซต์ต่างๆช่วงแรกบ้าพลังมากบางวันอัพบล็อกวันเดียว 15 บล็อกครับข้อดีของบล็อกคือ เมื่อเราเขียนไปเรื่อยๆ ทักทายคนนั้นคนนี้เราจะได้เพื่อนเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัวผมก็เช่นกันครับ....เพื่อนบางคนผ่านเข้ามาทักทายกันทุกวันบางคนนานๆครั้ง บางคนทักทายครั้งเดียวแล้วหายไป6 ปีแล้วนะครับที่ผมอัพบล็อกเกือบทุกวันที่บล็อกแกงค์แห่งนี้เมื่อเหลือบตาไปดูจำนวนบล็อกที่อัพไว้3000 บล็อก.....ใช่ครับ 3000 บล็อกงานเขียนต่างๆมากมาย รูปภาพมากมายมหาศาลเม้นท์ต่างๆจากเพื่อนบล็อกนับแสนเม้นท์(ผมลองคำนวณเล่นๆโดยใช้จำนวนเฉลี่ย 50 เม้นท์ต่อบล็อกคูณด้วยจำนวน 3000 บล็อก)ผมดีใจมากกว่าภูมิใจผมมีความสุขมากที่ได้อัพบล็อกเกือบทุกวัน(ถ้าไม่ติดธุระ คอมเสีย หรือป่วย) ได้รู้จักพูดคุยกับผู้คนมากมายหลากหลายความคิดและวิชาชีพนี่เป็นประสบการณ์ชีวิตที่น่าตื่นเต้นจริงๆหมิงหมิงลูกชายของผม...แทบจะพูดได้ว่าเกิดมาพร้อมๆกับบล็อกของผมเลยเพื่อนบล็อกหลายคนคงจำได้ว่าผมเขียนเรื่องราวของเขานับตั้งแต่วันแรกที่รู้ตัวว่าเป็นพ่อคน(เรื่องราวของเขาอยู่ในกรุ๊ปบล็อกแสงแรก)ไม่นานหลังจากนั้นเพื่อนบล็อกจะคุ้นเคยกับภาพของหมิงหมิงที่ผมนำไปแปะที่บล็อกของใครหลายคนพร้อมกับคำว่า “อรุณสวัสดิ์ครับ”ตอนนี้หมิงหมิง 4 ขวบกว่าแล้วครับเมื่อสองสามเดือนที่ผ่านมาผมเคยคิดจะหยุดส่งภาพหมิงหมิงเพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองแก่ครับ 5555การตื่นนอนตี 5 ทุกวันมานั่งอัพบล็อกแล้วเดินสายทักทายเพื่อนๆเริ่มเป็นภารกิจที่ทำไม่ไหวเหนื่อยและเพลียมากที่สุด โดยเฉพาะตอนที่ลูกไม่สบายแล้วเอาโรคมาติดพ่อติดแม่....การทำบล็อกในวันที่ไม่สบายหรือมีเรื่องรบกวนจิตใจเป็นเรื่องที่เหนื่อยมากครับ เหนื่อยกายเพลียใจหลายคนเริ่มคุ้นเคยว่าถ้าวันไหนไม่มีรูปหมิงหมิงไปทักนั่นแสดงว่าไม่ใครก็ใครในครอบครัวของผมป่วยหรือไม่ผมไปต่างจังหวัด 5555บางคนถามว่าทำไปทำไม เอารูปลูกตัวเองไปแปะตามบล็อกคนอื่นทำไมไปทักทายเพื่ออะไร ต้องการคะแนนโหวตต้องการเช็คเรทติ้ง หรือสร้างกระแสให้บล็อกเป็นที่รู้จักผมตอบแบบไม่สร้างภาพนะครับผมแค่อยากให้รูปหมิงหมิงทำให้คุณยิ้มทำให้เพื่อนบล็อกบางท่านมีความสุขไม่จำเป็นต้องรูปลูกผมหรอกครับ รูปเด็กๆในบล็อกหลายๆคนเวลานั่งมอง ก็ทำให้ผมมีความสุขผมคิดแบบง่ายๆนี่ล่ะครับว่าเลือกรูปที่หมิงหมิงร่าเริงแล้วส่งไปให้เพื่อนบล็อก ถ้าใครดูแล้วยิ้ม มีความสุขผมก็พลอยมีความสุขตามไปด้วย....สังเกตให้ดีนะครับ ....ว่าผมไม่ได้ไปทุกบล็อกผมเองก็เกรงใจครับบางบล็อกที่ไม่ค่อยได้อัพ ไม่ค่อยมีความเคลื่อนไหวรูปหมิงหมิงจะเต็มบล็อกเลย 555ผมไม่ได้ดีใจที่ยึดบล็อกคุณด้วยรูปลูกผมหรอกครับ 5555แต่หลายบล็อกเป็นความผูกพันทางใจเคยบอกเคยคุยกันไว้ว่าจะส่งรูปหมิงหมิงให้ทุกวันเพราะคุณบอกว่าชอบ เห็นแล้วมีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มเด็ก ผมก็ทำตามสัญญาครับ แม้บางบล็อกเจ้าของบล็อกจะไม่อัพบล็อกแล้วหรือเจ้าของบล็อกบางท่านอาจจากไปแล้วในที่ไกลแสนไกลแม้จะทักทายกันเยอะในทุกวันแต่ผมก็พยายามที่จะอ่านบล็อกของคุณนะครับไม่ได้ไปใส่รูปแล้วเม้นท์แค่สวัสดีทักทายแต่หลายบล็อกอัพบล็อกทุกสามเดือนหรือนานกว่านั้นครับ 555ผมจึงไม่รู้จะทักทายอะไรนอกจาก อรุณสวัสดิ์.....ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับการประกวดทุกรางวัลที่ผมได้มา ไม่ได้ทำให้มีผลทางการตลาด ไม่มีการโฆษณา หรือมีผลประโยชน์ใดใดในบล็อกของผมเลยถ้าทุกคนจะจำได้ สองปีหลังผมปฏิเสธที่จะเข้าแข่งขันการประกวด Thailand Blog award ด้วยซ้ำเพราะผมไม่เห็นด้วยกับกฏกติกาบางข้อที่กองประกวดใช้ตัดสิน(ปีนี้ก็คงขอถอนตัวเช่นเดิมนะครับ แต่ขอตามเชียร์เพื่อนบล็อก)ผมจึงประกวดบล็อกเฉพาะบล็อกแกงค์เท่านั้นเพื่อนบล็อกบางคนเข้าใจผิดคิดว่าผมไม่ประกวดบล็อกแกงค์ก็มีครับ เลยไม่กล้าโหวต 555ไม่เป็นไรหรอกนะครับเข้ามาดูบล็อกผม อ่านหรือไม่อ่านแค่มาทักทายกันก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องโหวตอะไรใดใดก็ได้ครับเพื่อนบล็อกรู้สึกไหมครับ ?ว่าตอนนี้บล็อกเกอร์ย้ายไปปักหลักกันที่ facebook เยอะมากเกินครึ่งนะครับ....หลายคนหยุดอัพบล็อกถาวรแต่ผมยังรักในพื้นที่นี้ครับพื้นที่ที่ทำให้ “กะว่าก๋า” มีพื้นที่แสดงความคิด ได้บอกเล่าความรู้สึกและแสดงทักษะฝีมือในด้านต่างๆมาอย่างยาวนานใช้คำว่า “ผูกพัน” ได้เลยนะครับทั้งทีมงานเว็บมาสเตอร์ของพันทิพที่น่ารักมาก ทั้งเพื่อนบล็อกทุกๆคนที่แวะเวียนมาทักทายกันหมื่นตา เทวดาราฟาเอล พู่กันเดียวสวนอักษร ก๋าราณี บทกวี ภาพถ่าย งานเพลง ฯลฯรวมถึงตัวตนของ “กะว่าก๋า”.....ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นมาพร้อมกับพื้นที่ดีดีแห่งนี้ขอบคุณที่ติดตาม พูดคุย ทักทายกันอย่างยาวนานครับมีอะไรที่ผมทำให้คุณเข้าใจผิด ขุ่นข้องหมองใจ ต้องขอโทษและขออภัยด้วยนะครับผมไม่เคยคิดทำให้ใครขุ่นเคืองหรือไม่สบายใจไม่พยายามแสดงทัศนะทางการเมืองในบล็อกไม่สรุปหรือตัดสินในเรื่องของความเชื่อและศาสนาผมไม่ชอบบรรยากาศการทะเลาะหรือขัดแย้งในบล็อกของตัวเองจึงพยายามไม่เขียนถึงเรื่องประเด็นที่ทำให้เกิดความขัดแย้งจะพยายามตื่นตี 5 ต่อไปให้ได้ครับ 555จะไปทักทายพร้อมรูปหมิงหมิงนี่ล่ะครับจนกว่าจะทำไม่ไหว หรือดูแล้วเกรงใจว่ารูปหมิงหมิงล้นบล็อกก็ขออนุญาตหยุดส่งภาพในบล็อกคุณชั่วคราวครับ 555ครบ 3000 บล็อกเลยขอมีอะไรพิเศษๆสักนิดครับขอมอบพู่กันเดียว 3 ชุดให้กับผู้โชคดีใครมาเจิมบล็อกนี้เป็นคนแรกรับไปเลยใครเป็นเม้นท์ที่ 6 รับไปอีกหนึ่งชุดและเม้นท์ที่ 17 ครับท่านใดได้รับรางวัลผมขอติดต่อหลังไมค์เพื่อขอที่อยู่ท่านด้วยนะครับเมืองนอกหรือเมืองไทยไม่เป็นปัญหาครับส่งให้ถึงมือแน่นอนครับขอบคุณและสวัสดีทุกๆคนรักนะจุ๊บๆครับ 5555กะก๋า ศิษย์เวียงพิงค์
สวัสดีค่ะคุณก๋า
แต่ไม่เป็นไร คุณก๋าให้เรามาหลายภาพแล้ว (แต่ก็อยากได้อีก ก็ของชอบนี่นา
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 392 คน [
