ปายไปมาหลายทีไม่มีเบื่อ 10-20 nov 09 (part 1)

พอมีคนรู้ว่าเกดลดาจะไปปายอีกแล้ว มักจะถามกันว่า ไม่เบื่อเหรอไงไปมันอยู่นั่น

เกดลดาก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะไปแต่ละครั้งก็มีเรื่องราวแปลกใหม่ทุกครั้ง...

ครั้งนี้ อาจถือว่าไปแบบมีวาระแฝงมากกว่าจะบอกว่าไปเที่ยวแบบเต็มปาก

เพราะคราวนี้ ตั้งใจไปเป็นเพื่อนปอนทำทีสีสเรื่องปาย กับเอางานแฮนเมดไปฝากวางขาย

สมาชิกที่ไปร่วม survivor @ pai กับเกดลดา มีดังต่อไปนี้

เณ ปัด มิลค์ สามคนด้านบน เป็นเพื่อนป.โทของปอน 

นุ่น อิมานิ และปอน คือเพื่อนศิลปากรของเกดลดาเอง

10 nov 09 - ออกเดินทาง

การเดินทางทริปนี้ แบ่งเป็นสองฝ่ายคือ แก๊งรถไฟ กับแก๊งรถทัวร์ สามสาวเพื่อนปอน

ให้ไปสบาย ๆ กับรถทัวร์รอบสองสามทุ่ม ส่วนเกดลดา นุ่น และปอน ตกลงกันว่า

เราเน้นประหยัด ชิล ๆ เลยไปรถไฟ รอบบ่ายสองครึ่ง ซึ่งเราจะไปเจอกันที่อาเขต สถานีขนส่งที่เชียงใหม่

ในเวลาใกล้ ๆ กันพอดี ตามกำหนดคือตีห้าครึ่ง...

11 nov 09 - เดินทางสู่ยานแม่

...แต่ดูเหมือนว่า ตีห้าครึ่งยังอยู่แถวลำปาง...

 กว่าจะถึงเชียงใหม่ก็เจ็ดโมงกว่าแล้ว แก๊งเพื่อนปอนที่มารถทัวร์ถึงก่อน

เมื่อรถไฟไปถึงก็ต่อรถแดงไปอาเขตสามคน 60 บาท เมื่อพร้อมหน้าที่อาเขต

ก็ซื้อตั๋วรถเมล์ขึ้นไปปาย ได้รอบเก้าโมง ราคาคนละ 72 บาท...

ที่ขาดไม่ได้เมื่อจะนั่งรถไปปายคือการกินยาแก้เมาเม็ดสีเหลือง ๆ

โค้งเยอะขนาดนั้นต้องกินดักไว้ก่อน

ได้หลับตลอดทาง จะได้ไม่เมารถ (แบบนี้นี่เองถึงเรียกว่ายาแก้เมา...)

 พวกเราเดินทางถึงปายประมาณ บ่ายโมงกว่า ๆ (ระยะเวลามาตรฐานของการขึ้นรถบัสมาปาย

ประมาณสี่ชั่วโมง)  ก็แบกกระเป๋าเดินไปสู่ยานแม่ นั่นคือ บ้านพี่ปาน (หลับฝันดีเกสต์เฮาส์)

ที่ไปปายกี่ครั้งก็พักที่นี่ จนรู้สึกเหมือนไปเยี่ยมญาติมากกว่าจะไปพักเกสต์เฮาส์

เก็บของเรียบร้อยก็ออกไปเช่ามอร์เตอร์ไซค์ 3 คัน เพราะขี่เป็นแค่สามคน แน่นอน

เกดลดาขอซ้อน - -'

มื้อแรกประเดิมด้วยส้มตำหน้าอำเภอ ไปคราวนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะต้องแลกคูปองเหมือนกินฟู้ดคอร์ท

แถมอาหารมาหนึ่งจานก็ต้องคอยแกะคูปองจ่ายเด็กเสิร์ฟ เกดลดาโดนผลักใสให้ทำหน้าที่นี้

ไม่บอกก็น่าจะเดาออกว่า ทรมานมาก ตักคำนึงอาหารมาเสิร์ฟอีกแล้ว ต้องคอยแกะคูปองไม่้เป็นอันกิน T^T

