วันเกิดฉัน...วันตายเค้า!!!!!!

ก่อนอื่นเลยเราต้องขออนุญาตเจ้าของเรื่องเผยแพร่เรื่องราวต่อไปนี้ด้วยนะคะ เราจำชื่อผู้ใช้เจ้าของเรื่องไม่ได้ ซึ่งเราอ่านเจอในbeetalk นิยายชีวิตเรื่องนี้โดนใจและมีเรื่องราวคล้ายเจ้าของบล็อกมากค่ะ หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ....


สวัสดี ฉันชื่อฟาง ฉันมีแฟนชื่อกร เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันกำลังเรียนอยู่มัธยมตอนปลาย ฉันซึ้งใจเหลือเกินกับของขวัญชิ้นนี้..ไม่เคยมีใครให้ฉัน!! และฉันก็ไม่เคยอยากได้จากใคร....

"คนที่ผิดคงเป็นฉันเอง...ที่เกิดในวันนั้น"
วันวาเลนไทน์ คือวันแห่งความสุขหรอ? วันวาเลนไทน์ คือวันที่คนรักมาเจอกันใช่ไหม? เมื่อก่อนฉันก็คิดแบบนั้น คิดว่ามันคือวันแห่งความสุข เพราะมันเคยเป็นวันที่ดีมากๆและสุขมากๆเลยล่ะ แต่ตอนนี้...ไม่ใช่!! ไม่มีแล้ว!! ไม่มีวันที่แสนดีและมีความสุขแบบนั้นอีกแล้ว... ตอนนั้นฉันอายุประมาณ 17 ปี ฉันมีแฟนคนนึง เค้าบ้าดีนะ... เราคบกันได้ 1 เดือน เราใช้เวลาดูใจกันมา 3 ปี ฉันยังจำได้ดีวันแรกที่เค้ามาจีบฉัน...คนอะไรมาจีบสาวทั้งทีดั้นนมาเรียกเราว่าป้าซะงั้น 
"ป้า!...ป้า!...ป้าคนนั้นน่ะ ขอเบอร์หน่อยดิ^^" ในความคิดของฉันตอนนั้น ...*ไอ้เด็กนี่กวนจริง!* ก็เลยไม่กล่าวโทษอะไร แต่เดินหนี...ฉันก็เลยเดินหนีขึ้นรถรับส่งนักเรียนกลับบ้าน แต่ไอ้บ้านั่นก็ตะโกนมาจากอีกฝั่งว่า "ป้าาา..ผมมีเบอร์ป้าแล้วนะ แค่มาขอเป็นพิธีเฉยๆ" คือแบบตอนนั้นทั้งอายทั้งโกรธ อยากจะวิ่งไปเตะปากไอ้เด็กนั่นจริงๆ ดีหน่อยที่รถออกก่อน ได้แต่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่..  แทนที่จะโกรธฉันยังจะมาขำอีก ประสาทจริงๆเลยเรา. พอตกเย็นฉันนั่งทำการบ้านจนดึกประมาณ 3 ทุ่ม ก็มีคนโทรเข้ามา ฉันคิดว่าเป็นเพื่อนก็เลยกดรับสายแล้วทักทายตามประสาเพื่อนที่บ้าบอ
"อ้ะบ้ะจ้ะเฮ้!!  " ฉันพูด
"จ้ะเฮ้บ้าอะไรป้า..กินยาลืมเขย่าขวดรึไง?" เค้าตอบกลับ ฉันเลยพูดต่อว่า..
"อ้าว..ขอโทษนะคะที่นี่ไม่มีคนชื่อป้า สงสัยโทรผิดแล้วมั้งคะ" ฉันตอบกลับแบบงงๆ
"อ้าววป้า!!จำผมไม่ได้หรอ...คนที่ขอเบอร์ป้าวันนี้ไง!?" 
"อะ....ไอ้เด็กเวรรรรร!!!  " ฉันตัดสายแล้วปิดเครื่องใส่ทันที ใครจะไปอยากคุยกะคนบ้า บ้าป่าวว  พอวันต่อมาฉันก็ไปเรียนตามปกติ..พอเลิกเรียนฉันก็รีบกลับมาขึ้นรถรับส่งทันที คือแบบไม่ลงไปซื้ออะไรเลยใช้คนอื่นไปซื้อให้ โถถทำไมน่ะเหรอ..ก็ไอ้เด็กเวรนั่นดิ..มาทุกวันฉันก็หลบทุกวัน หลบได้ประมาณ 1 อาทิตย์กว่าๆมั้ง นางคงหมดความอดทนก็เลยมานั่งรอบนรถรับส่งนักเรียนฉัน..คือตอนนั้นแบบหลบไม่ทันจริงๆนางมาด้วยหน้าตาที่แลดูโหดมากกไม่มีรอยยิ้มที่สดใสเหมือนทุกครั้งเลย ....
"หลบหน้าทำไม...ไม่ชอบก็บอกดิว้ะ จะได้ไม่ต้องมานั่งรอนั่งห่วงอยู่แบบนี้..เฮ้ยย!อย่าเงียบดิ" ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่านิ่งเงียบไปนานแค่ไหน..แต่พอหันไปมองหน้าไอ้เด็กเวรนั่น ฉันถึงกับอึ้ง..คือนางร้องไห้..ถึงน้ำตาจะไม่ไหลก็เถอะในตานางมีน้ำใสใสตาแดงๆ
"เฮ้ย!!..อย่าร้องนะไอ้เด็กบ้า"
"ไม่ได้ร้องเว้ยแค่ฝุ่นมันเข้าตาเฉยๆ..แล้วก็ไม่ได้เป็นเด็กบ้าด้วยผมชื่อกรต่างหาก .. "
"กรก็กร..อย่าร้องไห้ดิเป็น ผช. ป่าวห้ะ??"
"ก็ผมน้อยใจหนิ..อุตส่าห์ตามดูแลป้ามาตลอดแต่ป้าก็ไม่เคยสนใจผมเลย..มีแต่หลบหน้า..ป้าเกลียดผมหรอ..อย่าเกลียดผมนะ..น้ะผมขอร้อง!!.. "
"รู้แล้วๆๆๆ" ฉันพูดแบบสำรวจตัวนาง...นางแบบคล้ำมากไม่มีราศีอะไรเลยซึ่งนางไม่ใช่สเปคฉันจะให้ฉันชอบได้ยังไง
"ป้า..ป้าไม่คิดจะชอบผมหน่อยหรอ?ป้าให้ผมทำไรผมยอมทุกอย่าง..ขอแค่ป้ามองผมบ้าง"
"กรจะทำได้หรอ..อย่างกรน่ะไม่ใช่สเปคเราเลยเราชอบคนขาวแต่กร..."
"ผมจะขาว!!..ผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง..ป้ารอผมน้ะ!! " 
"จ้ะ..สู้ๆน้ะ " หลังจากวันนั้นนางก็หายไปไม่ค่อยมากวนใจฉันเหมือนเมื่อก่อนยอมรับว่ามันเหงามากบางครั้งก็แอบมองโทรศัพท์จนเพื่อนบ่น ฉันคิดว่านางก็คงเหมือนกับผช.ทั่วไปแหละแบบแค่มาจีบเล่นๆแล้วก็หายไป นางหายไปได้ประมาณ1เดือนมั้งแล้วนางก็กลับมาไม่อยากเชื่อเลยว่านางทำจริงๆนางเปลี่ยนแปลงตัวเองได้จริงๆ กลับมาคราวนี้คือนางแบบหล่อมากกกกก><..ขาวเวอร์..ผมนิตัดทรงหัวเห็ด..ฟันก็จัด..แต่งตัวก็ดูดี..น่ารักมากก > เอาตรงๆเลยแบบสาวๆคนไหนเห็นก็มองก็ชอบนางอ่ะ...แต่ไม่ใช่กับฉัน! ..ฉันอยากให้เค้ากลับมาเป็นแบบเดิมมากกว่าไม่อยากให้ใครมาชอบนาง อยากให้นางมองแต่ฉัน...นางเดินเข้ามาหาฉันแล้วเอาตุ๊กตามาให้คือแบบว่ามันตัวใหญ่มาก ดีใจเขิลอ่ะ

