Bloggang.com : กระจ้อน : ชั่วนิจนิรันดร

ชั่วนิจนิรันดร

เคยมีนวนิยายในดวงใจมั้ยคะ ... สำหรับฉันมีมากมายหลายเรื่อง แต่หนังสือแปล กลับมีเรื่องเดียว และยังไม่เคยมีเรื่องไหน เข้ามาเบียดกระแทกออกไปได้

เรื่องนั้นก็คือ ชั่วนิจนิรันดร ภาษาฝรั่งเศส เขียนงัยมะรู้

หนังสือแปลของนักเขียนฝรั่งเศส ถ้าจำไม่ผิด เรอเน่ ตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือ สตรีสาร โดยผู้แปลคือ กัญญา
( คล้ายๆ จะใช่) แล้วก็มีพิมพ์รวมเล่มใหม่ ในภาพนี่ น่าจะเป็นการพิมพ์ครั้งที่ 2 มั้งคะ ครั้งแรก ตั้ง เกือบ 20 ปีมาแล้ว

ฉันเจอมันครั้งแรกในหอสมุดของมหาวิทยาลัย หนังสือความหนาไม่มาก และตัวหนังสือละเอียดยิบเลยเชียว ตอนนั้นก็ ปี 35-36 กระมั้ง อ่านแล้วก็ ติดใจ อยากได้เป็นเจ้าของ จนทำท่าว่า จะทำยังงัยน๊า ถึงจะโยนมันออกไปนอกหอสมุดแล้วขโมยไปเสียได้

แต่ความคิดก็คือความคิด ไม่ได้ทำจริง เพราะยังเป็นคนดีอยู่ ^_^

วันนี้ได้มีโอกาส คุยกับเพื่อนใหม่ เราคุยกันหลายเรื่อง และ มีคำมั่นว่า จะเขียนเรื่องย่อ นิยายเล่มนี้ ให้อ่าน
โดยอาศัยจากความทรงจำ เริ่มเลยละกัน

นวนิยายเล่มนี้เปิดตัวจากการขุดค้นเมืองโบราณใต้ธารน้ำแข็งในบริเวณที่คาดเดาว่า เป็นขั้วโลกใต้ ซึ่งพวกเขาเชื่อว่า นี่คือ แอตแลนติส เมืองในตำนาน

การขุดค้นด้วยเครื่องมือ ไฮเทคโนโลยี มีเครื่องมือแปลภาษามากมาย มีผู้เชี่ยวชาญสาขาวิชาการต่างๆ จากทั่วโลกร่วมขุดค้นและรวบรวมหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่

ในที่สุด พวกเขาก็เจอร่องรอยของเมืองโบราณที่จมอยู่ใต้น้ำแข็ง นอกจากนั้น พวกเขา เจอ ร่างของชาวแอตแลนติก อยู่ในโลงแก้ว ที่ เหมือนหยุดกาลเวลาไว้ตราบกัลปาวสาน หรือ จนกว่า จะมีผู้ค้นพบ เพื่อมีชีวิตในโลกใหม่ เมื่อเปิดโลงแก้วออกมา หญิงสาวคนนั้น มีชีวิตอยู่ เธอแค่อ่อนเพลีย และไม่มีส่วนไหนของร่างกายบุบสลาย หรือบาดเจ็บ ข่าวนี้ถูกตีแผ่ทั่วโลกในชั่วเวลาไม่ทันข้ามวัน ชาวโลกต่างยินดีกับการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ และพึงพอใจกับรูปโฉมที่สวยงามราวเทพธิดาของชาวเมืองแอตแลนติส

การค้นพบยังดำเนินต่อไป พร้อมๆ กับล่ามแปลภาษาโบราณจากทุกแขนงนำเครื่องมือไฮเทคมาเพื่อแปลภาษาของผู้หญิงแอตแลนติกที่เหลืออยู่ สมมุติชื่อ ปารวี นะคะ

หมอคนหนึ่ง( จำชื่อไม่ได้) สมมุติชื่อ เค ละกัน หมอเค ถูกนำตัวมารักษาและดูแล สาวจากแอตแลนติก เขาตกหลุมรักเธอทันที หมอเค ได้มีโอกาส รู้เรื่องราวของชาวแอตแลนติก ผ่านเครื่องมือวิทยาการอันทันสมัยของชาวแอตแลนติก เป็นคลื่นไฟฟ้าที่นำไปสู่อดีตของแอตแลนติก แล้วความลับของแอตแลนติกก็เปิดเผยออกมา

