โรตีที่รัก........ (ประเภท ตลกขำๆค่ะ) โรตีที่รัก Free TextEditor <  เรื่องสั้นตลกแบบขำๆ อย่าซีเรียสค่ะ วิจารณ์ด้วยนะคะ  จะขอบพระคุณมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ Free TextEditor Free TextEditor แสงแดดเสียดทะแยงเข้ามาทางช่องรูสังกะสี ที่นี่คือบ้านของผม คนทั่วไปรู้จักร้านชำในนาม”โชว์ห่วย”ซึ่งเป็นคำเรียกในภาษาจีนสำเนียงแต้จิ๋ว บางครั้งผมหันมามองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แค่ 2-3 นาทีก็มีคนเดินผ่านเป็น 30-40 คนแล้ว ที่นี่เป็นที่ชุมชนที่ใหญ่แห่งหนึ่งของกรุงเทพมันเป็นกลิ่นอายของอดีตที่ไม่ต้องไปหาที่ไหนในโลกนอกจากที่นี่ ”เยาวราช “ ร้านนี่มีลูกจ้าง 2-3 คน เข้าๆออกๆ อยู่เสมอ เงินเดือนไม่กี่สตางค์จะเอาอะไรกันนักกันหนา แค่เลี้ยงปากท้องแทบจะไม่พอไม่อยู่แล้ว ดีหน่อยที่มี “พักฟรี” คงเพราะเหตุผลข้อนี้มั้งที่ทำให้ในผมทนอยู่ที่นี่ได้ยาวนานกว่าคนอื่น บรรยากาศและกลิ่นที่นี่อับและชื้น มืดๆทึบๆ ข้าวของวางเบียดเสียดอัดแน่น จนแทบไม่มีทางเดิน เมื่อถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ก็เอาขนมไหว้พระจันทร์ ขนมแป้งน้ำตาลสีขาวที่เรียกว่า ปากถ่องกว๋อ และกระดาษแดงมาวางขายแน่นร้าน บนชั้นวางสินค้าเต็มไปด้วยขวดประเภทต่างๆวางอยู่เต็มสองด้าน สินค้าที่ว่าก็จะเป็นพวก ซีอิ๊ว น้ำมันหอย ส่วนพื้นที่ต่ำลงมาก็จะเป็นไหเต้าเจี้ยวหรือหมิ่นสี พ้นจากสินค้าบรรจุขวด ก็จะเป็นกองกระดาษไหว้เจ้า ธูปเทียน และอุปกรณ์งานมงคล งานบุญทั้งหลาย พอมาถึงตรงนี้ก็เข้าไปถึงกลางห้องแถวแล้ว ด้านซ้ายของร้านถูกปล่อยให้ว่างไว้สำหรับพอให้เดินขนสินค้าเข้าไปได้ ส่วนขวามือเขาจะกั้นเป็นคอก คอกไม้นี้จะมีส่วนทึบ สูงขนาดหน้าอกคน ส่วนที่เหลือทำให้พูดคุยติดต่อและยื่นทอนเงินกันได้ ผมมองเถ้าแก่ที่ผ่อนคลายตัวเองโดยการจิบ”ก๊กฝ้าฉ่า”หรือน้ำดอกเก็กฮวยร้อนๆ สีเหลืองไอหอมกรุ่น เถ้าแก่ที่นี้ทำงานอย่างชำนาญ สินค้าทั้งหมดบันทึกเข้าหัวสมองราวเป็นคอมพิวเตอร์ เเกสามารถสั่งคนงานหยิบสินค้าได้ด้วยเวลาอันรวดเร็ว ที่นี่บริหารงานอย่างครอบครัว เสียงโทรศัพท์รัวไม่ขาดระยะแสดงให้เห็นการค้าที่มั่นคง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะทำให้การทำงานเป็นเรื่องสนุกสนาน ทุกมื้อเราจะกินข้าวโดยใช้ตะเกียบที่เป็นอุปกรณ์การกินชิ้นเดียวที่เถ้าแก่ยังอนุรักษ์เอาไว้ “มันจะได้ทำให้เรามีสำนึกเสมอว่ากัดก้อนเกลือกินเป็นยังไง”เป็นคำพูดที่เถ้าแก่พูดทุกครั้งที่กินข้าว แกจะคุ้ยข้าวใส่ปากเร็วๆและคีบกับข้าวแต่น้อยๆ และบางครั้งเถ้าแก่ก็จะพูดถึงทวดที่หอบเสื่อผืนหมอนใบข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วยสายตาที่ยังคงมีศรัทธาไม่เปลี่ยนแปลง กระดาษสีขาวสะอาดขนาดเท่าสมุดฉีกเล่มขนาดกลางนั้นถูกดึงออกมาเขียนคำสั่งซื้อลงไป หากคุณคาดหวังว่าทุกวันนี้เขาใช้ภาษาไทยละก็ คุณกำลังคิดผิด นิ้วที่เล็บมือตัดสั้นและไม่มีเครื่องประดับใดๆเลยตวัดตัวหนังสือเป็นอักษรจีน สิ่งที่เปลี่ยนไปตามยุคสมัยเพียงอย่างเดียวนั้นคือ การใช้ปากกาลูกลื่นแทนพู่กันจีน บางทีก็จะมีผลไม้จากสวนของเถ้าแก่มาตั้งขายแบบซื้อโลแถมขีด บางทีอาซ้อก็จะเอาพวก ของแห้งเช่นเห็ดหอม เม็ดแปะก๊วย กระเพาะปลาแห้ง จนต้องทำตัวให้ลีบเพื่อเดินเข้าไปได้สะดวก และเมื่อแหงนมองขึ้นไปบนหัวจะพบว่าพวกเขายังใช้เชือกหรือลวดมาขึงไว้หลายเส้น พวกที่ได้ประโยชน์จากที่ว่างกลางอากาศนั้นก็ได้แก่ วุ้นเส้น ฟองเต้าหู้ตากแห้ง ปลาเค็ม ลูกค้าก็จะมีแต่สูงวัยที่มากับร่องลึกหนาที่โคนจมูกและรอบดวงตา ผิวหนังเหี่ยวย่นมีแต่เหงือกไม่มีฟัน หรือไม่ก็อ้วนกลมอุดมสมบูรณ์ไปด้วยไขมัน เหมือนช้างน้ำที่เดินทีสองทีแผ่นดินสะเทือน แต่ถ้ามีสาวสวยย่างเข้ามาจะถูกมองว่า “แปลก” เพราะ แปลก ผมจึงมีอะไรบ้างอย่างที่อยากจะเล่าให้คุณอ่าน ห่างจากที่นี่ไม่กี่หลังเป็นที่ตั้งของสถานบริการ (เป็นบริการอะไรทิ้งเอาไว้เป็นที่เข้าใจในคนหมู่มาก) ผมจำวันแรกที่ผมผ่านมาได้ ผู้หญิงสวยๆยามกลางคืนค่อนข้างดึก เสียงเพลงที่ลอดออกมาเป็นจังหวะที่คึกคักเร้าใจ คนหนุ่ม ความจริงผมก็ยังไม่แก่สักหน่อย หลายครั้งที่ผมถามใจตัวเองนึกอยากลองสักครั้งจะได้รู้รสชาติชีวิต และวันนั้นวันที่น้องดาวเข้ามาที่ร้าน พร้อมรอยยิ้มที่พิมพ์ใจติดตาติดใจผม ดูเธอแล้วคงอายุราว 14-15 ปี หัวใจผมเหมือนเป็นนกติดปีกบินไปบนสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เธอสั่งของ2-3 อย่างแล้วผมก็ตามเธอมาอย่างง่ายดาย ใครจะขัดขวางผมเป็นไม่ยอม และความจริงแล้วเธอคงหมายตาผมอยู่นานเหมือนกัน ผมไม่ใช่กรรมกรก่อสร้างที่ตากแดดจนตัวดำเป็นถ่านนะ แต่ผมตี๋ขาวสะอาดบริสุทธ์เหมือนแป้งเย็นตรางู เย็นกายเย็นใจเมื่อใช้แป้งเย็นตรางู คุณคงสามารถจินตนาการได้แล้วใช่มั๊ยว่าผมหล่อสักแค่ไหน “ชาดำ ชาดำ ชาดำ .” ผมคลอทำนองเบาๆของปารล์มี่นักร้องของค่ายแกรมมี่ เย้! .เวลานี้ผมมีความสุขจะตายไป เธอพาผมไปที่บ้านแห่งหนึ่งและหายไปนานจนผมทนไม่ไหวนอนหลับไปในห้องรับแขก และเมื่อผมตื่นมาอีกที่พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง ผมรู้สึกมึนงงและสับสน “ผมอยู่ไหนเนี่ย” เสียงผมแหบแห้งความรู้สึกภายในกายเบาโหวง เหมือนกับว่า สภาพร่างกายผมมีอะไรเปลี่ยนแปลง จิตใจผมเหมือนเป็นดังฝุ่นธุลีเล็กๆ ใจผมอ่อนไหวไปกับสายน้ำที่ราดรดมายังตัวผม ผมเผลอยิ้มด้วยความยินดี น้องดาวเธอเป็นคนน่ารัก ลักยิ้มที่แก้มทำให้มีเสน่ห์ ผมม้ายาวสลวยสีน้ำตาลที่รวบอย่างง่าย เธอตักน้ำรดตัวผม ขันแล้วขันเล่า “เห็นตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้า กลัวจะทำผิดพลาด วันนี้อะไรๆก็พร้อม” เธอคงหมายถึงว่าเธอไม่อยากให้ความรักของเราผิดหวังเพราะที่เธอเป็นคนจาก”สถานบริการ” “อย่าทำให้ผิดหวังนะจ๊ะ ที่รัก” เธออ้อนผมอีกแล้ว เสียงเธอทำให้ผมแทบจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง มือที่อ่อนนุ่มของน้องดาว ลูบไล้ตัวผม อย่างแรงแต่ไม่สามารถที่จะทำให้ผมเจ็บได้แต่ประการใด ในทางกลับกัน ผมรู้สึกจิตใจที่อ่อนแอเป็นผงธุลีของผมกลับเริ่มเข้มแข็ง ตามสภาพร่างกายที่ อ้วนท้วนขึ้น ผมฮัมเพลง”คนไม่มีแฟน”ของพี่เบริด์ ต่อไปนี้เพลงนี้ก็จะไม่มีความสำคัญสำหรับผมแล้ว “ผมรักเธอ และเธอก็คงจะรับรักผม”ใครจะรู้ความจริงบ้างมั๊ยนะว่าจริงๆแล้วผมนี้น่ารัก น่าฟัดอย่าบอกใคร ผิวขาว หล่อเตะตา แม้ตอนนี้ตัวหุ่นผมจะดูท้วมๆกลมๆไปหน่อยก็เถอะ เงินทองนะของนอกกาย ผมมีเรี่ยวแรงที่จะเลี้ยงน้องดาวของผมตลอดชีวิตจะหาไม่ โอ้ย! ผมพึ่งรู้สึกว่า ชีวิตของผมล่องลอยเหมือนอยู่ในความฝันที่จะเป็นจริงไม่กี่นาทีข้างหน้า ตราบใดสายน้ำยังหลั่งไหลสู่ท้องทะเล ตราบใดที่เสือยังรักป่า ตราบที่ปลายังรักน้ำ ตราบนั้นผมจะขอรักน้องดาวคนเดียวตลอดกาลและตลอดไป เชื่อขนมกินได้เลยเธอรักผมแหง๋ๆ อย่างว่าแหละถ้าเทียบกับพี่เบริด์ผมกินขาดอยู่แล้ว ของที่อยู่กับมืออย่างผมย่อมมีภาษีดีกว่า กับของที่ดูได้แต่ตา แต่แตะไม่ได้อย่างพี่เบริด์ ธงไชยนั่นแหละน่า แต่ ดาวเธอยิ้ม ด้วยสายตาแปลกๆ ?! ไม่หรอกน่าเเค่มันเป็นเพียงครั้งแรกของผมและมันทำให้ผมวิตกจริตไปนิดหน่อยเท่านั้น “นวดเสร็จหรือยัง“พี่สาวแวกผ้าม่านสีชมพูออกมาทำให้ผมเหลียวมาดูมันแทบทำให้ผมลืมประโยคที่อยู่ก่อนหน้านี่จนหมด “นางฟ้า” “โอ ไม่นะ เจ้าหญิง” อีเรียม ของไอ้ขวัญ ไม่ มันน่าจะเป็นจูเลียตของโรมิโอ หรือ อังสุมาลินของโกโบริ ดี แต่คุณรู้มั๊ย เวลานี้ผมแทบจะตายได้บนตักนาง “ที่รัก..” ผมพูดในใจเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจของคนน้อง ผมชำเลืองเธอด้วยสายตาอาบน้ำผึ้ง” น้องสาวเธอชื่อ ดาว เมื่อโตขึ้นคงจะสวยเหมือนพี่สาว แต่เวลานี้พี่สาวเธอสวยที่สุด แต่ เพ็ญ เธอไม่เก็บอาการเลย เธอยิ้มให้ผมด้วย ดูซิ รอยยิ้มของเธอเหมือนดวงดาวที่ระยิบระยับบนท้องฟ้า เหมือนมวลดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่ในหมู่ภุมรินทร์ เหมือนปลาตัวน้อยที่เริงร่าอยู่ในสายชล ผมไม่คุ้นกับสายตาแบบนี้ แต่ผมยินดีนะ อย่างน้อยก็ที่พี่สาวของเด็กน้อยจะสนใจผม ก็เธอน่ารักไม่หยอก หญิงสาววัย 20 ปีเป็นวัย ขบเผาะ เรียวหน้าสวยได้รูป จมูกโด่งคมสัน สูง สักประมาณ 172 เซนติเมตร ถ้าเธอไปเป็นนางแบบ ผมว่า เธอต้องสวยสะดุดตาขนาด ลูกเกด เมทินี ผสมกับ เฮเลน ประทุมรัตน์ทีเดียว. คุณอย่าว่าผมหลายใจนะ ผมมีความรู้สึก มีจิตใจ มีความต้องการที่จะสร้างฝันเหมือนคนอื่นที่อยู่บนโลกนั้นแหละ แค่เวลานี้ผมสับสนไปนิดหน่อยเอง ผมไม่อยากมีปัญหาพรากผู้เยาว์เอาล่ะเป็นอันว่าผมสรุปได้แล้วว่าผมคงจะเลือกคนพี่แต่จะให้ผมป่าวประกาศก้องโลกได้ยังไง..ความรักบางครั้งก็ต้องเก็บอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเช่นเวลานี้ เวลานี้ผมกำลังควบคุมสีหน้าและแววตาไม่ให้ออกนอกหน้าจนเกินไป “อีกนิดเดียวค่ะพี่ เพ็ญ “ หล่อนชื่อ เพ็ญแข ชื่อก็ไพเราะ สวยเหมือนหน้า รูปร่างบอบบาง 35-25-34หน้าหมวยๆ สเป็คนี้น่ะ ผมยิ่งคิดก็ยิ่งชอบ ผมรู้สึกเหมือนถูกอาบน้ำ สายน้ำใสสะอาด..ทำให้ผมสบายรู้สึกดีขึ้น เธอห่มผ้าให้ผมด้วยผ้าขาวบาง . โถ! ผมยังไม่อยากนอนตอนนี้ เธอห่มผ้าผมซะมิดหัว เลย ผมอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว เธอทำอะไรของเธอน่ะ แต่ภายใต้ผ้าที่อบอุ่น ไม่ช้าผมก็ผล็อยหลับไป และแล้วแสงสว่างจากภายนอกสาดส่องถูกตัวผม ผมมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว เมื่อผมตื่นขึ้นมา ผมก็รู้สึกว่าตัวของผมอ้วนขึ้นมาหน่อยหนึ่ง เพ็ญหล่อนก็นวดผมอีกครั้งอีก คราวนี้เธอนวดผมด้วยตัวของเธอเองทีเดียว. เพียงสายตาทำให้เราทั้งสองคนเข้าใจกันมากมาย มือที่อ่อนนุ่มของเธอ ลูบไล้และนวดผมอย่างหนักหน่วง ผมนอนหมดแรงอยู่ที่นอนของผมเอง ผมไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเตียงได้มั้ย พื้นแข็งๆหยาบกระด้างไม่เหมาะกับร่างอันบอบบาง ของผมเลย ในขณะที่ผมหมดแรงอยู่นั้นร่างกายผมเหมือนกับถูกแผ่ เป็นแผ่นบางเหมือนข้าวเกรียบ โอ้ไม่นะ! ผมงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อเห็นเธอกำลังตั้งกะทะ . “เพ็ญ คุณจะทำผมอย่างนี้ไม่ได้นะ” ผมร่ำร้องอยู่ในใจ เธอกำลังแผ่ร่างของผมบนกระทะที่มีน้ำมันร้อนๆ - ไข่ไก่ละเลงที่หน้าและตัว มาการีน-เนยเทียมก็โปะเข้ามา คราวนี้ผมเห็นจะทนไม่ไหว ผมกำลังโกรธจัด! เธอไม่ควรทำกับผมอย่างนี้ ร่างของผม ร้อนผ่าว ตัวของผม..พอง ไปทั้งตัวทั้งแผ่นหน้าและแผ่นหลัง เธอเอาผมออกมาจากกระทะ หยอดด้วยความหวาน 2 อย่าง อันได้แก่ นมข้นหวานอันหวานหอมยั่วยวนใจ และน้ำตาลที่เป็นเกล็ดเล็กๆเหมือนฝนเม็ดเล็กๆ มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดนึง แต่ผมไม่โง่นะ .