"อ้ะป้าให้..ผมกลับมาแล้วนะ..จะไม่ไปไหนอีกแล้ว..จะจีบป้าให้ได้เลย^^" ใจจริงก็อยากจะกระโดดเข้าไปกอดเลย(โอยยยนายหายไปไหนมาฉันคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง) แต่ฟอร์มไงก็เลยพูดไปว่า
"อื้ออ...สู้ๆ"

ตั้งแต่วันนั้นนางก็ทำเหมือนทุกอย่างที่นางพูด นางจำได้หมดว่าฉันชอบอะไร..ไม่ชอบอะไร..ชอบสีไหน..เกิดวันที่เท่าไร..ครบรอบวันที่รู้จักกันวันไหน..กี่วันกี่เดือนกี่ปีที่คุยกัน..(หื้มมมมจะดีไปไหน><) นางเหมือนเดิมทุกอย่าง..เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากไปเที่ยวด้วยกันบ่อยมาก..นางพาเราไปไหว้พ่อแม่นางบ้างล่ะ..จนผ่านมา 3ปี นางก็ยังเหมือนเดิม..นางชอบกราบเท้าพ่อกับแม่..นางบอกเสมอว่าพ่อแม่อยู่บนหัว นางเคารพมาก ส่วนฉันนางให้อยู่ในใจ..นางสามารถนวดเท้าล้างเท้าให้ฉันโดยไม่รังเกียจ..นางเสียสละทุกอย่าง..นางตามใจฉันทุกอย่าง..วันที่ 14 มกราคม เป็นวันที่เราตกลงคบกัน..วันนั้นนางดีใจมากนางเข้ามากอดฉันแน่นแล้วร้องไห้..นางขอบคุณที่ฉันยอมคบกับนาง..นางไม่คิดว่าจะมีวันนี้นางสัญญาว่าจะอยู่ดูแลฉันตลอดไป...

