Shadowrun Return 3

ตอนที่ 3 เรดมอนด์บาเรนส์

ยังเป็นกลางดึกอันเหน็บหนาว ฝนที่ยังไม่หยุดตกยิ่งเพิ่มความรู้สึกให้พวกเขาอยากหาที่แห้งและอุ่นพัก เสียงฟ้าร้องคำรามให้ได้ยินเป็นระยะสลับกับเสียงสัญญานกันขโมยที่ออกมาจากรถและตามที่ต่างๆ สภาพที่นี่มันแย่เสียยิ่งกว่าตอนที่เขาเคยจากมา ผู้คนที่อยู่บนถนนต่างอยู่ในโหมด "ระวังภัย" พวกเขาใช้วิธีเดินเพราะแท็กซี่ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเจค ไม่นานปีเตอร์ก็พบว่าเขาอยู่ในเรดมอนด์บาเรนส์เรียบร้อยแล้ว ที่นี่ไม่มีใครสนใจว่าใครจะทำอะไร แต่ที่แน่ๆ เมืองนี้มันไม่ชอบใครทั้งนั้นแม้แต่ตัวเขาเองปีเตอร์รู้สึกได้ จากการบอกทางของเจคพวกเขาต้องตัดผ่านบริเวณเปลี่ยวร้างจากกัมมันตรังษี เลี้ยวเข้าสู่เขตสลัมที่มีแต่การยื้อแย่งและเอารัดเอาเปรียบ ปีเตอร์มองออกว่าจุดไหนบ้างบนถนนที่เป็นกับดักของนักเดินทาง ในที่สุดเขาก็รับรู้ถึงสูตรสำเร็จของความหมายที่ใช้เปรียบเทียบกับนรก 

เดินต่อไปข้างหน้าโดยทิ้งเพื่อนที่ฆ่าเชื้อและฟอกขาวแล้วใน "เครื่องบดอวัยวะ" ไว้เบื้องหลัง ยิ่งเดินลึกเข้าไปเขายิ่งได้เห็นความยุ่งเหยิงอลหม่านของที่นี่ เขารู้ตัวแล้วว่าเขากำลังเดินเข้าไปสู่ใจกลางแห่งถนนของความสิ้นหวัง ในที่สุดเจคหยุดยืนเชิดหน้าขึ้น เขาสูดหายใจลึก เติมปอดของเขาเข้าไปด้วยควันไอเสียมอเตอร์ไซด์ ละอองฝุ่นกัมมันตรังษี สารพิษในอากาศ และอะไรอื่นๆอีกบ้างใครจะรู้ เขาปล่อยลมหายใจออกมาพร้อมระบายอารมณ์ที่บิดเบี้ยวที่ต้องทนซ่อนตัวอยู่ในตู้ดับจิตมานาน ทั้งกลิ่นและสภาพความสกปรกของที่นี่บอกให้เค้ารู้ว่าเค้าได้กลับถึง "บ้าน" แล้ว

"ชั้นซ่อนของของชั้นไว้ที่มุมตึกในซอยข้างหน้า" เจคพูด

ปีเตอร์เห็นซอยนั้นแล้ว หัวมุมซอยด้านที่เขาเดินอยู่เป็นผับที่ขายทั้งเบียร์และซอยคาฟ สาวสวยหน้าร้านชายตาให้กับปีเตอร์ขณะพวกเขาเดินผ่านไป "มองขาคู่เดทอยู่รึเปล่าคะพ่อหนุ่ม" หัวมุมซอยฝั่งตรงข้ามเป็นตึกที่มีผ้าใบคลุมด้านหน้าร้านไว้เพราะอยู่ระหว่างการก่อสร้าง มีพวกโฮมเลส (Homeless คนไม่มีบ้าน) สองคนกำลังยืนผิงไฟที่จุดในถังน้ำมันเปล่าใบใหญ่ ทั้งคู่เดินเลี้ยวเข้าไป ในซอยมีของวางระเกะระกะกระจัดกระจาย ท้ายซอยมีถังขยะเหล็กใบใหญ่อยู่ใกล้ๆมุมตึก มุมตึกที่เจคพูดถึงอยู่ตรงหน้าแล้ว

"นายมีรสนิยมในการซ่อนของที่ไม่เลวจริงๆ" ปีเตอร์พูด สายตาจ้องมองไปยังกองขยะเบื้องหน้า 

ที่ปะปนอยู่กับกองขยะหลังถังเหล็กใบใหญ่นั้นมีเซฟไฮเทคของเจคซ่อนอยู่จริงๆ พวกเขาช่วยกันรื้อกองขยะที่ขวางทาง ปีเตอร์ใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าจอของเซฟออกดู