ที่ตบหัวผมแล้วจะมาลูบหลังผมได้ ผมได้แต่พูดในใจ “เพ็ญที่รัก ผมจะไม่ทนรักเธออีกต่อไปอีกแล้ว เธอทำผมได้ลงคอ เธอช่างใจดำเหลือเกิน” เธอม้วนคลุมตัวผมด้วยกระดาษ เธอจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย อย่าคิดนะว่ากระดาษจะห่อไฟได้ ตอนนี้ความโกรธของผมพุ่งขึ้นสูงสุดแล้ว เธอเปลี่ยนใจ เอากระดาษออกมาจากตัวผม มันทำให้ผมหายใจได้สะดวกขึ้น และทำให้ผมได้เห็นหน้าอันงดงามของเธออีกครั้ง โอ้นั่น เธอ เพ็ญแข เธอกำลังจะ จูบผมหรือเปล่า โอ้ ไม่นะ เธอ หม่ำผมไปทั้งตัวเลยล่ะ โอ้ เธอมีความสุขเพราะผม แค่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอก็ทำให้ผมมีความสุขแล้ว “อืม รสชาดไม่เลวเลย นี่ขนาดเพิ่งจะลองทำครั้งแรกนะเนี่ย” หล่อนเปรยขึ้น “จะเอาซักอันไหมดาว” หล่อนหันไปถามน้องสาว “ไม่เอา ดาวไม่อยากเสี่ยง เดี๋ยวท้องเสียขึ้นมาล่ะก้อ แย่แน่เลย” “โธ่ ถ้ามันจะเสียก็เพราะดาวนั่นแหละ เพราะดาวเป็นคนนวดแป้งครั้งแรก ไหนดูซิมีขี้มือหรือเปล่า” เพ็ญเธอพูดแซวน้องสาว “แหม ดาวล้างมือก่อนทำอาหารแล้วนะพี่เพ็ญ” น้องสาวเธอพูด แต่ทว่าตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว ร่างผมถูกแยกเป็นชิ้นส่วนเล็กๆในปากเล็กๆของสาวน้อยแล้วร่างทั้งหมดลงไปสู่ท่อเล็ก และท่อเล็กๆนั้นเองที่นำผมไปในที่แห่งใหม่ สวรรค์เปลี่ยนสภาพร่างกายผมเป็นสารอณูเล็กๆที่เล็กกว่าเดิม ที่เรียกว่า โมโนแซกคาไรด์ หรือ น้ำตาลโมเลกุลเดียว คุณสามารถเจอผมได้ ตามตลาดหรือแม้กระทั่งครัวของคุณเอง ถ้าคุณคิดจะสร้างผมขึ้นมา คราวนี้คงจะรู้แล้วนะผมคือใคร แต่จะบอกให้อย่าหม่ำผมมากนะ จะบอกให้ ผม .เป็นพวก ไฮ .ไม่ใช่พวกไฮโซ แต่เป็น ไฮแคลอรี่ ไฮแฟต ไฮคาร์โบไฮเดรต( High calory High Fat High Carbohydrate ) ผม คือ โรตีที่รักของคุณไง สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2539 ห้ามผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียน หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของข้อความใน blog แห่งนี้ไปใช้ ทั้งโดยเผยแพร่และเพื่อการอ้างอิงโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูกดำเนินคดีตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด   Create Date : 24 มกราคม 2552 2 comments Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2552 16:40:04 น. Counter : 440 Pageviews. Share Tweet

เรื่องสั้นสนุกมากเลยนะ แต่งมาให้ยุ้ยอ่านอีกนะ   โดย: yui (kaewmahidol ) 29 มกราคม 2552 15:45:04 น.

สนุกมากๆเลย   โดย: ตุ๊กตา (kaewmahidol ) 30 มกราคม 2552 12:45:05 น.