เวลาผ่านไปความรักของเรายังคงเป็นเหมือนเดิมไม่หวานขึ้นไม่น้อยลง..ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างรับรู้และยินดีด้วย..นางจะพาฉันไปทานข้าวที่บ้านด้วยทุกวัน..จนถึงวันเกิดฉัน...วันที่ 14 กุมภาพันธ์..ตอนเช้านางซื้อดอกกุหลาบมาให้ 100 ดอก พร้อมท่าเต้นสุดแนวของนาง..นางยิ้มให้ฉันอย่างมีความสุขมากจนฉันอดยิ้มตอบนางไม่ได้..ของขวัญวาเลนไทน์ที่ฉันให้เค้าคือ..เสื้อที่ฉันถักเอง..รูปที่เราถ่ายด้วยกันเกือบ 500 รูป..ต้นกุหลาบที่ฉันปลูกเอง..ฉันให้นางทั้งต้นเลยแหละ^^..นางดีใจมากจึงพูดขึ้นว่า "ถ้าต้นกุหลาบนี้ยังอยู่แสดงว่าผมจะอยู่กับป้าตลอดไปนะ^^" นางยิ้มอย่างมีความสุขรอยยิ้มของนางมีเสน่ห์มากทำเอาฉันเคลิ้มไปเลยล่ะ^^..นางหันมายิ้มให้ฉันเสร็จก็กระโดดซ้อนรถเพื่อนไป..ก่อนไปยังทำเรื่องน่าอายชนิดแบบอยากเอาปี้ปมาคลุมหัวเลยล่ะ ..นางตะโกนเสียงดังว่า..
"กระผมนายกรขอสัญญาว่าจะขอรักป้าตัวเตี้ยๆนี้ตลอดไป!!...ป้าาา!...ป้าา!!...ผมรักป้าน้ะ!..จะรักตลอดไป!..จนป้าเบื่อผมไล่ผมไป..แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปไหนน้ะ..ผมหน้าด้านผมจะอยู่กับป้าอยู่ดี>"...คือแบบนางทำไว้เกินหน้าเกินตาจริงๆ..วันนั้นทั้งวันฉันมีความสุขมาก..มากจนล้นเลยล่ะ...

จนเวลาประมาณทุุ่มกว่าๆได้มั้ง..นางมารับฉันไปบ้านเพื่อนนางระหว่างทางเราก็คุยกันหยอกล้อกันตามปกติ..จนมาถึงสี่แยกหมู่บ้านอะไรไม่รู้..มีกลุ่มวัยรุ่นอยู่..พวกนั้นเป็นคู่อรินางพวกมันพากันขับรถตามเรามาประมาณ 3-4 คัน พวกมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ..กรจับมือฉันไปกอดเอวเค้าไว้อย่างแน่นตอนนั้นกรใจเต้นเร็วมือไม้เค้าก็สั่นขณะจับมือฉันปากก็บ่นพึมพำๆว่า..
"ไม่เป็นไรๆๆๆฟางต้องปลอดภัย" ..ฉันซบหน้าลงบนแผ่นหลังเค้า..น้ำตาก็ไหลออกมา..ได้แต่บอกเค้าด้วยเสียงสั่นๆว่า..
"ฟางรักกรนะคนดี...ฟางรักกรนะ..ฮึก...รักนะ"
"กรก็รักฟาง...ขอบคุณที่บอกรักกร.."

ฉันรู้ว่าตอนนั้นกรกลัว..กลัวว่าฉันจะเป็นอันตรายเพราะเค้าขับรถเร็วมาก..เร็วจนฉันคิดว่าเราจะตายเพราะรถล้ม..แต่ไม่ใช่!!..ถึงกรจะขับรถเร็วแค่ไหนก็สู้พวกนั้นไม่ได้..ข้างหน้าเรามีพวกนั้นจอดรออยู่อีก..เขาจำเป็นต้องจอดรถลงไป..เขาจับมือฉันไว้แน่นจนฉันรู้สึกได้ว่ามือเขามีเหงื่อออกมามันแสดงให้ฉันรู้ว่าเขากำลังคิดมาก...เขาพยายามให้ฉันอยู่ข้างหลังเพื่อปกป้อง...

"ไงไอ้กร...เมียมึงสวยดีนิ"
"อย่ามายุ่งง!!" กรตะโกนออกไปฉันถึงกับสะดุ้ง..กรไม่ชอบพูดเสียงดังแต่ตอนนี้เขากำลังทำ...
"กร..." ฉันเรียกเขาด้วยเสียงสั่นมือข้างหนึ่งถูกเขาจับไว้ส่วนอีกข้างก็ส่งไลน์ไปบอกพวกพี่ที่รออยู่บ้านกร..ทั้งกลัวว่าจะถูกจับได้กลัวว่าพวกพี่ๆเค้าจะมาช่วยไม่ทันกลัวว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้ด้วยกันอีกต่อไป...
"พวกมึงจะเอาไง...อย่ามาหมาหมู่นะเว้ย!!!" กรพูดเสียงดังอีกแล้ว
"มึงง่ะ..มันรนหาที่ตายเอง..ถ้าวันนั้นมึงไม่มาเสือกพวกกูไม่ถูกจับหรอกเว้ย!!"
"อ้าว!..ถ้ามึงไม่คิดทำร้ายน้อง ผญ.คนนั้นแล้วถ้าน้องเขาเต็มใจไปกับพวกมึงกูจะไม่เข้าไปเสือกเลยแต่พวกมึงแม่งเหี้ย!!จะข่มขืนผญ.!!"
"แล้วทำไม!!??ห้ะ??!!..ทำไม!!?อินั่นเป็นเมียมึงรึไง!?..มึงถึงได้มาเสือก..ห๊ะ!!..มึงจะปกปองอิร่านนั่นทำไม??!!"
"มึงอย่ามาว่าน้อง!!น้องเขาจะเป็นเหี้ยไร!!แต่น้องเขาก็เป็นผญ.กูไม่ยอมให้มึงทำร้ายน้องเขาหรอกไอ้เหี้ย!!"
"หึ..หึหึหึหึหึ...หึ....งั้นกูจะเอาเมียมึงให้ดู!!!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!ปล่อยย!!..ฮึกปล่อยยนะ!!..กร!!...กร!!!...กร!!!!!"
"มึงปล่อยนะโว้ยย!!..อัก!!...ปล่อยฟาง!!!!!" ฉันมองกรที่ถูกใครสักคนในกลุ่มนั้นยันเข้าที่ท้องแล้วถูกคนอีกมากมายใช้เท้าเหยียบแล้วกระทืบเข้าที่ตัวกร..เขาได้แต่นอนให้คนพวกนั้นทำร้าย
"ขะ...ขอร้องง..อึก..ปะ..ปล่อยกรนะ.." ฉันยอมทุกอย่างแล้วยอมทิ้งศักดิ์ศรีด้วยการยกมือไหว้คนที่จับฉันไว้...มันมองฉันด้วยสายตาแบบไม่รู้จะอธิบายยังไง..
"หุปปาก!!!!!!" ถึงเสียงที่พูดออกมาจะไม่ได้ตะโกนยังไงฉันก็กลัวมาก..ในตอนนั้นฉันได้แต่ร้องไห้แล้วตะโกนบอกให้หยุดทำร้ายกร ฉันทุรณทุรายจะไปหากรให้ได้จนมันปล่อยฉัน..ฉันวิ่งไปหากรทันทีโดยไม่คิดว่าตัวเองจะเจ็บมากน้อยแค่ไหนสิ่งที่ฉันสนใจคือคนที่ฉันรักอยู่ตรงนั้น..

