นวนิยายเรื่อง “น้ำเซาะทราย” ของกฤษณา อโศกสินเป็นนวนิยายประเภทพัฒนาการอันเกิดจาการศึกษาชีวิต (Maturing novel)นวนิยายประเภทนี้มีตัวละครค่อย ๆ มีประสบการณ์ต่าง ๆ ในชีวิต พานพบเรื่องราวต่าง ๆจนมีวุฒิภาวะเกิดความเข้าใจ รู้ความต้องการที่แท้จริงในชีวิตและรับรู้ความเป็นไปของสิ่งแวดล้อมรอบตัวเอง

น้ำเซาะทรายเป็นบทประพันธ์ที่แต่งขึ้นมานานหลายสิบปีมีการดัดแปลงเป็นทั้งละครโทรทัศน์ ภาพยนตร์ละครเวทีมาแล้วหลายครั้ง ด้วยเนื้อหาที่ทันยุคทันสมัย เรื่องปัญหาครอบครัวการชิงรักหักสวาทบุคลิกตัวละครที่ชัดเจนคล้ายคนที่มีชีวิตอยู่จริงทำให้น้ำเซาะทรายไม่เคยหายไปจากวงการบันเทิงและวงการวรรรกรรมไทย

ใจเปรียบดั่งเจดีย์ทรายรอวันทลายเพราะน้ำเซาะพัง

“ความรักเป็นเรื่องของจิตใจและความรู้สึกเป็นเรื่องที่ไม่มีขอบเขต ไม่มีเหตุผล เป็นความละเอียดอ่อนที่ไม่อาจหยุดยั้งขัดขวางแล้วถ้าความรักกลายเป็นสงครามกลายเป็นเม็ดทรายที่ซึมซับความช้าชินเบื่อหน่ายไว้จนเต็มกำลังอวสานของความรักบทนั้นจะเป็นอย่างไร ?”

คำถามที่ถูกต้องนำไปสู่บทบาทของตัวละครในน้ำเซาะทราย ครอบครัวอันอบอุ่นของ ครูวรรณนรีว่าที่ครูใหญ่โรงเรียนแห่งหนึ่งมีสามีที่เธอคิดเสมอว่าเป็นสามีที่ดีที่สุดและลูกชายหญิง ปอ ป่าน ที่น่ารักทว่าทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไปเมื่อผู้หญิงที่วรรณนรีมองเสมอว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดไว้ใจที่สุดร่วมกับสามีที่เธอรัก กับหักหลังทรยศเธออย่างเลือดเย็น วรรณนรีเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมในฐานะกุลสตรีสมควรแล้วหรือที่ภีมจะปันใจไปให้พุดกรอง นั้นเพราะวรรณนรีเป็นคน เจ้าระเบียบเคร่งครัดในทุกเรื่องเกือบจะเป็นครูตลอด ๒๔ ชั่วโมงสามีอย่างภีมอึดอัดสิ่งนี่มาโดยตลอดเขาตั้งคำถามว่าสิ่งที่เขาทำสิ่งที่วรรณนรีวาดฝันให้เขาปฏิบัติตามมันใช่สิ่งที่เขาต้องหรือไม่ ?คำถามที่อยู่ในใจนั้นปราศจากคำถามอีกต่อไปเมื่อเขาพบ พุดกรอง หญิงสาวที่ ณตอนนี้อยู่ในสถานะแม่ม่ายเนื้อหอม กระดังงาลนไฟ คนที่เขาแอบชอบเมื่อหลายสิบปีก่อน

ต่อให้วรรณนรีปรับเปลี่ยนตัวเองเพียงใดถ้ามันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ผู้ชายอย่างภีมต่อให้คิดได้ว่า พุดกรอง ไม่เหมาะกับเขามันสายไป พุดกรองท้องเธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ภีมมา แต่เมื่อทุกอย่างสมประสงค์มันไม่ใช่ภีมยังรักวรรณนรี เมื่อทุกอย่างไม่เป็นอย่างหวังทุกคนต้องจบเรื่องราวยุง่ยากที่ก่อไว้ให้ได้ พุดกรองเลือกที่จะเป็นผู้จากไป ปลดเปลื้องทุกอย่างไว้เป็นความหลักที่รื้อฟื้นไม่ได้จบแบบนี้ดีแล้ว เจ็บแต่ต้องจบ เพื่อคนที่เธอรักคือลูกของพวกเธอนั้นเอง

โดยรวมเนื้อหาไม่มีประเด็นอะไรสำคัญเท่าความสัมพันธ์ของสามีภรรยาคู่หนึ่งที่ไม่เข้าใจกันต่อให้ปรับแล้วอาจไม่ดีเท่าก่อนมันก็ผ่านไปได้ ทัศนคติของภีมเรื่องคู่ครองไม่ดีเท่าไร“เปรียบวรรณนรีเหมือนเครื่องลายครามที่เอาไว้โชว์พุดกรองที่เปรียบเป็นแก้วใสใส่น้ำดื่มใช้ได้” สุดท้ายภีมก็ไม่เหลืออะไรเลยถือว่าเป็นอันเจ็บปวดของผู้ชายอย่างเขาไม่ต่างกับหญิงชู้รักที่เลือกจะจากไปอย่างไม่หวนกลับ