พ่ายโลก - ชรารำพึง 2/4
มองกิจบ้าน การเมือง แต่เรื่องเศร้า
สังขารเรา คงจะต้าน ทานไม่ไหว
สิ้นเรี่ยวแรง สิ้นทั้ง พลังใจ
ยิ่งคิดไป ก็สังเวช ในเหตุการณ์

เราแก่วัย ใกล้กำหนด จะปลดปลิด
แพ้ความคิด ความฉลาด ไม่อาจหาญ
ยอมพ่ายโลก พ่ายกิเลส พ่ายเหตุการณ์
พ่ายสังขาร สุดจะซ่อม ยอมจำนน

สรีระ ยนต์เรา มันเก่าแก่
ถึงซ่อมแก้ ได้ก็เห็น ไม่เป็นผล
ได้ช่างดี ซ่อมได้ ก็ไม่ทน
เหมือนเครื่องยนต์ สิ้นอายุ จะผุพัง

ต้นไม้ผุ ลมไม่โดน ยังโค่นล้ม
ลงทับถม ธรณี เป็นที่ตั้ง
คนแก่เฒ่า อยู่นาน ลูกหลานชัง
รวยมูลมั่ง เขาไม่เกี่ยง เฝ้าเลี้ยงดู

บ้างเกิดแก่ มาสู้กรรม เหลือลำบาก
กลับเลี้ยงยาก ยิ่งกว่าเด็ก ที่เล็กอยู่
สติหลง ปากก็ยัง บ่นพรั่งพรู
คนเลี้ยงดู เขาก็เบื่อ เหลือระอา

มองสังขาร ร่างกาย ก็อายอับ
ถ้ามีทรัพย์ ชีพนี้ พอมีค่า
ไร้ฐานะ สิ้นทรัพย์ อับปัญญา
แก่ชรา จะลำบาก ยิ่งยากจน

พ่อแม่มี เงินทอง ไม่ข้องขัด
ลูกปฏิบัติ เต็มใจ เพราะได้ผล
ไม่เกาะเกี่ยว เหลียวแล พ่อแม่จน
เพราะหวังผล ไม่เหมือนจิต คิดคะเน

ยามยากจน ยิ่งจะขาด ทั้งญาติมิตร
วัยชีวิต มีแต่วัน จะหันเห
สิ่งที่วาด พลาดหวัง ต้องพังเพ
ไม่เรี่ยมเร้ ดังถวิล จินตนา

เราแก่เฒ่า ไร้สมบัติ พัสถาน
ทั้งลูกหลาน เช้าเย็น ไม่เห็นหน้า
แต่ญาติมิตร เคยสนิท สนมมา
แก่ชรา บ้างก็พราก ต้องจากไกล

บ้างล้มตาย อยู่ต่างที่ มีชีวิต
ถึงจะคิด ก็ไม่รู้ ว่าอยู่ไหน
เคยคบหา ก็มาห่าง บางตาไป
ไร้ทรัพย์ไร้ เพื่อนหมู่ ดังอยู่เดียว

ความประพฤติ เด็กไทย สมัยนี้
ประเพณี เก่าแก่ ไม่แลเหลียว
ตื่นฝรั่ง ตาน้ำข้าว กันกราวเกรียว
ไม่แลเหลียว ก้าวล้ำ ศีลธรรมไทย

เห็นคนแก่ อุปมัย ไดโนเสาร์
เปรียบเช่นเต่า หัวหด หมดสมัย
ไม่ถูกกฏ รสนิยม สังคมไทย
เขาก้าวไกล เกินจะคิด ไปติดตาม

หมิ่นพ่อแม่ โง่เขลา เบาความคิด
มีการกิจ เขาก็ไม่ ต้องไต่ถาม
ลูกเขารู้ ประเพณี ที่ดีงาม
จึงมองข้าม พ่อแม่ เอาแต่ใจ

เกิดอัตตา นุทิฏฐิ ดำริชั่ว
จนลืมตัว ลืมชาติ ขาดนิสัย
ขาดธรรมะ ที่เป็นมิตร สะกิดใจ
ใครหนอใคร ส่งเขา ให้เล่าเรียน

เกิดเป็นบุตร ที่อุบาวท์ ทาสสถุน
ศักดิ์สกุล ก็จะลด ลงหดเหี้ยน
พ่อแม่ส่ง หมดทรัพย์มาก ให้พากเพียร
รู้แต่เรียน แต่ศีลธรรม ไม่นำพา

มิวิชา คิดว่าฉัน นั้นฉลาด
รู้แต่ขาด คุณธรรม ก็ต่ำค่า
โลกทุกวัน ถึงจะดี มีวิชา
ท้าวพระยา ยังไม่เว้น เห็นแก่ตัว

ทิ้งศีลธรรม ไม่ละอาย แกล้งบ่ายเบี่ยง
กินเบี้ยเลี้ยง เงินประจำ ยังทำชั่ว
ความโลภหลง มันไม่เว้น เห็นแก่ตัว
ประพฤติชั่ว ทั้งทั้งที่ มีวิชา

เป็นคนดี มีวิชา มาประดับ
ประกอบกับ คุณธรรม ย่อมล้ำค่า
ประพฤติชั่ว แต่เป็นผู้ รู้วิชา
เหมือนมุกดา แก้วตั้ง ในรังโจร

สมัยนี้ มันไม่เว้น เห็นแก่หน้า
เกิดปล้นฆ่า พยาบาท ดูผาดโผน
นิสัยสัตว์ สุดจะสอน ให้อ่อนโยน
มันหยาบโลน เลือดร้อน ผิดก่อนกาล

ตามใจเด็ก ไม่บังคับ มันกลับชั่ว
พ่อแม่ตัว รู้ไม่เท่า ยิ่งห้าวหาญ
จะแนะนำ ค่ำเช้า ไม่เอางาน
มีสันดาน อยากจะดัง ในสังคม

สิ่งลามก เขาไม่เมิน เพลินสนุก
อบายมุข เดี๋ยวนี้ มันมีถม
เข้าวงการ วงกาม ตามสังคม
สิ่งโสมม มุดมั่ว ไม่กลัวกรรม

ไม่ฟังคำ บอกเล่า ผู้เฒ่าแก่
คุณพ่อแม่ ที่ชูชุบ อุปถัมภ์
มันดื้อรั้น ดันทุรัง ไม่ฟังคำ
เหมือนเทน้ำ รดหัวสาก ยากจะคง

เยาวชน เกิดมาใน สมัยนี้
เพลินแต่ที่ จะสนุก เข้ายุคหลง
เฮโรอีน ฝิ่นกัญชา อย่าพะวง
เพียงประสงค์ ก็จะเสร็จ สำเร็จการ

ทั้งสุรา นารี เขามีครบ
เข้าห้องอบ อาบนวด อวดสังขาร
ทั้งห้องหับ คลับบาร์ ธนานุบาล
ห้องอาหาร ปรนเปรอ บำเรอกาม

เมื่อเงินทอง ฟูมเฟือ มีเหลือใช้
ก็หน้าไหน มันจะกล้า เข้ามาหยาม
ยามเมื่อยเหน็บ หาหมอนวด แก้ปวดกาม
สร้างชื่อนาม เด่นดัง ในสังคม

มีทรัพย์สิน สุขกาย สบายใช้
ทรัพย์หาได้ ไม่มานะ อยากสะสม
ที่แนะนำ ก็ด้วยจิต คิดปรารมภ์
กลับขู่ข่ม ว่าเป็นเฒ่า เต่าล้านปี

หมดอำนาจ วาสนา ทันตาเห็น
จะทุกข์เข็ญ ขายพักตร์ สิ้นศักดิ์ศรี
จะเรียนรู้ รู้ให้จริง ในสิ่งดี
สิ่งอัปรีย์ ยั่วเย้า อย่าเมามัว

การศึกษา นั้นประเสริฐ จะเกิดผล
จะคบคน ควรจะค้น คนให้ทั่ว
เห็นสิ่งไร ก็ไม่เท่า เห็นเงาตัว
จะดีชั่ว เราลิขิต ชีวิตเอง

