ที่จริงก็จะอัพเรื่องนู่นเรื่องนี่
เมื่อวันเสาร์นั่งพิมพ์พิมพ์พิมพ์
พอเสร็จก็ยังไม่กด publish
เปิดนู่นเปิดนี่ดูไปเรื่อยๆ
แล้ว ie ก็ดันดับไปหมดเลย
เซ็งเลย หมดอารมณ์พิมพ์ใหม่
ปล่อยเลยตามเลยไปละ

ที่จริงก็มีเรื่องที่ได้ไปดูฟ้าจรดทราย
แล้วก็เรื่องที่ไปคุยกับลูกค้า
แล้วก็อะไรอีกป่าวนะ นั่นหละ ไม่เอาละ

word can't bring me down

อ๊า...



แต่ว่านะ...



ไม่น่าเลย...

อุ๊ย คนโปรดเราๆๆๆๆๆ


ชอบมากกก

ไปดูกันมา เค้ามาแสดง
กล่องสก๊อตลด 15%

ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จริงๆไม่ค่อยชอบนักร้องสาวที่เสียงถึกๆแบบบ้าพลังเท่าไหร่อ่ะครับ (อย่าด่าผมนาครับ) แต่ก็ฟังได้บางคนนะ สำหรับน้องติ๊นานี่อยู่ในข่ายนี้เต็มๆ คือไม่รู้ว่าแกเหนื่อยรึป่าว เพราะร้องทีเหมือนเสียงแกทั้งใหญ่ทั้งพาวเวอร์เรนเจอร์สุดๆครับ ซึ่งจริงๆมันเจ๋งมากเลยนาครับ น้อยคนที่จะมีพรสวรรค์แบบแกได้

แต่ใครเล่าจะปฏิเสธเพลงนี้ได้ครับ ทั้งเนื้อหาและตัวเพลงสุดยอด แล้วตะแกก็ไม่ได้แหกปากร้องเพลงนี้มากด้วย เลยทำให้โป๊ะเชะสุดๆ เพราะงั้นน้องติ๊นาเลยมาบิดเอวอยู่ในชั้นซีดีผมซะเข้าให้ (ว่าแต่ซื้อมาฟังได้เพลงนี้เท่านั้นล่ะมั้งนี่)

เห็นด้วยกับการที่ฟังเพลงที่ชอบเป็นการเยียวยาอย่างนึงที่ได้ผลนาครับ แต่หูของเราไม่ได้เลือกรับฟังเฉพาะเพลงเพราะๆ แต่กลับไปได้ยินคำพูดแย่ๆด้วยนี่สิ อันนั้นมันก็สนใจได้ แต่อย่าไปติดใจมันเท่านั้นเอง คำพูดแย่ๆมันก็แค่ลมเหม็นๆพัดผ่านไปก็เท่านั้นเองง่ะครับ จมูกเรายังไม่เมมกลิ่นมันไว้เลย ฉะนั้นหูก็ควรเอาเยี่ยงอย่างจมูกไว้บ้างนา (คิดได้ไงฟะนี่)

อ๋าใช่ เป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆแหละ พอลองฟังบางเพลงอย่างตั้งใจจริงๆแล้ว
รู้สึกว่านี่มันคนเหรอ ทำไมถึงร้องได้ขนาดนี้เนี่ย แต่ที่จริงแนวเพลงไม่โดนเท่าไหร่
ฟังได้แค่บางเพลงเท่านั้นจริงๆ อย่างเช่นเพลงนี้ ไม่ก็ต้องแต่ก่อนที่ป๊อปมากกว่าตอนนี้
ที่จริงเพลง i turn to you ก็เป็นเพลงที่เพราะและความหมายก็ดีด้วยเหมือนกัน แล้วก็ไม่แหกปากมากด้วย

เพิ่งเห็นโฆษณาแฮะ ว่าจะมาเปิดคอนเสิร์ตในไทย ไม่น่าเชื่อเลย
อยากให้ป้าซาร่าห์ กับอายู มามั่งจังนิ อยากได้เห็นตัวเป็นๆได้ยินเสียงจริงๆซักครั้งในชีวิต




อีกอย่าง...


หึหึหึ...


ในที่สุด...


ในที่ซู๊ดดดดดดดดดด...


เคโรโระก็ได้มาฉายโทรทัศน์ทุกวันเสาร์อาทิตย์แล้ววววววววววว...