"นายมี แม็กการ์ด ใช่มั้ย?" ปีเตอร์ถาม

เจคยื่นแม็กการ์ด (MagCard) ของเขาให้ปีเตอร์พร้อมกับชักปืนออกมาเตรียมพร้อม ปีเตอร์มองเพื่อนใหม่ด้วยสายตาชื่นชม เขาต้องเป็นรันเนอร์ฝีมือดีแน่ เพียงแค่ใส่แม็กการ์ดเข้าไปในเซฟ ฝาของมันก็เลื่อนเปิดออกมาเผยให้เห็นของสะสมที่น่าตื่นตาตื่นใจของเจคซึ่งบางชิ้นก็เหมาะกับเขา พวกเขานำอุปกรณ์เหล่านั้นออกมา

"ส่งของพวกนั้นมาให้เราเดี๋ยวนี้!" 

พวกโฮมเลสหน้าซอยสองคนพากันวิ่งเข้ามา หนึ่งในนั้นตะโกนพร้อมกับชักปืนออกมา ส่วนอีกคนถือมีดเล่มยาววิ่งเข้ามาถึงตัวเจคแล้ว 

"เห็นมั้ย ชั้นบอกแกแล้วว่าเดี๋ยวก็ต้องมีคนมาเปิดให้" สองคนนี้คงเจอเซฟแล้วแต่เปิดไม่ออก

ทั้งคู่รีบหลบเข้ามุม เจคซึ่งเตรียมพร้อมอยู่แล้วยิงเข้าไปยังคนที่ถือมีดทันที ไม่ล้มในนัดแรก เสียงมีดแหวกอากาศกำลังจะฝ่าเข้ามาที่หัวของเจค ปีเตอร์ขณะกำลังจะยิงมือมีดกลับมีกระสุนชุดใหญ่สาดเข้ามาบริเวณที่เขาหลบอยู่ 

เพียงแค่เอียงตัวเจคก็หลบพ้น ชายคนนั้นเอียงตัวเสียหลักเพราะฟันพลาดเจคจึงถีบส่งให้เขาลงไปกองกับพื้น ชายคนที่พกปีนเห็นเพื่อนพลาดท่าจึงหันปากกระบอกปืนไปเล็งที่เจค "เปรี้ยง" ปืนของชายคนนั้นกระเด็นตกลงไปพร้อมกับสะเก็ดเลือดกระจายไปทั่วบริเวณ จังหวะที่เขาหันกลับไปเล็งเจคทำให้ปีเตอร์สบโอกาศพอดี "เปรี้ยง" เสียงจากปืนของเจคดังขึ้นอีกครั้ง พื้นที่นองไปด้วยน้ำฝนในตอนนี้ถูกย้อมกลายเป็นสีแดง

"ขอต้อนรับเข้าสู่บาเรนส์ ชั้นคงต้องหาที่ซ่อนตู้เซฟใหม่แล้วล่ะ" เจคพูด

"นี่แหล่ะที่ทำให้ชั้นไม่ชอบลงทุนในอสังหาริมทรัพย์" ปีเตอร์เปรย

"ยุคนี้เศรษฐกิจไม่ดีน่ะ เฮ้...นายก็เห็นแล้วนี่ว่าชั้นนอนที่ไหน?" 

"เอาล่ะ ตอนนี้เรามีของเล่นครบแล้ว ไปจัดการกับพวกฮาโลวีนกันเถอะ" เจคชวน

ทั้งสองคนเดินต่อไปอีกบล๊อคปีเตอร์สังเกตุเห็นชายคนหนึ่งมองพวกเขาจากฝั่งตรงข้ามท่าทางกระสับกระส่าย ด้วยความสงสัย ปีเตอร์จึงดัดสินใจเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเขา ชายคนนี้ท่าทางสุภาพดี แต่ค่อนข้างตื่นเต้นไปหน่อย เขาเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน

"ขอโทษครับ ผมไม่รู้จักคุณ... แต่ผมเห็นสิ่งที่คุณทำเมื่อครู่นี้... ผม... เรา... กำลังต้องการความช่วยเหลือแบบนั้น" 

"คุณมีปัญหาอะไร?" ปีเตอร์ถาม

"พวกเรามาเปิดร้านค้าที่นี่ แต่มีพวกอันธพาลมาก่อกวนโดยเฉพาะระยะหลังมานี้มันยิ่งแย่ลง ผมคิดว่าเรามีไม่พอจะจ่ายพวกมันอีกแล้วแต่ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นสู้กับพวกมันเลย แม้แต่ตำรวจก็ไม่เข้ามายุ่ง" เขาอธิบาย

"ร้านพวกคุณอยู่ที่ไหน?" 