"ออกไป!!!..ออกไป!!...ออออกไปป!!..กร!....กร!...ออกไป!...อย่า!!...อย่าทำกร!!!...ออกไป!!!!!!!!!!!!!" ฉันพยายามผลัก ผช. พวกนั้นออกไปแต่ก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิดฉันพยายามแล้วพยายามอีกจนมีคนหนึ่งหันมา..มันคงจะรำคาญฉันมากสินะจึงสลัดฉันออกอย่างแรงแล้วเดินเข้ามาเตะอัดฉันเข้าอย่างจังฉันถึงกับต้องงอตัวเองเพราะมันเจ็บมาก!เจ็บมากที่สุดเลย!!...และเหมือนพวกนั้นจะเข้ามาอัดฉันต่อ...แต่มันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดทั้งๆที่ฉันได้ยินเสียงหัวเราะน่าขยะแขยงของพวกมัน..ทั้งๆที่ฉันรู้สึกว่าพวกนั้นกำลังอัดฉันอยู่...

"ป้า...ไม่เป็นไรน้ะ"........เสียงนี้..เสียงที่อยู่ข้างๆหูฉัน...เสียงที่ดูอ่อนแรงนี้...คือคนคนเดียวที่บ้ามาเรียกฉันแบบนี้...ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นรู้สึกยังไงมันดูไม่ไช่ฉันที่โดนอัด...พวกมันเตะอัด..เราไม่รู้ว่านานเท่าไร..รู้แต่ว่าคนที่มารับทุกอย่าง..คือคนที่ฉันรัก😢 ในเวลานั้นฉันคิดว่าทำไมถึงไม่มีคนช่วยเรา ทำไมถึงไม่มีไครจอดรถมาช่วยเรา..ทำไมถึงขับรถหนีเราไปแบบนั้น...

"ผมจะปกป้องป้าเองนะ^^"
เค้าฝืนยิ้มทั้งๆที่กำลังเจ็บหนัก..ฉันเชื่อ ฉันเชื่อทุกอย่างแล้ว..เชื่อว่าเขาทำได้เขาปกป้องฉันได้..ฉันพยายามพยุงเขาให้ลุกขึ้น แต่กรจะร้องทุกครั้งที่มีการขยับตัว..ตามตัวเค้ามีรอย...มันเป็นรอยถลอกเป็นเพราะเขาไปถูกับพื้นถนนแน่ๆ...ใบหน้าที่เคยสดใส..มีรอยยิ้มให้ฉันทุกคร้้ง..ปากที่เคยพูดจากวนประสาทแทบอยากหาอะไรมายัด ตอนนี้มีแต่เลือด..ฉันเอื้อมมือไปเเตะแผลที่ปากของเขาเบาๆ...กรถึงกับสะดุ้งสุดตัว...คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมที่รัก.. ฟางขอโทษนะที่วันนี้ฟางเกิด...ฟางผิดเอง..

"เป็นไง...มึงรู้สึกไงว้ะ..ไอ้กร..555!!"
"ปะ...ปล่อยฟางไป...กูยอมทุกอย่าง..แค่ปล่อยฟาง.."
"ไม่เอา...ไม่เอานะ...ฟางจะอยู่กับกร...ฮึก!..จะอยู่กับกรตรงนี้..ฮืออๆๆ.."
ฉันจับมือกรแน่น...เรามองหน้ากัน...เขาหลบหน้าฉัน..ไม่ใช่!..เขาไม่เคยหลบหน้าฉันแบบนี้...กรเอามือของเขาจับมือฉันออก...เขาทำทั้งๆที่กำลังร้องไห้..ทำทั้งๆที่กำลังเจ็บปวด...😢

"กร......" ฉันเรียกเค้า
"ไปซะนะ...ไปจากตรงนี้..ไปบอกพ่อกับแม่กร...ไปบอกทุกคนว่ากรรักพวกเขาแค่ไหน...ไปดูแลตัวเองด้วยนะฟาง...กรรักฟางนะ.."  ฉันกอดกรทันทีที่เค้าพูดจบ...ทำไมเค้าต้องเสียสละให้ฉันแบบนี้...ทำไมเราไม่กลับพร้อมกัน...ไม่มีทางที่ฉันจะทิ้งเค้าไป..ไม่มีทาง!!