ความเป็นอยู่ของชาวแอตแลนติก คล้ายภาพที่หมอเค มองผ่าน วิทยาการสุดยอดที่มนุษย์ปัจจุบัน ยังพัฒนาไปไม่ถึง กระทั่งช่วงสุดท้ายที่ไฟบรรลัยกัลย์จะล้างโลก
( คล้ายคัมภีร์ น้ำท่วมโลก ประมาณนั้น) ดอกเตอร์ที่เก่งที่สุดในเมืองแอตแลนติส พยายามที่จะดำรงเผ่าพันธ์ของตนเองไว้ ด้วยการสร้างโลงแก้ว และห้องลับเพื่อเก็บรักษาวิทยาการและ ชาวเมืองที่สมบูรณ์ 1 คู่ โดยมีเงื่อนไข ร่างกายงดงาม และสมองอันปราดเปรื่องไว้ มีการคัดเลือกชาวเมืองจาก ชาย และหญิง หญิงสาวผู้ถูกคัดเลือกคือ ปารวี ส่วนผู้ชาย ที่ถูกคัดเลือกคือ ดอกเตอร์ ผู้เป็นปราชญ์อันดับ 1 ของเมือง

แม้วาระสุดท้ายของชาวเมืองมาถึง ทุกคนยินยอมที่จะเสียชีวิต และต่างฝากความหวังในเผ่าพันธุ์ของตนเองไว้กับคนทั้งคู่ แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น เมื่อ ปารวี มี คู่รักของตัวเอง อยู่แล้ว คือ ปายะกัณ มันเป็นเรื่องยาก ที่จะพรากความรักจากคนทั้งคู่ แต่ปารวีก็ไม่สามารถหนีคำสั่งได้ เธอถูกบังคับให้หลับอยู่ในโลงแก้ว ทั้งที่ไม่เต็มใจ และไม่คิดว่า การมีชีวิตอยู่จะมีสุขไดอย่างไร หากปราศจากคนรัก

หมอ เค รับรู้เรื่องราวรันทด เป็นช่วงๆ เขาซาบซึ้งกับความรักของปารวี และปายะกัณ แต่ในระหว่างที่ หมอเค ดูแล ปารวี ก็มีการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ คือ พบโลงแก้วอีก 1 และในนั้น มีชายหนุ่มนอนสงบนิ่ง แต่คราวนี้ สภาพร่างกายของชาวแอตแลนติส บอบช้ำแสนสาหัส

ปารวี หญิงสาวที่ถูกพรากจากคนรัก หญิงสาวที่ไม่มีแรงใจพอที่จะมีชีวิตอยู่ ถูกเกลี้ยกล่อมให้ยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น กับโลกปัจจุบัน เธอเริ่มเรียกหาเครื่องมือสร้างอาหารของเธอ แต่ไม่ยินดี แม้สักนิด เมื่อทราบว่า พบบุรุษชาวเมืองแอตแลนติก เพื่อนของเธอ

การกู้ชีวิตของบุรุษจากแอตแลนติส เป็นไปอย่างเร่งด่วน

เขาเสียเลือดมาก....

คณะแพทย์ ไม่สามารถหากรุ๊ปเลือดให้กับบุรุษผู้นี้ได้ เขาขอร้อง ให้ ปารวี ช่วยชีวิต เพื่อนของเธอ เพราะเป็นเผ่าพันธ์เดียวกัน แต่ไม่ว่าจะอ้อนวอนอย่างไร ปารวี ก็ไม่ยอมช่วยชีวิตคนผู้นั้น

ความแค้นที่ฝังแน่น การพรากจากคนรัก การที่มีชีวิตอยู่โดยปราศจากคนรัก ล้วนแต่เป็นความมืดมนของการมีชีวิตอยู่

การเกลี้ยกล่อมของทีมแพทย์เป็นไปอย่างต่อเนื่อง เรื่องราวของแอตแลนติส จากปากคนทั้งคู่ มีค่า จนไม่อาจวางเฉย แต่ ปารวี ...เพียง สงบนิ่ง

หมอเค แอบใช้เครื่องมือย้อนอดีต เฝ้าดูเหตุการณ์ช่วงสุดท้ายของแอตแลนติส ด้วยความอยากรู้

