++พาออมมี่==> ล่องใต้ไปเชงเม้ง++

วันที่ 3 เมษายน 2550 เวลา 14:30 น. ณ สถานีรถไฟหัวลำโพง

ขบวนรถไฟสายใต้กรุงเทพ-บัตเตอร์เวิรธ์ ประเทศมาเลเซีย เรา 3 คน พ่อแม่ลูก มีจุดหมายปลายทางไปลงที่สถานีรถไฟจังหวัดพัทลุง เพื่อกลับไปร่วมเทศกาลเชงเม้งที่บ้านเกิดปาป๊าและกลับไปงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบ 72 ปีของก๋งด้วย

ระหว่างทางก็ต้องคอยหลอกล่อให้ออมมี่ดูนกจิ๊บๆและวัวมอๆไป เพราะออมมี่กลัวรถไฟเสียงดังค่ะ





พออารมณ์ดีก็ยิ้มหวานน่ารักแบบนี้



มืดแล้วทุ่มเศษเจ้าหน้าที่ก็มาปูที่นอน ได้เวลาที่เราต้องปีนขึ้นไปนอนชั้นบนกันแล้ว แม่หล่ะหวาดเสียวจะกลิ้งตกลงมาจริงๆ ชั้นบนนั้นแคบและก็ไม่มีหน้าต่างด้วยนอนแล้วก็รู้สึกอึดอัด โชคดีว่าขาไปออมมี่นอนยาวไปจนถึงพัทลุงเลย ไปถึงนู่น 6 โมงเช้าได้ รถไฟดีเลย์จากกำหนดที่จะถึงจากตอนแรกไป 1 ชั่วโมงครึ่งได้ วันแรกไปถึงไม่มีอะไร ออมมี่ก็เล่นกะพี่ๆที่มาถึงกันก่อนหน้านี้แล้วและก็นอนหลับกลางวันไปเกือบสามชั่วโมงได้

เช้าวันรุ่งขึ้นต้องรีบตื่นแต่เช้าเพราะคนเยอะห้องน้ำ 2 ห้องไม่พอจะใช้ต้องต่อคิวกันลำพังหลานก๋งก็ 10 คนแล้ว พออาบน้ำแต่งตัวทานอาหารเช้ากันเสร็จก็ได้เวลาเดินทางไป
ที่วัด

ก่อนเดินทางขอหนูติดกิ๊บหน่อยสวยไม๊ค๊า




อยากโอโม่เหมือนน้องเอเอกะน้องจินนี่จัง ให้ปาป๊าถ่ายให้หน่อยเอาแสงเย้อะๆ ได้มาแค่เนี้ยไม่สวยเลย


อือม ยังไงก็ไม่โอโม่ได้เท่าเนี้ยเนอะ


ชอบรูปนี้เห็นตาสีน้ำตาลชัดมาก นี่ไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์นะ


ขอออมมี่ยิ้มหวานอีกรอบก่อนเดินทางไปวัด



ตอนแรกที่แม่ยังไม่เคยมาก็นึกว่าคงต้องไปทำพิธีที่สุสานเหมือนที่เคยเห็นแถวๆชลบุรีแน่เลย แต่จริงแล้วไปวัดกันค่ะ พอไปถึงพวกผู้ใหญ่ก็ปีนขึ้นไปข้างบนเขาเนินเล็กๆข้างหลังวัดไปจัดเตรียมของสำหรับไหว้บรรพบุรษกัน เด็กๆก็เล่นชิงช้าที่สนามเด็กเล่นอยู่ข้างล่าง สนุกกันใหญ่