"พวกมึงนี่รักกันดีนะ...กูอยากจะรู้จริงๆถ้าอินี่ตายมึงจะเป็นยังไง....หึหึหึ!"
"กรี๊ดดด!!..ปล่อยยย!!กรี๊ดดด!!
"ฟาง...ฟางง!!"
"ปะ...ปล่อยย...ปล่อยยย...อย่า..อย่าา!"
"เมียมึงนี่ขาว...หมวย..เอ็กซ์..สวยจิงๆเลยว่ะ!..ตรงนี้ก็ขาว..ตรงนั้นก็ขาว..หึหึ!"
หนึ่งในนั้นพูดจบก็ลูบไล้ไปตามแขนและคอฉัน...มันน่ากลัวมาก...เกินจะรับไหว...ไม่เอาแล้ว...ช่วยด้วยย...ช่วยพวกเราด้วยย...😢
"ถ้ามึงยอมนอนกับกู...กูจะปล่อยผัวมึง...มึงคิดว่าดีไหมว่ะอิคนสวยย..."
มันจะปล่อยกรไปจิงๆไช่ไหม...ถ้าฉันทำแบบนั้น.. ฉันหันไปมองกรที่ได้แต่ส่ายหัวไปมา...เขามองฉันแบบขอร้องที่สุดเท่าที่ผ่านมา...น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่ขาดสาย...เขาดูแลฉันมาตลอด...เสียสละให้ฉันทุกอย่าง...ทำไมฉันจะทำให้เขาไม่ได้แค่นี้เอง...จะอะไรก้ได้..แค่กรปลอดภัย..ฉันหันไปพยักน่าตกลงกับมัน...มันถึงกับหัวเราะแล้วเดินไปยันเข้าที่หน้าอกของกร เท้าของมันก้ยังเหยียบไปที่หน้าอกของกรแม้กรจะลงไปนอนกับพื้นแล้วก้ตาม...ฉันรีบวิ่งเข้าไปหากร ด้วยความโกรธหรืออะไรไม่รู้ทำให้ฉันตบหน้ามัน มันมองฉันตาขวางแล้วมันก้ตบฉันลงไปนอนกองกับพื้น...มันจิกผมฉันแล้วตบลงมาอีก2ครั้ง มันใช้เท้าถีบเข้าที่ตัวฉัน..แต่กรเอาตัวเค้าเข้ามารับไว้... อีกแล้วหรอ...เค้าต้องเจ็บเพราะฉันอีกแล้วไช่ไหม...

"กูยอมแล้ว...กูยอม...กูไหว้ล่ะ...อย่าทำไรแฟนกูเลย.."
กรยกมือไหว้พวกนั้นด้วยน้ำตา...สาาตาเขามองมาที่ฉัน..หัวสบัดไปมาไม่หยุด...เป็นภาพที่น่าสงสารมากสำหรับฉัน...คนที่ถือศักดิ์ศรีตัวเอง...คนที่เข้มแข็งจากภายในและภายนอกดูอ่อนโยน แต่ตอนนี้ดูไม่ใช่เลย...กรยอมทิ้งศักดิ์ศรีตัวเอง...เขายอมทุกอย่างแล้ว
"กูไหว้ล่ะ...ปล่อยแฟนกูไป..กูยอมแล้ว"
กรก้มลงกราบเท้าพวกมัน...ฉันยังจำเสียงสะอื้นของเค้าได้...ฉันยังจำเสียงที่เค้าบอกว่าจะปกป้องฉันได้...ฉันยังจำคนที่ตะโกนบอกรักฉันได้...ยังจำไอ้คนที่วิ่งตามจีบฉันตลอด3ปีได้...จำได้ไม่มีลืม!!
"เห้อะ!.ไอ้กร...ไอ้หมาจนตรอก...5555"
พวกมันเตะเข้าที่มือและตัวของกรอย่างเเรง!...ใจฉันตงลงพื้นทันทีที่เห็นกรกระอักเลือดออกมา...พวกมันส่วนนึงลากฉันเข้าไปทางป่าทึบ ตอนนั้นฉันคิดว่ายังไงพวกเราต้องไม่รอดแน่ๆ...ฉันหันไปมองกรที่พยายามออกมาจากพวกนั้น...หมดแล้วใช่ไหมความหวังของฉัน...ไม่อยากจากไปเลย..อยากจะยุกับกร.. 😢

"ปี๊ปปปปปปปๆๆ!!!เฮ้ย!!พวกมึงทำไร!!!"
ฉันหันไปมองถนน..เป็นแก๊งวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งมีรถประมาน10กว่าคันได้...ฉันจะรอดแล้วใช่ไหม?!!....ฉันมองวัยรุ่นกลุ่มนั้นด้วยน้ำตา...พวกพี่เค้ามาแล้ว...พวกพี่ๆเค้ามาช่วยพวกเราแล้ว พี่โซเดินถือปืนชี้ไปทางพวกมัน พี่เค้านิ่งมาก...พี่โซมองมาทางฉันที่กำลังวิ่งเข้ามาถึงตัวกรพอดี...สายตาของพี่เค้าน่ากลัวมากก...มันเป็นสายตาที่พี่เค้าไม่เคยมองฉันแบบนั้นเลยสักนิด...พี่เค้าหันกลับไปมองพวกมันอีกครั้ง
"พวกเหี้ย!!!!!!มึงตาย!!!!!!!!"
ปังงๆๆ!!!!!!!!! เสียงปืนดังลั่นแล้วทุกคนก็วิ่งเจ้าใส่กันฉันพยายามเอาตัวเองบังกรไว้..แต่ฉันตัวเล็กเกินจนบางครั้งกรก็เจอลูกหลง...ฉันโดนใครไม่รู้เหยียบเข้าที่หัว....ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังดับวูบลงแต่อยู่ๆก็เห็นภาพกรแวบมาในหัว จึงทำให้ฉันรีบดึงสติตัวเองกลับมา..กรหายใจรวยละรินมาก...มากซะจนฉันกลัว...ฉันพยายามคุยกับเขาบอกรักเขา...บอกว่าเราจะผ่านตรงนี้ไปให้ได้...เราจะอยู่ด้วยกัน...เราจะรักกันตลอดไป..😭

