เล่าเรื่องการช่วยเหลือผู้ประสบภัยซึนามิ ของเขา
คงไม่ต้องเกร่นเล่าเรื่องการเกิดเหตุการณ์สึนามินะ (เล่าแล้วในอีกหน้า) เพราะที่จะเล่านะ คือ ได้ไปช่วยเหลือคนที่ศาลากลางจังหวัด หลังจากที่หลบหลีหนีภัยสึนามิไปอยู่บนเขาเสียสองวัน เมื่อฉันเข้าไปที่ทำงานก็ได้รับทราบนโยบายว่าหากใครสามารถไปช่วยอะไรได้ก็ไป ฉันจึงตั้งต้นที่ศาลากลางจังหวัดภูเก็ต พบว่า ผู้คนหลั่งไหลกันมา ชลมุนวุ่นว่ายบ้างพอสมควร
มีการตั้งเต้นท์ ตั้งโต๊ะให้ความช่วยเหลือมากพอสมควร
ฉันนะเหรอ.. เออพูดอังกฤษได้ ก็ไปดูว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ไปเจอคนรู้จักที่เขากำลังทำในสิ่งที่ฉันอยากทำก็เลยปักหลักอยู่กับเขา โต๊ะนั้นเป็นโต๊ะให้ความช่วยเหลือชาวต่างประเทศ ก็จะมีข้าราชการผู้พูดได้หลายภาษาบ้าง อังกฤษบ้าง จีนบ้างนั่งอยู่ 3-4 คน ฉันก็ชื่นชมกับความสามารถและความมีนำใจของคนเหล่านั้น เข้าใจว่าคงมาตั้งแต่วันแรกที่เกิดเหตุการณ์ และคงได้ทำประโยชน์กับเพื่อนร่วมชาติมาบ้างมากพอสมควร จนภาคภูมิใจกับ
ผลงานของตัวเอง รู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอาณาเขตตรงนั้น
ส่วนฉันนะไปวันที่สามแล้ว และขอโทษทีเหอะ ถ้าสิ่งที่ฉันรู้สึก อาจทำให้เธอไม่ภาคภูมิใจในสิ่งที่พวกเธอกระทำ ภาพที่ฉันเห็นคือ เมื่อมีชาวต่างประเทศเข้ามาถาม พวกเขากระตือลือล้นแย่งกันตอบให้ความช่วยเหลือ
ฟังยังไม่ทันจบคำถามด้วยซ้ำ ใช้สัญชาติญาณจากสองวันที่ผ่านมา ฝรั่งสิบคนที่เข้ามาถามเธอ มาให้ความช่วยเหลือเสียแปด มาขอความช่วยเหลือแค่สอง จนป้ายอาสาสมัครไม่พอแจก และเมื่อมีผู้เข้ามาขอความช่วยเหลือก็แทบจะอุ้มใส่เอวกันเสียทีเดียว
ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าตรงนี้ฉันคงไม่จำเป็นแล้ว เป็นฉัน ฉันจะให้เขาทำหน้าที่ตรงนี้โดยมีเราเป็นตัวประสาน แต่นั้นแหละ ความอยากทำดีไม่เข้าใครออกใคร เมื่อตระหนักดีว่าสามารถทำประโยชน์ให้แก่ประเทศชาติได้แล้ว เกิดความภาคภูมิใจที่จะเก็บเอาไปเล่าให้ลูกหลานฟัง การเขม่นกัน แย่งกันทำประโยชน์ก็เกิดขึ้น มีการทะเลาะกันเพื่อแย่งไมค์กันพูด ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ฉันได้ยินนะใช่หรือเปล่า แต่ได้ยินอย่างนี้ น้อง น้องพูดอังกฤษได้ก็พูดไปซิ ส่วนภาษาไทยให้พี่พูด คนนี้ก็คงเกิดความภาคภูมิใจที่จะทำประโยชน์ให้แก่ประเทศชาติด้วยการประกาศเป็นภาษาไทย ขณะที่อีกคนสามารถทำอะไรได้เบ็ดเสร็จกว่านี้ ก็ไม่ยอมให้เขาทำ หรืออีกคนที่
