I'm going to tell you a secret... ให้ตายสิ...ไม่รู้จะเขียนอะไร เราไม่มีอะไรจะเล่าเลย... ชีวิตอันแสนราบเรียบของเรา ดูไม่มีจุดไคลแมกซ์ซักกะนิด แล้วจะเริ่มจากอะไรดีล่ะ... ถ้าไม่ครบ 5 ได้มั๊ย คนอื่นที่โดนเค้าคงอัพกันไปหมดแล้ว เอาเป็นว่า ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน... 1 จับฉ่าย... -"โอ๊ยโหย๋" เป็นคำอุทานติดปากตั้งแต่ม.2 จนถึงปัจจุบัน -เรามักร้องไห้บ่อยๆเวลาดูหนัง (ใครยังไม่รู้อีก) -เวลาอาย เรามักจะหน้าแดง...(ใครอายแล้วหน้าดำล่ะ) แต่มันแดงจริงๆ แดงจนตัวเองรู้สึกได้ว่าร้อนไปทั้งหน้าเลย -สมัยก่อนเรามักเป็นลูกรักของครูประจำชั้นเพราะความเป็นเด็กเรียบร้อย เคยโดนตี 20 ที เพราะไม่ทำการบ้านวิชาเลข โดนกันหลายคน เพื่อนคนอื่นที่โดนบ่นอุบกันทุกคน เพราะเราโดนตีเบาที่สุด -วิชาที่เกลียดที่สุดคือวิชาเลข เราเพิ่งรู้จักและเข้าใจบัญญัติไตรยางค์ตอนม.3! -เรามักจะมีความสุขเวลาที่เดินออกจากห้องสอบเป็นคนแรกๆ แล้วทำให้คนอื่นๆเสียself ซึ่งจริงๆแล้วที่เราออกเร็วก็เพราะทำไม่ได้นั่นเอง... -วิชาเชิดหน้าชูตาตลอดกาลของเราคือ ภาษาอังกฤษ -เราเคยได้รางวัลมารยาทดี (อ๊ะ แน่นอน...สมควรแล้วหนิ 666) -แต่ก่อนเราใช้ Excel พิมพ์รายงาน...เพราะใช้ Word ไม่เป็น -เราได้เป็นตัวแทนพูดในงานจบการศึกษาสมัยม.ต้น ซึ่งไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีเท่าไหร่เลย และกลายเป็นหนึ่งในเหตุการณ์ที่อยากลืมมากที่สุด -ถ้าวันไหนไม่ฉีดดีโอโดแรนท์ เราจะเสียselfไปทั้งวัน -เฉลี่ยจำนวนคนโทรเข้ามือถือเรา ไม่นับคนที่บ้านโทรมา คือ...อาทิตย์ละ 1 ครั้ง -เพลงฮิตตลอดกาลในใจคือ Don't speak ของ No Doubt ซึ่งอัลบั้ม Tragic Kingdom ถือเป็นซีดีแผ่นแรกที่ซื้อเองด้วย -เคยขึ้นรถเมล์ ไม่ทันดูว่ามีตังค์อยู่ 2 บาท พอดีเห็นคนข้างหน้าใส่ชุดเตรียมเหมือนกัน เลยขอยืมตังค์ค่ารถเมล์ พอเอาตังค์ไปคืน เลยรู้ว่าเค้าเป็นเพื่อนของน้องรหัสนั่นเอง...อายสุดสุด -ถึงบ้านจะอยู่สีลม แต่เราไม่เคยรู้ว่ามาบุญครองอยู่ไหน เพราะทุกทีพ่อจะขับไปตอนกลางคืน เลยมองไม่เห็นทาง จนกระทั่งมาเข้าเตรียม ถึงรู้ว่ามันอยู่แค่เนี๊ย -แบบแหวนรุ่นของเราชนะเลิศในการประกวดได้ทำออกมาจริงๆ แต่เอ๊ะ ไม่เห็นมีอะไรให้เลย... -ตอนม.3 เคยโดนหลอกเอาเงินไป 81 บาท ไอ้คนนั้นหลอกว่ารู้จักกับพ่อ จะเอาตังค์ไปคืน ฯลฯ คิดดูว่าเราอินโนเซ้นต์ขนาดไหน (กรุณาอย่าเปลี่ยนเป็นคำว่า โง่) -เราสายตาสั้นข้างขวาข้างเดียว -เราเคยโดนแซวว่าเหมือนโนบิตะ... ซึ่งเราว่าเราเหมือนเดคิซูงิมากกว่า (ช่างกล้า 666) 2 เราเกือบไม่ได้เรียนที่ตึก เพราะไม่รู้ว่าเค้ามีมหาลัยหรือคณะที่สอนศิลปะกันด้วย และเราเพิ่งรู้ว่าศิลปากรคือมหาลัยที่สอนศิลปะตอนจะม.6 ด้วยความที่ไม่สนใจด้านอินทีเรีย เลยคิดจะมุ่งด้านนิเทศศิลป์... ติดสอยห้อยตามเพื่อนที่ตอนนั้นเรียนติวกับพี่ศิลปากร ตั้งใจไปติวนิเทศศิลป์ แต่พี่คนนี้เค้าจบอินทีเรีย เค้าให้ลองวาดตีบรูปแรก ห้องธรรมดาน่ะ เราใช้เวลาไป...