หน้าด้านอย่างมีความสุข................. บัสไดอารี่ น่าจะเป็นตอนท้ายๆแล้ว หลังจากบ้าพี่พนักงานขับรถมาหลายเดือน แม้กรทั้งตอนนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีใครมาแทน แต่อาจจะเบาลง จากความบังเอิญ จนกลายเป็นความตั้งใจที่จะเจอ สัปดาห์นี้ได้ออกจากบ้านทุกวันเลยตั้งใจว่าขอสักวันเถอะที่จะได้นั่งรถเขา ตลอด6วัน เฉียดกันไปเฉียดกันมาหลายครั้ง แต่วันพฤหัสที่ผ่านมาจะเป็นวันที่เราไม่ลืมเลย หลังจากแวะซื้อน้ำเต้าหู้เข้าบ้าน ตาก็มองไหนฝั่งตรงข้าม จ๊าก รถวูน...รถประจำของพี่เขานิ ได้การหละ ต้องตามไปดักรอที่ป้ายท่าพระที่เดิม .......... กะระยะว่าป้ายนี้คงจะไม่คลาดกันนะ น่าจะไปทันรถพี่เขา แต่ แต่ แต่ รอประมาณเกือบๆชั่วโมง เหม็นก้เหม็น เมื่อยก้อเมื่อย หิวก้อหิว .....เมื่อไหร่จะมาสักทีวะ รถที่กลับบ้านได้ผ่านไปประมาณ 10 คัน ทั้ง 189 ทั้ง 80ก ฉันน่าจะถึงบ้านตั้งนานแล้วนะ แต่ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก้อยู่ที่นั่นหละ.... ต้องกลับให้ได้ๆๆๆๆไม่งั้นเขาจะต้องตามมาหลอกหลอนในฝันอีกแน่ๆ.....ให้ตายเถอะ รอไปเป็นชั่วโมงไม่มีวี่แววเลย อ่ะ 80ก โล่งเชียว.....ไม่ได้สนใจเพราะไม่ใช่รถเป้าหมาย แต่เอ๊ะ........หน้าต่างช่องระหว่างคนขับ จอดตรงกับเราพอดี......... เอ๊ะ 80ก ........ เอ๊ะ ......... หน้าคุ้นๆ .............. หันไปมองข้างๆรถ........ไม่ใช่เลขรถพี่คนนั้นนิ..............กลับมามองคนขับอีกรอบ ........เอ๊ะ.....พี่คนนั้น สมองหมุนติ้ว งงง.....เข้าใจอาการงงง ตัวชา ทำอะไรไม่ถูกแล้วว่าเป็นยังไง ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งรถไปแล้ว.....ทำไงดีอ่ะ ปอ.84 แน่นเอี๊ยด 2 คันตามมา ก็ยังนิ่งอยุ่ ไม่รู้ว่าจะตามไปดีหรือกลับบ้านดี .........โอ๊ยยย........ แต่ใจสั่งมา....(ขอเสี่ยวหน่อย) ......ว่ายังไงๆเมิงก็ต้องตามไป.........81ตามมาอีกคัน ไปก็ได้วะ เสี่ยงดวง มองเห็นรถ 80 ก คันนั้นไกลลิบ .......ใจจะขาด นึกในใจว่าไมทันแน่ๆ........แต่ก็ภาวนาว่าต้องทันซิ 80ก จอดแทบทุกป้าย ....... แต่ด้วยความที่ 81 เป็นรถตีนผีอันดับต้นๆในบรรดารถด่วนที่ผู้มีใจใฝ่ความแรงปรารถนากัน ปาดซ้ายปาดขวา เหยียดคันเร่งมิด3-4ป้าย พี่แกก็สามารถพารถ ที่คนแน่นคันมาจอดเทียบท้ายตูดรถ 80ก ได้ แม้จะน่าหวาดเสียวก็ตามแต่วันนั้นขับได้ใจเจ๊ไปเต็มๆ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆ แต่ปัญหามาอีกแล้ว จะรอให้แซงก่อนหรือโดดลงไปเลยดีวะ ระหว่างลังเลขาก็ก้าวลงไปแล้ว ทีนี้เลยสวมวิญญาณนักกรีฑาไตรกีฬา วิ่งผ่านสิ่งกีดขวาง...........แต่.......รถกำลังจะออกไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ........ ตามไม่ทัน แต่เดี๋ยวก่อน จะถอดใจแค่เนี่ยอ่ะเหรอ ไม่ๆๆๆ.........ต้องตามให้ทัน........