ติดตามชมได้ทางทีไอทีวี เวลา 9 นาฬิกา ทุกเสาร์อาทิตย์
จากนี้คงมีของของเคโรโระขายมากขึ้น
คนคงนิยมชมชอบเคโรโระมากขึ้น
อาจจะมีสินค้าที่ผลิตในไทยออกมามากขึ้น
หึหึหึ...

Gwen ก็เห็นมีโฆษณาว่าจะมานิ

อ๋า จริงๆเหรออออออออ ไม่รู้เลย Gwen นี่เราก็ชอบมากเลยนะ



วันเสาร์...
ตอนแรกว่าจะไปติดต่อเรื่องที่เรียนภาษา
แต่ไปๆมาๆกลายเป็นไม่มีคอร์สเปิดช่วงนี้
ก็เลยไปตีแบดกับพี่กับน้อง ตีที่คอร์ทแถวบ้าน
เสร็จแล้วก็ว่าจะไปเจเจ ไปเยี่ยมเยียนร้านเวทย์
ทีแรกก็ว่าจะไปกะพี่ ไปๆมาๆก็ไปคนเดียว
ไปคนเดียวแล้วจะทำอะไรอ่ะ...
นั่งใต้ดินไปขึ้นที่เจเจ เดินไปหาร้านเวทย์
แต่...หาไม่เจอ เวทย์บอกว่ายังไม่ได้ขึ้นป้ายชื่อร้าน
แต่ไม่ใช่แค่นั้น เรายังหาโครงการ24 ซอย 3 ไม่เจอเลย
พอไปโครงการ24 มันก็กลายเป็นซอย 33 หรือ34นี่แหละ
แล้วก็จะมีทับซอยย่อยอยู่ข้างหลัง แต่เดิน 34/3 ก็แล้ว
เดินมันไปมาทุกซอยนั่นแหละ ก็ยังไม่เจออยู่ดี...
ในเมื่อหายังไงก็ไม่เจอ ก็เลย...กลับ ไว้มาใหม่ละกัน
จากนั้นก็เลยคิดว่าเอาไงดี...ไปไหนดี ออกมาทั้งที
กิ่งก็ไม่ได้อยู่ที่เอ็มแล้ว ไม่งั้นก็จะแวะเข้าไป
(วันนั้นเห็นมินิอัลบั้มของอายูที่ยังไม่มีซะด้วย)
ก็เลยคิดว่างั้นไปดูที่เรียนภาษาอีกที่ตรงสุขุมวิท29
ก็ยั่งใต้ดินไปโผล่ตรงอโศก แล้วก็เดินโลด
เพราะมันอยู่กึ่งกลางระหว่างสถานีBTSอโศกกะพร้อมพงศ์
(แต่คิดว่าถ้าไปลงพร้อมพงศ์นี่ใกล้กว่านะ...)
กว่าจะไปถึงซอย29 แล้วก็เดินเข้าไปอีกหน่อย ไม่ลึกเท่าไหร่
อื้อหือ ตึกเก่ากว่าที่คิด คงสร้างมานานแล้ว
ก็มาให้เห็นแค่นี้แหละ แล้วก็หันหลังกลับ เดินต่อไปพร้อมพงศ์
ก่อนซื้อตั๋วก็คิดอยู่นานว่าจะไปไหนอีกดีป่าว
แล้วในที่สุดก็ได้ความว่า...กลับบ้านถอะ
นั่งจากพร้อมพงศ์ไปลงเอกมัย รอ 133
รออยู่ซักพักใหญ่ๆเลยทีเดียวกว่าจะมา ที71อ่ะมาเอามาเอา
ขึ้นไปก็นั่งไปจนเลี้ยวเข้าเส้นพระโขนง...ก็มี...
คนคนนึงขึ้นรถมา...อ๊า...ฟาหดฟไย่เยเฟไดยนดเฟฟยน
แต่แล้วเราก็ลงก่อนที่หน้าหมู่บ้านเรา นั่งสามล้อกลับเข้าบ้าน...
นั่งดูคอนเสิร์ทมาดอนน่าอีกรอบแบบเต็มเต็ม
ตอนเย็นก็ออกไปกินข้าวกับที่บ้าน ที่ไซ่ง่อนริมไทร
สั่งกันมาเยอะมาก กินกันอยู่3คน สั่งเหมือนมากินกันปกติ5คน
กลับมาบ้านก็ไม่ได้ทำอะไรละ อุตส่าห์แบกหนังสือแฟลชกลับมา
อ่านเพิ่มไปได้กระจึ๋งเดียวเอง