ทั้งวันเลย เลยบอกพี่เค้าว่าตั้งใจมาติวนิเทศศิลป์ พี่เค้าก็เลยหาๆคนให้ ช่วงที่ยังหาไม่ได้ ก็เลยเรียนแต่ดรออิ้งกับพี่เค้านั่นแหละ พอพี่เค้าหาคนให้ได้ ก็ไปติว แต่บางทีพี่เค้าก็มา บางทีก็ไม่มา หรือมาก็ไม่รู้ ไม่โทรบอก เราก็ไม่มีเบอร์เค้า ก็เลยไม่เอาอ่ะ กลับมาหาพี่คนเดิม ขอเรียนดรออิ้งอย่างเดียว สอบครั้งแรก ดรออิ้ง 90 นิเทศศิลป์ 10... พี่เค้าก็หาให้อีกคน ก็เลยไปเรียนดู พี่เค้าก็เก่งดี แต่หัวเราไม่ไปน่ะ ครั้งที่สอง นิเทศศิลป์ 10 เท่าเดิม ที่จริงก็ได้เข้าไปเรียนที่มนุษย์ศาสตร์เอกไทย เพราะแม่บอกว่าให้ใส่ไปให้เต็ม4อันดับ... แต่เข้าไปได้ 2 อาทิตย์ ก็ขอลาออก ออกมาก็เลยไปหาที่เรียนพิเศษวาดรูป ไปเรียนที่...ชื่ออะไรจำไม่ได้ i am art หรืออะไรเนี่ยแหละ พี่คนสอนทำงานแล้ว ก็เลยมาช้ามากมาก ช้ามากมาก...มากมาก...มากมาก...มากที่สุด ถ้าจำไม่ผิดเวลาเรียนจริงนี่น่าจะ 4 โมงไม่ก็ 5 โมง พี่เค้ามา 1 ทุ่ม บางทีก็หลัง 1 ทุ่ม ไปเรียนได้ ครั้งสองครั้งเองมั๊ง...เลิก เสียเวลาไปนั่งรอ แล้วก็เลิกดึกๆ ไม่เอาอ่ะ ก็เลยไปเรียนที่ ดินสอสี...พี่เค้าก็เก่ง แต่เรา...เหมือนเดิม หัวไม่สร้างสรรค์ คิดโจทย์งานที่พี่เค้าให้เป็นชั่วโมงๆ แล้วคิดเป็นชั่วโมงๆก็ยังคิดไม่ออก พี่เค้าก็พยายามจะสอนให้คิดให้น้อยลง อย่าซีเรียสมากไป แต่มันคงต้องใช้เวลามากกว่านี้อ่ะนะ สอบครั้งที่ 3 นิเทศศิลป์ได้คะแนน 3... ครั้งที่ 4 นิเทศศิลป์ได้คะแนน 5... ตั้งแต่ได้ 3 นั่นก็เฉยๆแล้ว เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับทางนี้ สมองยังเหมือนยึดติดกับอะไรบางอย่างอยู่ เหมือนเราอยู่ในกรอบมานานมากเกินไป จะให้คิดอะไรที่มันสร้างสรรค์มันไม่ค่อยได้ พอดีได้คุยกับใครไม่รู้ บอกว่าส้มเรียนอยู่ที่ตึก ก็เลยโทรไปถามดู ว่าเป็นยังไง เรียนอะไร ได้ฟังแล้วก็สนใจ เลยเลือกสอบวิชาเฉพาะเพิ่ม แต่ก็ไม่ลืมที่จะไปสอบนิเทศศิลป์เอแบคเผื่อไว้ด้วย เพราะใกล้บ้านอีกตะหาก... พอไปสัมภาษณ์ อ.ที่สัมภาษณ์ดันเป็นพี่ตึก เค้าเลยบอกว่า ที่ตึกก็น่าเรียนน๊า ดีเหมือนกันน๊า ก็เลยตัดสินใจ รอผลเอ็นเอา ไม่จ่ายตังค์ลงทะเบียน ได้มาเรียนที่นี่ ดีใจมาก เพื่อนๆดี สนุกมากนะ รู้สึกไม่เสียดาย 1 ปีที่ผ่านไป ไม่งั้นก็คงไม่ได้เจอกัน จำไม่ได้ว่ามาจากไหน แต่เราชอบมาก "everything happened for a reason" เราเชื่อว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น มีเหตุผลของมัน และสิ่งที่เกิด ก็คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว 3 เราก็เคยมีช่วงเวลาดีๆกะเค้าเหมือนกัน "10ปี" ของเราน่ะ...ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกัน ช่วงเทศกาลก็ยังมีส่งเมสเสจมาให้ประปราย อาจจะเคยเขียนถึงไปแล้วในบล็อกก่อนๆ แต่ที่ไม่เคยบอกคือ...เค้าเป็นผู้ชายน่ะ 4 เคยคิดตอนก่อนมาเรียนที่ตึกว่า... ถ้าเกิดชอบคนที่เรียนที่เดียวกันขึ้นมาก็ดีน่ะสิ ได้เจอหน้ากันทุกวัน ได้อยู่ใกล้ๆกันตลอด แต่พอเป็นขึ้นมาจริงๆ...มันแย่มากกกกกกกกกกกกกก เรามันพวกใจง่าย ใครมาอยู่ใกล้ๆ ทำดีด้วยหน่อย ก็เตลิดเปิดเปิง ปี 1 เทอม 2...