"แค่ตรงไปเรื่อยๆตามถนนก็เจอแล้วครับ ขอความกรุณาหน่อย ชีวิตของพวกเราขึ้นอยู่กับร้านค้าพวกนี้"

พวกเขาเดินตรงมาอีกบล๊อค ร้านค้าเหล่านั้นอยู่ในตลาดใหม่ด้านซ้ายของฝั่งถนน การค้าก็เหมือนกับเมล็ดพันธุ์พีช มันสามารถหยั่งรากลงไปได้แม้ในรอยแตกหรือรอยร้าวของโลก ตลาดเล็กๆข้างถนนกำลังเจริญงอกงามที่นี่ท่ามกลางสภาพอันเลวร้ายของเมืองที่ทรุดโทรมอย่างเรดมอนด์บาเรนส์ สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของพวกเขาคือบรรดาเจ้าของร้านแต่ละคนไม่มีเสื้อผ้าดีๆจะสวมใส่ จริงๆแล้วมันไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นเสื้อผ้าด้วยซ้ำเพราะเหมือนเศษผ้ามากกว่า ประเมินจากสิ่งที่เห็นก็พอจะรู้ว่าเจ้าของร้านพวกนี้ไม่มีปัญญาจะจ่ายให้อันธพาลที่ไหนอีกแล้ว ตรงหน้ามีเจ้าของร้านสามคนซึ่งเป็นผู้หญิงสองผู้ชายหนึ่งกับอันธพาลผู้ชายสองคน

"จ่ายมาซะทีสิ!" อันธพาลตะคอก

"ไม่มีหรอก วันนี้เรายังขายไม่ได้เลย" หญิงชราเจ้าของร้านคนนึงพูด

ปีเตอร์เดินเข้าไปหาอันธพาลคนที่ดูมีอำนาจในการตัดสินใจมากกว่าซึ่งดูจากขนาดของร่างกายของเขาแล้วก็น่าจะใช่ ไอ้หมอนี่พยายามใช้ร่างกายอันใหญ่โตกับเสียงลมหายใจที่น่าเกลียดข่มขู่หญิงชราเจ้าของร้านรายนี้ "เยี่ยมมาก รักแกคนคนแก่" ปีเตอร์คิด เจ้ายักษ์กำลังจะหมดความอดทนและดูเหมือนจะเริ่มอาละวาดแล้ว

"หืออ? แกเป็นใครวะ?" มันถาม

"พนันได้เลยว่าแม่ของแกคงภูมิใจกับแกมากถ้าได้มาเห็นแกตอนนี้" ปีเตอร์พูด

"นึกว่าชั้นไม่เคยได้ยินประโยคนี้มาก่อนเหรอ? ไม่เห็นแกมีตราตำรวจซะหน่อย ทำไมแกไม่ไปทำธุระของแกวะ?"

"เพราะชั้นเบื่อกับพวกแกเต็มทนแล้วงัย"

"อ๋อ... แกมันไอ้พวกชอบรนหาที่นี่เอง... แดช... แช่แข็งมันเลย!"

คำสั่งแค่เบี่ยงเบนความสนใจ แท้ที่จริงไอ้ยักษ์ถือไม้อยู่ในมือเตรียมไว้แล้วและตอนนี้ก็ฟาดลงไปที่ปีเตอร์เต็มแรงแล้วชักปืนออกมา ในขณะที่เจคถูกเบี่ยงเบนความสนใจเพราะปีเตอร์ถูกตี ตัวเขาเองก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว แดชเพิ่งยิงพลังน้ำแข็งใส่เขา มันไม่ทำให้อวัยวะภายในถึงกับต้องแข็งตัวแต่เสี้อผ้าและผิวหนังของเขาเริ่มจับตัวเป็นน้ำแข็งแล้ว 

ปีเตอร์ล้มลงและกระโจนเข้าที่กำบังเขาอยู่ไม่ห่างจากไอ้ยักษ์เท่าไหร่ นึกเจ็บใจที่ไม่สร้างความตื่นตัวให้มากกว่านี้ ไอ้ยักษ์ยิงมาทางเขาสามนัดซึ่งไม่โดนแต่เขาชักปืนออกมาได้แล้ว 

เจคเป็นชาแมนกึ่งเด็คเกอร์ ใครจะรู้ว่าเขาก็ใช้ไฟได้ และที่ผ่านมาก็ใช้ได้ดีเสียด้วย เจคม้วนตัวหลบหลังเคาท์เตอร์ร้านแล้วยิงไฟออกมา แดชเป็นเมจ (mage) เขาสังเกตุเจคแล้วว่ามีดาต้าแจ็คแต่ไม่นึกมาก่อนว่าเจคจะเป็นชาแมนและใช้ไฟได้ ความชะล่าใจทำให้ตัวเขาไม่ได้เข้าที่กำบังและตอนนี้กำลังไฟกำลังลุกท่วมตัว เจคใช้พลังความร้อนของเขาสลายพลังความเย็นที่โดนมา