ของไหว้จัดเตรียมเสร็จแล้ว


ระหว่างรอคิวไหว้



พอตกตอนเย็นได้เวลาเป่าเทียนเค้กวันเกิดให้ก๋งแล้ว เด็กๆก็มาล้อมวงกัน


เป่าเทียนแล้ว ก๋งยิ้มแฉ่งเลยเห็นหลานแย่งกันเป่าเทียน


รวมลูกๆหลานๆและสะใภ้ใหญ่กะสะใภ้เล็ก อิอิ



นอกจากวันเกิดก๋ง พวกเราลูกๆหลานได้มาร่วมอวยพรและมีของขวัญเล็กๆน้อยมามอบให้แล้วก๋งก็ยังใจดีแจกซองแดงให้หลานๆกันด้วยทุกๆคน ก๋งใส่ซองให้มาเป็นเลข 9 นัยว่าหลานๆจะได้ก้าวหน้ากันทุ๊กทุกคน ออมมี่ได้ซองแดงพิเศษตกหล่นจากตรุษจีนจากป้าอิ๋วและลุงตั๋นอีก 2 ซอง รวมงวดนี้ได้มาอีกเกือบสองพันฮี่ๆๆ ไว้แม่จะเอามารวมกันแล้วค่อยไปเปิดบัญชีเงินฝากให้นะจ๊ะ ว่าจะๆๆหลายทีล่ะแต่ไม่ได้ทำซะที เงินในซองของออมมี่ที่ได้มาแม่เก็บเอาไว้ในลิ้นชักล๊อคกุญแจอย่างดี ทองรับขวัญตั้งแต่แรกเกิดก้เก็บเอาไว้ในเซฟถ่ายรูปเก็บเป็นหลักฐานทำทะเบียนไว้เรียบร้อย ปลอดภัยแน่นอน เอาไว้ให้ออมมี่ตอนโตมาหนูจะได้รู้ว่ามีใครให้หนูมาบ้างนะจ๊ะ

แล้วก็ถึงวันที่ต้องเดินทางกลับ กำหนดออกจากพัทลุง 18:40 แต่พอเอาเข้าจริงก็ดีเลย์ รถไฟมาถึงเกือบ 2 ทุ่ม ขึ้นรถได้เจ้าหน้าที่ก็ปูที่นอนลงเรียบร้อย ออมมี่ยังไม่ได้นั่งเล่นไม่ได้ทำความคุ้นเคยบนรถไฟเลยก็ต้องปีนขึ้นบนที่นอนแล้วอึดอัดๆๆๆ แต่ก็ด้วยความง่วง เจอนมแม่เข้าไปไม่ถึง 10 นาทีหลับป๊อก แล้วก็มาตกใจตื่นตอนห้าทุ่มเพราะเสียงเบรกดังไปหน่อย ออมมี่ผวาลุกขึ้นมานั่งแล้วก็มองไปรอบๆพอรู้ว่าไม่ใช่ที่นอนที่บ้านก็ร้องทันที ปาป๊าๆๆ กัวๆๆ ฮือๆๆ ป๊าต้องรีบปีนลงมาจากอีกฝั่งแล้วก็อุ้มออมมี่ลงไปเพราะกลัวมากไม่ยอมนั่งอยู่ชั้นบนแล้ว มองไปทางไหนก็เห็นแต่ผ้าม่านที่ปิดกั้นหมด คนเค้านอนหลับกันหมดแล้ว แต่ออมมี่ยังร้องกัวๆๆไม่หยุด ชี้ไปทางนู้นที ทางนี้ทีจะให้ปาป๊าพาไปเดินเล่น แต่จะไปเดินเล่นทีไหนได้ละค้าลูกนี่มันดึกแล้วจ๊ะ อุ้มเดิน กล่อม ง่วงก็ง่วง ลูกก็ง่วง พ่อก็ง่วง แม่ก็โคตะระง่วง ยังไง๊ยังไงออมมี่ก็ไม่ยอมขึ้นมาบนที่นอนซะที เอานมแม่เข้าหลอกล่อก็ไม่ยอม ปาเข้าไปเกือบจะตีสอง ง่วงสุดๆไม่ไหวแล้วถึงยอมขึ้นมาดูดนม แต่ก็ไม่วายไม่ยอมให้ปาป๊าห่างไปไหน ป๊าก็ปีนขึ้นมานั่งคุดคู้อยู่ฝั่งเดียวกัน แม่หวาดเสียวกลัวว่ามันจะรับน้ำหนักไม่ไหวจะหลุดลงมารึป่าว แต่ปาป๊าบอกดูสลักสิอันเบ้อเริ่มไม่มีทางหรอก แต่ถ้าหลุดมันหลุดจริงนะ ไม่อยากจะนึกภาพเลยว่าคนที่นอนชั้นล่างคงจะแบนแต๋แน่ๆ