อยู่ๆก็(เหมือน)มาสนิทมากขึ้นได้ไงไม่รู้ เค้าไม่ได้คิดอะไรมากมาย...แต่เราคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เราอยากอยู่ใกล้ๆ อยากเห็น อยากมอง... ซักพักเค้าคงรู้ตัว...ก็น่าจะรู้ เพราะเราคงแสดงออกมากไปหน่อย เค้าเลยห่างๆไป ประมาณว่า เลิกบ้าก่อนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่ แต่มันไม่ยอมเลิกคิด ทำไงก็เลิกคิดไม่ได้ จะบอกว่าเค้าไม่รู้ก็ไม่ได้ เพราะบางทีพอวันไหนที่ไปกินกัน แล้วเรามึนๆ มือมันมักจะหยิบมือถือขึ้นมาส่งเมสเสจไปอยู่เรื่อย หลังๆเค้าเองก็เหมือนจะเข้าใจ พอเจอหน้ากันก็ทักทายปกติ ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ หรือหลบพยายามไม่เจอแต่อย่างใด เราก็ซึ้งใจ...บางครั้งเราเสียเองที่กลับแสดงท่าทีไม่พอใจใส่ หลบหน้า เจอหน้าก็ไม่มอง...ผิดไปแล้ว แล้วพอวันไหนที่กินแล้วเราเริ่มมึนๆ (อีกแล้ว) ก็มักจะส่งข้อความ "ขอโทษ" เค้าก็เคยถามว่าขอโทษเรื่องอะไร แต่เราก็ไม่ได้บอก ก็แบบว่าขอโทษเพราะรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีด้วย แต่หลังๆก็ไม่ถามแล้ว เพราะเราส่งบ่อยเหลือเกิน! 666 ข้อความครั้งสุดท้ายที่ส่งไป ถ้าจำไม่ผิดคือ "ความจริงในใจไม่เคยมีใครแทนที่ความรู้สึกที่ฉันยังมีให้เธออยู่..." หลังจากนั้นก็ตั้งปฏิญาณกับตัวเอง จะไม่ทำตัวให้รำคาญอีก จะไม่ส่งเมสเสจไปกวนอีก จะอยู่ห่างๆ(อย่างห่วงๆ) จะไม่ไปเจ๊าะแจ๊ะใกล้ๆ ซึ่งก็คิดว่าทำได้มาจนถึงบัดนี้ ไม่ส่งเมสเสจไปนานมากแล้ว น่าจะเกินปีนึงได้ละ...อยากให้เค้าคิดว่าเราไม่ได้อะไรแล้ว เจอกันก็ไม่ต้องห่วง กลัวเราจะมาคิดอะไรอีก ซึ่งตอนนี้ก็ยังคิดอยู่... เราบล็อคเมล์ในเอ็ม...เพราะเราเคยเจอเหมือนกับว่า ทุกทีเราจะsign in แบบ appears offline ไว้ก่อน แล้วค่อยมาเปลี่ยนเป็น online เพราะฉะนั้นเราก็จะเห็นว่าใครออนอยู่แล้วมั่ง ทีนี้พอเรากดออนไลน์ปุ๊บ ชื่อเค้าก็หายไปปั๊บ เรารู้สึกแย่...ทั้งที่มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ จนมาครั้งที่ 4 มั๊ง ที่เจอเหตุการณ์อย่างนี้ เราทนไม่ไหวแล้ว รู้สึกหดหู่ แย่มาก เลยตัดสินใจ บล็อก แล้วก็ลบชื่อออกไปเลย ทีนี้พอเราออน ก็จะได้ไม่ต้องมานั่งดูว่าเค้าออนมั๊ยนะ หรือตอนนี้เค้าตั้งชื่อเหมือนกำลังจีบสาวที่ไหนอยู่รึเปล่านะ ซึ่งก็ได้ผล ไม่คิดมากเหมือนแต่ก่อน ไม่เจอหน้ากัน ก็ไม่ต้องคิดมาก นานๆไปเดี๋ยวก็คงลืมได้เอง ซึ่งพิสูจน์แล้วว่าไม่จริงเลย 666 5 เรื่องสุดท้าย... เรารู้จักเจลแต่งผมชีวภาพก่อน Mary เป็นปีๆ!!! จะเข้าใจหากมีใครจะไม่เข้ามาตอบบล็อกเราอีก!!! 666 -------------------------------------------------- ต้องหาอีก 5 คนเหรอ... คนอื่นก็โดนไปหมดแล้ว งั้นขอคนใกล้ตัวละกัน ถึงรู้ว่าอาจจะไม่อัพก็เหอะ ถือซะว่าพอเป็นพิธีละกัน 666 1.doraemyung 2.ถวิลหา 3.กาก้าแมน 4.tanlek 5.ไม้38   Create Date : 15 มกราคม 2550 21 comments Last Update : 16 มกราคม 2550 9:58:30 น. Counter : 701 Pageviews. Share Tweet

