ปราศจากการบิน
ปราศจากการบิน
เขียนโดย : กะว่าก๋า
มีใครไม่เคยหกล้มซมซาน บ้างผ่านความร้าวรานบอบช้ำ ท่ามกลางผู้คนมากมายลึกล้ำ บางคราปล่อยใจถลำกล้ำกลืนความเศร้า
ต่างบอกให้บินขึ้นสู่ฟ้า แล้วตามหาศรัทธาอันเพ้อฝัน บ้างก่นด่าก้องกู่ตะโกนกัน เพื่อแบ่งปันเศษเสี้ยวแห่งความหวัง
ปราศจากการบิน ธารไหลรินเย็นฉ่ำ ฟางหญ้าชุ่มชื้นให้เดินย่ำ คืนค่ำครานี้นอนสบาย
ฉันอยากเดิน - ฉันจะเดิน วางปีกลงแล้วเดินต่อ เธออยากบิน บินไปอย่ารั้งรอ ฉันจักขอเดินไปในทางเดิม
มีปีกแล้วทำไม ? สองขายังก้าวเดิน โลกนี้ช่างเพลิดเพลิน เมินซึ่งเข็มนาฬิกา
ให้โลกเคลื่อนตัวช้าช้า ใต้ฝ่าเท้าคนเดินย่ำ บินบนฟ้านั้นเหงาเปลี่ยวระกำ สูงสู่ต่ำ-ต่ำสู่เตี้ย-ละเหี่ยใจ
จะเดินไปจนสุดขอบ จะตอบคำถามที่ไร้คำตอบ จะเลิกทวงถามจะเลิกทดสอบ จะไม่กอบเก็บความฝันใดใด
จะเดิน..เดิน..เดิน...เดิน เดินไปสู่ใจสู่ฝัน เดินไปสู่หวังสุดวัน เรื่องราวเหล่านั้นพลันจบ
มีปีกใช่จำต้องบิน เหินลอยเมฆินทร์เวิ้งฟ้า คนเราเกิดมาธรรมดา กลับไปกลับมาด้วยธรรมดา
มีใครไม่เคยหกล้มซมซาน บ้างผ่านความร้าวรานบอบช้ำ ท่ามกลางเรื่องราวตอกย้ำ ทุกความทรงจำ....จบแล้วต้องลืม
Create Date : 06 มีนาคม 2552 |
Last Update : 10 กันยายน 2557 19:34:52 น. |
|
112 comments
|
Counter : 2442 Pageviews. |
|
|
|