ตอนเราอยู่ที่บ้านโฮสท์ หน้าที่หลักของเราก็คือ เป็นแม่ครัวค่ะ 5555 เพราะบ้านนี้ไม่มีใครทำกับข้าวเป็นเลยยกเว้น mom กับเรา แต่สิ่งที่เราแปลกใจอยู่อย่างหนึ่งคือเวลาmomทำกับข้าว momจะทำตามสูตรเด๊ะๆ คือจะมีสูตรอาหารต่างๆที่momเขียนไว้บนกระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กแล้วมัดรวมกันเป็นปึกไว้ เวลาอยากกินอะไรก็ต้องหาสูตรออกมาวางก่อน แล้วค่อยตวงส่วนผสมตามสูตรแบบเป๊ะตลอดเลยค่ะ 

ที่สำคัญmomทำกับข้าวทีไร ไม่เคยชิมเลยค่ะ 55 (แต่ก็ออกมาอร่อยมาก) ผิดกับเรา เวลาเราทกับข้าว เราต้องชิมเรื่อยๆ เรื่อยๆจนได้รสชาดที่เราพอใจถึงจะหยุดปรุงอ่ะค่ะ เพราะแบบนี้ เวลาเราสองคนทำกับข้าวด้วยกัน momจะให้สิทธ์เราเป็นคนชิมค่ะ พอเราจะขอใส่อะไรเพิ่มmomก็จะบอกว่า 

"แต่แม่ว่ามัน(น่าจะ)โอเคแล้วนะ" 

แล้วสุดท้ายก็ต้องใจอ่อนยอมให้เราใส่อะไรลงเพิ่มนิดหน่อยจนได้ค่ะ (เรามีลูกอ้อนอ่ะนะ) 555

เด็กไทยทุกคนที่ไปอยู่ต่างแดนมักจะวัตถุดิบทำกินติดตัวเป็นของตัวเองแทบทุกคนค่ะ เราจัดเต็มเหมือนกันค่ะ ในกระเป๋าเดินทางที่เราแบกไปมีทั้งข้าวสาร(เอาไว้หุง) คนอร์ก้อน เครื่องปรุงรสอื่นๆ เห็ดหอมแห้ง โปรตีนเกษตรแห้ง แล้วก็ขนมที่เราชอบกินค่ะ เยอะมากกกก 555  แล้วเราก็ภูมิใจมากเพราะมันเป็นของไทย 55 

ความภูมิใจของเราก็อยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่ค่ะ เราพอเปิดข้าวสารออกมาเราก็เจอไอ่ตัวเล็กๆสีดำๆในข้าวสารค่ะ ....มอด มันคือมอดดดดดค่ะ เราก็จ๊ากกกกก มาได้ไงเนี่ย (นี่แกImportมากะชั้นเลยเร๊อะ) 

เราก็แบบเฮ๊ยยย ทำไงดี ให้ใครเห็นไม่ได้ เดี๋ยวเสียชื่อข้าวไทยหมด เลยมานั่งค่อยๆหา ค่อยๆหยิบมันออกค่ะ แล้วจิงโจ้ก็เดินมาเห็นพอดี ก็ถามว่าเราทำอะไร เราเลยชี้ไปที่มอด แล้วบอกจิงโจ้ว่า 

"มันอยู่ในข้าวสารอ่ะ จะเอามันออก"

จิงโจ้เลยทำหน้าตาตกใจ แล้วถามว่า "ต้องค่อยๆหยิบมันออกเลยเหรอ.." 

เราก็พยักหน้า จิงโจ้เลยบอกว่า "ไม่เป็นไรหรอกยุ้ย ช่างมันเถอะ เราไม่ตายง่ายๆหรอก" แล้วก็หัวเราะแล้วเดินไป 

เราก็คิดในใจแบบ จะกินทั้งที่มีมอดเนี่ยนะ ได้ไงล่ะ เสียชื่อหมด... แล้วก็นั่งหยิบออกจนเราแน่ใจว่าไม่เหลือมอดแล้วก็ เฮ้ออ...โล่งใจ 5555

