ผมอยู่ในห้อง Pantry กำลังกด Espresso ใส่แก้ว Java ยังไม่ทันจะเต็มแก้วเลย “ยอด” ก็เดินเข้ามา

"พี่ต้น ชงกาแฟเหรอ" พลางเข้ามาหยิบแก้วน้ำใบใสทรงสูงบน cup board

"อ้อ... ช่าย..." ผมตอบคำถามพลางขยับตัวให้เธอผ่านได้สะดวกๆ จากนั้นก็ยกกาแฟมาเติมครีมเติมน้ำตาล

"เห็นพิมบอกว่าวันก่อนพี่ต้นสอนพิมนั่งสมาธิ" เธอเปิดประเด็นขึ้นมาหลังจากดื่มน้ำไปเกือบครึ่งแก้ว

"อ้อ... พิมเค้าจะไปเรียนต่อที่จีน เห็นว่าต้องอยู่ตัวคนเดียว เลยอยากจะลองนั่งสมาธิดูบ้าง" ผมชงกาแฟเสร็จพอดีก็เลยยกขึ้นจิบ

"ยอดก็สนใจเหมือนกัน คุยกะพิม พิมบอกว่าให้มาถามพี่ต้นเอง" เธอหมายถึงเรื่องนั่งสมาธิ ผมก็คิดในใจว่า อ้าว.. กรรม... อาหลิง (อีกชื่อนึงของพิม) อธิบายคนอื่นไม่ได้ แล้วแบบนี้พอไปถึงจีนแล้วจะนั่งได้รึเปล่าเนี่ย -*-

“แล้วทำไมถึงสนใจล่ะ ปกติคนเค้าไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้กันนี่” ผมเลยลองแย๊บหยั่งเชิงดูก่อน ^^’

“ก็บางทียอดเครียดแล้วมันจะปวดหัว กินยาบ่อยๆแล้วมีคนเตือนว่าไม่ดี เค้าก็แนะนำให้นั่งสมาธิเหมือนกัน แต่ตอนนั้นไม่สนใจ”

“อ้อ... ปวดหัวนี่เอง... มันเครียดๆใช่มั้ย รู้สึกเหมือนทุกอย่าง... อะไรๆก็ขึ้นหัวหมด ใช่มั้ย?”

“ใช่พี่”

“อื้ออ... แบบนี้นั่งสมาธิก็พอจะช่วยได้ แล้วตอนนี้สนใจ?” ผมถามอีกครั้งเพราะอยากรู้ว่าเธอจะเอาจริงรึเปล่า

“ก็ไม่อยากกินยาบ่อยๆงัย” (อ๊ะ... ก็พอไหว... intention น่าจะโอเค ไม่น่าจะล้มเลิกกลางคัน)

“แล้วลองนั่งมาบ้างรึยัง?”

“ก็ลองมาบ้าง แต่ตอนนั้นไม่ค่อยจะรู้สึกอะไร สงสัยยอดทำไม่เป็นมั้ง” (อืมม... แบบนี้ต้องปรับพื้น) ผมคิดในใจ
มองหน้ายอดแล้วเห็นท่าทางน้องเหมือนกำลังรอ response อยู่ -___-'

"ตอนนี้เลยเหรอ?" ผมประหลาดใจเพราะปกติคนคุยเรื่องนี้มักจะแค่คุยๆไปแล้วก็จบๆ แล้วพอนานๆไปก็ลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเคยมีความสนใจอยากนั่งสมาธิ

"พี่ว่างรึเปล่าล่ะ?" พร้อมดื่มน้ำเข้าไปอีกคำ

"ฮ่าๆๆ..." :D ผมถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ดี... ไปนั่งสิ" พูดจบก็ยกกาแฟขึ้นจิบแล้วก็มองไปที่เก้าอี้ตัวนึง ผมจะยินดีเสมอที่จะมีใครสนทนาธรรมด้วย และเต็มใจเสมอที่จะสอนไม่ว่าใครก็ตามที่อยากนั่งสมาธิ

