ลุยดอนเมือง นั่งรถไถนา กลับบางรัก

เมื่อวานนี้ผมถูกบังคับให้ไปดูสภาพบ้านที่ดอนเมือง ความจำเป็นบังคับครับ

ได้ข่าวว่าน้ำลดลงมาห้าสิบเซ็นติเมตร ดีใจ รีบไปที่สถานีรถไฟหวังพึ่ง แต่ก็ต้องเสียงเวลา เพราะรถไฟเลื่อนเวลาออกไปอีกหนึ่งชั่วโมง จึงต้องไปขึ้นรถเมล์ข้างสถานี สาย29 สอบถามกระเป๋ารถเมล์ ไม่ความว่า รถวิ่งไปถึงสวนจตุจักร์ ให้ต่อรถทหารที่หน้าวัดไผ่ตัน

เมื่อไปถึง มีผู้ประสพภัยน้ำท่วมนั่งรอกันพอสมควร จะมีรถออกไปตามจุดต่าง ๆ ทั้งลาดพร้าว มีนบุรี สะพานใหม่ และดอนเมือง ฟิล์มกับป๋านั่งรอประมาณสามสิบนาที ก็ได้ขึ้นรถ มีผู้ร่วมเดินทางจำนวนมาก รถแล่นไปช้า ๆ รับคนไปด้วย จนเต็มคัน ตลอดเส้นทางวิภาวดี-รังสิต มีแต่น้ำตลอดสาย

เรามาถึงหน้าสถานีรถไฟดอนเมืองเกือบเที่ยง ต้องลุยน้ำไปตามถนนวุฒากาศ น้ำหน้าวัดดอนเมืองลดลงจากเอวเหลือแค่เข่า เราเดินข้ามสะพานคลองเปรมประชากร ไปอีกฝั่งของถนนสรงประภา ป้าเพ็ญ เพื่อนบ้านที่ไม่ยอมทิ้งบ้าน แกเป็นคนอดทนมาก พายเรือมารับเราทุกครั้งที่เรากลับไปดูบ้าน ต้องรบกวนป้าเพ็ญทุกครั้งเพราะถ้าเราขึนนั่งเรือรับจ้างเข้าไป เพียงระยะทางประมาณหนึ่งกิโล ค่าโดยสารคนละหนึ่งร้อยบาท(ขอเน่นคำว่าคนละหนึ่งร้อยบาทครับ) ป้าเพ็ญบอกว่าถ้ากลับบ้านดึกเกินทุ่มหนึ่ง จะถูกป้นค่าโดยสารจากหนึ่งร้อยเป็นหัวละสามร้อยบาท เป็นเรื่องจริงเพราะเพื่อนบ้านโดยมาแล้ว

น้ำในซอยยังไม่ลดมากนักจากเดินประมาณเมตรครึ่ง ลดลงเหลือประมาณเมตรสิบเซ็นต์ น้ำเริ่มเน่าเหม็น ยิ่งในบ้านด้วยแล้ว สุดยอดครับ ทั้งดำ ทั้งเน่า ยิ่งปิดประตูหน้าต่างด้วยแล้ว เหมือนโรงฆ่าสัตว์ไม่ผิด

เราจัดการขนของบางอย่างออกมาทิ้ง และถ่ายรูปภายในบ้านเพื่อเบิกเงินบริษัทฯ และทางราชการ ความเสียหายประเมินแล้วอยู่ไม่ต่ำว่าแสน เรื่องทรัพย์สินเป็นเรื่องนอกกาย ทิ้งมันไปเถิออย่าไปยึด ทำให้มีความสุข เมื่อคิดว่า ข้าวของมันมากไป น้ำช่วยให้เราตัดสินใจได้ว่าอะไรควรอยู่ อะไรควรไป ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีวันทิ้งมัน อะไรที่เป็นไม้สักก็อยู่ต่อ ส่วนพวกอื่น ๆ คงต้องจ้างคนมาขนทิ้ง แต่ยังดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากบริษัทฯ จะส่งคนงานมาช่วยทำความสะอาดและขนทรัพย์สินที่เสียหายไปทิ้ง