อิ่มหนำก็ไปร้านเล็ก ๆ ตรงทางขึ้นวัดพระธาตุแม่เย็น มีพี่เล็กออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่นเป็นกันเอง

พวกเราก็นั่งชิล ๆ ถ่ายรูปเล่น เขียนโปสการ์ดกันไปเพลิน ๆ

 พอประมาณหกโมงกว่า อิมานิก็ตามมาสมทบจากเชียงใหม่ พวกเราออกไปฟังเสวนาเรื่องปาย

ที่ทางทีวีไทยเค้ามาถ่ายทำเวทีสาธารณะ ซึ่งปอนโชคดีมากที่ทำทีสีสเกี่ยวกับปายพอดี

งานนี้รู้ข่าวจากพี่ปาน และอาจารย์ของศิลปากรท่านนึงที่บังเอิญมานั่งเตรียมข้อมูลเสวนา

ที่บ้านพี่ปานพอดี

 ซึ่งงานนี้ เกดลดากับอิก็กลายเป็นผู้ร่วมฟังเสวนาจำเป็นที่พี่แววพิธีกรเตรียมที่นั่งไว้ให้...

 ผู้ร่วมเสวนาส่วนใหญ่ก็จะเป็น นายอำเภอ นายกเทศมนตรี ชาวปาย ผู้ประกอบการ การท่องเที่ยว

นักวิชาการ  เสียดายที่คนในปายจำนวนมากไม่รู้ว่าจะมีการเสวนานี้ขึ้นอย่างพี่เล็กร้านเล็กๆก็เพิ่งรู้

จากพวกเราเอง แต่ยังไงซะ เกดลดารู้สึกว่าคุยกันไปก็ยังไม่ได้ข้อสรุปที่ชัดเจน...

 จากที่นั่งฟัง เห็นได้ัชัดว่าความคิดเห็นถูกแบ่งเป็นสองฝ่าย อนาคตของปายจะเป็นยังไง

ทุกคนอยากจะพัฒนาปาย แต่พัฒนาในทิศทางไหนที่จะส่งผลดี และเหมาะสมต่อทุกฝ่ายล่ะ...

สงสารชาวบ้าน สงสารชาวปาย ลดทิฐิกันบ้าง คนจะรักกันยังต้องจูนเข้าหากัน

การเมืองจะดีก็ต้องร่วมมือกัน จูนเข้าหากัน เพื่อเป้าหมายเดียวกัน คุยกันให้มากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น

นะจ๊ะ ท่านทั้งหลาย... 

12 nov 09 - Survivor ในป่าใหญ่กับพี่สันโดษ

การเสวนาไม่หมดแค่นี้ เพราะอีกวันนึงก็มีการเสวนานอกรอบที่บ้านพี่สันโดษ (บ้านไฮ่อุ๊ยต๋าคำปาย)

เลยคอฟฟี่อินเลิฟมาหน่อย 

 ระหว่างที่ปอนกำลังฟังอย่างตั้งใจ พร้อมยืนอัดเสียงแถว ๆ ลำโพง เกดลดาก็มาถ่ายรูปเล่น

มีห่านคู่ด้วย (ห่านรึเป็ดไม่รู้ - -')

เมื่อเสวนาจบ พี่สันโดษก็ชวนพวกเราเข้าป่า ตั้งใจจะไปขนไม้ไผ่ที่ฝรั่งไปตัดไว้จะเอามาทำที่พัก

(พี่สันโดษบอกว่า เค้าให้ฝรั่งอยู่บนที่เค้าได้ แต่ถ้าออกไปแล้วก็ให้เป็นบ้านพักให้คนอื่นต่อไป)

พวกเราหญิงไทยใจกล้าพอตัว ก็ตอบตกลงไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้างในป่า

เกดลดา นุ่น อิมานิ เณ นั่งๆ ยืนๆที่กะบะหลังรถ ที่เหลือนั่งหน้า งานนี้ทางสุดโหด

ทั้งขึ้นเขา ลงเขา ข้ามแม่น้ำ ข้ามหลุม แต่มิวายเกดลดาก็ยังถ่ายรูปมา ทั้งที่ขาสั่น...