"ระดับมันผิดกัน ไอ้หนู" เจคพูด

ปีเตอร์มีไซเบอร์อาย ตาข้างซ้ายของเขาไม่ได้เปล่าประโยชน์ เขาเห็นไอ้ยักษ์หลบอยู่หลังที่กำบัง และโชคดีที่เจคให้ยืม AK-97 ปีเตอร์ไม่ต้องรอให้ให้ไอ้ยักษ์ออกมาแล้ว เขายิงชุดใหญ่เข้าไปตรงที่ไอ้ยักษ์ซ่อนตัวอยู่ จากนั้นได้ยินเสียงล้มดังๆและเลือดก็นองพื้นออกมา

"เพิ่งเห็นความดีนะเนี่ย" เขามองไปที่ปืนโบราณซึ่งได้มาจากเจค

เจคกลับสู่สภาพปกติ เรื่องจบลงแล้ว หญิงชราและเจ้าของร้านคนอื่นๆพากันเข้ามาขอบคุณพวกเขา

"ถึงเราจะขอบคุณเท่าไหร่ก็คงไม่พอ ชั้นไม่ชอบที่จะเห็นการนองเลือดแบบนี้เลย... แต่คนพวกนี้ไม่ยอมละเว้นพวกเราจริงๆ เราแค่อยากมีวิถีที่เรียบง่ายของเราแค่นั้น" เธอพูดพลางยื่นมือออกมาซึ่งในมือมีอยู่ไม่กี่นูเยน 

"ได้โปรดรับไว้เถอะ อย่างน้อยก็เป็นสิ่งที่เราทำได้" เธอขอร้อง

"เก็บมันไว้เถอะครับ คุณต้องการมันมากกว่าผมซะอีกตอนนี้" แม้ปีเตอร์กำลังถังแตก แต่เขาก็ไม่อาจหักใจรับเงินเหล่านี้ไว้ได้

"นายไม่เป็นไรนะเจค" ปีเตอร์ถาม

"ชั้นไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าโดนสายฟ้าน่ะไม่แน่"

"ชั้นใจดีมากนะที่ยอมมากับนายด้วย จริงๆเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องของชั้นเลย" เจคบ่น

"เอาน่าเจค ขอบใจที่ยอมมากับชั้น"

"อย่างน้อยก็น่าจะรับเงินนั่นไว้ ไม่ยักรู้ว่านายก็ใจอ่อนเป็น อยู่ที่นี่ใครๆก็ต้องการเงินด้วยกันทั้งนั้น" 

ทั้งคู่เดินมาได้อีกระยะก็ผ่านหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวมเสื้อยืดและทับด้วยแจ็กเก็ตเก่าๆกับสวมกางเกงยีนส์ขาดๆ ที่เตะตาที่สุดคือเป้ที่เธอสะพายไว้กลางหลังติดป้ายที่เขียนข้อความไว้ว่า 'H E L P'

"เฮ้... มันไม่ใช่ธุระอะไรของชั้น แต่ถ้าเป็นชั้น ชั้นคงไม่ไปทางนั้นแน่" เธอเตือน

"ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น?" ปีเตอร์ถาม

"มีพวกฮาโลวีนก่อกวนกันอยู่ตรงนั้น" เธอชี้ลงไปทางใต้ "พวกมันพากันขี่มอเตอร์ไซด์แปลกๆเข้ามาเมื่อเช้านี้แล้วมาตั้งแคมป์ในตลาดเก่า เดินกันไปเต็มถนนตลอดทั้งวัน ขู่ขวัญคนเดินผ่านจนกลัวกันไปหมด" เธอบอก

"เครื่องหมายการค้าของมันงัย ที่อาจจะฟังดูแปลกซักหน่อยคือพวกเรามาตามหามันเอง" เจคพูด

"พวกมันกำลังจะเจอเซอร์ไพร้ส์ คุณอาจต้องหลบไปก่อนที่จะมีการยิงกันนะ" ปีเตอร์เตือนเธอบ้าง

เธอมองพวกเขาใหม่อีกครั้งแล้วพยักหน้า 

"ไม่ต้องเป็นห่วงชั้นหรอก ชั้นรู้ว่าต้องหลบยังไง พวกมันมากันเยอะและดูอันตรายกันทั้งนั้น อย่าหาว่าชั้นไม่เตือนล่ะ"

ทั้งคู่เดินผ่านผู้หญิงคนนั้นไป เลี้ยวซ้ายอีกครั้งก็ถึงตลาดเก่าซึ่งเป็นลานโล่งๆและเหลือแผงขายของตั้งอยู่เพียงไม่กี่แผง ตลาดแห่งนี้มีพื้นที่กว้างถึงหนึ่งบล๊อค สามารถเข้าถึงจากด้านใดของถนนก็ได้ ซึ่งตอนนี้จอดเรียงรายไว้ด้วยมอเตอร์ไซด์ของแก๊งฮาโลวีน ตรงหน้าของพวกเขามีคนของแก๊งยีนเฝ้าถนนอยู่

"พวกเรามาถึงแล้ว บอกชั้นหน่อยซินายมีแผนยังไงเจค?" ปีเตอร์ถาม
"แผนรึ ชั้นลืมนึกถึงไปเลย เราไปถามหาแผนจากพวกมันดีมั้ยพีท?" 