ความพินาศของแอตแลนติส จากสงคราม ของ 2 มหาอำนาจที่มีเทคโนโลยีสุดยอด เปรียบเหมือนไฟบรรลัยกัลป์ล้างโลก

ท่ามกลางเสียงระเบิด ที่ห้องทดลอง มีการต่อสู้กันขึ้น ระหว่างดอกเตอร์กับปายะกัณ

ห้องทดลองถูกทำลายเสียหาย ปายะกัณ เพลี่ยงพล้ำ ปายะกัณ หนุ่มผู้พยายามที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อคนรัก ทำทุกวิถีทางที่จะไปสู่โลกหน้ากับคนรัก เขาบาดเจ็บสาหัส แต่ก่อนที่จะเห็นเหตุการณ์จะดำเนินต่อไป หมอเค ถูกตามตัวด่วน เมื่อบุรุษจากแอตแลนติสอาการทรุดหนัก หากไม่ได้รับการให้เลือดจากปารวี

หมอเค เกลี้ยกล่อม ปารวีอีกครั้ง ที่สุดแล้วเตียงของปารวี ถูกเข็นไปยังห้องกู้ชีวิต เธอยินยอมแล้วที่จะให้เลือดช่วยชีวิต เขาไว้ บางที เธออาจจะคิดได้ว่า ไม่มีทางย้อนอดีตกลับไปได้ และเขาผู้รอดชีวิต คือ เพื่อนของเธอ

การกู้ชีวิตจากทีมแพทย์ เป็นไปอย่างเร่งด่วน หมอเค ถูกกันออกภายนอก เลือดจากปารวี ไหลเข้าสู่ร่างของบุรุษหนุ่มที่บอบช้ำ คณะแพทย์หวังว่า การกู้ชีวิต จะสำเร็จ

หมอเค กลับไปสู่อดีตของแอตแลนติสอีกครั้ง การเพลี่ยงพล้ำของ ปายะกัณ กลับไม่ใช่จุดจบ หนุ่มคนนั้น ทำได้ เขาโค่นดอกเตอร์ลง และ เป็นผู้ที่จะเดินทางสู่โลกแห่งอนาคตพร้อมกับเธอ ปารวี
*
*
*

เมื่อความจริงเปิดเผยเช่นนี้ หมอเค ตะลึงกับกับสิ่งที่ได้รู้ เขารีบไปยังห้องกู้ชีวิต เพื่อจะบอกกับเธอว่า ชีวิตของเธอจะมีแสงสว่าง กับคนที่เธอรัก ความรู้สึกของหมอเคเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี ขณะที่แพทย์ กำลังตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น การให้เลือด ไม่ได้ผล ร่างของคนทั้งคู่กลับแย่ลง ทีมแพทย์เชค ความผิดพลาดกันจ้าละหวั่น....ความผิดปกติ เกิดขึ้นกับคนทั้งคู่
*
*
*
เลือดจากปารวี ยังคงไหลสู่ร่างของบุรุษผู้นั้น
*
*
*

ผลแลปตรวจสอบ เลือดมีพิษ ปารวียอมปลิดชีวิตตัวเอง เพื่อเขา
*
*
ความปิติของหมอเค เปลี่ยนเป็นตกใจจนไม่อาจระงับ
*
เขา พยายามที่จะบอกให้เธอลืมตา และพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ กับคนที่เธอรัก
...............
..............
..............

แต่ ทุกอย่างก็สายเกิน

Create Date : 13 ตุลาคม 2548

Last Update : 16 ตุลาคม 2548 22:23:23 น.

15 comments

Counter : 2563 Pageviews.

เศร้าจังเลยน่ะทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยน่ะ

โดย: Tumble

วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:1:39:05 น.

แวะมาอ่านเรื่องเล่าจากหนังสือครับ
ขอบคุณครับที่เอามาเล่าให้ฟัง เรื่องเศร้าจังเลย
แล้วทักทายกันใหม่น๊ะครับ

โดย: ตี๋น้อย (Zantha

) วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:6:41:54 น.

กว่าจะอ่านจบป๋มไปทำงานม่ะทันแล้ว........

โดย: ครีเอทีฟ หัวเห็ด

วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:7:47:49 น.

แวะมาทักค่ะ

โดย: ป้ามด

วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:10:32:40 น.

โดย: jayjayกะน้องถ้วยฟู

วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:11:15:42 น.