โอ๊ะ มาประเดิมคนแรก โฮะๆ แต่...ไหนบอก ไม่รู้จะเขียนอะไร ทามมายมานยาวยางงี้้้ ***อย่าลืม tag ต่ออีก 5 คนด้วยจิ*** พออ่าน blog tag ของเต้แล้วทำให้รู้สึกอยากเขียนใหม่ นึกขึ้นมาได้ว่าเราก้อมีเรื่องอะไรน่าเล่าอีกเยอะแยะเหมือนกัน แต่ตอนเขียนทำไมมันนึกไม่ออกก้อไม่รู้   โดย: พลทหารทามามะ IP: 125.24.45.219 16 มกราคม 2550 1:06:42 น.

เยอะจังเว๊ย นี่นะ เราโดน tag จาก ball ก่อนเต้อ่ะ แต่แบบว่า นึกเรื่องไม่ออกน่ะ เลยยังไม่ได้อัพ ยังอ่านไม่จบ แต่ฮาอันนี้ว่ะ "แต่ก่อนเราใช้ Excel พิมพ์รายงาน...เพราะใช้ Word ไม่เป็น" จะมีกี่ร้อยคนฟะ ที่ใช้ excel เป็นก่อน word เนี่ยยยยยย   โดย: enuging IP: 202.90.127.10 16 มกราคม 2550 19:17:38 น.