ว่าแล้วก็เลยโดดขึ้นยูโร 80 ที่ตามมมาด้วยหวังว่าจะตามทันเพราะเป็นรถยูโร คนน้อย วิ่งฉิว ทันอยู่แล้ว พอขึ้นไป สมองตอนนนี้ยิ่งงสับสนเป็นตลบที่3ว่า จะบอกลงป้ายไหนดีวะ อ่า...ไม่รู้ว่าจะแซงได้ป้ายไหน ก้เลยต้องบอกไปว่าสุดสาย มึน ไม่มีอารมณ์จะดูว่ามันกี่บาท(ตอนหลังมาดูตั๋ว โอ้ว...18 บาท แพงมาก) แต่รถที่ดูอืดๆ นิ่มๆเนี่ย.......เหมือนจะไล่ตามไม่ทัน........แต่ผ่านมา2-3ป้ายก็ถึงเดอะมอลล์ ขอบคุณมาก ที่รถเมลล์ต้องต่อคิวกันรับคน .......รถติดค่ะ เห็นรถพี่คนนั้นอยู่ไม่ไกล ...ไม่รอช้ารีบกลับมาสวมวิญญาณนักวิ่งอีกครั้ง (ถ้าตอนนั้นเห็นราคาตั๋วอาจจะไม่อยากลงก้ได้ 55555) วิ่งๆๆๆ ลงไป..........อ่า อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว.........แต่ไม่นะ เอาอีกแล้วขับออกกไปอีกแล้ว.........ไม่นะ.... และก็ต้องขอบคุณอีกครั้งที่ป้ายเดอะมอลล์ระยะรับส่งคนนนั้น ยาว...............พอที่พี่เขาจะหันหัวรถกลับเข้ามารับคนอีก.........ทีนี้........วิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆสุดชีวิตเพื่อที่จะได้ขึ้นไปยืนบนนั้น โอย.........พอขึ้นมาแล้วไม่รอช้ารีบมุดๆๆๆคนแน่นๆนั้นเข้าไปท้ายรถเลย ก็มันอายนี่หว่า ทั้งๆที่ไม่มีอะไรจะอาย...นะ..........มีความสุขจริงๆถึงจะมองไม่เห็นเขาเลย แต่จังหวะการขับรถ กระชากกระชั้น ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาทำให้ใจพองโต.........โอ้ววววเยี่ยม อ่าพี่กระเป๋าวันนี้เป็นพี่ผู้หญิงคู่หูเขาคนเดิม.......ซึ่งสัณนิษฐานว่าอาจจะเป็นเมียเขา........(คนเราต้องมองให้ลบสุดๆไว้ก่อน) เห้อ.........ยืนจนได้นั่งที่เบาะท้ายสุดตำแหน่งตรงกับเขา........เหอๆๆสักพักคนลงเกือบหมด โล่งเลยทีนี้........ในหัวตอนนี้คิดว่าอยากจะทำอะไรสักอย่าง ........น้ำเต้าหู้ในมือ ช่ายแล้วขอมอบของขวัญนี้ให้พี่ทั้ง 2(ที่จริงให้พี่คนขับต่างหาก) เลยวางแผนว่าพอจะลงก็รีบๆยัดถุงน้ำเต้าหู้3ถุงในมือให้พี่กระเป๋าที่นั่งอยู่ติดประตู จ๊าก.......ใกล้เข้ามาแล้ว.....หน้าด้านเข้าไว้ๆๆๆๆๆๆ ไหนๆก็คิดว่าพี่คนนั้นเขาน่าจะจับผิดเราได้แล้วหละว่าเราตามขึ้นรถเขา ก็ขอส่งท้ายด้วยของตอบแทนสักอย่างแล้วกัน พอใกล้จะจอดเราก็รีบๆวางถุงบนเบาะของพี่กระเป๋า....พี่เขางง และบอกว่าไม่เอาๆๆๆ..........เราก็รีบจะลง.........แต่พี่คนขับก็จอดกระชากเหลือเกิน....หูยแทบจะบินลงมาจากรถ......... พอลงมาแล้ว....ไม่หันกลับไปมองเลย .........เหมือนเป้นสิ่งสุดท้ายที่เราจะทำอะไรแบบนี้แล้ว เราจะไม่ฝืนอะไรแล้ว ปล่อยให้เป็นไป.........แค่ได้ให้ก็มีความสุขสุดๆแล้ว วันนี้ออกไปข้างนอกแบบสบายใจสุดๆ.............ไม่รอเขาอีกแล้ว ถ้าเจอก้ถือว่า.....เป็นเรื่องบังเอิญเหมือนเดิมนะ   Create Date : 02 ธันวาคม 2549 14 comments Last Update : 2 ธันวาคม 2549 1:09:24 น. Counter : 839 Pageviews. Share Tweet

