แต่เหมือนไม่มีใครเข้าใจ พยายามแต่จะบีบคอห่านให้ได้ไข่ให้มากขึ้น
หาวิธีทรมานห่าน ให้ได้ไข่มากขึ้น
จับห่านไปอยู่ในห้อง และเปิด-ปิดไฟวันละสี่รอบ เพื่อหลอกห่านว่าเป็นสองวัน มันจะได้ไข่ออกมาสองฟอง
...
และใช้เวลาที่มีเหลือ เลือกว่าจะทำยังไงกับไข่หนึ่งฟองที่มีดีกว่า
อีกเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกท้อ คือ การเปรียบเทียบกับคนอื่น
เมื่อวานดู รายการพื้นที่ชีวิต เรื่อง อามิช
อามิช จะลด identity ของแต่ละคนลง โดยทุกคนแต่งตัวเหมือนกัน ไม่มีใครเด่น ทุกๆคนเป็นเหมือนกัน
...
การที่เราอยากเด่นอยากดังเกินกว่าคนอื่นๆ มันจะทำให้เราเหนื่อย และถ้าแนวคิดนี้เป็นกระแสหลักของสังคม
ทุกคนในสังคมมันจะเด่นทุกคนได้ยังไง เพราะฉะนั้น คนส่วนใหญ่ที่ไม่เด่น จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นไม่พอ ดีไม่พอ เก่งไม่พอ
ในความเป็นจริง ในค่าของความเป็นคนแล้ว
คนทุกคน คนแต่ละคน ดีพอ เป็นพอ เก่งพอ
ขอเพียงแต่มีเมตตากับตัวเอง กับผู้อื่น กับโลก ใช้ปัญญาที่มี
ค่อยๆช่วยเหลือสิ่งที่ช่วยได้ ค่อยๆแบ่งบันสิ่งที่แบ่งได้ ค่อยๆให้คุณค่าดีๆ เวลาที่ให้ได้
ไม่ต้องรีบ ถ้ามีก็ได้ ถ้ายังไม่มี ก็ให้โอกาสคนอื่นเป็นผู้ให้
บางครั้งการให้ที่ดีที่สุด ก็คือ การให้โอกาสคนเป็นผู้ให้
ให้คนอื่น เขาดี เขาเด่นบ้าง เขาจะได้ภาคภูมิใจในตัวเองบ้าง
... ให้เขามีบทบาทบ้าง ... อย่าเป็นพระเอกคนเดียว ... อย่าเด่นคนเดียว
ผมไม่สบายใจเลย เวลาที่ผู้คนมักยกย่องคนที่ทำงานเกินตัว ทำงานสารพัดอย่าง โดยที่ไม่ได้จำเป็น
จะทำเพียงสนองอัตตาของคน หรือทำเพื่ออวด หรือทำเพื่อต้องการให้คนมายกย่องก็ตาม
จริงๆคนหนึ่งคนควรทำงานของคนหนึ่งคน
การทำงานเกินไป ก็เท่าไปแย่งโอกาสที่คนอีกคนหนึ่งจะให้คุณค่าของเขาออกไป
มันต้องแบ่งให้คนอื่นเขามีความภาคภูมิใจในตัวเองบ้าง
ปัญหาเหล่านี้จริงๆ มันก็คือเรื่องพื้นฐาน ให้มีความเมตตา ให้มีปัญญา ให้ยอมรับความจริง ให้ลดอัตตาของตัวลง
แล้วชีวิตจะดี แล้วโลกจะสวยงาม แล้วเราจะชอบคนที่เราเป็น สิ่งที่เรามี อะไรที่เราทำ
เมตตา ปัญญา ความกล้า พลัง เจริญพร
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
