เมื่อวันอาทิตย์ได้ไปดูมาเสียทีค่ะ "สะบายดี...หลวงพะบาง" หนังที่ตั้งใจไว้ว่าจะต้องไปชมให้ได้ ด้วยเหตุผลที่ว่ารักเมืองหลวงพระบางจัง อิอิ แถมแอบเหมือนกันตรงที่ว่าไปหลงรักไกด์ท้องถิ่นเหมือนกันซะด้วย (ในหนังคือนางสาวสอนไพวัน แสดงโดย คำลี่ พิลาวง) แต่ที่ต่างกันก็คือเราไปรักคนนำเที่ยวหนุ่มๆ น่ะ ฮ่าฮ่า แถมได้เข้าไปกินข้าวกินปลาที่บ้านเขาเหมือนในหนังด้วยน๊า


เอาล่ะ เข้าเรื่องหน่อย สรุปความรู้สึกหลังจากที่ดูหนังจบก็ผิดหวังเล็กน้อยค่ะ โอเค เราไม่ได้ตั้งความหวังไว้กับเนื้อเรื่องอยู่แล้ว เพราะมันก็ไม่น่าจะมีอะไรซับซ้อน เราก็เลยไปตั้งความหวังไว้กับภาพถ่ายในหนัง เพราะเรื่องนี้พระเอก (ในหนังคือนายสอน แสดงโดย อนันดา เอเวอริ่งแฮม) ในหนังก็เป็นช่างภาพอาชีพ ถ่ายรูปท่องเที่ยวลงนิตยสาร ฟังพล๊อตแบบนี้แล้วภาพในหนังก็น่าจะสวยเนอะ

แต่เวนกำ... แงๆๆ ภาพไม่ค่อยสวยเลยอ่ะ คำว่าสวยในที่นี้ ไม่ใช่หมายถึงสวยแบบประดิษฐ์ที่ต้องหาแสงวุ่นวาย หรือหามุมเปรี้ยวปริ๊ดแบบในนิตยสารท่องเที่ยวนะก็ไม่ถึงขนาดนั้น แต่เราหมายถึงความสวยของภาพพื้นฐานอ่ะ สวยแบบตาเห็น สวยแบบบ้านๆ อ๊ะ มันน่าจะสวยได้กว่านี้อีกนิดนึงเนอะ ภาพนิ่งตอนโปรโมทในเวปหนังก่อนฉายสวยกว่าอีก


และที่เสียใจเป็นอันมากเลยก็คือตั้งความหวังไว้กับส่วนที่เป็นหลวงพระบางมากๆ เพราะรักเมืองนี้ไง แต่ กรี๊ดดด... มีหลวงพระบางให้เห็นสิบห้านาทีเองได้มั๊ง แถมเอาโลเกชั่นหนักๆ เป็นตลาดเช้าข้างๆ พระราชวังเดิมซะเป็นส่วนใหญ่ กับแถมท่าเรือหน้าวัดเชียงทอง ซึ่งเห็นแค่ปลายยอดของโบสถ์วัดเชียงทองอันแสนลือลั่นไปทั่วโลนลี่แพลนเนตแค่กระจิ๊ดเดียว และให้เห็นหน้าวัดสุวันนะพูมารามอีกหน่อยนึง กับฉากตักบาตรข้าวเหนียวอีก 3 วิฯ เหอะๆๆ กำ... พระทาดพูสี พระราชวังเดิม หรือพระทาดหมากโม ไม่ได้แว๊บเข้ามาในกล้องสักน้อยเลย


แต่ข้อดีของโลเกชั่นในเรื่องนี้ ก็คือภาพการท่องเที่ยวของลาวใต้ล่ะค่ะ อย่างเราเอง เราเคยหาข้อมูลแต่ลาวเหนือ ไม่เคยนึกถึงทางใต้ เราจะมีแหย่ๆ ไปเที่ยวใกล้เคียงหน่อยก็แค่ท่าแขก แขวงคำม่วน ไม่เคยคิดจะลงไปลึกกว่านั้น แต่สิ่งที่ ผกก. นำเสนอมานี่ เขาภูมิใจนำเสนอลาวใต้ล้วนๆ เลยเนอะ สงสัย ผกก.ฝั่งลาว เป็นคนทางใต้แหง๋มๆๆ ฮี่ฮี่