เมื่อเราทำการเลือกข้าวของแล้ว และถ่ายรูปเป็นที่เรียบร้อย ก็ต้องรบกวนป้าเพ็ญ ให้นำเรือมารับและส่งถนนใหญ่ ป้าเพ็ญบอกว่า พวกที่จะนำของมาแจกมาไม่ถึง จะอยู่แต่ด้านนอก คนที่รู้ก็จะไปรับกัน และก็แอบอ้างชื่อเพื่อนบ้านรับของแจก แต่ไม่นำมาให้ ทุกคนก็ทำใจกันแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าเป็นใคร

เมื่อมาถึงถนนใหญ่ เราก็ต้องเดินข้ามสะพานข้างวัดดอนฯ เหม็นมากครับ พวกที่มาอาศัยสะพานอยู่ไม่รักษาความสะอาด เมื่อเดินมาถึงสถานีรถไฟดอนเมือง อ่านป้ายได้ความว่า รถไฟจะมาอีกเที่ยวประมาณชั่วโมงครึ่ง เลยตัดสินใจนั่งรถทหารไปลงหลักสี่ เพื่อต่อรถทหารอีกชั่วหนึ่ง ไปถึงมีรถของบริษัท สยามคูโบต้า นำรถไถนา มารับผู้คน ดีใจครับ ในชีวิตนี้ได้นั่งรถไถนาเที่ยวชมกรุง ที่สุดของชีวิตจริง ๆ มีเจ้าหน้าที่ของบริษัทให้บริการหลายท่าน ต่างมีนำใจช่วยดึงช่วยดัน จนเราขึ้นรถสำเร็จ วันนี้ได้นั่งรถเปิดประทุนเป็นวันแรก

ตลอดทางเป็นรถใหญ่ ทั้งรถปูน รถขนทราย รถขยะ รถไฟฟ้า ฯลฯ วิ่งรับผู้คนอย่างกรุณา เมื่อเห็นคนยึนอยู่ จะแวะเข้าไปถามว่าจะไปเส้นทางไหน ถ้าทางเดียวกันก็จะรับไปด้วย ทุกคนแสดงนำใจกันอย่างไม่เก็บออม มันเป็นภาพประทับใจอย่างไม่เคยพบเป็นมาก่อน และไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นด้วยซ้ำ

ในความทุกข์ มักจะมีความสุขปนอยู่เสมอ ถ้าเรารู้จักพินิจ รถที่สามารถลุยน้ำได้ไม่ว่าจะเป็นรถอะไร น้ำใจของเจ้าของห้างร้าน เจ้าของบริษัทเหล่านั้น ช่วงมหาศาลเสียงจริง ๆ สุดที่ผมจะหาถ้อยคำอันประณีดใด ๆ มาสรรเสริญ

ความทุกข์ที่เกิด มันมลายสูญสิ้นไปอย่างหมดสิ้น มีแต่ความซาบซึ้งที่เกิดขึ้นตลอดเวลา ผู้คนที่ไม่ทอดทิ้งกันในยามเดือดร้อนทุกข์ยาก มันเป็นมหากุศลอันใหญ่ยิ่ง ที่เราจะมอบให้แก่กัน

ผมจะจดจำความประทับใจนี้ไปตราบเท่าชีวิตอันน้อยนิดจะพึ่งมี วันนี้เป็นวันแห่งการตักตวงผลแห่งความดี ที่ได้พบเห็นไว้เป็นโอสถชะโลมดวงจิต ให้แกร่งกล้า เพื่อวันข้างหน้าเมื่อเกิดความทกข์ จะได้หยิบฉวยภาพแห่งความดีนี้ขึ้นมาเป็นเครื่องสมานจิตใจให้แช่มชื่น

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2554		1 comments
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2554 23:27:16 น.
Counter : 1130 Pageviews.
Share Tweet