สวัสดีค่ะ หายไปนานกว่าปกติเพราะงานเข้ามากมาย ปกติคนชอบพูดคำนี้ในทำนองว่าตัวเองกำลังเดือดร้อน แต่ตัวเองกลับชอบนะ รู้สึกว่างานเข้าดีกว่าไม่มีใครวางใจให้ทำอะไร ... ที่ผ่านมาเจอคนเยอะมาก ชนิดว่ากลับบ้านมาแล้วสะดุดนึกขึ้นได้ว่าพูดคำนี้ออกไป แล้วก็ต้องมานั่งนึกอีกนานว่าชั้นพูดกับใครนะนั่น ... พูดทั้งวัน จนมีวันนึง ค่ำแล้วกำลังจะเดินไปสยามเพื่อขึ้นรถไฟเหาะกลับบ้าน นิสิตยืนอยู่หน้าตึกบอกว่า “อาจ๊านน เดินไปด้วยกันนะคะ จะได้เดินไปคุยไป” ครูแป๋วบอกว่า “หนูไปก่อนเหอะค่ะ ครูต้องกลับขึ้นไปเอาของ” ไม่ใช่รังเกียจอะไรเลย แต่ตอนนั้นมันเหมือนถ่านหมด ไม่อยากจะคุยอะไรกับใครแล้ว อยากอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนเรารึเปล่า เพราะเท่าที่สังเกตคนไทยจะพูดกันเก่งๆ เหมือนจะคุยได้ทั้งวัน (ดูจากโฆษณามือถือ)

หลายๆงานที่ทำเอามาเล่าตรงนี้ไม่ได้ค่ะ บางงานก็ลับเฉพาะ และบางงานเล่ายังไงก็ไม่สนุก ... ขอเล่าเรื่องทดสอบเกราะใสที่ทำอยู่ละกัน ครูแป๋วถือว่าโชคดี ที่เจอทีมงานวิจัยน่ารัก แอ๊คทีฟ ทำให้เหนื่อยยังไงก็สนุก ล่าสุดได้ทำงานร่วมกับโรงงานกระจกนิรภัย โรงงานเค้าปกติไม่ได้ทำกระจกกันกระสุนชนิดแรงๆ แต่ผู้จัดการโรงงานให้ความร่วมือดีมากๆ ครูแป๋วอยากลองอะไรยอมทำให้หมดเลย แกบอกว่าเป็นการช่วยชาติและช่วยนักวิจัยไทย งานเลยเดินค่อนข้างเร็วค่ะ แป๊บๆไม่กี่เดือนก็ได้ชิ้นงานมายิงทดสอบแล้ว ... การยิงทดสอบเกราะใสจะอันตรายกว่าเกราะทั่วไปเพราะเศษกระจกมันมีโอกาสกระเด็น เวลายิงเกราะบุคคล (body armor) เราไม่ต้องเข้าไปหลบในห้อง แค่ใส่ที่ครอบหูกันเสียงปืนดัง แต่ถ้าเป็นเกราะใส คนยิงต้องใส่หมวกกันน๊อค และคนเชียร์ต้องหลบไปดูในห้องกระจก งวดนี้เราไปยิงกันที่กองพลาธิการตำรวจ แถวๆสามเสนนี่เอง ใช้ .44 ยิงค่ะ ผลออกมา ฮิฮิ ดีใจจัง ผ่านมาตรฐานญี่ปุ่นทุกอย่าง ต่อไปคงต้องพัฒนาให้บางลงในขณะที่ความต้านทานกระสุนยังคงเท่าเดิม ... หากเป็นงานที่ทำส่งนายจ้าง แค่นี้คงจะพอ แต่งานวิจัยมันไม่ใช่แค่นั้น ลักษณะและพฤติกรรมของรอยแตกร้าวบนเกราะที่ถูกยิงแล้วจะต้องถูกเอามาศึกษาคำนวน เพื่อหาความสัมพันธ์ให้อยู่ในรูปสมการทางคณิตศาสตร์ ... ดังนั้นหลังจากยิงทดสอบชิ้นงานนับสิบ ครูแป๋วก็ต้องเอาชิ้นงานทั้งหมดมานั่งจ้องๆๆๆ และวัดนู่นวัดนี่  มึนค่ะเพราะกระจกมันใสเราต้องดูให้เห็นว่าแต่ละชั้นของกระจกมันร้าวแตกต่างกันยังไง เพื่อจะได้เอามาคำนวณ สรุปผลเพื่อทำรายงานทางวิชาการต่อไป