เรื่องที่ 2 พี่ที่ i'm art คือพี่ทิใช่หรือไม่ ถ้าใช่ เราก็โดนเหมือนกัน บางทีพี่แกเลื่อนจน ...... ไม่มาเลย โคดจะเซ็ง อุตส่าห์ถ่อไปถึงสยาม เรื่องที่ 4 แล้ววันนั้นร้องไห้ทำไม   โดย: enuging IP: 202.90.127.10 16 มกราคม 2550 19:32:47 น.

อีกเรื่อง ไหนอะ ไม่เห็นจะมีชื่อเราโดน tag เลย แล้ว "ถวิลหา" คือใครเหรอ   โดย: enuging IP: 202.90.127.10 16 มกราคม 2550 19:35:26 น.

#1 ที่เห็นว่ายาว อาจจะเพราะเราไม่ชอบพิมพ์เต็มๆบรรทัดให้มันตัดขึ้นบรรทัดใหม่เอง ชอบพิมพ์แล้วเห็นว่าสุดบรรทัดอยู่ตรงไหน เป็นความโรคจิตส่วนตัวอย่างหนึ่ง... #2 อันที่จริงก็เห็นว่ากิ่งโดนแล้ว แต่ยังไม่อัพไง เลยเอาด้วย กดดันให้อัพเร็วขึ้น...666 #3 ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะใช่พี่ทินะ วันนั้นร้องเพราะเค้าเปิดเพลงอะไรซักอย่าง แล้วพอมึนๆแล้วเนี่ย เพลงอะไรมาสะกิดนิดนึง มันก็เตลิดเปิดเปิงแล้ว แต่ถ้าเป็นเพลง ความจริงในใจ จะโดนมากเป็นพิเศษ   โดย: KjkGs (KajuakungWahaha ) 16 มกราคม 2550 23:14:53 น.

กรี๊ดๆๆๆๆ..........ไม่อาววววววว ยังไม่พร้อมมมม   โดย: kaka IP: 58.9.106.211 17 มกราคม 2550 20:48:42 น.

แล้วก็เป็นอย่างนี้อีกแล้ว... ก็รู้ คงไม่มีใครที่จะไม่รู้สึกแปลก... ทั้งที่เตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ก็อดคิดมากไม่ได้...   โดย: KjkGs IP: 58.136.61.35 18 มกราคม 2550 18:57:40 น.

ไปคิดมากในฝันไป๊ๆๆๆๆๆๆ   โดย: kaka IP: 58.9.97.48 19 มกราคม 2550 0:02:17 น.

อัพแล้วววววววววววววววววววววววววว   โดย: บิลลี่ (Doraemyung ) 20 มกราคม 2550 4:45:18 น.

อ่ะโหย ขนาดไม่มีอะไรจะเล่า แค่ข้อแรกก็กดข้อย่อยไปเป็นร้อยแล้ว เห็นว่า จขบ คิดว่าคนอ่านแล้วจะไม่เข้ามาอีก ไอ้ผมก็นึกว่า จขบ จะบอกความจริงว่า ผมอัพบล้อกมาจากแดน 3 แถวงามวงศ์วาน 555 แต่ทั้งๆที่คิดว่าคนอาจจะไม่เข้ามาเพราะเหตุผลบางอย่าง แต่ก็เลือกที่จะเขียนไป ผมว่าจริงใจดีนะ เยี่ยม (ผมเดาว่าน่าจะข้อสุดท้ายนะ 555) ในหนังมุขนี้ก็ฮาดี แต่ชีวิตจริงนี่มันจะประหยัดไปหน่อยรึป่าว   โดย: ข้าวตู IP: 203.113.0.194 20 มกราคม 2550 11:05:10 น.