ปีเตอร์ได้ฟังถึงกับอึ้ง แต่พอคิดดูอีกทีก็เข้าท่าดีเหมือนกัน 

"นายเดินตามหลังชั้นห่างๆล่ะ เพราะพวกมันจำหน้านายได้" ปีเตอร์เดินเข้าไป

"เฮ้... ไอ้เช็ดตูด (เด็กเมื่อวานซืน) ขึนก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียวชั้นเอาแกไปปลูกแทนผักแน่! พื้นที่นี้เป็นของแก๊งฮาโลวีนแล้ว!" อันธพาลเฝ้าถนนขู่

"ไอ้หมอนี่เป็นหนึ่งในสองคนที่หนีไปได้คราวที่แล้ว ถ้าชั้นไม่ยิงพลาดละก็นะ" เจคโผล่หน้าออกมาบอก

"เฮ้ย... เดี๋ยวก่อน แกมากับเจคเหรอ? เป็นความคิดที่แย่มากสหาย แก๊งเรากำลังตามล่าตัวมันอยู่ ถ้าแกตายไปด้วยเหรอ? ก็คงจะเป็นโบนัสมั้ง..."
ยังไม่ทันขาดคำปีเตอร์ก็ฝังกระสุนเข้าไปในร่างของเจ้าหมอนั่น คราวนี้ไม่รอให้ถูกตีก่อนอีกแล้ว ทันทีที่ได้ยินเสียงปืน พวกชาวแก๊งก็กรูกันออกมา เจคกับปีเตอร์ซึ่งรออยู่แล้วต่างก็เลือกยิงได้ตามถนัดจนชาวแก๊งแตกกระเจิง ในที่สุดเหลืออยู่สามคนที่ยังสู้ ตอนนี้ตำแหน่งของปีเตอร์อยู่เยื้องเข้าไปในตลาด ส่วนเจคยังอยู่ด้านนอก จังหวะที่ปีเตอร์เคลื่อนตัวหลบปรากฏว่ามีพลังอะไรบางอย่างยิงมาดักหน้าทำให้เค้าต้องม้วนตัวหลบออกไปด้านข้าง

"เจค ชั้นเจออะไรไม่รู้!" ปีเตอร์ตะโกน

พอเจคได้ยินเสียงปีเตอร์ก็รีบวิ่งเข้ามาในตลาด ชาวแก๊งคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามรีบยิงสกัด เจคทิ้งตัวหลบวิถีกระสุนแล้วพุ่งไปหลบหลังมอเตอร์ไซด์ ปีเตอร์เห็นช่องว่างพอดีเลยยิงชาวแก๊งคนนั้นล้มลงเปิดทางให้เจค จังหวะเดียวกันกับที่พลังนั้นยิงซ้ำมาอีก คราวนี้ไม่ได้เล็งให้โดนเขาโดยตรง แต่ให้ข้าวของกระจายเพื่อกดดันให้ปีเตอร์ออกมา เจคมาถึงจากอีกด้านหนึ่งเห็นแล้วว่าเจ้าของพลังที่กำลังเล่นงานปีเตอร์อยู่เป็นเอล์ฟ เขารวมสมาธิแล้วยิงไฟออกไป มันโดนเอล์ฟอย่างจัง ปีเตอร์รีบออกมายิงสนับสนุน ในที่สุดเอล์ฟก็นอนจมกองเลือด 

ขณะที่ปีเตอร์เพิ่งนึกได้ว่ายังเหลืออีกคนนึง เสียงดาบแหวกอากาศก็ใกล้เข้ามาถึงเจคแล้ว จอนห์ พอล หัวหน้าแก๊ง คืออ๊อคร่างใหญ่มีเขาสิบเขา ฟันแหลมยื่นหูแหลมชี้ ดวงตาสีเป็นสีแดง  มันเข้ามาประชิดตัวโดยที่เจคไม่รู้สึก "เปรี้ยง" เสียปีนจากปีเตอร์ยิงไปโดนดาบอันหนาใหญ่ของมันแต่ไม่หลุดมือ เจครีบใช้โอกาศนี้กลิ้งตัวหลบไปทางด้านข้างเพิ่มระยะห่างจากดาบ จอนห์ พอลยังตามติดไม่เลิก เจคทำได้แค่หลบซ้ายหลบขวาหาทางรอดเท่านั้น 