สงวนคม ไว้ให้วาว ถึงคราวชัก
ถ้าอ่อนนัก คนจะรุม กันคุมเหง
เมื่อแก่เฒ่า ทุรพล หมดคนเกรง
เป็นนักเลง ควรจะล้าง คิดวางมือ

คนเดี๋ยวนี้ นิสัย มันร้ายสุด
วัยวุฒิ เขาก็กลับ ไม่นับถือ
ไม้ลอยน้ำ คลื่นกระเพื่อม สุดเอื้อมมือ
จะแย่งยื้อ เข้าไปฉุด ก็สุดไกล

แรงกิเลส เหลือที่เรา จะกล่าวอ้าง
เอาแรงช้าง ไปกระชาก ไม่อยากไหว
คลื่นตัณหา พาสัตว์ พัดไปไกล
สุดวิสัย ที่จะฝืน เอาคืนมา

หาคนดี มีปัญญา นั้นหายาก
มังกรนาค ในสาคร ใครห่อนหา
ก็สมตาม พุทธองค์ ทรงอุปมา
สัตว์ชั่วช้า มากล้น ดังขนโค

ผู้หลงตาม กามคุณ มัวมุ่นหมก
ไปนรก มากนัก เป็นอักโข
ไปสวรรค์ บางเบา เพียงเขาโค
ไม่พาโล เลี้ยวลด พึงจดจำ

ไกลสุดกู่ อุปมัย นิสัยสัตว์
สายน้ำพัด ลมพลอย ลอยถลำ
หลงเพลิดเพลิน เหินห่าง จากทางธรรม
สร้างบาปกรรม กอร์ปชั่ว ไม่กลัวเกรง

ทุกคืนวัน สรรสร้าง แต่ทางชั่ว
บ้างยกตัว ว่าฉลาด ทำกาจเก่ง
มองอิจฉา หาแต่ชั่ว ใส่ตัวเอง
เป็นนักเลง โบกเหล้า หลงเมามาย

สันดานชั่ว ใครมอง ก็ต้องเห็น
ถ้าแผลเป็น ไม่มียา รักษาหาย
เหมือนรอยสัก ที่ประทับ ลงกับกาย
ตัวไม่ตาย คงจะเห็น อยู่เป็นตรา

ประพฤติชั่ว ตัวเรา ย่อมเศร้าหมอง 
โลกก็มอง แต่จะซ้ำ สมน้ำหน้า
ไม่ทำดี ชีพจะด้อย ถอยราคา
จะหมดค่า ความเป็นคน เมื่อจนลง

ยามจนอด จะสะอื้น ทั้งขื่นขม 
ทุกสังคม โลกไม่มี ที่ประสงค์
ตะวันสาย จวนจะค่ำ ตกต่ำลง
เพลินหลับหลง ฟ้าสลัว จะมัวมนท์

พอมืดค่ำ แสงอาทิตย์ หมดสิทธิ์ส่อง
จะเหลียวมอง ไปไม่แจ้ง ทุกแห่งหน
คนกลัวจน เขาก็ไม่ ใคร่จะจน
ที่ขัดสน บ้างเพราะจิต ไม่คิดกลัว

แหล่งโสโครก เพียงมอง ก็ต้องรู้
สันดานหมู มันไม่เลือก อยากเกลือกกลั้ว
ถ้าคนดี มีศรีศักดิ์ รู้รักตัว
ใครยุยั่ว ได็ก็คง ไม่หลงกล













Create Date : 22 มิถุนายน 2557
Last Update : 22 มิถุนายน 2557 0:20:35 น.
Counter : 1268 Pageviews.

2 comments
  
โหวตให้เลย สะใจดี
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กาปอมซ่า Food Blog ดู Blog
schnuggy Travel Blog ดู Blog
Karz Literature Blog ดู Blog

โดย: nulaw.m (คนบ้า(น)ป่า ) วันที่: 22 มิถุนายน 2557 เวลา:22:15:08 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Karz
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 126 คน [?]





สงวนลิขสิทธิ์
มิถุนายน 2557

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
21
23
24
25
26
27
28
29
 
 
22 มิถุนายน 2557