วันอาทิตย์...
แม่อยากไปตลาดบองมาเช่ เพราะเห็นมันออกทีวีเยอะ
อยากไปให้รู้ว่ามันเป็นยังไงมั่ง ก็ออกไปซัก11โมงกว่า
ไปถึงก็เกือบเที่ยงล่ะมั๊ง ไปหาอะไรกินเที่ยงพอดี
ร้านของกินก็เยอะเลย เหมือนศูนย์อาหารเลย
ราคาก็ พอสมควร แต่บางอย่างแพงมาก
เช่นหมูสะเต๊ะ 3 ไม้ 10 บาท แต่ไม้นึงเล็กมาก
บางไม้มาเนี่ย ชิ้นหมูขนาด 2 นิ้ว X 1 นิ้ว อ่ะ
แต่ที่นี่ดีอย่าง กินเสร็จแล้วให้เก็บจานกันเอง
ประหยัดคน แล้วก็ไม่ต้องรอให้มาเก็บโต๊ะด้วย
กินเสร็จก็ไปเดินกันตรงร้านค้าเสื้อผ้าฯลฯตรงนู้นอ่ะ
ส่วนใหญ่มีแต่ของผู้หญิงแฮะ เสื้อผ้า กระเป๋าถือ ฯลฯ
เดินวนไปลงอีกฝั่ง แล้วก็ซื้อพวกขนมหวาน ฯลฯ มากิน
แล้วก็กลับ...สรุปว่า ไม่มีอะไรน่าประทับใจเป็นส่วนตัวเท่าไร
กลับมาบ้าน...อืม ทำอะไรนะ เหมือนจะไม่ได้ทำอะไรเลย
ตอนเย็นไปงานวันเกิดน้องสาวพ่อ เค้าจัดที่บ้านเค้า
อยู่ในหมู่บ้านวินด์มิลล์ แถวไหนอ่ะ บางนาป่าวนะ
บ้านในนั้นใหญ่ๆทั้งนั้นเลยแฮะ บางหลังสวยมาก
มีบ้านของตระกูลCPด้วย...ผิดๆเรียกว่าบ้านไม่ได้
น่าจะเรียกเป็นวังเลยมากกว่า ใหญ่ชะมัด
ที่บ้านน้องสาวพ่อนี่ก็สวยดี ดูไทยโมเดิร์น
ทำนู่นทำนี่กิน มีอาทำเปาะเปี๊ยะสดแบบเวียดนาม
ก็อร่อยดีนะ เหมือนไปกินที่ร้านเลย เค้าว่าจะทำขายที่ร้านเค้าด้วย
กินเสร็จก็กลับ ถึงบ้านก็ 3 ทุ่มพอดี อาบน้ำเสร็จก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว
เปิดตู้เสื้อผ้าดู แล้วก็เกิดขวางหูขวางตา ทำไมมันรกจังนิ
ก็เลยจัดเสื้อผ้าในตู้เสียใหม่ เอาเสื้อมาลองว่าตัวไหนใส่ได้อยู่
แล้วก็จัดพวกที่คิดว่าจะยังไม่ใส่ในเร็ววันไปไว้ข้างใน
จัดแป๊บๆผ่านไปชั่วโมงครึ่งกว่าจะเสร็จ เป็นระเบียบสุดสุด
แต่จะอยู่อย่างนี้ไปนานแค่ไหนยังไม่รู้ 666
ตอนนั้นก็5ทุ่มละ ก็เอาถุงผ้าเล็กๆใส่มือถือที่ซื้อมานานแล้ว
เอามาซักเสียหน่อย เพราะมันดำปี๋ไปหมดแล้ว
แค่ล้างน้ำแฟ้บรอบแรก น้ำก็เหลืองอ๋อยเลย
เลยแช่ทิ้งเอาไว้อีกรอบทั้งคืนเลย ตอนเช้าก็ล้าง
จากนั้นก็...เข้านอน