ใน Pantry จะมีโซฟา build-in ยาวตลอดแนวห้องอยู่ตัวนึง โต๊ะอาหารขนาดสี่ที่นั่งอยู่สองชุด เก้าอี้ค่อนข้างนั่งสบาย และมีบาร์ยาวที่เค้าท์เตอร์ซึ่งมีเก้าอี้สตูลทรงสูงไม่มีพนักพิงอยู่สามสี่ตัว ผมให้เธอไปนั่งที่บาร์ เธอชี้มือไปที่สตูลมองหน้าผมทำคิ้วขมวดประหนึ่งจะถามว่า "ตัวเนี้ยะนะ?" ผมก็ยิ้มพยักหน้าประหนึ่งจะตอบเธอว่า "ช่ายแล้วน้องเอ้ย" ทั้งหมดในห้องแพนทรี่ โซฟาสบายสุด

"ที่พี่ให้ยอดนั่งตรงนี้เพราะจะพิสูจน์ให้ยอดเห็นเองว่า สมาธิทำที่ไหนก็ได้ ไม่จำเป็นจะต้องตั้งท่านั่งให้มันดูเป็นเรื่องซีเรียส" นี่เป็นเหตุผลจริงๆครับ แต่อีกเหตุผลนึงคือหากเผอิญมีใครเดินเข้ามาในแพนทรี่แล้วเห็นนั่งสมาธิกันคงหาว่าบ้าแน่ๆ ^^’

"พี่สอนคนนั่งสมาธิถึงแค่ปฐมฌาน เลยปฐมฌานไปแล้วไม่สอน" ผมชี้แจงก่อนสอน

"อ้าว... ทำไมล่ะ?" คำถามยิงมาเกือบจะทันที -*-

“ก่อนถามว่าทำไมล่ะ รู้จักรึเปล่าว่าปฐมฌานคืออะไร?”

“ไม่รู้เหมือนกัน” เธอหัวเราะแฮ่ะๆตอบผม ว่าแล้วเชียว -____-!

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยรู้ก็ได้ ก็... ส่วนมากคนที่มาให้พี่สอนมีอยู่สองแบบ แบบแรกคือแค่อยากลอง แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจมากมายอะไร พอทำไปได้พักนึงแล้วรู้สึกว่าไม่พัฒนาขึ้นก็ท้อก็ขี้เกียจ ยังไม่ทันถึงปฐมฌานก็เลิก ส่วนแบบที่สองคือพวกที่ตั้งใจ พอทำก็คอยสังเกตตัวเองว่าเป็นยังไง แล้วสงสัยตรงไหนก็มาถาม ถามแล้วก็เอาไปปรับปรุงแล้วมันก็พัฒนาไปเรื่อยๆ พอถึงปฐมฌาน คนพวกนี้ก็ไปต่อเองได้ ไม่ต้องมาถามแล้ว พี่ก็เลยสอนคนถึงแค่ปฐมฌาน" ผมบรรยายยืดยาว

“อ้อ... เหรอ... แล้วพี่ต้นสอนพิมยังไง”

“พี่ก็สอนเป็นพื้นฐานให้เค้าไปหัดนั่งต่อเองได้น่ะ”

“คนเราส่วนมากคิดว่านั่งสมาธิเป็น แต่ถ้าทำไม่ถูก มันก็จะช้า ดังนั้นถ้าทำถูก มันก็จะช่วยย่นระยะเวลาไปได้เยอะ” ผมอธิบายไปจิบกาแฟไป แหม... มันช่างสุนทรีย์จริงๆ

“ก่อนอื่นเลยเวลาจะนั่งสมาธิ เราต้องนั่งให้สบาย เพราะเราจะนั่งนาน ถ้านั่งแล้วรู้สึกไม่สบาย ให้ขยับหาจุดที่ลงตัวที่เราคิดว่าสบายแล้วและจะสามารถนั่งได้นานๆโดยจะไม่ขยับอีก” เธอก็ขยับตัวอยู่บนเก้าอีกบาร์

“อาฮะ แล้วงัยต่อพี่?”

“จากนั้นก็ผ่อนคลายกล้ามเนื้อทุกส่วน ทำเป็นมั้ย? สำรวจตัวเองตั้งแต่หัวลงมาเลย คอเกร็งมั้ย? หัวไหล่ แขน ลำตัว หลัง ขา... ถ้าเกร็งก็ผ่อนคลาย”

“อื้อ...ม ค่ะ”

“ยังรู้สึกเหมือนขึ้นหัวอยู่มั้ย?”

