ห่างหายไปนาน แต่ครั้งนี้กลับมากับเรื่องราวหนักๆ
ไม่รู้จะเริ่มต้นไง ฮาฮาฮา หนักเกิน
เริ่มจากเด็กที่ต้องไปดูแล เป็นออทิสติก+ไฮเปอร์ รู้ว่าต้องเหนื่อยแต่จะพยายามและอดทนที่สุด

กำหนดเดินทางวันที่ 16 มิถุนา โดยสายการบิน KLM

ประทับใจมาก เครื่องบินใหญ่โต 2 ชั้น อาหารก็อร่อย บินนิ่ม
คาดว่าอากาศช่วงนั้นดีมาก ฟ้าโปร่ง ทำให้เดินทางอย่างอุ่นใจ

17.06.2010
ถึงสนามบินสับสนวุ่นวายพอดู หาทางออกไม่เจอ มันอยู่ชั้นล่าง
กว่าจะออกไปได้ ต่อแถวยาวนาน แถมโดนตรวจกระเป๋าอีก
ให้อภัยเพราะเห็นว่าหล่อหรอกนะ ฮึฮึ

ออกมาเจอโฮส ครั้งแรกถือว่าประทับใจ
แต่โฮสเขียนชื่อฉันบนฝากล่องรองเท้าเนี้ยนะ ทำไปได้
โฮสแด๊ดช่วยลากกระเป๋า โฮสมัมก็ช่วยถือของ เพราะมันมีทั้งหมด 4 ใบ
รวมน้ำหนักคงประมาณ 50 กิโลได้
ถึงบ้าน แอบงงเล็กๆ เป็นเพราะวันนี้โฮสมีธุระ เค้าคิดว่าเรามาวันจันทร์ด้วยซ้ำ
เด็กน้อยหาย!!! โฮสแด๊ดวิ่งวุ่น ไปตามหานอกบ้าน
โฮสมัมก็ดูตื่นๆ ชั้นก็ตกใจ เกิดอะไรขึ้น
ซักพักมีเด็กผู้ชายวิ่งมาแล้วยื่นมือมาทักทาย เราก็เห็นว่าเป็นมิตรดีจัง
ไม่น่าจะมีพิษร้ายอะไร คิดว่าปีนี้คงจะมีความสุข
ผิดคาด! เวลากินข้าว แปรงฝัน หวีผม บลา บลา บลา อีกมากมาย
น้องจะอาละวาด จนต้องมัดติดไว้กับเก้าอี้พิเศษของน้อง
แต่น้องโตมากจนบางครั้งดิ้นหลุดไปก็มี
เลยต้องมีสายขาดพิเศษ ที่รัดทั้งตัว ไม่ใช่แค่เอว
แบบดิ้นไม่ได้เลยทีเดียว น่ากลัวมาก
พอน้องไปโรงเรียน โฮสก็มาสอนพวกงานบ้าน
จริงๆ บอกว่าไม่มีงานบ้าน แต่ดูเหมือนว่าคงจะไม่ใช่แล้ว
แต่ก็ไม่ได้อะไร ก็ทำซึ่งส่วนใหญ่คือการจัดโต๊ะอาหาร เก็บกวาดหลังกินเสร็จ
งานอื่นก็มีเช่น ล้างจาน ซักผ้า ดูแลหมา เก็บและทำความสะอาดห้องน้อง
นี่ขนาดเขียนว่าไม่มีงานบ้านนะ ยังขนาดนี้ ถ้าเขียนว่ามีไม่ต้องถึงขั้นล้างส้วมให้เลยเหรอ