วันจันทร์...
ตื่นมาก็ล้างไอ้ถุงผ้าเเล็กๆที่แช่แฟ้บทิ้งเอาไว้ น้ำเหลืองเหมือนเดิม
เอาไปหนีบไม้แขวนเสื้อตากไว้ในบ้านแถวหน้าต่างเนี่ยแหละ
หลังๆมานี่รู้สึกนอนไม่ค่อยพออย่างไรไม่รู้ ไม่ค่อยอยากตื่นเลย
ล้างหน้าแปรงฟันแต่งตัวกินขนมปัง1แผ่น มะม่วง2ชิ้น
ออกจากบ้าน9โมง ถึงที่ทำงาน9โมงกว่าๆ
นั่งทำงานที่ค้างอยู่...ยังคิดไม่ออกบางส่วน
แต่ก็ทำส่วนที่คิดออกไปก่อน ก็มีงานนู้นงานนี้แทรกบ้างประปราย
พอบ่ายโมงก็ลงไปกินข้าวกัน อยู่ที่นี่จะลงบ่าย
เพราะเที่ยงคนเยอะมากเลย ไม่มีที่จะให้นั่งกิน
ก่อนหน้านี้ช่วงแรกๆที่มาทำเนี่ย
ส่วนมากจะซื้อใส่ห่อขึ้นมานั่งกินกันข้างบน
เพราะงานจะเยอะ(ตอนนั้นรู้สึกอย่างนั้น เพราะยังไม่คุ้น)
หลังจากนั้นพอมีพี่อีกคนเข้ามา พี่เค้าก็จะเรียกให้ลงไปกินกัน
จากนั้นมาก็เลยกลายเป็นว่าต้องลงไปกินตลอดเลย
ซึ่งก็ดี เพราะบางทีนั่งจ้องคอมตลอดแล้วมันเบื่อ มันจะล้ามากไป
แต่เวลาที่ลงไปกินข้าวทีไร ปัญหาใหญ่คือ กินร้านไหนดี
เพราะแถวนั้นก็มีร้านให้เลือกเยอะเหลือเกิน!
กินวนมันไปๆมาๆอยู่นี่แหละ วันนี้ไปกินร้านเจ๊หนู
อีกอย่างที่คิดไม่ออกคือจะสั่งอะไรกินดี
ก็เคยนึกไม่ออกถึงกับต้องสั่งเมนูสิ้นคิดอย่างข้าวไข่เจียวหมูสับ
มาวันนี้สั่งเมนูคิดเอง กะเพราะหมูทอดราดข้าว...อร่อยยยยย
คราวก่อนที่เคยสั่งเค้าถึงกับทำใบกะเพราทอดกรอบให้ทีเดียว
แต่คราวนี้ไม่มี เป็นใบกะเพราผัดธรรมดา ซึ่งก็ดีแล้ว
เพราะไม่ชอบใบกะเพราทอดกรอบเท่าไหร่นัก...อิ่มมาก
วันนี้วันจันทร์ เลยไม่มีรถเข็นขายของขายผลไม้อะไรเลย
กลับขึ้นมานั่งทำงานต่อ พอเย็นๆก็มีคนมาสัมภาษณ์งาน
มาทำตำแหน่งเว็บดีไซเนอร์แทนเรานี่แหละ
ดูแล้วก็...ฟ่ดฟสว่เยนไพ่เยไพวาดวสก่าเวฟด่เวไสเวส
คนนี้เหมือนมีสิทธิ์ได้ทำแฮะ เห็นพี่เค้าบอกว่าดูก็โอเค
ก็นั่งทำงานไปเรื่อย ทำเมนูเว็บ ที่จริงไม่ยากนะ
แต่มันเยอะชะมัด...เท่าที่คิดไว้ พรุ่งนี้ทั้งวัน
คงหมดเวลาไปกับการทำเมนูส่วนที่เหลือนี่หละ
พอทุ่มนึงก็กลับบ้าน...ถึงบ้านก็เกือบ2ทุ่ม เพราะรอรถอย่างเดียว
เพราะพอขึ้นรถเนี่ย อีกประมาณ10นาทีก็ถึงหน้าหมู่บ้านแล้ว
กลับมาก็แวะไปดูมะม่วงที่ซื้อมาเมื่อวันเสาร์
อ่า...ไม่ได้แล้ว ลูกนึงเน่าไปครึ่งลูก
ต้องหั่นครึ่งลูกล่างมากิน อีกลูกจับดูนิ่มๆแล้ว
ดูท่าอาจจะไม่ไหว เอามาปอก เนื้อตรงใกล้เม็ดนี่เริ่มแปลกๆละ
ชิมดูนี่ก็กินไม่ค่อยลงละ เพราะรสมันแหวะๆ
เลยจับปั่นให้หมดเลย กินง่ายดี ได้มาเป็นมะม่วงปั่น2แก้วใหญ่
ตอนนี้เพิ่งกินแก้วแรกไปได้ครึ่งแก้วเองอ่ะ...โอยยยยยยย
ถ้าให้กินอีกแก้วนี่คงนอนไม่หลับแน่...
แต่ว่านะ ตอนนี้ก็ 3ทุ่ม 50 แล้ว
พอแล้วจะดีกว่า ไปหาอะไรอย่างอื่นทำก่อนนอน
(แต่คงยังนอนไม่ได้ เพราะข้าวคำสุดท้ายเพิ่งยัดเข้าปากไปเมื่อ10นาทีก่อนนี่เอง)

ชอบเพลงนี้มากๆ

นี่มันไดอารี่นิ ละเอียดโคตรๆ

อ๋า...