แต่พอดูจบ อยากจะเก็บของไปเที่ยว ณ บัดนาวเรย อยากไปปากเซ อยากไปคอนพะเพ็ง อยากไปสี่พันดอน อยากไปปราสาทวัดพู ปราสาทแบบเขมรมรดกโลกของลาวใต้แห่งที่ 2 ต่อจากหลวงพระบาง อยากไปน้ำตกตาดผาส้วมสุดสวย อยากไปอุทยานบาเจียงไปเยือนชมเผ่าลาวใต้ จะไปเอาตุ๊กตาไม้ไผ่นั่นมาวางเล่นตรงจมูกม่าง อยากไปถ่ายรูปกับหัวรถไฟไอน้ำเก่าๆ นั่น อยากไปดูซากสะพานข้ามโขง สมัยฝรั่งเศสปกครอง อยากไปไหว้พระที่วัดหลวง เมืองปากเซ (ในหนังเห็นแว่บนึงตอนรถวิ่งผ่าน) กรี๊ซซซซ อยากไปหมดเลยอ่า คุณ ผกก. ตั้งใจโปรโมทลาวใต้สุดฤทธิ์ คิกๆๆๆ

และแอบรัก ผกก. ที่ตั๊งใจ๊ ตั้งใจโปรโมท สปป. ลาว ในเรื่องนี้เต็มที่ เลยแอบใส่เรื่องจุ๊กๆ จิ๊กๆ แต่น่ารักของคนลาวมาตรึม (ไหนๆ ก็ทำหนังเปิดตัว สปป. ลาว ทั้งทีแล้วนี่)


- ตั้งแต่เรื่องการบายศรีผูกข้อมือ
- ประเพณีการส่งจอกเหล้าให้กินก่อนเข้างานแต่ง
- การเต้น "บัดสลบ" หรือ บาสะโล๊ฟ ในภาษาฝรั่งเศสที่สุดแสนน่ารักของคนลาว
- การพูดถึงเครื่องแต่งกายอันเป็นวัฒนธรรมประจำชาติจากปากแม่ของนางเอกเมื่อคราวจะไปงานแต่งเพื่อน
- พูดถึงความหฤหรรษ์ของการเดินทางโดยรถอันยาวนานและผ่านโค้งนับพันเพื่อไปยังหลวงพระบาง (มี 3 โค้ง คือโค้งขวา โค้งซ้าย และโค้งอันตราย 555+)
- อาหารประจำถิ่นอย่างเฝอ (จะเอาเส้นอะไรจ๊ะ)
- รวมทั้งเครื่องดื่มประจำชาติยอดนิยมอย่างเบียร์ลาว และน้ำปั่นยอดนิยมแห่งหลวงพระบาง อิอิ

ฯลฯ

มาถึงเรื่องตัวแสดงมั่ง


อนันดาน่ารักค่ะ แสดงสบายๆ เป็นตัวของตัวเองดี สงสัยเนื้อเรื่องเป็นชีวิตจริงของอนันดาไปซะเกินครึ่ง อิอิ จะขัดใจอยู่บ้างตรงที่เวลาพูดคุยกับคนลาว อนันดาจะแสดงมือไม้ประกอบคำออกมากไปนิด คือหมายความว่าพูดไทยกับคนลาวไม่ต้องใช้มือไม้เป็นบอดี้แลงเควตมากขนาดนั้นอ่ะ เขารู้เรื่องนี่ แต่นี่ทำเหมือนกับว่าพูดภาษาอังกฤษสำเนียงอินเดียกับคนที่อยู่ในชนบทประเทศจีนอ่ะ จึงต้องใช้มือไม้ช่วยประกอบท่าทางเยอะขนาดนั้นอ๊ะ แต่ไม่เป็นไร...น่าร๊ากกกนะคะ ชอบ ^^

น้องคำลี่ ในหนังน่ารักมากค่ะ สวยพอดีๆ ไม่ได้สวยเกินจนดูเป็นดาราเกินไป บางมุมแอบหน้าอ้วนเล็กน้อย อิอิ รูปร่างดีในชุดแบบคนลาวค่ะ ใส่ซิ่นแล้วรูปร่างดีจัง แสดงยังมีแปลกๆ อยู่บ้าง เพราะบทมันแปลกๆ ด้วยแหล่ะ เลยไม่ส่งกันเท่าไร

