แล้วเราจะผ่านมันไป ...

กลับมาบ้านสิ่งหนึ่งที่พอใจ และแปลกใจคืออาการที่เจอพ่อแล้วร้องแบบอึดอัดหายไปมันมีแต่ความว่างเปล่า ไม่ได้พอใจนักหรอกกับความรู้สึกนี้ มันเหมือนกับคนเย็นชาแต่ ณ ตอนนั้น นึกขอบคุณจิต ว่าดีแล้วที่รู้สึกเช่นนั้นเพราะแค่นี้ก็ทุกข์เรื่องการถูกระทำพอแล้ว ตลอดสิบกว่าวัน ได้ดูแลพ่อในระดับหนึ่ง ซึ่งบอกกับตัวเองว่าที่คิดว่าจะขึ้นไปกระทรวงเพราะเรือ่งตัวชี้วัดคงไม่ทำแล้ว 1.อายที่ต้องเล่าเรือ่งทั้งหมด สุดท้ายคือการเชือดเนื้อตัวเองครั้งแรกครั้งเล่า 2. เอาเวลาอยู่กับพ่อดีกว่า 3. ฟ้าคงอยากทดสอบอะไรเรามั๊ง ... ซึ่งรอเวลาโลกชดเชยให้อยู่ ... ตอนจะกลับภูเก็ตไปไหว้พ่ออาการเดิมก็กลับมา ไม่สามารถนั่งคุยได้เลยไหว้เสร็จรีบออกมา มันจะร้องแบบโลกจะแตกกลัวพ่อตกใจ

คนเราพอเวลาทุกข์มันก็จะแสวงหาคำตอบใช่ไหม ครั้งนี้ได้ญาติผู้ใหญ่อายุ สองพันกว่าปี บอกว่า กลับไปให้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก้มหน้าก้มตาทำงานไป ให้คิดอย่างเดียวว่า เวลาพ่อตายจะได้มีเงินไปทำศพพ่อ (เวลาทุกข์เรื่องทำงาน ญาติผู้ใหญ่ไม่เคยพูดเข้าข้างเราเลย ว่าเขาผิดมีแต่สอนเราว่าควรทำอย่างไร) นั้นคือคำตอบของเรื่องนี้

กลับมาที่ทำงานที่คิดจะทำเอาคืนร้อยแปดพันเก้า จึงไม่ทำสักอย่างได้แต่หวังว่า ใครอย่าได้เอ่ยออกมาเชียวเดี๊ยวกัลยาของขึ้น ปรี๊ดแตก แล้วแม่จะรวนทั้งเขตเลย

จบแล้วเรื่องนี้ รอเรื่องต่อไป

                                                                        2 ส.ค. 2553

Create Date : 18 กันยายน 2558		0 comments
Last Update : 18 กันยายน 2558 14:25:21 น.
Counter : 950 Pageviews.
Share Tweet