Bloggang.com : Moonlight Mile : Prime

Prime

เกาะกระแสสตรีปฟีเวอร์ซะหน่อย ตอนนี้อะไรๆ เกี่ยวกับเจ้าป้า Meryl Streep ดูจะได้รับความสนใจไปหมด ...เก๊าะเลยต้องหยิบดีวีดีเรื่อง Prime ที่เพิ่งซื้อมาเปิดดูซะหน่อย อ๊ะๆ แต่อันนี้ไม่เกี่ยวกับกระแสนะ เรื่องนี้ผมอยากดูตั้งกะตอนที่ลงโรงฉายแล้วตะหาก แต่ตอนนั้นไม่มีเวลาเลยแห้ว คราวนี้แหละจะดูให้หนำใจ ฮึ่ม...

ราฟี่ (Uma Thurman) แม่หม้ายผัวหย่าวัย 37 ขวบ เกิดไปปิ๊งรักกับเดฟ (Bryan Grenberg) หนุ่มเอ๊าะวัย 23 ผู้รักการวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ แต่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย... ในความคุ้นเคยกันอยู่ ไอ้หนุ่มนี่ดั๊นเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของลิซ่า (Meryl Streep) จิตแพทย์ผู้คอยให้คำปรึกษากับราฟี่เสมอมาน่ะสิ! (...ระดับความช๊อคแค่อัศเจรีย์ตัวเดียวก็คงพอถมถืด)

เนื้อเรื่องหลักๆ ก็มีอยู่แค่นี้แหละ จริงๆ ถ้าได้ดูแค่ trailer ของหนังก็น่าจะเล่าเรื่องย่อได้แบบเดียวกับที่ผมเขียนไว้แล้วนะ... แต่ถ้าหวังจะมาดูหนังแม่ผัว-ลูกสะใภ้ตบตี เกทับ บลัฟกันแหลกแล้วล่ะก็ ไปดูเรื่องอื่นเถิด ประเด็นนี้ไม่แม้แต่จะใช่ประเด็นหลักของหนังเลย หนังกลับเน้นตรงการประคับประคองความรักต่างวัยของราฟี่กับเดฟต่างหาก... Ben Younger ผู้กำกับหนังเรื่องนี้ซึ่งพ่วงตำแหน่งเขียนบทเองด้วย มีแม่เป็นจิตแพทย์ เรื่องราวในชีวิตของเขาก็เลยเป็นที่มาของเรื่องนั่นเอง หนังค่อนข้างจะมีความเป็นส่วนตัว และความสมจริงสูง ถึงแม้จะอยู่บนพื้นฐานของหนังโรแมนติก-คอมเมดี้ แต่บอกตามตรงว่าผมคิดว่านี่เป็นหนังดรามาที่มีบทตลกเยอะหน่อยซะมากกว่า แน่นอนไม่มีความรักหวานแหววแบบเทพนิยายที่ตอนจบพระเอกก้มลงมอบเฟรนช์คิสอันดูดดื่มให้กับนางเอก ก่อนที่กล้องจะแพนออกไปยังแผ่นฟ้ากว้างอันเต็มไปด้วยดาวระยิบระยับ เรื่องราวใน Prime ทั้งหมดล้วนยืนอยู่บนพื้นฐานของความเป็นไปได้ในชีวิตจริง และผมก็คิดว่านี่คือเสน่อย่างหนึ่งของหนังเรื่องนี้ ยังไม่รวมถึงประเด็นรองๆ ที่พูดถึงค่านิยม ความเชื่อ รูปแบบการใช้ชีวิตของคนในเมืองใหญ่ที่บางทีก็เล่ามันตรงๆ บางทีก็แอบจิกกัดแบบที่ทำให้เก็บเอาไปขบคิดได้ดี แม้บางช่วงของหนังจะประสบกับปัญหาในการเล่าเรื่อง เช่นขาดความสมจริงไปบ้าง อย่างหาทางออกให้กับปัญหาบางปัญหาได้ง่ายดายเหลือเชื่อ หรือไม่ก็เล่าเรื่องอืดเกินไปทำให้แอบเบื่อไปในบางตอน แต่โดยรวมก็ยังถือว่าเป็นหนังที่ดีเรื่องหนึ่งล่ะนะ ...ดนตรีประกอบนี่ก็อีกแล้ว ช่วงนี้เป็นอะไร ดูหนังเรื่องไหนเป็นต้องชอบทุกราย จริงๆ ก็ไม่ค่อยรู้จักหรอกครับว่าเค้าใช้เพลงอะไร แต่ว่ามันเร้าอารมณ์ได้ดีจังเลยล่ะ อย่างเพลง I Wish You Love ของ Rachel Yamagata นี่ชอบมากๆ ได้อารมณ์เศร้าแบบไม่ฟูมฟายเกินไป แต่กลับทำให้หวนรำลึกถึงความทรงจำดีๆ ได้ซะงั้น

