Bloggang.com : Jจุ้ย : ตอนที่ 2 รักที่ไม่อาจลืม

ตอนที่ 2 รักที่ไม่อาจลืม

รักที่ไม่อาจลืม

ความรัก มันช่างเป็นความงดงามเสียนี้กระไร คนที่มีความรัก มักมองโลกด้วยความสุุข มองดูผู้คนด้วยความเป็นมิตร จะมีใครบางที่มองความรักเหมือนมลพิษ ดอกรักเมื่อเริ่มบาน ทุกสิ่งในโลกดูมันเป็นสีชมพูไปเสียสิ้น เราอยากจะอยู่ใกล้คนที่เรารัก อยากมองคนที่เรารัก ไม่อยากจากไปไกลแม้แต่เสี้ยวนาที คำพูดที่เธอเปล่งออกทุกถ่อยคำ มันช่างไพเพาะอ่อนหวาน ชนให้ฟังอยู่ตลอดเวลา

ผมเร่งเวลาให้เช้าเร็ว ๆ แสงอรุณในยามเช้า ยังไม่ทั้นสาดส่องกระทบผิวแผ่นพื้น สายลมอ้อยอิ่ง ลูบไล้ผิวกายอย่างแผ่ว ๆ ใบไม้ไหวพริวไปตามสายลมในฤดูเหมันต์ อากาศวันนี้ช่างปลดเปื้องความง่วงหาวได้อย่างดี

วันนี้ทั้งวันผมทำงานอย่างมีความสุข ทำงานอย่างมีความหวัง ไม่ใช่หวังความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน แต่หวังว่า หลังเลิกงาน ผมจะได้ไปพบกับหญิงสาวแสนสวย ที่ชื่อ อัมริทน์ หญิงคนแรกที่ผู้มอบความรักให้กลับเธอ

เลิกงานแล้ว ผมไม่ชักช้ารีบไปโรงเรียนทันที โรงเรียนผู้ใหญ่มหาวีรานุวัฒน์ พระสมเด็จเจ้าคณะแขวง ได้เมตตามอบสถานที่่ในบริเวณวัดไตรมิตรส่วนด้านข้างพระวิหารพระทองคำ ให้เป็นสถานที่ศึกษาของผู้ที่มีอายุเกินกว่าจะเรียนภาคเช้า หรือคนทำงานที่ต้องการความก้าวหน้าในอาชีพ ไปศึกษาต่อจนจบระดับ มศ 5 ได้มีโอกาสสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้เช่นคนทั่วไป โรงเรียนตั้งอยู่หน้าโรงเรียนวัดไตรมิตรวิทยา ซึ่งเป็นโรงเรียนเด็กชั้นประถม ด้วยความกรุณาของเจ้าพระคุณสมเด็จฯ จึงทำให้มีผู้คนที่ขาดโอกาสทางการศึกษาในภาคปกติ ได้ก้าวหน้าในการศึกษา ผมก็เป็นคนหนึ่งที่สิ้นหวังจากการศึกษา ไม่ใช่เพราะความยากจน แต่เพราะความคิดในตอนเด็กที่่ไม่อยากเรียนนหนังสือ แม่ที่รักลูกอุตสาห์พยายามหาเงินทองเพื่อส่งเสีน ให้ลูกได้เจริญก้าวหน้าเหมือนคนอื่น ไม่ต้องทุกข์ยากลำบากในภายภาคหน้า แต่ด้วยความเกียจค้าน ผมจึงไม่ใส่ใจที่จะศึกษา อยากจะออกมาประกอบอาชีพ ซึ่งเป็นความคิดที่ผิดโดยสิ้นเชิง

อัมรฯ นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนข้างต้นชัยพฤษ์ ดอกสีเหลืองบานเป็นระย้า ห้อยแก่วงไกวต้านลมอยู่ไปมา บางก็ร่วงโปรยปรายพริ้วไหวไปตามสายลมที่พัดเฉื่อยฉิว บางกรีบล่วงลงบนเส้นผมที่ดำเงาของอัมรฯ ดอกสีเหลืองของมันขับใบหน้าที่มลกลมของเธอให้เด่นสง่าขึ้น เธอเห็นผม และส่งรอยยิ้มที่ไรเดียงสา ดวงตาดังเนื้อทราย ที่ทอประกายความยินดี เผยถึงห้วงแห่งดวงจิตที่เธอปรารถนา

"คณางน้อง ณ เนตรนุช ประดุดุจ ประกายไฟ
ประดับจิต ประทับใจ ประไพหมาย ประพรรณเหมือน "

อ้า...ช่างเหมือนนางอัปสรในจิตกวียิ่งนัก

ผมส่งยิ้มให้เธอเช่นกัน ผมเดินไปนั่งข้างเธอเหมือนกับรู้จักกับเธอมาแสนนาน
"มานานแล้วหรือครับ" เป็นคำถามที่เชย แต่ก็เป็นประโยคที่ใช่กันอยู่นี่ครับ
"ไม่นานค่ะ"
"เฮย..จีบ เพือนฉันหรือ.."
เสียงของเจ้าเหมียวดังมาแต่ไกล เจ้าเพื่อนคนนี้มักพูดจาไม่รู้จักเกรงใจใคร แต่ก็มีความจริงใจ
"เปล่า..." ผมปฏิเสธ
"อย่าเลย ..เห็นอยู่ รู้จักแค่เมื่อคืนก็จีบแล้ว เร็วไปมั้ง?"
"เปล่าเราคุยกัน" อัมร เริ่มอาย
"อัมร เพื่อนเราเป็นคนดีนะ เหล้า บุหรี่ บาร์ คลับ เอาหมด"
"เฮ้ย..!!!." ผมตกใจ
"พูดเล่นหน่า จุ้ย เป็นคนดี ทำแต่งาน เรียน ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหน ที่สำคัญขี่เหนียวที่สุด"

ดูมันพูด ไม่ให้กำลังใจ แถมตัดกำลังกันสักอีก
"ไม่หลอก" อัมร เข้าข้าง
"อะไร รู้จักกันวันเดียวเข้าข้างกันแล้ว..." เจ้าเหมียวเริ่มขวาง
"ผมเข้าห้องก่อนนะ" ผมรีบหนี
"เดี๋ยวจุ้ย ยังไม่ถึงเวลาเลย คุยกันก่อน" เจ้าเหมียวยังไม่ยอมหยุด
"พอดีต้องส่งรายงาน พวกเพื่อน ๆ รออยู่" ผมรีบตัดบท

"อัมร เป็นไงเพื่อนฉันคนนี้ เธอว่าดีไหม" เจ้าเหมียวถามอัมร
"เหรอ ...ไม่รู้ซิ...." อัมร เลี่ยง
"เพื่อนกันจะปิดทำไม นิสัยเหมือนเธอนะ ดีออก.."

ขอได้พบเธอเพียงเท่านี้ ก็ทำให้ชีวิตที่มีแต่ความอับเฉาของผม ได้มีความสุขอย่างเพียงพอแล้ว มันเป็นความสุขที่ไม่อาจหาซื้อได้จากที่ไหน นอกจากเธอคนเดียวเท่านั้น....

Create Date : 02 กันยายน 2554

Last Update : 2 พฤศจิกายน 2554 22:42:52 น.

0 comments

Counter : 627 Pageviews.