"มึงมานี่อิห่า!!"
"โอ้ยยยย!!"
เพี๊ยะ!! ฉันถูกดึงผมแล้วตบเข้าที่แก้มอย่างแรงถึงกับทรุดลงไป...ฉันยังจำผู้ชายคนนี้ได้ดี...คนที่พรากทุกอย่างไปจากฉัน...น่าอย่างมันฉันยังจำได้ดีไม่เคยลืม..!
"เพราะมึง!!..ถ้ามึงไม่เข้ามายุ่งกับกรของกู..กูคงไม่ต้องทำอย่างนี้อีกห่า!!!...กูรักกรของกูมาตั้งนาน!!แต่ผู้หญิงหน้าด้านอย่างมึง!!!เข้ามาทำไมในชีวิตของกรกู!!!!...กูเกลียดมึง!!!..เกลียดมึง!!!!"😬🔫   ..ผู้ชายคนนั้นเอาปืนออกมาแล้วหันมาทางฉัน ฉันรู้ว่าเขากล้ายิง...สายตาที่เค้ามองฉันมันเป็นสายตาของคนที่โกรธแค้นมากเหลือเกิน...
"ปังง!!"
ฉันหลับตาลง...ต้องยอมรับความเจ็บปวดจากนี้แล้วสินะ..พรุ่งนี้ฉันจะไม่ได้อยู่กับกรแล้วสินะ...พรุ่งนี้กรจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีฉัน...เขาจะร้องไห้ไหม.?! แต่ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บแต่รู้สึกว่ามีอะไรหนักๆมาทับลงที่ตัวฉัน.. 
"ปะ...ป้า...ปลอดภัยแล้วนะ"
ฉันถูกกรทับลงพื้นจนล้มตัวลงพื้น... ไม่นะ...ไม่ใช่....ก็กรน่ะ....กรจะปกป้องฉันตลอดไปนิ....
"กะ.....กรรร....ฮื่อออ!!...กร!!!!"
ไม่ไช่หรอก...กรน่ะเข้มแข็งจะตาย...กรน่ะเป็นเทวดา..กรน่ะเป็นคนดี...ฉันพยายามลุกขึ้นมานั่งพยายามทำให้เบาที่สุด...ฉันกลัวกรเจ็บ..แค่นี้ก็เกินพอเเล้ว...
ฉันกอดเขาทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่...ฉันพยายามเรียกเค้า...เขย่าตัวเค้าให้เขาอยู่กับฉัน
"ป้า...แฮกๆ...ดูแลพ่อแม่...แฮกๆ..ผมรักท่าน..อึก...รักทุกคน...รักป้า..อึก..ปกป้อง..ป้า...ฮึก...ตะ...ลอด....รักฟาง.."
เขาพูดทั้งๆที่กำลังหลับตา..เขาพูดทั้งที่กำลังร้องไห้.....
"ฮืออ...ฟาง...รัก..กรนะ.."😭
ฉันก้มลงไปจูบหน้าผากกรเบาๆแล้วทุกอย่างก็ดับลง...ลมหายใจของกรหมดแล้ว...หัวใจคงไม่เต้นแล้วสินะ...ร่างนี้ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้แล้วสินะ...คงไม่แล้วสินะ...
"ฟางรักกร....ฮึก...รักนะคนดี...ฮื่ออ!...รักตลอดไป..อึก...รักกรนะ...ไอเด็กบ้า..ฮื่ออ!!!"😭
ฉันกอดกรแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนั้น...มันคงจะเป็นกอดสุดท้ายแล้วใช่ไหม?...ปากฉันก้ได้แต่พล่ามบอกรักเขาตลอด...มือที่สั่นก็ลูบไปทั่วใบหน้าของเค้าจนมาหยุดทีปาก...กรกำลังยิ้ม..เค้ากำลังยิ้ม...กรที่สดใสกำลังยิ้มจากลาให้กับทุกคน...ตอนนั้นฉันร้องไห้หนักมาก...พวกพี่ๆพยายามเอาฉันออกจากกรแต่ฉันก็ฝืนไว้สุดแรง...ฉันกอดกรร้องไห้จนสลบท่ามกลางสายฝน...ที่ตกลงมาทั้งๆที่ไม่มีทีท่าว่าจะตก...ดูสิขนาดฟ้ายังเสียใจกับฉันเลย...😭😭😥