วันอังคาร...
ตื่นมาแบบง่วงสุดสุด เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ
ผิดปกติอย่างที่ว่าจริงๆน่ะแหละ สองสามวันมานี้นอนยากมาก
ตื่นมากินข้าวเช้า...ตามด้วยมะม่วงปั่นอีกแก้วที่เหลือจากเมื่อคืน
ไปถึงบริษัทประมาณ9โมง20ได้ นั่งทำงานเดิมต่อ
วันนี้เอิงเข้ามาทำด้วย...วันนี้นี่รู้สึกง่วงๆทั้งวันเลยนิ
ตอนเที่ยงไปกินข้าวขาหมู ร้านนี้เพิ่งมากินเป็นครั้งที่3
แอบหวังว่าอาจจะเจอน้องตีแบดเหมือนวันนั้น
แต่ก็ไม่มีวี่แวว...ว๊า...เสียดายจังนิ
ตอนบ่ายๆเกือบบ่ายสาม ปอกมะม่วงกิน
เอามาจากบ้าน 2 ลูก สุกมากแล้ว นี่ยังเหลืออยู่อีก 4 ลูก
ก่อนหน้านี้ปอกมะม่วงไม่เป็น...พูดให้ถูกคือปอกอะไรไม่เป็นเลย
มาเริ่มปอกมะม่วงก็หลังจากที่ไปกินร้านแมงโกแทงโก้
แล้วเห็นเค้าฝานมะม่วงแบ่งครึ่งแล้วใช้มีดกรีดเนื้อเอา
ก็เลยเอากลับมาทำบ้าง แล้วใช้ช้อนตักเนื้อออกมาใส่จาน
แต่มันดูไม่แอดวานซ์เลย ดูไม่มืออาชีพ 666
มาบัดนี้สามารถปอกมะม่วงแบบตามร้านได้แล้ว
แบบปอกเปลือกก่อน แล้วค่อยฝานเนื้อออกมา
วันนี้ตอนปอกลูกที่สองอยู่ พี่เจ้าของเข้ามาในครัวพอดี
เค้าเห็นก็บอกว่าเก่งจัง แล้วยังปอกสวยอีกตะหาก
อืม...ปอกมะม่วงได้นี่มันก็น่าภูมิใจมิใช่น้อยนะ 666
ลูกนึงหวานมาก...ได้ใจ อีกลูกไม่ค่อยหวาน แต่ยังไงก็กิน
นั่งทำงานที่ค้างอยู่ ยังไม่เสร็จเลย เมนูมันเย๊อเยอะ
ต้องหารูปมาให้มันตรงกับหัวข้อด้วย ฯลฯ
คิดว่าพรุ่งนี้ครึ่งวันเช้าน่าจะเสร็จ แล้วตอนบ่ายก็ทำส่วนอื่นต่อ
กลับถึงบ้านเกือบทุ่มได้มั๊ง ที่บ้านซื้อสปาเก็ตตี้ครีมซอสมาให้
บอกว่าไปกินร้านแถวบ้านมา ก็อร่อยใช้ได้ แต่อยากกินครีมชีสอ่ะ
เนี่ย...ง่วงแล้ว อยากนอน แต่เดี๋ยวพออาบน้ำเสร็จก็หายง่วงแน่ๆ

จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก

ที่จริงเราเข้ามาอ่านตั้งแต่สองสามวันแรกที่อัพแล้วละ
แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะเม้นท์อะไรดี

นี่หายไปสองวัน


จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก


ขอตัวไปอ่านแป๊บนะ

ขึ้นไปก็นั่งไปจนเลี้ยวเข้าเส้นพระโขนง...ก็มี...
คนคนนึงขึ้นรถมา...อ๊า...ฟาหดฟไย่เยเฟไดยนดเฟฟยน

กลับขึ้นมานั่งทำงานต่อ พอเย็นๆก็มีคนมาสัมภาษณ์งาน
มาทำตำแหน่งเว็บดีไซเนอร์แทนเรานี่แหละ
ดูแล้วก็...ฟ่ดฟสว่เยนไพ่เยไพวาดวสก่าเวฟด่เวไสเวส

^
^
^
อาร๊ายยยยยยยยยยยยยยย มันคืออารายยยยยยยยยย




ปล. ละเอียดยิบมาก อ่านแล้วเหนื่อย

หึๆๆๆๆ........