ฉันเจอ เสียงจะตอบยังไม่มี คิดว่าสองวันแรกคงเจอศึกหนัก ทำเอาเสียงแหบเสียงแห้ง รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองที่ทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติเป็นหนักเป็นหนา เสียงไม่มีแต่ยังแย่งทำหน้าที่อยู่ ประหนึ่งคิดว่าหากตัวเองไม่อยู่ในที่นี้ ฝรั่งที่จะเข้ามารับความช่วยเหลือต้องตายยกประเทศเป็นแน่ ในขณะที่มีฝรั่งมากมายยืนรอให้ความช่วยเหลือ ฉันเลยออกไปหางานอื่น เช่นไปหาเอกสารรายชื่อผู้สูญหาย จนไปทำซ่าส์กับหน่วยงานระดับ CEO แต่ไม่เล่าตรงนี้ล่ะ ไปถ่ายเอกสาร จนในที่สุด ฉันก็ได้ไปช่วยเหลือคน
จนมีเรื่องเล่าการช่วยเหลือสึนามิของฉันบ้างแทนที่จะได้เล่าแต่เรื่องของคนอื่น
อยากอ่านไหมล่ะ
. ลึกลับสลับซับซ้อนเชียวละ คุณเอ๊ย (ผ่านมาหลายปีแหละ แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่ได้เขียน)
พอรู้ว่าจะเอามาเผยแผ่ เลยอยากจะเพิ่มเติมว่า เห็นฉันเขียนในแง่ลบก็จริงเหอะ แต่จริงๆ แล้วในใจฉันชื่นชมทุกคนที่เข้ามามีส่วนร่วมในครั้งนี้ ซึ่งค้นพบว่าเมื่อมีเหตุเภทภัย คนทั้งโลกก็พร้อมที่จะช่วยเหลือด้วยไม่เลือกชั้น วรรณะ และเชื้อชาติ ขอขอบคุณด้วยใจจริงคะ .....---------------------------------------------------
| Create Date : 22 ธันวาคม 2549 |
| Last Update : 7 มีนาคม 2557 21:12:53 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 618 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
แต่ภาแรกที่ลงไปแล้วเห็น คือ ..นึกว่านิวเคลียร์ลงที่นี่..
พระเจ้าเนี้ยขนาดปาเข้าไปวันที่ 3 แล้วน่ะ..ยังเก็บกันไม่หมดเลย ยังไม่ได้ได้เสี๊ยวด้วยซ้ำ..และพอได้เห็นสภาพ..กก็ให้ได้ถึงบางออ้..ว่าทำใมถึงเก้บไม่หมดเสียที....ลำบากค่ะ..ลำบากมากๆ ทำงานอยากส์เพระสภาพหลังจากคลื่นไปแล้วเนี้ย...มานเละอย่างบอกไม่ถูก ต้องไปเห็นด้วยตา...หลังเสร็จภาระกิจ 4 วันที่เขาหลัก..เหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเพิ่งรู้ว่า...ฉานก็ทำแบบนี้ด้เหมือนกันนี่หว่ะ..ไม่น่าเชื่อตัวเอง...แต่เชื่ออย่างนึงว่า ทุกๆที่คิดว่าตัวเองทำไม่ได้เนี้ยน่ะ..พอไปเจอแบบนั่น..มานก็ ออโตเมติกทำได้เองเลย...คือยอากช่วยเค้ากลับบ้าน เหมือนหมอพรทิพย์แหละ..ต้องเอาเค้าออกมา..พาเค้ากลับบ้าน...
ดีใจเกิดเป็นคนไทย..มากๆเลย ก็งานเนี้ย...