งานศพของกรถูกจัดขึ้นที่บ้านหลังใหญ่...พวกเราไปรับศพกรจากโรงพยาบาลมาบ้าน...ฉันไม่คิดว่าจะมีคนมารับด้วยเยอะขนาดนี้ประมาน 30 กว่าคน ส่วนมากจะเป็นวัยรุ่น...กรถูกนำขึ้นรถกู้ชีพคนที่ขึ้นไปด้วยก็จะมี..พ่อแม่กร พวกท่านร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่รู้เรื่อง...แต่กลับเกิดเรื่องที่ทุกคนคิดว่ากรยังอยู่กับพวกเรา..ทุกคนเคยเห็นรถกู้ชีพใช่ไหมคะ...ข้างหลังท้ายรถไม่สามารถปิดลงได้...พี่กู้ชีพบอกว่าปิดไม่ได้จริงๆไม่ได้ล้อเล่น..แล้ววัยรุ่นก็มาช่วยพี่แกปิดแต่ก็ปิดไม่ได้จริงๆทุกคนหมดปัญญาแบบสุดๆ ขนาดผู้ชายเกือบ10คนยังเอาลงไม่ได้...ฉันถูกพี่ผู้หญิงคนหนึ่งจับมือไว้ไม่ให้เดินเข้าไป...จนแม่ของกรบอกว่าให้ฉันมาขึ้นรถด้วย...กรคงอยากให้ฉันไปกับเค้า...กรคงกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันอีก...ฉันจึงเดินไปขึ้นรถ..แล้วอยู่ๆท้ายรถก็ปิดลงเองโดยที่ทุกคนยืนอึ้ง...ฉันร้องไห้ออกมาอย่างแรงแล้วเข้าไปกอดกร...เราเดินทางกลับบ้านอย่างรวดเร็ว..ตลอดทางฉันนั่งกอดกรแล้วร้องไห้...แม่ของกรลูบหัวฉันแล้วบอกว่า...กรรักฟางมากนะ...เขาบอกแม่ทุกวันเลยว่าจะตั้งใจเรียน...จะไม่โดดเรียนอีกแล้วฟางไม่ชอบ แม่เหลือแค่ฟางแล้วนะ...แม่จะดูแลหนูเอง..

พอถึงบ้านกรฉันถึงกับอึ้งเพราะคนมาเยอะมาก...หน่วยกู้ชีพเอาร่างกรลงจากรถมันเหมือนทุกคนนัดหมายกันร้องไห้ออกมา...บางคนถึงกับเป็นลมไป...ฉันเดินไปกอดพ่อแม่ฉันที่ยืนรอรับ...พวกท่านกอดตอบฉัน แม่บอกฉันว่ากรมาเข้าฝันแม่...กรมากราบเท้าแม่แล้วขอโทษที่พาฉันไปเป็นอันตรายแบบนั้น...กรขอร้องบอกให้แม่ดูแลฉันให้ดี...กรบอกแม่ว่ากรเสียใจ..กรอยู่ปกป้องฉันไม่ได้แล้ว... ฉันถึงกับทรุดลงไปกับพื้น..ขาฉันอ่อนแรงลงทันทีที่แม่พูดจบ...ฉันร้องไห้ไม่อายใครเลยตอนนั้น...ฉันอยากได้กรคืนมา..อยากได้คนที่คอยเรียกฉันว่าป้า..ขอกรคืนมาได้ไหม..ขอคืนได้ไหมฟ้า..

ทุกอย่างดูวุ่นวายมากในตอนนั้น...แม่กับพ่อกรขออาบน้ำให้กรเองเป็นครั้งสุดท้าย...พวกท่านอยากดูแลกรบ้าง...พ่อกรเดินเข้ามาหาฉันแล้วลูบผมฉันอย่างเบาๆ ท่านบอกให้ฉันไปเลือกเสื้อผ้ามาไห้กรหน่อย..กรคงอยากให้ฉันเป็นคนเลือกให้...

ฉันเดินขึ้นไปบนบ้านของกรจนมาหยุดที่ประตูสีขาวสะอาดมีป้ายอยู่หน้าห้องว่า "ไอ้เด็กเวร..ยัยป้า" มันเป็นชื่อที่กรบอกไห้ฉันช่วยเขียนหน่อย..เขาจะเอามาไว้หน้าห้อง ฉันว่าฉันตั้งใจเขียนให้แค่ไอ้เด็กเวรนะ...แล้วยัยป้านี่มาจากไหนกันล่ะ ฉันยิ้มออกมาทั้งน้ำตาที่เห็นความติ๊งต๊องของกร..แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วแต่ก็ยังอบอุ่นเสมอเพียงแค่คิดถึง...ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง..ภาพที่ฉันเห็นถึงกับทำน้ำตาฉันไหลออกมาไม่หยุด ข้างผนังห้องสีขาวมีภาพพ่อแม่และกรยุด้วยกันหลายๆภาพ ไม่ว่าจะกินข้าว ดูทีวี ภาพแม่กรทำงาน ภาพพ่อนั่งรอกินข้าวแล้วอีกหลายๆภาพ ข้างผนังห้องด้านขวาจะเป็นภาพกรกับเพื่อนๆของเขา คงจะเป็นตอนที่พวกเขาไปเที่ยวกัน กรในภาพมีรอยยิ้มที่สดใสตามเดิม เขาแกล้งเพื่อนบ้าง..เพื่อนแกล้งบ้าง..ไม่รู้เป็นไรฉันมีความสุขที่ได้เห็น เหมือนเขากำลังเล่าชีวิตเขาให้ฟังยังไงไม่รู้ ฉันค่อยๆหันไปทางขวา มันเป็นภาพฉันบ้าง กรบ้าง ภาพคู่บ้าง ฉันเดินเข้าไปช้าๆแล้ววางมือแตะเบาๆ..เขาเก็บทุกอย่างไว้..เขาไม่เคยไปจากฉันจริงๆ เขาเฝ้ามองฉันตลอด...เขาคือคนที่คอยส่งของมาให้ฉันกิน...เขาที่แอบทำการบ้านให้...เขาที่ปีนรั้วโรงเรียนฉัน...เขาที่รอดูฉันตอนออกไปเรียน...เขาที่รอส่งฉันกลับบ้านทุกครั้ง ฉันมองไปที่รอบๆห้องของกรแล้วนั่งลงบนเตียงสีน้ำตาลเข้ม บนหัวเตียงมีรูปฉันกับเขา บนหัวเตียงมีปฏิทินบอกวันสำคัญที่เขาต้องการ บนหัวเตียงมีวิธีการดูแลดอกกุหลาบ..บนหัวเตียงมีหนังสือเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงว่าต้องการอะไรยังไง...