อยู่ที่นู่นแทบจะไม่มีวันไหนที่เราไม่หุงข้าวเลยค่ะ เพราะทุกคนในบ้านชอบกินข้าวตามเรา (รวมทั้งจิงโจ้ด้วย) กินตามไม่พอ พอเห็นเราเหยาะซีอิ๊วขาวลงคลุกข้าว ทุกคนก็จะเหยาะตาม จนหลังๆmomต้องระบุข้าวกับซีอิ๊วขาวไว้ในลิสของที่จะต้องซื้อเข้าบ้าน 5555 

ช่วงแรกๆที่ช่วยกันหุงข้าวกับmomลำบากมากค่ะ หุงในหม้อธรรมดา ต้องคอยระวังว่ามันจะสุกทั่วมั๊ย มันจะไหม้รึเปล่า กว่าจะได้กิน..เหนื่อยค่ะ

พอวันต่อมาช่วงเวลาเย็นๆที่ต้องทำกับข้าว สายตาเรดาร์ของเราก็มองเห็นสิ่งๆหนึ่งที่เราไม่เคยเห็นมันอยู่ในครัวเลยตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้เลย มันคือ.. หม้อหุงข้าวไฟฟ้าค่ะ เราแบบกรี๊ดดดสุดๆ ดีใจมากที่โฮสท์ซื้อมาไว้ที่บ้าน เราก็เลยจัดแจงหุงข้าวด้วย 'หม้อหุงข้าวไฟฟ้าใบใหม่' กดปุ่ม cook ตรงหม้อไว้ แล้วก็กะจะไปงีบในห้องสักหน่อยรอข้าวสุกค่ะ 

พอไปถึงเตียง กำลังจะเคลิ้มๆหลับๆแล้ว อยู่ดีดีก็มีเสียงตรงประตูห้องเรา เราก็เลยลืมตาขึ้นมาดู ก็เห็นจิงโจ้ยืนอยู่ตรงประตูห้อง ทำหน้าตาเหมือนเด็กตกใจกลัว แล้วก็เรียกเรา 

"ยุ้ย ยุ้ยช่วยไปดูหม้อหุงข้าวให้หน่อยสิ มันเป็นอะไรไม่รู้อ่ะ"

แล้วแบบหน้าตาจิงโจ้เหลอหลามากค่ะ เราก็ตกใจนึกว่ามีอะไรรึเปล่า เราก็รีบวิ่งไปดูค่ะ พอไปถึง จิงโจ้ก็พูดขึ้นว่า 

"เราได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ แต่เราไม่รู้ต้องกดปุ่มตรงไหน" (พร้อมทำหน้าตาซีเรียส) 

แค่นั้นล่ะค่ะ เราก็ขำก๊ากกกกกออกมาเลย ก็เพราะว่าเสียงที่จิงโจ้ได้ยินน่ะมันเป็นเสียงน้ำกำลังเดือดในหม้อหุงข้าวอ่ะค่ะ แต่เค้าดูจะเครียดเหมือนมันเป็นปัญหาระดับโลกเลย พอเราขำเสร็จเราก็อธิบาย

กลไกการทำงานของหม้อหุงข้าวให้จิงโจ้ฟัง เค้าก็เงียบแล้วทำหน้ามุ่ยใส่เราแล้วยังตัดพ้อด้วยค่ะว่า

"ก็ไม่เคยใช้นี่นา จะไปรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นแบบนี้" จิงโจ้ก็ทำหน้างอแล้วเดินไปเลยค่ะ 555

พอตอนจะเตรียมกับข้าวไปวางไว้บนโต๊ะ เราก็เลยได้รู้จากปากmomว่า จิงโจ้เป็นคนซื้อหม้อหุงข้าวมาให้เอง เราก็แบบอึ้งนิดหน่อยค่ะ แต่ก็แอบยิ้ม แล้วก็รู้สึกว่าเค้า 'น่ารักจัง' ^____^ แล้วก็

เป็นหลายครั้งที่momมักจะเล่าเรื่องจิงโจ้ให้เราฟัง (เหมือนเผาลูกชายตัวเองให้ฟังอ่ะค่ะ) 55 แต่เจ้าตัวน่ะ ไม่เคยรู้อะไรกับเค้าร๊อกกกกก ไว้วันหลังจะมาเล่าให้ฟังนะคะ^^