แบบว่าตอนนู้นน่ะ...ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้วนะ จริงๆนะ แต่ว่าที่หมายถึงก็ไม่ใช่ข้อสุดท้ายอ่ะ... วันนี้ไปเดอะมอลล์ ช่วงตรงกลางมีของกินมาขายอีกแล้ว เกิดอยากกินขนมหวานไทยขึ้นมา เลยซื้อแบบรวมๆ ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง กล่องเล็ก 30 บาท ได้ฝอยทองม้วนเป็นแท่งกลมๆ 1 แท่ง ทองหยิบ 2 ชิ้น ทองหยอดเป็นชิ้นเล็กๆ ขนาดประมาณปลายนิ้วก้อยอีกซักเกือบ20ลูก แพงสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แต่ก็อยากกินอ่ะนะ ไม่ได้กินนานแล้ว ฝอยทองจืดไปหน่อย ทองหยิบด้วย ส่วนทองหยอดนี่...หวานสุดยอด   โดย: KjkGs IP: 58.136.85.164 20 มกราคม 2550 20:47:18 น.

ขนมหวานที่ขายในห้างนี่แพงทั้งนั้นอ่า นับวันๆยิ่งได้กินขนมไทยน้อยลง ก้อเพราะความแพงนี่แหละ ตอนนี้มีงานท่องเที่ยวญี่ปุ่นที่เอ็มโพเรียมด้วยนะ เต้ไปมารึป่าว เราว่าจะไปพรุ่งนี้ละ   โดย: พลทหารทามามะ IP: 125.24.54.75 20 มกราคม 2550 22:44:36 น.

อ๊ะเหรอ...ไม่รู้เลย แต่คงไม่ได้ไป เพราะมีงานต้องทำด้วยน่ะสิ แต่นี่ก็เก็บตังค์อยู่ ถ้าไม่เอาไปซื้อมือถือซะก่อนอ่ะนะ ต้องหักห้ามใจ   โดย: KjkGs IP: 58.136.85.164 21 มกราคม 2550 1:31:51 น.

ลืม - ขอนแก่น อยากจะลืม เรื่องราววุ่นวายชีวิต เรื่องราวที่ยังวนเวียนทำให้คิด ถึงวันนั้นยังไม่จางไป คงไม่นานถ้าหากเราไม่คิดถึงใครๆ เราก็คงจะลืมมัน เพียงนิดเดียวถ้าหากเราไม่ต้องพบเจออะไร ที่มันผูกมันพันกัน มันคงไม่ยากเย็นเท่าไรถ้าวันนี้ไม่มีเขา และคงไม่ยากเย็นอะไร ถ้าพรุ่งนี้มีเพียงเรา..คนเดียว ไม่ต้องไปสนใจ มันก็แค่เรื่องเมื่อวาน อยากจะลืม ใครสักคนที่ทำให้เราเหงา ใครสักคนที่ยังคงทำให้เราเศร้า แม้วันนี้ยังคงเสียใจ คงไม่นานถ้าหากเราไม่คิดถึงใครๆ เราก็คงจะลืมมัน เพียงนิดเดียวถ้าหากเราไม่ต้องพบเจออะไร ที่มันผูกมันพันกัน มันคงไม่ยากเย็นเท่าไรถ้าวันนี้ไม่มีเขา และคงไม่ยากเย็นอะไร ถ้าพรุ่งนี้มีเพียงเรา..คนเดียว ไม่ต้องไปสนใจ มันก็แค่เรื่องเมื่อวาน IMU...   โดย: KjkGs IP: 58.136.85.164 21 มกราคม 2550 1:54:07 น.

IMU มหาลัยไหนเหรอ   โดย: kaka IP: 58.9.105.143 21 มกราคม 2550 20:51:37 น.