บรรยากาศบ้าน

บ้านส่วนตัวที่โฮสให้ออแพร์ มีทุกอย่างครบครัน

ตกบ่ายโฮสก็ไปธุระ หายกันไปหมด แต่ทิ้งงานไว้ให้ บอกให้รับน้อง 4 โมงเย็น แล้วยังมาพูดอีกว่า ช่วยไม่ได้จริงๆ เค้าไม่มีทางเลือก ต้องให้เราอยู่กับเด็กแค่สองคน
ก็โอเค ไม่เป็นไร อยู่กับเด็กสองคน ดีกว่าอยู่กับพ่อแม่มันด้วย
เราทำอะไรสะดวกกว่าเยอะ
พอโฮสไปก็ของีบ ตื่นมาบ่ายสอง พาหมาไปเดิน
กลับมาบ่ายสาม นั่งคิดว่าทำไงดี เลยโทรหาเพื่อนออแพร์ คุยไปร้องไป แบบว่า งง ทำไมถึงร้อง มาวันแรกก็ร้องแล้ว
คือเครียด ไม่รู้จะเล่นอะไรกับน้อง ไม่เคยเลี้ยงเด็กผู้ชายโตขนาดนี้
พอ 4 โมง น้องมาถึงก็เปิดประตูให้ แต่ด้วยความใหม่
กดเปิดไปแล้ว คิดว่ายังไม่ได้กด เลยกดอีกที
แล้วก็ไม่ได้ปิดกล่องรีโมทประตู เดินออกไปรับน้อง
แล้วประตูมันค้างอ่ะ ด้วยความที่กดไปสองที มันเลยหยุด
แต่เข้าใจว่ามันกำลังจะปิด ก็เลยไปเล่นกับน้อง
น้องมาด้วยกางเกงที่เปียกฉี่ กะจะให้ไปเปลี่ยน แต่ไม่มีทางซะหรอก
วิ่งไม่หยุด เข้าบ้านไปเปิดกรงหมา แต่โฮสบอกไม่ปล่อยออกมาเพราะมันจะไปทำสวนเค้าพัง แต่ทำไงได้
แล้วก็ไปกระโดดลงกะบะทราย เราก็เล่นด้วย ในใจก็กะจะไปเอาหมาเข้ากรง
ซักพักน้องมันแอบย่อง แล้ววิ่งหนี ซวยแล้ว ประตูยังไม่ปิด
เราก็รีบวิ่งสุดชีวิต กลัวมันออกนอกบ้าน มันเข้าใจว่าวิ่งไล่จับมัน สนุกใหญ่
ป่าวเลย รีบวิ่งไปที่ประตู มันเห็น มันก็เลยรีบวิ่งเข้าบ้านไปที่กล่องรีโมท
กดเปิดประตู เรายืนอยู่ตรงประตูพอดี เลยกดปิด
มันเลยกดเปิดประตูใหญ่ คราวนี้ปิดไม่ทัน เพราะประตูอัตโนมัตมันช้า
แล้วน้องวิ่งมาแล้ว สิ่งที่ทำได้คือ เอาขายันประตูไม่ให้เปิดออกไปมากกว่านี้
ส่วนมือก็รอจับน้อง หลุดมือไม่ได้เด็ดขาด
ดีที่จับแขนไว้ทัน เลยลากขึ้นข้างบน แต่ก่อนอื่น สิ่งที่ต้องทำก่อนคือ ปิดกล่องรีโมท
แล้วมันดิ้นลงไปนอนกับพื้น ก็เลยให้มันสงบ แต่ไม่มีทาง
บางให้ไปเปลี่ยนกางเกง มันไม่ยอม นับ 1-10 แล้วจับลากขึ้นไปเลย
มันวิ่งเข้าห้องคนนู้นคนนี้ คิดว่าเราจะตาม แต่รู้ทันหรอก ดีที่ตรงบันไดมีที่ล็อค
ล็อคเสร็จก็ขู่ว่าถ้าไม่เปลี่ยนกางเกงก็จะอยู่อย่างนี้
ซักพักมันคงเห็นว่าเราไม่ไปไหนจริง เลยเข้าไปในห้องปิดประตูปังใหญ่
เราได้ที วิ่งไปล็อคประตูห้อง แล้วบอกว่าเปลี่ยนให้เสร็จ แล้วก็ทำผิดเลยต้องอยู่ในนี้
ใจจริงคือ ประตูบ้านยังเปิด แล้วหมาก็อยู่นอกกรง กลัวหมาหาย ไม่งั้นซวยอีก
รีบวิ่งไปจัดการกับประตู แล้วเรียกหาหมา ดีที่หมามันน่ารักกว่าเด็ก มันไม่หนีไปไหน
พอจับมันใส่กรงได้ ก็ไปดูน้อง เห็นร้องไห้ใหญ่  ก็เลยเข้าไปคุยดีๆ ว่าทำผิดต้องขอโทษ
แรกๆ ก็ไม่พูด เลยบอกว่า ถ้าไม่พูดก็อยู่ในนี้ต่อไป น้องเลยขอโทษ
เลยกอดน้อง แล้วก็ชมไป บอกว่าที่ทำอย่างนี้เพราะรัก
พอปล่อยมันลงมาได้เท่านั้นแหละ มันก็ลืมที่ขอโทษไป ไปปล่อยหมาอีก
เลยบอกมันว่า "ไม่...เด็ดขาด" แล้วก็ชวนน้องกินน้ำให้สงบ แล้วก็ชวนวาดรูป
น้องก็สงบงงเยอะมาก เป็นเวลาที่ดีมากจริงๆ
แต่ 5 โมง มีเพื่อนบ้านมารับน้องไปเรียนว่ายน้ำ กว่าจะไล่จับมันได้ เล่นเอาเหนื่อย
กว่าจะได้กินข้าวเย็น เกือบทุ่ม แล้วตอนค่ำโฮสมัมมีธุระอีก
พอพาน้องนอนก็ลงมาบอกให้เราเตรียมข้าวกล่องให้น้องพรุ่งนี้
เออ ไม่รู้ค่ะ น้องจะกินอะไรค่ะ ประเทศไทยหมายถึงข้าวจริงจังนะ
รู้ว่าเด็กฝรั่งกินแค่แซนวิช ไม่ก็ผลไม้เป็นข้าวเที่ยง แล้วจัให้เราทำไร ไม่บอกเลย
พอโฮสมัมไป ก็เลยชิ้ง แอบกลับบ้านเลย ฮาฮา มันเลยเวลาที่ควรจะเป็นแล้วนิ
วันนี้วันแรกนะ ใครจะไปรู้ทุกอย่าง แล้วคนเดินทางมาเหนื่อยๆ
วันแรกก็ผ่านไปแบบ งงๆ แต่เค้าเองก็คงยังไม่ได้คาดหวังว่าเราจะรู้เรื่องเลยหรอกนะ
กลับถึงห้องนอนหลับเป็นตาย

...To be continue