ผมขอพูดถึงนักแสดงแค่ 3 คนที่เล่นนำเท่านั้นนะครับ ตัวประกอบรายอื่นในเรื่องนี้สำหรับผมดูเหมือนจะขโมยซีนกันไม่สำเร็จเท่าไหร่ (นอกจากอีตายามผิวหมึกหน้าอพาร์ตเมนต์ของนางเอก) เริ่มที่เจ๊ Uma Thurman ที่ผมไม่ค่อยได้ดูหนังของเธอสักเท่าไหร่ เคยคิดว่าแม่นี่ไม่เห็นจะสวยตรงไหน แถมหน้าตาโรคจิตอีกต่างหาก เป็นนางเอกได้ไงฟะ มาเรื่องนี้เธอน่ารักนะครับ ผมชอบเลยแหละ ราฟี่ของเธอนั้นช่างดึงดูด มีเสน่ในแบบสาวมั่น ผาดโผน (...หมายถึงบุคลิกนะ ไม่ใช่กริยาบนเตียง) ถ้าผมดมกลิ่นผ่านทางจอได้ล่ะก็ คงจะได้กลิ่นของเธอหอมฉุยแบบกระดังงาลนไฟเป็นแน่แท้ แถมยังสูงยาวเข่าดีซะด้วย สูงกว่าพระเอกเฉยเลย Bryan Greeenberg พระเอกหนุ่มเอ๊าะเลยเตี้ยไปซะงั้น รายนี้ผมเคยเห็นจาก The Perfect Score กับในซีรี่ย์ส One Tree Hill มาเล่นเรื่องนี้ผมว่าเหมาะ ดูกวนโอ๊ยแบบเด็กๆ แต่ว่าก็ไม่ได้กวนทีนส์เกินหน้าเกินตาจนถึงขั้นแก่แดดแก่ลมแบบดาราเด็กบางคนนะครับ ดูออกกวนแบบหน้าตายอะไรยังงั้นมากกว่า ซึ่งก็กวนได้พอดิบพอดีพอให้ดูแล้วยิ้มออกน่ะครับ เขาก็ถือว่ามีฝีมือพอตัวทีเดียว ก็หวังว่าจะได้เห็นหน้าค่าตาบ่อยขึ้นๆ ในอนาคตล่ะนะ ...สุดท้ายก็เสด็จ Meryl Streep ที่เรื่องนี้ผมคงไม่ถึงกับบอกว่ายอดเยี่ยมกว่าใน The Devil Wears Prada หรอกนะ เพราะบทของลิซ่าในเรื่องนี้ต่างกันลิบล้าบบบกับบทของมิแรนด้า พรีสต์ลีย์เลยล่ะ ซึ่ง Streep พิสูจน์ได้ดีว่าเธอยังคงประสบความสำเร็จในการทำให้คนดูเชื่อในทุกๆ บทบาทที่เธอแสดงได้ เมื่อต้องเป็นจิตแพทย์ให้คำปรึกษากับราฟี่ เธอก็สามารถจะเป็นที่พึ่งพาให้กับราฟี่ได้เสมอ เมื่อทำหน้าที่เป็นแม่ ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเธอสื่อออกมาได้อย่างชัดเจนว่าลึกๆ แล้วเธอรักเดฟทุกลมหายใจ และหวังแต่เพียงสิ่งดีๆ ให้กับเขา ลิซ่าอาจไม่ใช่บทที่จะได้รับการจดจำมากนักในชีวิตการแสดงของ Streep แต่บทนี้ก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีในการรักษาเพดานบินของเธอไว้อย่างมั่นคง

Prime เป็นหนังรักที่ดูได้เพลินๆ อีกเรื่องหนึ่ง อาจนับว่าเป็นทางเลือกใหม่ก็ได้ถ้าหากคุณเบื่อหนังโรแมนติก-คอมเมดี้ทั่วๆ ไป ผมเชื่อว่าเมื่อดูจบ คุณคงจะได้ความรู้สึกดีๆ ติดอยู่กับตัวมาบ้างไม่มากก็น้อย แต่ว่าความรู้สึกเหล่านี้จะติดตัวคุณไปนานแค่ไหนนั้น อันนี้ก็แล้วแต่คนล่ะนะ..

Create Date : 06 ตุลาคม 2549

Last Update : 6 ตุลาคม 2549 0:34:31 น.

10 comments

Counter : 1006 Pageviews.

ชอบที่หนังเรื่องนี้มันเป็นจริงมากๆ ในโลกใบนี้ ดูแล้วเกิดความรู้สึกว่าถ้าไม่พร้อมก็อย่าเลย อยากโสดไปนานๆ มากกว่า

ปล. ไปฟังเพลงหื่นๆ ได้ที่บล็อกผมนะครับ

โดย: เข็มขัดสั้น

วันที่: 6 ตุลาคม 2549 เวลา:8:40:56 น.

ชอบหนังเรื่องนี้ครับ

ผมชอบตอนที่ตัวละครของ Meryl Streep พูดกับลูกชายว่า You love, you learn and ...you move on

เห็นตรง "..." มั้ยฮะ นั่นแหละ ตัวละครนี้ละที่จะพูดคำว่า break up หรืออะไรเทือกนั้น

มันก็เหมือนตัวหนังที่ไม่ได้พูดถึงตอนที่พระเอกนางเอกเลิกกันเลย ตัดมาอีกทีก็เป้นช่วงหลังจากเลิกกันแล้ว

prime แปลว่า ดีเลิศ และดูเหมือนหนังก็เลือกที่จะถ่ายทอดตรงนั้น ไม่ว่าจะช่วงรัก หรือหลังรักก็ตาม (นึกถึงเพลง Believe ของ Cher เนาะ ทีร้องว่า Do you believe the love after love)

โดย: merveillesxx

วันที่: 6 ตุลาคม 2549 เวลา:21:52:44 น.

หลับฝันดีค่ะ

โดย: โสมรัศมี

วันที่: 6 ตุลาคม 2549 เวลา:22:54:38 น.

เสียดายมากเรามองข้ามไปอย่างน่าเสียดาย อาจจะเป็นเพราะปกหนังที่ดูแล้ว
ออกแบบได้เชยอย่างแรงอ่ะครับ แบบว่าอูม่ากะแฟนซึ้งใส่กัน แล้วก็มีป้าเมอรีล
อยู่ข้างหลัง เอามือปิดปากแอบทำหน้าปลึ้มใจ พระเจ้าออกแบบด้วยโพโต้ชอป
เหรอเนี่ย