ไม่รู้จะหาสิ่งใดมาบรรยาย ฮาแตกอย่างเดียว สุดยอดวะเฮ๊ย !!!   โดย: enuging IP: 202.90.127.92 2 ธันวาคม 2549 1:22:22 น.

จะชมดีมั้ยเนี่ย   โดย: หมีเซอะ 2 ธันวาคม 2549 8:35:32 น.

มาอ่านความสุข ... แบบหน้าด้านๆ แฮ่ะๆ   โดย: สเตลล่า 2 ธันวาคม 2549 9:14:52 น.

55555555   โดย: นู๋ตาโต๊โต IP: 125.24.158.173 2 ธันวาคม 2549 20:29:16 น.

อา...กระโดดตีลังกาปรบมือให้3ตลบ สมกับเป็นป้าจริงๆ คงไม่มีใครในโลกจะทำอะไรอย่างนี้อีกแล้ว แต่ตัดใจได้ขนาดนี้ อยากทำได้บ้างนะ   โดย: KjkGs (KajuakungWahaha ) 3 ธันวาคม 2549 0:51:41 น.

จริงๆถ้าไปดักรอพี่คนขับอีก ก็คงไม่เจอแกแล้วหล่ะ เพราะพี่กระเป๋าเมียแกคงสั่งให้เปลี่ยนอาชีพไปแว้ว   โดย: หมีเซอะ 3 ธันวาคม 2549 23:16:21 น.

หนูว่าถ้าเจออีกอาจจะโดนจับตบมากกว่า ฮ่า..........   โดย: kaka (kakaman ) 3 ธันวาคม 2549 23:22:42 น.

โดย: sinis 4 ธันวาคม 2549 9:21:35 น.

เค้าจะกล้ากินน้ำเต้าหู้แกไม๊อ่ะ.......... สมกับเป็นกล้าจริงๆๆ คนจริงคนกล้า ว่ะฮ่ะฮา ฮาๆๆๆๆๆ เอาจริงๆๆ ค่ารถเมิงแพงไปเลย ไหนจะค่านำเต้าหู้ให้เค้าอีก.... แหม.. ลงทุน ฮ่ะฮ่าๆๆๆ คิดเถิงๆๆๆๆๆๆๆๆ รั่วเหมือนเคย*   โดย: "ลิงลิง" IP: 75.80.114.16 5 ธันวาคม 2549 5:28:53 น.

น่ารักมากค่ะ ให้น้ำเต้าหู้ตอบแทน เหนื่อยแทนเลยอ่ะ กว่าจะขึ้นรถได้ นี่พี่ไม่ได้วิ่งขึ้นรถเมล์กทม.นานโข ถ้าวิ่งตอนนี้ สักกะสัยกระดูกกระเดี้ยวหักแน่นอน ฝันดีราตรีสวัสดิ์จ้า   โดย: ประมุขขวัญ 7 ธันวาคม 2549 0:50:06 น.

เรื่องเล่า เขย่าถนน   โดย: Qooma 8 ธันวาคม 2549 9:38:39 น.

มาตามอ่านบัสไดอารี่คับ   โดย: tpipe 10 ธันวาคม 2549 13:19:36 น.

จบดีกว่า ----ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่บ้าบอ แต่มีประสิทธิภาพยิ่งนัก ......ทำให้รู้สึกว่าตัดใจจากกันด้วยดี ถ้าพี่เขาโชคร้ายก็อาจจะเจอเราอีก.........ฮ่า5555   โดย: kaka IP: 58.9.101.86 10 ธันวาคม 2549 14:16:22 น.

โดย: beyneynapnap IP: 203.155.226.15 11 ธันวาคม 2549 1:30:43 น.