"ปีเตอร์!" เจคตะโกน

ปีเตอร์สบโอกาศ รัวกระสุนไปชุดใหญ่ จอนห์ พอลอาศัยดาบอันใหญ่บังวิถีกระสุนไว้แต่รู้ตัวว่าต้านได้ไม่นานแน่

"โว้ววว ลุง... ลุง! ผมแค่เล่นกับลุงเฉยๆ ผมจะสั่งหยุดล่ะนะ ถือว่าเราหายกันนะเจค!" จอนห์ พอลรีบตะโกนออกมา

เจครีบออกห่างมาจากจอนห์ พอล

"นายคิดว่างัย เจค?"

เจคยิ้มเย้ย 

"ชั้นพร้อมจะฆ่ามันตั้งแต่แรกที่เห็นมันแล้ว การฆ่าจอนห์ พอลหมายความว่ามีคนแก๊งฮาโลวีนที่จะมาฆ่าชั้นเวลาซื้อบุหรี่ลดน้อยไปคนนึง เฮ้... มันก็จะทำกับนายเหมือนกันถ้ามันเห็นผลประโยชน์จากนายนะ"

ปีเตอร์รู้ว่าถ้าฆ่าจอนห์ พอล เจคก็จะปลอดภัย แต่อีกใจเขาอยากให้จอนห์ พอลเลิกแล้วต่อกันจริงๆ

"ชั้นอยากให้มันบอกเพื่อนๆของมันในเรื่องนี้" ปีเตอร์บอก

"ไร้เดียงสาเหลือเกิน... ได้... บางทีก็คงดีถ้าได้เห็นมันวิ่งหางจุกตูดกลับไป" เจคยอม

ได้ยินดังนั้น จอนห์ พอล ก็รีบวิ่งหางจุกตูดหนีหายไปในความมืดทันที

"ไม่ขอบคุณกันซักคำ" เจคบ่น

"จบเรื่องนายแล้ว คราวนี้เรื่องชั้น" ปีเตอร์พูด

"ให้มันจบจริงเถอะ ปล่อยจอนห์ พอลไปแบบนั้น" เจคยังเคืองไม่เลิก

"เอาน่า ถ้ามันไม่เลิกจริงนายค่อยมาชวนชั้นไปจัดการกับมันใหม่ก็แล้วกัน" 

"เดินตรงไปอีกสองบล๊อคก็ถึงแล้ว" เจคตัดบท 

ทั้งสองเดินต่อไปตามถนนจนถึงสี่แยก บล๊อคข้างหน้าคือสถานที่ที่แซมถูกฆาตกรรม ทางซ้ายถัดไปอีกบล๊อคคือผับซีมสเตรสยูเนี่ยน หน้าผับมีคนเดินไปมาไม่เยอะมาก เยื้องผับออกมาข้างๆมีโทรลร่างใหญ่ยืนขายโดนัทและซอยคาฟที่รถขายของเขา ในที่สุดเจคก็หยุดเดินเพราะรู้ว่าแสงไฟที่วนสลับกันระหว่างสีน้ำเงินกับสีแดงคืออะไร

"โว้ววว เดี๋ยวก่อนนะ ตำรวจคงไม่ปล่อยชั้นแน่ถ้าเห็นชั้นและค่าหัวชั้นคงจะไม่ถูกปลดออกไปง่ายๆด้วย" เจคถอนหายใจ

"โทษทีนะเพื่อน... ชั้นคิดว่าเราคงต้องแยกกันตรงนี้แล้ว ขอบใจอีกครั้งที่ช่วยชั้นจัดการกับพวกฮาโลวีนนั่น เอ้านี้ ตามสัญญา ที่ที่ชั้นจะไปไม่ต้องใช้เงิน และนายดูเหมือนจำเป็นต้องใช้มัน" เจคโยนเครดสติ๊กให้ปีเตอร์

"เช่นกันเจค โทรมาละกันเมื่อนายสะดวกแล้ว"