แล้วออมมี่ก็นอนหลับยาวจนถึงรุ่งเช้า ไม่ยอมตื่นเลยจนได้เวลาเจ้าหน้าที่เค้ามาพับเก็บที่นอน แม่หน่ะตื่นตั้งนานแล้วอยากจะลงไปนั่งข้างล่างเต็มที แต่ไอ้คนที่นอนข้างล่างเนี่ยเห็นแก่ตัวที่สุดไม่ยอมลุกเลยรู้ทั้งรู้ว่าเราตื่นแล้วจะต้องลุกแล้วให้เค้าพับที่นอนเพื่อเป็นที่นั่งก็ไม่ยอม โผล่หัวมาดูแล้วก็มุดกลับไปนอนต่อ เราต้องขอไปนั่งกะคนอื่น เกือบ 9 โมงได้มั้งถึงจะยอมลุกตื่นมา น่าเกลียดที่สุด แถมพอเค้าเก็บที่นอนเรียบร้อย เอาของมาวางเต็มทั้งสองฝั่งกะไม่ให้เรานั่งเลยใช่ไม๊ ปาป๊าไม่ยอมเดินไปนั่งแล้วก้จัดการยกถุงใส่ของเค้าออกมาวางไว้ตรงทางเดินเลย แหม ต้องมีมารยาทนะคะเราก็เสียเงินซื้อตั๋วเดินทางเหมือนกัน ก็ต้องแบ่งๆกันไม่ใช่เหมาเป็นของตัวเองหมดคนเดียว

เอ้า เลิกบ่นแล้วกลับมาเขียนต่อดีกว่า กลับมาถึงกรุงเทพเรียกแท๊กซี่ไปบ้านปาป๊าแถวทาวน์อินทาวน์ระหว่างทางออมมี่ก็ดูดนมแม่หลับไปได้อีกงีบเข้าบ้านอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเสร็จ ก็ลุยไปงานมอเตอร์โชว์กัน โอ้โหรถติดรถเยอะมั่กๆ นั่งหลับบนรถวนหาที่จอดตั้งนานไม่มีเลยวนออกมาจะไปจอดที่เซ็นทรัลบางนาป้ายไฟวิ่งๆบอกว่าลานจอดเต็มหมดทุกชั้น วนออกไปบิ๊กซีที่ติดกันดีกว่าข้างล่างที่จอดก็เต็มหมดต้องปีนขึ้นไปจอดบนดาดฟ้า แล้วก็ลงมาหม่ำๆที่แบลคแคนยอนแล้วก็พากันเดินข้ามสะพานไปขึ้นรถเมล์ สมบุกสมบันน่าดูเนอะแต่เอาเถอะงานนี้ถึงเหนื่อยแม่ก็สู้ อิอิอิ สู้เพื่ออะไรน้อ

ออมมี่ขึ้นรถเมล์ได้ก็กัวๆๆอีกแระ ปาป๊าไม่ยอมรอรถแอร์เพราะระยะทางใกล้นิดเดียว รถอะไรมาถึงก่อนก็วิ่งขึ้นก่อนรถเมล์เสียงดังตึงตังออมมี่ก็กัวๆๆ ต้องคอยปลอบกันไปจนถึงงาน เดินเข้างานได้ ออมมี่ก็วิ่งถลาเลยไม่ยอมให้อุ้ม ไปถึงบูธรถมอเตอร์ไซค์กะรถไฟฟ้า(รถกอล์ฟ) ก็ปีนขึ้นลงคันนู้นคันนี้หนุกหนานกันใหญ่ เสียดายไม่ได้เอากล้องลงมาด้วยก็เลยไม่ได้ถ่ายรูปในงาน เดินวิ่งวุ่นได้สักพักไม่ไหวแล้วแม่เมื่อยสุดๆ พอเล็งหาที่นั่งพักได้ก็จัดการเอาออมมี่เข้าเต้าต่อแล้วก็หลับยาวเลยค่ะชั่วโมงกว่าๆ ปล่อยปาป๊าไปเพลิดเพลินเดินชมรถชมสาวพริตตี้ให้หนำใจแล้วก็ได้เวลากลับบ้านเราดีกว่า ถึงบ้านสองทุ่มอาบน้ำนอนทันทีสลบเหมือดทั้งครอบครัว เฮ้อ อัพไดตอนนี้เสร็จแร้วดีใจจัง พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้าเตรียมตัวเดินทางขึ้นเหนือกันต่อคราวนี้ไปเครื่องบินออมมี่จะร้องกัวๆๆอีกไม๊น๊า ไว้กลับมาแล้วค่อยมาอัพตอนใหม่อีกดีกว่าเนอะๆๆ

Create Date : 11 เมษายน 2550		10 comments
Last Update : 11 เมษายน 2550 21:58:39 น.
Counter : 1807 Pageviews.
Share Tweet