ดูใบไม้ แห้งปลิว พลิ้วพลิ้วผล็อย
หลุดร่วงลอย ตามลม พรมพื้นหล้า
บ้างล่องลอย สู่ท้อง คลองธารา
ดั่งดวงใจ แห่งข้า แสนอาลัย
เขาเห็นใบ ไม้เก่า เขาทอดทิ้ง
สาบสิ้นสิ่ง สูญค่า ไม่ปราศรัย
ปล่อยให้ความ ขมขื่น ฝืนอาลัย
เหมือนใบไม้ ไร้ค่า เป็นราคิน
เปรียบชีวิต คิดไป คล้ายใบนั่น
ไร้สีสัน ว่างเปล่า เคล้าจมดิน
ดูโลกร้าง เคว้งคว้าง เวิ้งว้างสิ้น
ทับถมถิ่น ดินครวญ แปรปรวนไป
เรื่องความรัก เห็นประจักษ์ มักโศกเศร้า
ก่อนเคยเคล้า เล้าประโลม สุขสมใส
แรกรักหวาน ปรานประหนึ่ง ซาบซึ้งใจ
แต่แล้วใย ไม่จดจำ คืนคำนึง
ใบไม้ล่วง ควงผล็อย ลอยร่วงหล่น
วันนั้นเรา สุขล้น จนรำพึง
ชื่นชีวิต ชิดชวน รัญจวนจึง
ให้ตราตรึง ซึ้งกมล สุขสมใจ
รักจากไกล เหมือนใบไม้ หายจากกิ่ง
ไม่ไหวติง ทิ้งฉัน จนห่างหาย
ชีวิตที่ เหลืออยู่ คู่ความตาย
รักมลาย สลายสิ้น หมดยินดี
ชะรอยกรรม นำทาง อำพรางปิด
จนมืดมิด หม่นมัว ทั่วถิ่นที่
รักมาตาย กลายกลับ ดับชีวี
ดังใบที่ พลิ้วพลิ้วผล็อย ร่วงโรยรา