"ชัวร์" เจคเดินจากไป แล้วหันกลับมา

"เฮ้... อีกอย่างนึง พอนายเช็คที่เกิดเหตุเสร็จแล้วอย่าลืมแวะไปที่ซีมสเตรสยูเนี่ยนนะ มันอยู่ฝั่งนั้นของถนน ถ้าหากนายต้องการอุปกรณ์ ข้อมูลข่าวสาร เครื่องดื่มหรืออะไรก็ตาม นายก็จะหาได้จากที่นั่นแหล่ะ ตอนที่ชั้นออกมาจากชิคาโก้ก็มาใช้ที่นั่นเป็นฐานชั่วคราวอยู่เป็นปี ลองหาเพื่อนจากที่นั่นซักคน ชั้นแน่ใจว่านายต้องเจออะไรดีๆแน่เกี่ยวกับไอ้รีปเปอร์นั่น" เจคแนะนำ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะเพื่อน" เจคหันกลับไปแล้วกลืนหายไปในความลึกของเรดมอนด์บาเรนส์

ปีเตอร์เดินมาจนถึงหน้าสถานที่เกิดเหตุ ซอยที่ทะลุระหว่างถนนนี้ไม่กว้างมากและมีหลังคาคลุมเป็นโดมไว้ระหว่างตึกทำให้โชคดีที่เบาะแสไม่ถูกทำลายไปจากฝน ไฟกระพริบสีน้ำเงินแดงมาจากมอเตอร์ไซด์ของตำรวจซีแอทเติล มีตำรวจเฝ้าสถานที่เกิดเหตุอยู่ 2 นาย หนึ่งในนั้นเป็นโทรลตัวใหญ่อยู่ในชุดตำรวจยีนถือปีนลูกซองสวมเกราะกันกระสุนเป็นใครก็คงไม่อยากมีเรื่องด้วยแน่ ส่วนอีกคนเป็นมนุษย์อยู่ในชุดสุภาพสวมเกราะกันกระสุนเช่นกันกำลังยืนเถียงกับคนแก่ท่าทางจรจัดคนนึงอยู่ 

เทปสีเหลืองมันช่างตัดกับความมืด พอมองผ่านมันไปก็จะเห็นเส้นชอล์คที่วาดไว้เป็นรูปร่างของคนและมีรอยเลือดอยู่ตรงนั้น ใช่แล้ว มันเป็นจุดที่แซมสิ้นใจ หลังเส้นเหลืองนั้นยังมีเต้นท์และเสื้อผ้าที่ผึ่งไว้ระเกะระกะ ปีเตอร์ต้องการจะหาแบะแสในที่เกิดเหตุ แต่จะเข้าไปได้ยังไงล่ะ เขาลองเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเพื่อให้ได้ยินว่าสองคนนั้นเถียงอะไรกัน

เมื่อเข้าไปได้ใกล้ขึ้น เขาสังเกตุเห็นตำรวจทั้งคู่ดูท่าจะหนาวและหิว นอกจากนี้ยังรำคาญชายแก่ที่กำลังกวนใจอยู่

"จะให้ชั้นบอกซักกี่ที ชั้นต้องการข้าวของของชั้นที่อยู่ในซอยนั้น ไม่อย่างนั้นชั้นคงต้องหนาวตายแน่ๆคืนนี้" ชายแก่ตะคอกใส่ตำรวจ

ตำรวจนายนั้นถอนหายใจ

"และผมก็พยายามอธิบายให้คุณเข้าใจว่าที่นี่กลายเป็นพื้นที่สอบสวนของเรา และผมไม่สามารถให้คุณเข้าไปในนั้นได้" ตำรวจอธิบายอีกครั้ง

"เฮ้.. ชั้นมีสิทธิของชั้นนะ" ชายแก่ไม่ยอม

"นี่... เจ้าคนซินเลส (SINless)" เจ้าหน้าที่หมดความอดทน 
"ชั้นมีงานต้องทำนะ ไปหาผ้าห่มที่อื่นไป ไม่งั้นชั้นคงได้ใช้กระบองของชั้นแน่" เจ้าหน้าที่ขู่

"นี่แหล่ะคือพวกแก น่ารังเกียจจริงๆ!" ชายแก่ไม่พอใจ

เจ้าหน้าที่หันมาทางปีเตอร์

"คราวนี้อะไรอีกล่ะ" เจ้าหน้าที่บ่น

"เจ้าหน้าที่ชันสูตรที่ชื่อเดรสเดนส่งผมมา"

"ไม่มีความหมายอะไรกับผมหรอกจนกว่าจะมีใครวิทยุมาอัพเดท คำสั่งของผมคือห้ามใครเข้าไป" เจ้าหน้าที่ไม่เชื่อ

แสดงว่าถึงจะโกหกอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ปีเตอร์เห็นท่าทางของตำรวจแล้วนึกขึ้นได้ว่า มีร้านขายโดนัทกับซอยคาฟอยู่อีกบล๊อคตรงใกล้ๆกับผับยูเนี่ยน เขารีบเดินกลับไปซื้อแล้วรีบกลับมา

