บ้านของฉัน...ถนนต้นยาง

หลายๆ คนที่มาเที่ยวเชียงใหม่คงจะเคยผ่านเส้นทางที่ร่มรื่นเส้นนี้บ้างไม่มากก็น้อยถนนต้นยาง ใครๆ เค้าเรียกกันอย่างนั้น จริงๆ แล้วมันชื่อถนนสายเชียงใหม่-ลำพูน ถนนเส้นนี้ยาวจากเชิงสะพานนวรัฐ อำเภอเมืองเชียงใหม่ ไปจนถึงอำเภอเมืองลำพูน แต่เฉพาะเขตเชียงใหม่เท่านั้นที่ปลูกต้นยางต้นใหญ่ๆ อย่างนี้ไว้ ส่วนเขตของลำพูนก็จะปลูกต้นขี้เหล็กไว้เป็นสัญลักษณ์ เป็นการแบ่งเขตแดนแบบชาญฉลาดของบรรพบุรุษเรา แม่เราบอกว่าเกิดมาแม่ก็เห็นต้นยางพวกนี้แล้ว คนสมัยก่อนใช้เส้นทางนี้เดินทางไปในตัวเมืองเชียงใหม่ รวมทั้งยายเราด้วย
ถ้าคุณอยู่บนจุดชมวิวบนวัดพระธาตุดอยสุเทพ ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นแนวต้นไม้เล็กๆ เป็นแถวยาวสีเขียวครึ้มๆ นั่นแหละค่ะถนนต้นยาง

ต้นยางสูงตระหง่านดูน่าเกรงขาม มีอายุเป็นร้อยๆ ปี เวลาที่เราขับรถผ่านถนนเส้นนี้เราชอบมองขึ้นไปบนลำต้นที่ใหญ่โตน่าเกรงขามและสูงเสียดฟ้า ดูครึ้มร่มรื่น สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ขนาดเราเกิดและโตที่นี่ สัมผัสกับถนนสายนี้มานาน แต่เราก็ยังหลงเสน่ห์ของต้นยางบนถนนสายนี้ทุกครั้งที่ผ่าน

แต่บนความสวยงามย่อมแฝงไปด้วยอันตราย ในฤดูฝนที่มีพายุลมแรง จะมีประกาศติดไว้ให้เลี่ยงไปใช้เส้นทางอื่น เพราะถนนเส้นนี้จะไม่มีความสวยงามหลงเหลืออยู่เลย จะมีแต่ความน่าสะพรึงกลัว เพราะไม่รู้ว่าจะโดนกิ่งยางตกใส่หัวหรือเปล่า ทั้งๆ ที่ทางราชการจะมีการตัดแต่งกิ่งยางทุกปี มันก็ยังอันตรายสำหรับคนบนท้องถนนอยู่ดี

ถ้าใครมีธุระรีบด่วน ที่จะต้องเดินทางขึ้นเชียงใหม่ หรือล่องไปลำพูน บอกไว้เลยว่าโปรดใช้เส้นทางอื่น ยิ่งในช่วงเวลาทำงานและหลังเลิกงาน เพราะแม้แต่รถมอเตอร์ไซด์ยังแทบจะแซงกันไม่ได้ เนื่องจากถนนเส้นนี้แคบมาก ขยายถนนไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่มีงบประมาณ แต่ลองคิดดูว่าแล้วจะตัดต้นยางฝั่งไหนเพื่อขยายถนน คงจะต้องมีใครหลายๆ คน (รวมทั้งเราด้วย) ลุกขึ้นมาประท้วงแน่นอน

ประวัติโดยย่อของถนนต้นยาง

มีมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2442 ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 โดยเจ้าพระยาสุรสีห์วิสิษฐ์ศักดิ์ (เชย กัลยาณมิตร) เป็นผู้ริเริ่มนำพันธุ์ต้นยางมาปลูกสองข้างทาง จากขัว(สะพาน) ย่านอำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่ จนจรดเขตอำเภอเมืองลำพูน ท่านกำชับว่า ถ้าต้นยางตรงกับหน้าบ้านผู้ใดก็ให้เจ้าของบ้านผู้นั้นเอาใจใส่ทำรั้วล้อมรอบ เพื่อกันวัวควายเข้ามาเหยียบย่ำ และให้หมั่นรดน้ำพรวนดินดายหญ้าใส่ปุ๋ย โดยนำพันธุ์ต้นยางมาปลูกเมื่อวันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2425

ในปี พ.ศ. 2449 ( ร.ศ. 124) เจ้าพระยาสุรสีห์วิสิษฐ์ศักดิ์ (เชย กัลยาณมิตร) ได้ปรับปรุงเส้นทางสายนี้อีกครั้งโดยให้ มิสเตอร์ โรเบิร์ต ข้าหลวงโยธาเป็นผู้ให้คำแนะนำ ทำให้เส้นทางสายนี้สภาพดีขึ้น มีความกว้างกว่า 3 วา เท่ากันตลอดทั้งเส้น (หอจดหมายเหตุแห่งชาติ, ร.ศ. 124) เป็นที่มาของถนนสายเชียงใหม่-ลำพูนสืบมาจนถึงปัจจุบันนี้ ถนนสายนี้เริ่มต้นที่เชิงสะพานนวรัฐ ตรงไปตำบลหนองหอย และเริ่มเลียบแนวปิงห่างที่วัดกู่ขาวไปจนถึงลำพูน โดยถนนบางช่วงอยู่บนผนังดินดินธรรมชาติของปิงห่าง มีความยาวทั้งหมด27.25 กิโลเมตร ความกว้างผิวทางเฉลี่ย 5.98 เมตร
ลำต้นมหึมาของต้นยางนี้จะหาไม่พบอีกแล้วแม้แต่ในป่าภาคเหนือ พอเลยเขตเชียงใหม่เข้าเขตลำพูนก็ปลูกต้นขี้เหล็กให้รู้ว่าเป็นเขตแบ่งของสองจังหวัด ซึ่งต้นไม้ตลอดเส้นทางของถนนสายนี้มีร่วมสองพันต้น มีการปลูกเป็นแถวอย่างมีระเบียบ มีระยะห่างกันระหว่างต้นประมาณ 10 ถึง 20 วา ตลอดเส้นทาง
(//www.fm100cmu.com/blog/Lanna/content.php?id=289)

Create Date : 25 เมษายน 2554 Last Update : 25 เมษายน 2554 19:09:57 น. Counter : 1378 Pageviews.		2 comments
Share Tweet