เป็นโค้ดของเราอ่ะ 666 ที่จริงน่าจะเรียกตัวย่อมากกว่า... วันนี้... เช้ามาติดพ่อกับแม่ไปลงซีคอน เอาสมุดบัญชีไปเปลี่ยนเล่ม เอาบัตรไปทำใหม่ เพราะของเก่าหักครึ่ง จากนั้นเดินไปดู CAP หาอัลบั้มเพลง ไม่มี จากนั้นก็นั่ง 133 ไปลงหน้าหมู่บ้าน ต่อด้วย 11 เพื่อไปลงหน้ามศว. เดินต่อไปนั่ง MRT ไปลงอโศก เพื่อต่อ BTS ไปลงสยาม แวะเข้าพารากอน เพื่อไปคิโนะ ต่อด้วยเดินไปดู K1 สีดำใน motoshop จากนั้นเดินไปสยามเซ็น แวะเข้าbillabong เดินดูกระเป๋า เล็กๆน้อยๆ ข้ามไปลงสยามสแควร์ แวะเข้าแมงโก้แทงโก้ เพื่อลาซซี่มะม่วง เดินไปซื้อหนังสือการ์ตูนใต้ลิโด้ นั่ง BTS ไปลง เอ็มโพเรียม เพื่อไป CD warehouse แวะฟังเพลงอัลบั้ม The best classical ที่สนใจ เดินลงไปดูงานโปรโมทท่องเที่ยวญี่ปุ่นที่ชั้น 1 นั่ง BTS ไปลงเอกมัย เดินไปรอรถเมล์ นั่ง 133 มาลงตรงข้ามหมู่บ้าน นั่งสามล้อกลับเข้าบ้าน ออกไปกินข้าวกับที่บ้านที่ฟูจิ เดอะมอลล์ราม ซื้ออัลบั้ม The best classical ที่แมงป่อง เดินข้ามฝั่งไปซุปเปอร์ ซื้อของนิดหน่อย กลับบ้าน... โอย เหนื่อย...ง่วง   โดย: KjkGs IP: 58.136.62.158 21 มกราคม 2550 22:21:44 น.

เหนื่อยด้วย จะมาบอกวิธีไปสยามจากซีคอน แต่อ่านของเต้แล้วมึน คิดไม่ออก   โดย: enuging IP: 202.90.127.110 22 มกราคม 2550 21:08:41 น.

เหนื่อยแทนเหมือนกัน   โดย: พลทหารทามามะ IP: 125.24.41.216 22 มกราคม 2550 22:42:56 น.

ทีแรกว่าจะรอ 206 หน้าซีคอน จะได้นั่งยาวไปลงมศว. แต่ไม่มาซักที เลยคิดว่านั่ง 133 ไปลงพัฒนาการ เพื่อรอ 11 น่าจะหาง่ายกว่า ทีแรกก็ว่าจะรอ 11 ยูโร จะได้นั่งยาวไปลงราชเทวี แต่ก็ไม่มาซักที พอคันเล็กมาก็เลยขึ้น พอลงมศว. กะลังเดินขึ้นสะพานลอยอยู่ ก็เห็น 11ยูโร เพิ่งวิ่งผ่านตามมาไม่ไกล...ห้วย แล้วหลังจากที่ซื้อหนังสือการ์ตูนแล้ว ก็ยืนนึกอยู่ตั้งนานว่าจะไปไหนดี จะกลับบ้านเลย หรือจะไปเอ็มโพเรียมก่อน ยืนนึกอยู่เกือบ 5 นาทีได้อ่ะ... ก็นึกขึ้นได้ว่ามีงานท่องเที่ยวญี่ปุ่นที่บอก ก็เลยไปเอ็มโพเรียม จะได้แวะไป cd warehouse จะได้ลองฟังเพลงอัลบั้มที่บอกนั่นแหละ ฟังแล้วก็โอในระดับหนึ่ง แต่ยังไม่ซื้อ เพราะมันขายเต็มราคา ออกจากร้านมา เดินผ่านคิโนะ แต่วันนี้ก็เดินไปแล้วที่พารากอน เลยไม่เข้าละ เดินลงไปดูงานญี่ปุ่นข้างล่าง แต่มันก็เป็นแบบพวกจัดทัวร์อะไรงั้น แพงๆทั้งนั้นเลย เลยกลับดีกว่า...   โดย: KjkGs IP: 203.156.85.18 23 มกราคม 2550 9:51:49 น.

เด็กฝั่งธน...งง   โดย: kaka IP: 58.9.102.80 23 มกราคม 2550 20:09:23 น.

ถ้าเป็นเรา จะไปขึ้นรถไฟฉึกฉัก หรือไม่ก็นั่งเรือไป   โดย: enuging IP: 58.8.84.90 25 มกราคม 2550 16:58:22 น.