“ยังรู้สึกอยู่นะพี่”

“งั้นต้องถ่ายน้ำหนักลงมา ยอดถ่ายน้ำหนักเป็นมั้ย? เอาลงมาข้างล่างให้หมด” ผมบอกน้องเสร็จก็เอาแก้วกาแฟไปวางที่ซิ้งค์ล้างจาน

“ทำยังไงล่ะพี่ ยอดทำไม่เป็น”

ผมเดินกลับออกมายืนตรงหน้าเธอ “งั้นเอายังงี้ นึกตามพี่นะ”

“ตรงหน้ายอดตรงนี้มีอ่างน้ำอยู่อ่างนึง” ผมทำมือเป็นลักษณะอ่างน้ำตรงหน้าเธอ

“อาฮะ”

“พี่เอาขันตักน้ำขึ้นมาแล้ว” ผมทำมือเหมือนกำลังใช้ขันตักน้ำในอ่าง ยอดทำหน้าเหมือนจะหัวเราะ -*-

ผมทำท่ายกขันน้ำขึ้นไปจะราดบนหัวเธอ “คราวนี้พี่จะเทน้ำราดบนหัวยอด... ให้ทำความรู้สึกตามสายน้ำที่มันไหลจากหัวลงไปข้างล่างเลยนะ มันไหลไปถึงตรงไหนให้ทำความรู้สึกตามไปจนถึงตรงนั้นนะ”

“ทำได้มั้ย?” ผมเทจนหมดขัน

“อื้ออ... ได้นิดหน่อยนะพี่”

“งั้นเอาอีกขัน” ผมตักน้ำราดหัวเธออีกรอบ

“ได้แล้วพี่” เธอยิ้มออกมาแล้ว ผมตักราดอีกขัน

“หนาวแล้วนะพี่”

“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะออกมา

“แล้วใครบอกให้นึกว่าเป็นน้ำเย็นล่ะ ก็นึกเป็นน้ำอุ่นสิ”

“อ้อเหรอ” เธอก็หัวเราะเช่นกัน

“คราวนี้ยอดถ่ายน้ำหนักเป็นแล้วนะ เอ้าทีนี้เทน้ำหนักตัวเองตัวเองลงไปไว้ข้างล่างให้หมด... เป็นงัยบ้าง? หัวโล่งขึ้นมาบ้างมั้ย?”

“โล่งแล้วพี่ต้น” ยอดพูดอย่างดีใจ

“เก่งมาก ทีนี้ลองหลับตาสังเกตดูนะ ตอนนี้ตัวเราเบาแล้ว ตอนนี้อะไรในตัวเราเด่นที่สุด? ลมหายใจหรือท้องพองท้องยุบ?” หน้าที่ให้คำแนะนำขั้นแรกของผมใกล้จะจบลงแล้ว

“ทั้งสองอย่างเลยพี่”

“งั้นก็เอาตามถนัด ถ้าเคยฝึกยุบหนอพองหนอ ก็นั่งดูสภาวะยุบ สภาวะพอง ของตัวเองไป ถ้าคิดว่าลมหายใจเด่นกว่า ก็ใช้พุทโธกำกับลมหายไปเลย”

“อ้อ... ค่ะ”

“อื้ออ.. นี่แหล่ะ วิธีนั่งสมาธิที่ถูกต้อง จำเอาไว้นะ ถ้าจะไปนั่งเองที่บ้านก็ลองตามนี้เลย แล้วถนัดอะไร เคยทำมาแบบไหน จะยุบหนอพองหนอ หรือพุทโธ ก็ทำตามถนัดได้เลย”

“นั่งดูสภาวะมันไปเรื่อยๆ พยายามผ่อนคลาย แต่อย่าให้สบายมาก ให้ใส่ความตั้งใจลงไปด้วย เพราะถ้าสบายมาก มันจะหลับ ถ้ามีความตั้งใจด้วยมันจะไม่หลับ พอเห็นสมควรแก่เวลาแล้วค่อยเลิก ถ้ามีอะไรสงสัยค่อยมาถามละกันนะ” ผมรีบจบเพราะคุณสุธรรมกำลังจะเดินเข้ามาในแพนทรี่แล้ว

“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ต้น” เธอรู้แล้วว่าผมสอนเสร็จแล้ว

“ผมได้ยินว่าคุณจะลาออกไปอยู่เน็ทแอ๊พเหรอ?” พี่สุธรรมเปิดฉากสนทนาแล้ว