ช่วงนี้แทบไม่ได้โผล่หัวไปไหนเลย เพิ่งจะมีเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมานี่แหละที่ได้ออกไปทานข้าวเย็นแบบหรูๆกับเค้าบ้าง งวดนี้ไปที่ the roof บนชั้น 25 ของโรงแรม siam@siam ค่ะ ... มันมีเรื่องตื่นเต้นตรงที่บังเอิญเย็นนั้น ชาวกรุงเทพฯต่างพากันมาร้องเพลงชาติพร้อมกันในสนามกีฬาแห่งชาติ ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับโรงแรมที่ครูแป๋วจะไป โอย ตอนนั้นครูแป๋วเพิ่งทำงานเสร็จ หัวฟูเดินเท้ามุ่งไปโรงแรม เป็นเวลาพอดีกับที่เค้าร้องเพลงชาติจบ พากันเดินออกมาเพื่อกลับบ้านใครบ้านมัน นึกภาพครูแป๋วคนเดียวที่เดินสวนทางกับประชาชนจำนวนมหาศาล เดินได้ช้ามากและต้องคอยบอกว่า “โทษนะคะ ขอทางนิดนึงๆๆๆ” เพื่อให้พี่น้องช่วยแหวกทางให้(ฉันคนเดียว)หน่อย หิวก็หิวมาก เพราะทั้งวันได้ทานแค่มาม่าไปถ้วยเดียวเท่านั้น สอนหนังสือทั้งวันค่ะ ข้าวเช้าก็ไม่ได้ทาน กว่าจะถึงหลังคานั่นน่ะเกือบเป็นลม แต่อาหารอร่อยมาก ครูแป๋วทานไปเยอะเลย ที่นี่เค้ามีเมนูขึ้นชื่อเป็นของปิ้งย่างบนหินภูเขาไฟร้อน อันตัวครูแป๋วนั้นชอบทานเนื้อมาก ทานไป 3 ชิ้นแบบไม่มีอายเลยค่ะ บรรยากาศก็ดี ลมเย็น วิวสวย ก็มันเปิดโล่งอยู่บนหลังคาโรงแรม ได้ยินว่าวันคืนวันเพ็ญคนจะแย่งกันจองโต๊ะเพื่อมาดูพระจันทร์ลั่นป้อกัน อืมมม พอดีวันที่ครูแป๋วไปพระจันทร์มันเต็มดวงไป 2-3 วันแล้ว แถมหลังพิธีร้องเพลงชาติที่สนามกีฬาฯเค้าจัดคอนเสริตต่อ เสียงเพลงลูกทุ่งลอยขึ้นมาเข้าหูสลับกับเพลงที่ร้านเปิด ก็ตลกดี อ้อ โชคดี มีพลุให้ดูด้วยค่ะ เพราะเป็นคืนก่อนวันเฉลิมฯ สรุปว่าอิ่มอร่อยหลังจากที่เหนื่อยมานาน  … เอาละ อีกไม่นานครูแป๋วจะไปยิงทดสอบเกราะอีกแล้ว แต่คราวนี้จะใช้กล้องความเร็วสูงถ่ายวิธีกระสุนว่าตอนที่มันเจาะเข้าไปน่ะเป็นยังไง ไว้ถ้าได้รูปสวยๆจะเอามาฝากคราวหน้านะคะ

Create Date : 12 ธันวาคม 2552
Last Update : 12 ธันวาคม 2552 11:29:15 น.		0 comments
Counter : 935 Pageviews.
Share Tweet