ชอบนักแสดงประกอบอีก 2 คนในภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยค่ะ คนแรกคือเด็กที่แสดงเป็นน้องสาวของนางเอกที่บ้านเวียงจัน ทั้งมีความน่ารัก น่าหมั่นไส้ น่าหยิก แก่แดดและน่าเอ็นดู ปนกันอย่างแยกไม่ออก เด็กตัวเล็กๆ แค่นั้น แสดงดีค่ะ


ส่วนเด็กผู้ชายขายของที่เจอตลอด 3 เมืองเลยนั้น ไม่ชอบเท่าไหร่ มันเฟคไปอ่ะ


นักแสดงประกอบอีกคนที่ชอบ ก็คือเพื่อนหญิงของนางเอกที่เป็นไกด์ด้วยกัน ที่แต่งหน้าเข้มๆ แล้วขาเจ็บตกมอ'ไซด์น่ะค่ะ ฮ่าๆๆ เปรี้ยวได้อีก แสดงได้ดี เหมือนกับว่าเป็นนักแสดงมาก่อนแล้วเลย ลื่นไหลดีค่ะ

เนื้อเรื่องไม่ต้องคิดมาก พ่อรักนางสาวสอน คนลาวด้วยกัน แต่ต้องไปแต่งงานกับหญิงอื่นที่เป็นคนต่างชาติ มีลูกมาเลยตั้งชื่อว่านายสอน (ชาย) เพราะอาจจะยังไม่ลืมนางสาวสอนแฟนเก่า ที่ปัจจุบันแก่เป็นป้าสอนไปแร้ว แต่ยังพริ้งอยู่ >_<


พอนายสอนโตมา มีแฟนแล้วอาจจะชื่อ ซอน(สอน)ญ่า หรือเปล่าไม่รู้ แต่ห่างๆ กับนายสอนเพราะช่วงนี้ไปต่างประเทศบ่อย นายสอนมาทำงานถ่ายรูปที่ สปป.ลาว มาชอบกับไกด์ท้องถิ่นชื่อนางสาวสอนไพวัน (น้อย) รู้จักกันที่ปากเซ มาเรียนรู้ใจกันที่เวียงจัน แล้วมาสารภาพรักกันที่หลวงพระบาง จบ.-


.....................................................


สรุปโดยรวมก็เพลินๆ นะคะ ถ้าคนรักการท่องเที่ยวแนวนี้หน่อยก็น่าจะยิ้มให้ และรักหนังเรื่องนี้ แต่ถ้าจะดูเอาเนื้อเรื่องจริงจังบางท่านก็คงจะเบื่อไปหน่อย แล้วแต่คนค่ะ

ถ้าจะเอาแนวคิดที่ ผกก. ทิ้งไว้ให้ นอกจากจะให้เรื่องท่องเที่ยว สปป.ลาว (ใต้) อย่างแรงแล้ว ก็คงจะส่งสารแอบบอกคนดูด้วยล่ะค่ะว่าเมืองที่มีแต่ธรรมชาติเป็นเอก มีความสุขสงบเนิบช้า เมืองที่เวลาหยุดหมุนและผู้คนไม่ต้องเร่งรีบ ไม่ได้แปลว่าตามชาวโลกไม่ทันนะคะ


อย่ามาอธิบายเรื่องภาพจากเมมฯ กล้องดิจิตอลว่าเอาไปอัดยังไงซะให้ยาก คนลาวบ้านไกลที่ยังต้องเลี้ยงไก่ ตากปลาแห้ง และใช้ฟืนหุงข้าวเขามีกล้องโพลาลอยด์จากตลาดอินโดจีน กดปุ๊บภาพออกมาปั๊บ สะบัดสองทีเห็นภาพเลย แถมจัดมุมกล้องสวยจนคนศิวิไลซ์อึ้งไปเรย ฮ่าๆๆๆ


ใครชอบก็ลองไปดูภาพยนตร์กันนะเจ้า เดี๋ยวสิ้นปีนี้ตอนหนาวๆ จะไปเดินใส่เสื้อหนาวแถวปากเซแบบในหนังมั่ง คิกๆๆ


สะบายดีเจ้า~

ภาพประกอบจาก : //www.sabaideemovie.com

Create Date : 09 มิถุนายน 2551
Last Update : 3 กรกฎาคม 2551 19:12:52 น.		20 comments
Counter : 2890 Pageviews.
Share Tweet