ต้นทุนชีวิตคือการสะสมความเคยชินที่ดี

ความกลัวซึ่งหน้า (ก้าวข้ามความกลัวฯ 4)

ทิ้งค้างเรื่องความกลัวมานาน ด้วยเหตุผลที่ว่ายังก้าวไม่ “ผ่าน” ความกลัวในความหมายที่อยากเอ่ยถึง

นั่นคือความกลัวตอนกลัวจริง ๆ รู้สึกจริง ๆ เพราะเจอของจริงที่กลัวสุดจิตสุดใจน่ะเอง

เรื่องนี้พิสูจน์ได้ชัดเจนตอนลูกชายทั้งอ้อนทั้งอ้อมค้อมหลอกล้อขอให้แม่พาไปดู “ซีอุย” (ไม่ใช่หลอกล่อค่ะ ล้อจริง ๆ มิได้เขียนผิด เพราะลูกรู้ดีว่าแม่กลัวผี แหะ แหะ)

ซีอุยที่ว่าไม่ใช่หนังหรือละครโทรทัศน์ แต่เป็นส่วนหนึ่งของนิทรรศการที่แสดงถาวรในพิพิธภัณฑ์นิติเวชศาสตร์ ตึกอดุลยเดชวิกรม โรงพยาบาลศิริราช

เพราะเมื่อย่างเท้าก้าวอย่างจงใจให้ช้า ๆ เข้าไปในห้องนิทรรศการนั้น อาการกลัวไปก่อนก็กำเริบ แม้พยายามจะฝึกตัวเองด้วยวิชา “สติ” ที่เพิ่งร่ำเรียนมาจากวัด แต่สภาพศพที่ถูกจัดวางอยู่ในตู้กระจกในห้องก็สยบสติที่เคยยึดเต็มพื้นที่กายให้ไปแอบฝ่อแฟบอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ โดยเฉพาะเมื่อลูกชายเดินลิ่วเข้าไปสำรวจสภาพของบุคคลที่เขาสนใจใคร่อยากเรียนรู้จักตามวิสัยเด็กช่างสังเกตอยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกอย่าง

ลูกชายเดินวนรอบตู้กระจกของ “ซีอุย” อยู่นาน เพราะพยายามจะหาร่องรอย “การถูกประหารชีวิต” จากร่างที่ถูกจัดวางไว้ในลักษณะยืน ขณะที่แม่ยืนนิ่งอย่างสำรวมใจสำรวมตาเป็นอย่างยิ่ง

ก็จะไม่ให้อยู่ในสภาพสำรวมอย่างไรได้ ในเมื่อวูบหนึ่งที่เงยหน้าขึ้นมองตรง ๆ และสบตาที่ยังเปิดกว้างของศพที่ถูกดองไว้นั้น ความกลัวบางอย่างก็แล่นจับไปทั้งตัวทั้งใจ ความแข็งกร้าวจากดวงตาที่ไร้ประกายคู่นั้น ผลักให้ตนเองต้องเบือนหน้าไปทางอื่น และ แน่นอน..ค่อย ๆ เดินหนีวนไปทางอื่นของห้องนิทรรศการด้วย

ความกลัวซึ่งหน้าครั้งแรกหลังจากที่คิดว่าตนเองเข้าใจความกลัวและสามารถก้าวข้ามความรู้สึกของตัวเองได้นั้น ให้บทพิสูจน์ที่แจ่มแจ้งชัดเจนว่า เจ้าตัว “เข้าใจผิด”

ถ้าเปรียบความกลัวเป็นเหมือนสะพานเล็ก ๆ ทอดยาวอยู่ข้างหน้าเพื่อนำพาให้ข้ามหุบเหวไปหาจุดหมายที่อยู่อีกฝากฝั่ง เท้าที่จะก้าวข้ามอย่างลิงโลดว่าใกล้ถึงจุดหมาย ณ ขณะนั้น คงยกค้างกลางอากาศ และค่อย ๆ วางลงกับพื้นก่อนที่จะตัดใจถอยหลังออกห่างจากสะพานเส้นนี้กลับไปในเส้นทางเดิมอีกสองสามก้าว

การหยุดและถอยกลับมิได้หมายถึงการหนีเสมอไปหรอกนะ

มันอาจจะเป็นการถอยเพื่อ “ตั้งหลัก” ก็ได้

แต่ที่แน่ ๆ คือ การเดินทางเส้นนี้คงต้องใช้เวลามากกว่าที่คิด

เชื่ออยู่อย่างหนึ่งค่ะว่า..
จุดอ่อนอยู่ที่ไหน จุดแข็งก็อยู่ที่นั่น(แต่เผอิญยังหาไม่เจอ )






 

Create Date : 25 เมษายน 2552
3 comments
Last Update : 25 เมษายน 2552 15:21:27 น.
Counter : 1319 Pageviews.

 

ครั้งหนึ่งเคยไปดูซีอุยเหมือนกันครับ เป็นนิทรรศการของศิริราช ไม่น่าจะต่ำกว่า 20 ปี แล้ว

แม้เวลาเปลี่ยนแปลงไปหลายปี "ซีอุย" ก็ยังเหมือนเดิม มีแต่คนดูที่เปลี่ยนแปลงไป

อ่านแล้ว น่าเชื่อว่า "ซีอุย" ยังแฝงด้วยตำนานที่ชวนค้นหา อยากรู้อยากเห็นของเด็กๆ อย่างไม่รู้จบครับ

 

โดย: Insignia_Museum 25 เมษายน 2552 14:13:54 น.  

 

ได้ยินใครไม่รู้พูดว่า ความกลัวเกิดจากความไม่รู้ ความไม่เข้าใจ ..ถ้ารู้ถ้าเข้าใจก็ไม่กลัว..จริงหรือปล่าว..
เคยอ่านเรื่องชีวิตของซีอุย..เขาเป็นคนที่น่าสงสารมาก

 

โดย: แมลงจ่อย (Bug in the garden ) 25 เมษายน 2552 15:04:37 น.  

 

รู้มีหลายแบบนะคะคุณแมลงฯ
รู้จัก รู้จำ รู้จริง รู้แจ้ง (ขอยืมมาจากคำพระอ่ะ)
เผอิญได้แต่ "รู้จัก" และรู้เพราะเห็นจริง ๆ แต่ยังไม่รู้แจ้ง...
ก็เลย แหะ แหะ
คงต้องมีการเขียนเรื่องความกลัวภาคต่อไปอีกเนอะ

 

โดย: kangsadal 26 เมษายน 2552 15:18:50 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


kangsadal
Location :
เวียงจัน Laos

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]






พระจันทร์เต็มดวงคนมองเห็นได้บางวัน
เช่นกันกับวันที่เห็นพระจันทร์เสี้ยว
แต่ทุกวัน....
พระจันทร์เต็มดวง
online
Group Blog
 
<<
เมษายน 2552
 
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
 
25 เมษายน 2552
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add kangsadal's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.