"นายอีกแล้ว คราวนี้อะไรล่ะ" ตำรวจถาม

"จริงๆแล้วผมเป็นพลเมืองดี เอาโดนัทกับซอยคาฟมาให้คุณน่ะ" ปีเตอร์ลองเปลี่ยนมุข

"เฮ้... ขอบใจนะ" ตำรวจหน้าบานออกมาทันทีหลังจิบซอยคาฟไปคำนึง เค้าดูกระหายเกินไปหน่อยสำหรับผู้รักษากฏหมาย

"นายรู้มั้ย ตอนที่พ่อชั้นยังเป็นตำรวจ ชั้นหมายถึงตอนที่ตำรวจยังเป็นหน่วยงานของรัฐ เค้าชอบเล่าให้ฟังเสมอว่าประชาชนมักจะซื้อกาแฟให้เค้าเป็นประจำ ชั้นยังไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้จนกระทั่งเดี๋ยวนี้"

"ให้ชั้นช่วยอะไรนายได้บ้าง?" ตำรวจเปลี่ยนท่าที

ปีเตอร์กำลังคิดว่าจะโกหกดีหรือว่าจะบอกความจริงดี

"จริงๆแล้วผมถูกจ้างวานจากผู้ตายให้สืบหาฆาตกรที่ฆ่าเค้า ผมขอเข้าไปดูในซอยหน่อยได้มั้ยครับ?" เขาเลือกบอกความจริง

"ลูกค้านายคือคนที่เคยนอนอยู่ในเส้นชอล์คนั่นน่ะนะ? ขอเข้ามาแบบนี้มันไม่สวยนะ แต่ชั้นชอบ โอเค แต่ห้ามทำอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเสียหายนะ 

การไต่สวนยังไม่จบ อาจต้องมาหาหลักฐานเพิ่ม" 

ในที่สุดตำรวจหลืกทางให้ปีเตอร์ เขาเข้าไปหลังเส้นเหลืองแล้วเจอเสื้อโค้ทและผ้าห่มของชายแก่คนนั้น ปีเตอร์แอบหยิบมาด้วย บริเวณเส้นชอล์คมีรอยเท้าที่ต่างกันสองรอย รอยนึงเป็นของมนุษย์ อีกรอยน่าจะเป็นของ... ไม่อ๊อคก็โทรล รอยนี้ตามหลังรอยแรกอยู่ 

เมื่อเข้าไปใกล้เสาไฟทำให้ปีเตอร์สังเกตุได้ว่าแสงไฟสว่างจ้าขนาดนี้น่าจะเป็นของใหม่ พิจารณาดูรอบๆแล้ว หลอดอื่นๆไม่ได้ถูกเปลี่ยน หลอดในบริเวณนี้น่าจะแตกพร้อมกันหมด้วยพลังอะไรซักอย่าง เมื่อดูเป็นที่พอใจแล้วปีเตอร์ก็เดินกลับออกมาหาชายแก่

"ผมคิดว่าเสื้อโค้ทกับผ้าห่มนี้เป็นของคุณ" ปีเตอร์ยื่นให้เค้า

"ของของชั้น" ชายแก่ดีใจ "ไม่นึกเลยนายจะมีน้ำใจอย่างนี้ ขอบคุณมาก นี่เป็นสิ่งที่ไม่ได้เห็นกันง่ายๆที่นี่" ชายแก่ขอบคุณ

ปีเตอร์หมดธุระกับที่นี่แล้ว เขาเดินออกมาจากที่เกิดเหตุและมุ่งหน้าไปตามคำแนะนำของเจค ไปยังซีมสเตรสยูเนี่ยน





Create Date : 20 พฤษภาคม 2557
Last Update : 2 สิงหาคม 2557 0:41:31 น.
Counter : 913 Pageviews.

3 comments
  
เป็นงัยบ้าง สบายดีบ่ เงียบจัง
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Karz Literature Blog ดู Blog

โดย: nulaw.m (คนบ้า(น)ป่า ) วันที่: 30 พฤษภาคม 2557 เวลา:19:50:59 น.
  
ติดงานด่วนครับ ทำงานไม่ได้หลับไม่ได้นอน คงอีกซักพักแหล่ะครับ ^^'

สบายดีมั้ยครับ? ขาเป็นงัยบ้าง? หวังว่าคงหายดีนะครับ :)
โดย: Karz วันที่: 4 มิถุนายน 2557 เวลา:2:06:25 น.
  
ขายังไม่หายเลย แต่ไม่เป็นรัย ไกลหัวใจ
คุณก็พักผ่อนบ้างนะครับ

โดย: nulaw.m (คนบ้า(น)ป่า ) วันที่: 5 มิถุนายน 2557 เวลา:10:38:16 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Karz
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 126 คน [?]





สงวนลิขสิทธิ์
พฤษภาคม 2557

 
 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
19
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
 
20 พฤษภาคม 2557