ฉันนั่งดูรอบๆห้องกร สักพักก็เดินไปตู้เสื้อผ้าเขา... ฉันเปิดออกมาช้าๆแล้วมองดูเสื้อผ้าเพื่อให้กร จนสายตามาหยุดกับเสื้อตัวใหม่...เสื้อที่ฉันเป็นคนทำให้กรเองกับมือ...เสื้อไหมพรมสีขาวลายนอนสีชมพูอ่อน2เส้น ฉันไล่นิ้วไปตามเสื้อช้าๆแล้วตัดสินใจใส่ตู้ไว้ที่เดิม จากนั้นจากก็หาตัวอื่นๆไป แต่อยู่ๆเสื้อที่ฉันทำให้ก็หล่นลงมาจากตู้ถูกแขนฉัน...ฉันพยายามคิดว่ามือฉันคงไปถูกแต่ทำไมไม้แขวนเสื้อถึงมาด้วยล่ะ?? ฉันจึงตัดสินใจเอาเสื้อตัวนี้ แล้วเริ่มหากางเกงให้กร ฉันรู้สึกเหมือนถูกขยี้หัวจึงหันกลับไปข้างหลัง กางเกง,กางเกงชั้นใน ถูกวางไว้บนเตียง ฉันเดินออกมาเพื่อจะไปที่เตียง ประตูเสื้อผ้าก็ปิดเอง...ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ากรอยู่ข้างหลังแต่ฉันกลับไม่กลัว ฉันหยิบกางเกงขึ้นมาถือแล้วพูดออกไปว่า "เสื้อก็ของเค้า..กางเกงเค้าก็เลือกให้..คิดว่าใส่แล้วจะหล่อหรอ" ฉันพูดไปร้องไห้ไป ฉันอยากให้กรอยู่กับฉัน ฉันรู้สึกเหมือนถูกกอดจากด้านหลัง..บนหัวรู้สึกหนักๆเหมือนกรเอาคางค้ำไว้ ตัวฉันไหวไปมาเล็กน้อย..ฉันรู้แล้วว่ากรกอดฉันอยู่...เค้ากำลังพยายามปลอบฉัน.. "ไอ้เด็กเวร!!" ฉันพูดไปเสียงสั่นๆพยายามซึมซับความรู้สึกตอนนั้นไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ้จนรู้สึกว่ากรเลิกกอดแล้ว "ฟางรักกรนะคะ" ฉันพูดออกไปเพื่อให้เค้ารับรู้ แล้วก็เกิดเสียงตุ้บลงบนที่นอน

ฉันมองที่นอนที่ยุบตัวลงเหมือนมีคนกำลังนอนอยู่ ฉันนั่งลงข้างๆเตียงเเล้วใช้มือลูบลงไป ตรงที่คาดว่าหน้าของกรจะอยู่ตรงนั้น ฉันสัมผัสได้ว่ามือฉันถูกเข้าที่จมูกของกร..ฉันเลื่อนมือจนไปถึงแถวๆตาของกร..แถวนั้นเหมือนมีน้ำ...กรกำลังร้องไห้...กรกำลังเสียใจ..ฉันเลื่อนมือไปขยี้เบาๆส่วนที่คิดว่าน่าจะเป็นผมแล้วบอกกรว่า "ร้องทำไม..ฟางอยู่นี่แล้ว...ไม่เจ็บแล้วนะ...ไม่ต้องกลัวนะ" ฉันกอดกรแม้จะไม่มีตัวตน...ขอแค่รู้สึกได้ก็เกินพอ...ฉันกอดเค้าน้ำตาก็ไหล..ในหัวก็คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาด้วยกันมากมาย..อยากจะดึงช่วงเวลานั้นคืนมา แม้มันจะเป็นความหวังลมๆแล้งๆก็ตาม ฉันกอดเค้าอยู่นาน แต่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงเพลง...เสียงนั้นเป็นของกรแน่ๆฉันจำได้ เขาร้องไห้ทั้งๆที่กอดฉันแล้วร้องเพลงวันเกิดให้ฉัน "สุขสันต์วันเกิดครับป้า" แม้จะเป็นเสียงที่แผ่วเบา แต่มันกลับติดที่หูฉัน..ฉันร้องไห้โฮจนหมดสติในห้องกร..

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีคนมารุมล้อม แม่เข้ามากอดพลางลูบหัวแล้วพูดขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่างๆนานา "ปลอดภัยแล้วนะลูก...ปลอดภัยแล้วนะ" แม่ของกรลูบหัวฉันเบาๆแล้วร้องไห้ออกมา ฉันถามท่านว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..ท่านบอกว่าอยู่ๆก็มีเสียงเหมือนอะไรสักอย่างแตกแล้วเสียงทุบประตูอยู่ข้างบน..ตอนนั้นทุกคนตกใจมากรีบวิ่งขึ้นมาข้างบนแล้วมองหาที่มาของเสียงแล้วเหมือนอะไรดนใจให้ไปห้องกร...แต่แม่กรบอกว่าท่านล้อกห้องไว้..ลืมเอากุญแจให้ฉัน..ท่านเปิดประตูเข้าไปก็ตกใจว่าฉันไปอยู่ในห้องได้ยังไง...ทั้งๆที่ห้องถูกล้อก!!!!!

....กลับมาอัพเดทแล้วนะคะ ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามบล้อกเราด้วยน้า แล้วพบกันตอนถัดไปค่ะ ....

Create Date : 13 มีนาคม 2560		2 comments
Last Update : 25 มิถุนายน 2562 0:41:02 น.
Counter : 1115 Pageviews.
Share Tweet