ชีวิตผมถ้าเปรียบแล้วคงเหมือนทะเล เมื่อคลื่นลมมา พัดเซ เซว้าย เซขวา แต่ทุกครั้งจะมีคนช่วยเหลือ ตั้งแต่เล็กจนโต ความผิดหวัง ถือเป็นเรื่องปกติ เมื่อตอนเด็กผมมีฐานะยากจน แม่หาเช้ากินค่ำ ส่วนพ่อก็ติดคุก ของเล่นซักชิ้นไม่เคยจะได้ จำได้ติดตา แม่พาไปเดินตลาดผ่านร้านขายของเล่น อยากได้ แต่แม่ไม่มีปัญญาซื้อให้

จนผมเรียนถึง ป4 แม่ผมพาไปฝากเรียนกับป้า ต้องช่วยเหลือป้าขายของตลอด ตลอดเวลาไม่เคยพัก ตั้งแต่เด็กผมจึงต้องทำงานจนกระทั้งจบ ม6 ก็ได้มาทำงานที่กรุงเทพ ตอนนั้นแม่ผมก็เสีย พร้อมพ่อ ผมจึงไม่เหลือใคร ญาติพี่น้องเขาต้องดูแลครอบครับ

ผมได้มีโอกาสเรียนต่อ ปวส อิเล็กทรอนิกส์ภาคค่ำ ก็ได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอก็ได้ทำงานที่เดียวกัน เธอเห็นผมลำบาก เพราะผมเช่าห้องอยู่คนเดียว ก็คอยช่วยเหลือผมตามโอกาส และเราก็สนิทกัน ซึ่งตอนแรกผมไม่ได้ชอบเธอ ด้วยความที่เธอเป็นคนหน้าตาธรรมดา

ผมเรียนจบ ญาติเธอ ไม่อยากให้เราคบกันเพราะด้วยความที่ผมเป็นคนไม่มีญาติ ไม่มีสมบัติ ไม่มีพ่อไม่มีแม่  จนในที่สุดเราได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน เราอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ ห้องละพันกว่าบาท ผมทำงานที่แรกเงินเดือน 5500 แต่เธอทำงานโรงงาน เงินเดือนได้เกือบหมื่น

ช่วงนั้นผมเลยย้ายไปทำงานโรงงานที่มี Over time มีรายได้รวม 1800 อีกทั้งเธอก็ทำงานที่โรงงานเดียวกัน เราเก็บเงินเพื่อจะซื้อรถจนกระทั้งเราสามารถซื้อรถคันแรก มือสองเงินสดได้ การใช้จ่ายความเป็นอยู่เราก็ดีขึ้น

แล้วจุดเปลี่ยนมาอยู่ตรงที่ เธอแอบมีผู้ชาย คนอื่นทั้ง ที่อยู่กับผม ตอนนั้นเธอตกงาน เพราะโรงงานเลิกจ้าง ผมก็ตกงาน แต่ผมตกก็รีบหางานใหม่ได้เร็ว ตอนนั้นเรามีเงินที่ได้จากการจ้างออกไม่น้อยถ้าสองคนรวมกัน เธอไม่เคยอยู่บ้านเลย ออกจากบ้านตลอดบอกไปกับเพื่อน ผมก็นึกว่าไปกับเพื่อน มารู้ทีหลังไปกินไปเที่ยวกับผู้ชาย

ผมจึงคิดขึ้นได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยรักผมอย่างแท้จริง ความรักในโลกนี้มันไม่มีอยู่จริง เมื่อถึงเวลามันไม่ใช่ก็ต้องจบ ตอนนี้เธอยอมแยกทางกับผม และผมก็อยู่คนเดียว ผมคิดว่าถ้าเรายังไม่พร้อมหรือไม่แน่ใจกับใครซักคนอย่าพึ่งด่วนเอามาเป็นชีวิตคู่เลยครับ มันเจ็บมาก

ที่เล่ามาทั้งหมด แค่จะบอกว่า คนเราต้องรักตัวเอง ดูแลตัวเอง สำคัญที่สุด ถ้าจะยึดคำที่ศาสดาตรัสไว้คือ คนรัก ลูก สามี ภรรยา เป็นแค่เพียงสิ่งสมมุติ อย่าไปยึดมั่น ถึงเวลาทุกคนก็ต้องจากกันไปตามเวลาครับ