ก็อย่างที่คิดนั่นหละ

หึหึหึ...


วันพุธ...
วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีอะไรอย่างนี้
ถึงเมื่อคืนจะนอนไม่ค่อยหลับเหมือนกับเมื่อคืนก่อนก็ตาม
วันนี้ตอนบ่ายๆ เพื่อนโทรมา บอกว่าอยู่ที่ตึกที่ทำงาน
มาหาลูกค้า ก็เลยลองโทรมาถามดูว่าอยู่มั๊ย
บอกว่าเดี๋ยวหาลูกค้าเสร็จประมาณ15นาทีจะโทรมาอีกที
พอซักพักก็โทรมา ก็เลยลงไปเจอ ไปนั่งอยู่ในร้านขายกาแฟที่ตึก
นั่งคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบตามประสาเพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันนาน
ที่จริงคนนี้ก็คือสิบปีของเรานั่นเอง แต่ตอนนี้ไม่ได้อะไรแล้ว
อ่ะ แค่นี้แหละ เอาเรื่องนี้เรื่องเดียวก็เกินพอ 666

อ๊ายยยยยยยยยยยยย

หมั่นไส้

10ปีแล้วเหรอ ??

สิบแล้ว พอบอกว่าสิบปีแล้วมันฟังดูนานจังแฮะ

"You are who you are...and I
Wouldn't want to change a thing...in spite of
All the pain that love can bring...
Tell me, what can I do? I'm so in love with you"

อุง่ะ กลายเป็นไดอารี่ออนไลน์แล้วเรอะนี่ แต่ เฮ้ จขบ เป็นเวบดีไซเนอร์เหรอ เจ๋งดีแฮะ แต่ทำไมรูปแบบบล้อกไม่หวือหวาเลยง่ะ

ตลาดบองมาเช ผมต้องพาหม่ามี๊ไปทุกอาทิตย์เลยง่ะ ไปจนซี้กับแม่ค้าหลายๆเจ้าแล้วอ่ะ เฮ้อ อ่อ อาคารข้างหลังไม่ได้มีแต่เสื้อผ้าผู้หญิงนาครับ มีร้านซีดีซี้ผมร้านนึงด้วยชื่อร้าน Le Beng อะไรนี่ล่ะครับ มีแผ่นเพลงแจ๊ซเยี่ยมๆที่ผมไม่รุ้จัก และไปลองฟังได้ชุ่มปอด (รอหม่ามี๊จ่ายของ)ได้สบายเลยอ่าครับ ลองไปดูดิ เจ๋งมากๆ เจ้าของร้านก็อัธยาศัยดีมากๆเลยนา

อ๊ายยย...........โดนอีกแล้ววววว

อ๋า ก็ที่รูปแบบบล็อกไม่หวือหวาก็เพราะคิดไม่ออกนั่นแล
เหมือนตอนคิดงานไม่ออกยังไงอย่างงั้นเลย

คิดว่าเห็นร้านซีดีนี่เหมือนกัน แต่ไม่ได้เข้าไปดู
แต่ส่วนตัวแล้วอ่ะ ไม่ชอบเพลงแจ๊ซเลยน่ะสิ
พยายามฟังดูแล้ว ยังไงก็ไม่ชอบ ไม่รู้จะเรียกว่าไม่ชอบตรงไหน
ส่วนหนึ่งคือไม่ชอบเสียงของพวกเครื่องเป่า
แล้วก็ลักษณะของทำนอง สุ้มเสียงกับอารมณ์ที่เพลงสื่อ ฯลฯ
รวมไปถึงเพลงพวกบอสซาโนวา และอื่นๆที่ใกล้เคียงกันด้วย
ในที่สุดก็กลับมาฟังซาร่าห์เหมือนเดิมอ่ะครับ 666
แต่ว่านะ ไม่รู้ว่าจะได้ไปที่บองมาเชอีกรึเปล่า เพราะมันก็ไกลอยู่ ถึงจะมีทางตัดผ่านแบบสะดวกมากๆแล้วก็ตาม
คิดว่ากว่าจะได้ไปอีกทีนี่คงเกินหนึ่งปีนับจากนี้แน่ๆ 666