อ่ะจ๊ากกกกก จุไปทำไรมาวุ๊ยเนี่ย จู่ๆ เรตติ้งตก คนเข้าชม
บล็อคแก๊ง เหลือต่ำสิบ วุ๊ยๆๆๆๆ งงๆ

ชั่วนิจนิรันดร...ถ้าได้อ่านนวนิยายฉบับจริง เศร้ามานี้ อินกว่านี้มากค่ะ จุถ่ายทอดได้ ไม่ถึงครึ่ง กับรายละเอียดในหนังสือ

ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทายค่ะ

โดย: ju (กระจ้อน

) วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:11:44:05 น.

ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ล่ะคะ

โดย: W i n t e r b e r r y

วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:15:37:57 น.

ทรมานจิตใจคนอ่าน

กะแล้วว่าร่างบอบช้ำต้องเป็นผู้ชายที่ชื่อ ปายะกัณ แหงมๆ

โดย: คุณป้ายังปิ๊ง

วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:16:43:33 น.

ไม่เศร้ามากหรอกค่ะ เพราะเมื่อทั้งคู่อยุ่ไม่ได้ในโลกนี้ อาจจะไปเจอกันอีก........

ถ้าเรารักใครสักคนได้แบบนี้ก็ดีซิ แต่มันยากนะที่สองคนจะใจตรงกันที่เป็นชั่วนิรันดร์ขนาดนี้ แง๊ ๆๆ บอกไม่เศร้า เริ่มน้ำตาคลอๆๆ ฮือๆ เจ๊ตอมจายยร้ายยยยยยยยย เอาอะไรมาให้อ่านวุ้ย

โดย: ใบไม้ทะเล IP: 202.251.200.48 วันที่: 15 ตุลาคม 2548 เวลา:10:11:51 น.

เศร้าอิ๊บอ๋าย........ นางเอกตาย..

มัยไม่ให้ผู้ชายตายมั้งว่ะ... 55+

ไปแล้นแก.. แกนี่พิมพ์เก่งมากๆ เลยนะ + ย่อความได้เนียนโคตรเรยแก อ่านไม่สะดุด.. สะดุดบ้างเวลาที่เล่าถึงหมดเค เอิ้กๆๆๆ

โดย: มิส IP: 61.91.219.104 วันที่: 16 ตุลาคม 2548 เวลา:21:28:34 น.

หมอเค ชื่อในเรื่องชื่ไรจำไม่ได้
นางเอก ก็จำชื่อไม่ได้

จำได้แต่ พระเอก ชื่อ ปายะกัณ

สมัยนั้น ไม่ใช้คำว่า "รัก" นางเอก จึงมักจะบอก กับทุกคนว่า " ฉันเป็นของปายะกัณ" ฉันเลยจำได้ ว่าพระเอกมันชื่อ ปายะกัณ

โดย: ju (กระจ้อน

) วันที่: 17 ตุลาคม 2548 เวลา:10:28:32 น.

^^แวะมาอ่านแร้วค่ะพี่จุ....ซึ้งน้ำตาซึมเรยยค่ะ

ขอบคุณพี่จุมากๆ นะคะ ที่ส่งลิงค์เรื่องราวดีๆ มาให้เปิ้ลพร้อมกำลังใจ...

วันหลังอัพเรื่องรักๆ โรแมนติกอีกนะคะ...อยากอ่านค่ะ

โดย: Mu_in_love

วันที่: 24 ตุลาคม 2548 เวลา:23:40:27 น.

เคยอ่านที่ลงในสตรีสารนานมากแล้ว จนเดี๋ยวนี้ก็อยากอ่าน จะหาได้หนังสือได้จากที่ไหนละคะ ช่วยบอกด้วยค่ะ ที่ nsombutmai@yahoo.com

โดย: เรณู IP: 192.168.212.152, 203.172.181.68 วันที่: 23 เมษายน 2553 เวลา:15:36:55 น.

ยังมีขายอยู่ไหมครับ อยากอ่าน

โดย: Toon IP: 223.24.93.4 วันที่: 7 ตุลาคม 2561 เวลา:16:53:33 น.

เคยอ่านในสตรีสารค่ะ
กำลังตามหาอยู่ ดีใจมากค่ะ

โดย: Drikata IP: 171.98.18.239 วันที่: 4 กันยายน 2562 เวลา:6:45:29 น.