จนมาถึงทางที่รถไปต่อไม่ได้ สละยาน เดินเท้ามุ่งหน้าเข้าป่า

งานนี้ปอนประเดิมด้วยการล้มครั้งที่หนึ่งตอนลงเนิน

และเมื่อมาถึงลำธาร น้ำตกย่อมๆ อิมานิก็ตามพี่สันโดษลงไปในน้ำอย่างมาดมั่น 

ดันไปเหยียบเจอทรายยุบ ดูดรองเท้าหายไป พี่สันโดษเลยมาควานหาให้พักนึง

กว่าจะคุ้ยขึ้นมาได้ ที่เหลือเริ่มเกร็ง ไม่กล้าลง 

ปอนผู้กล้าก็เป็นรายที่สอง ที่เดินลงไปในน้ำปุ๊บ ทรายยุบเสียหลัก ล้มเป็นครั้งที่สอง

 พี่สันโดษอยู่ ๆ ก็ขุดทรายให้เป็นหลุม แล้วก็หยิบเอาใบตองแถวนั้นมาตักน้ำดื่ม

ตอนแรกก็ไม่กล้า จนเอาวะ ลองดู ดื่มมั่ง .... เฮ้ย เหมือนน้ำในตู้เย็นเลย

แถมหอมกลิ่นใบตองด้วย สดชื่นชะมัด 

พวกเราเดินทางกันต่อ ไปไกลพอควร จนเจอฝรั่งสองคนกำลังนั่งกินข้าวกับฟักทองต้ม

ในกระบอกไม้ไผ่อยู่ พวกเราเลยเข้าไปแจม สุดท้าย ฝรั่งรีบหาตะเกียบหาช้อนมาให้พวกเราแทบไม่ทัน

สรุปนี่มันประเทศใครเนี่ย ฮ่า ๆ เค้าทำทุกอย่างได้คล่องมาก คาดว่ากลับประเทศ

อาจไปเขียนบอกว่าคนไทยป่าเถื่อน อดอยาก มาถึงมารุมกินข้าวเค้า แหะ ๆ 

งานนี้ลุงที่นำฝรั่งมาถึงกับหุงข้าวเพิ่มพร้อมเตรียมส้มโอให้พวกเราตำกิน 

ปอนอาสาตำ เกดลดาเป็นลูกมือโยนส้มโอลงกระบอกไม้ไผ่ ขอบอก แซบมาก!

จริงๆ แล้วพี่สันโดษตั้งใจมารับฝรั่งกลุ่มนี้พร้อมทั้งขนไม้ไผ่ แต่สุดท้าย ฝรั่งขอตัวเดินกลับ

คงเห็นว่าพวกเรามาเยอะขนาดนี้ ปลง ไปไม่หมดแน่นอน 

เมื่ออิ่มหนำสำราญ พวกเราก็เดินออกไปยังรถที่จอดไว้ด้านนอก แน่นอนป่านนี้ฝรั่งเดินไปไกลแล้ว

ไม้ไผ่ ก็ไม่มีที่วาง ได้แต่ขนของเล็กๆน้อยๆออกมา  สุดท้ายโฉบรับได้แค่คนเดียว ตรงจะถึงปากทาง

อยู่แล้ว เดินไวมาก ฝรั่งอีกสามคนขอเดินต่อ อย่างเสียมิได้...

พวกเรากลับไปยังบ้านไฮ่อุ๊ยต๋าคำปายของพี่สันโดษ ปอนเตรียมสัมภาษณ์พี่เค้า 

เรื่องราวจะเป็นยังไง บ้านพี่สันโดษมีอะไรที่สนุกรออยู่ 

โปรดติดตามตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้ค่า

Create Date : 05 ธันวาคม 2552		6 comments
Last Update : 5 ธันวาคม 2552 3:25:46 น.
Counter : 3069 Pageviews.
Share Tweet